Проза, поезија – извадоци

Love is blind; friendship closes its eyes.

Is man one of God's blunders? Or is God one of man's blunders?

Whoever fights monsters should see to it that in the process he does not become a monster. And if you gaze long enough into an abyss, the abyss will gaze back into you.

You have your way. I have my way. As for the right way, the correct way, and the only way, it does not exist.

- Friedrich Nietzche

Constantly talking isn't necessarily communicating.

Blessed are the forgetful, for they get the better even of their blunders.

- Eternal sunshine of the spotless mind

 

Јосип Коцев (Quentin Scribbler)
Првата негова збирка е „Јас, Квентин Скриблер“ (објавена минатата година), и, од вчера во продажба и втората „Напишана тишина“

 

Не знам зошто баш денес ми текна на неколку стихови од една песна на Оскар Вајлд :
Луѓето секогаш го уништуваат она што најмногу го сакаат,
Во отворен бој или во заседа;
некои со леснотијата на нежноста;
други со цврстиот збор;
кукавиците уништуваат со бакнеж,
а храбрите тоа го прават со меч.

 

Салвадор Дали: "Не мачете се да бидете модерни. За жал, тоа е нешто кое, што и да правите, не можете да го избегнете.“
Разликата помеѓу лажните и вистинските сеќавања е иста како кај накитот. Оној што изгледа најреално, најбрилијантно, секогаш е лажен.
На шест години сакав да бидам готвач, на седум Наполеон. Оттогаш мојата амбиција постојано расте.
Ми се допаѓа вкусот на парите. Тој не е ништо помалку од мистицизам. Парите се слава.“

 

Некогаш,
тишината ќе биде се’
се’ што припаѓа на овој свет
и се’ што ќе ми е останато од тебе,
како крвави дланки во кои ја држам единствената роза од тебе
зачувана од светот и ситната прашина
што полека се вовлекла во светов нов,
знаеш,
и по години долги
што вечности ќе се сторат
денот сеуште ќе ми е болна тишина
а ноќта неспокој во кој тебе те барам.

Некогаш,
можеби набрзо
ќе станам никоја
краток одблесок во очите твои
како потсетник на загубеното,
на убаво и недостижно
како мелодија застарена
што кожата ти ја наежува
и очите насолзува,
пред да сфатиш каде во овој свет
умрела надежта.

Знаеш,
некогаш ќе нема ни тишина
само ѕвона одбојни што на војни те потсеќаат
на сите борби што со себе си ги водел
некој спомен што ќе расцути сред пустина
или ќе се разбуди во очите на некој рибар што по пат ќе го сретнеш
и ќе заборавиш да го поздравиш
опседнат со ништожното што од средината на светот се разбудило
опседнат во потрага со таа тишина
што се’ ни говори
а само еднаш во животот се раѓа…

https://fadedmemories2017.wordpress.com/2017/01/03/тишината-на-светот/

Се надевам ви се допаѓа. Поздрав

 

Камен и ветер - Игор Исаковски

те барав во летот на птиците
и во обликот на облаците
но те најдов само во мојот здив

те барав
како што се бара загубен насмев
како што се бара
залутан поглед
како пат за враќање дома

го барав твојот глас
во старите инструменти
но правот беше нем како стара пајажина
и колку повеќе те барав поглув станував

сончевината се прелеваше во туѓи коси
и водата течеше кон сите земјени провалии
и каменот ја раскажуваше мојата песна
оти ја узнал пред мене и некому друг ја кажал
од ветрот потпомогнат
а јас седев сам и нем

те барав во пазувите на ноќта
но ноќта како да те имаше во себе
па срамежливо се облекуваше
кога ќе затропав на нејзината портате барав во пазувите на ноќта
но ноќта како да те имаше во себе
па срамежливо се облекуваше
кога ќе затропав на нејзината порта

те барав во мојата коса
мислев можеби тука си се скрила
да ме набљудуваш додека се мачам
и во очите мои те назрев
но, чинам дожд, беше ги заматил

деновите станаа заслепувачки сјајни
и колнев зашто знаев:
можеби ќе те одминам
слеп за твојата светлина

те барав во клокотот на времето
и во допирот со громот

и во тркот на коњите
и во крајот на песните

и под мојата перница
и на географските карти

и во подводните шуми
и зад сите свиоци на мојот автопат

те барав во сите зборови што ги измислив
за да те воспеам

но те најдов
само во мојата душа

 

Извадоци од поезијата на омилените автори:

Ништо не е повидливо
и ништо не е поприсутно од твоето отсуство:
ни детските шепоти што ги откривав
во сеидбите на дождовите,
ни закажаната бура во пајажините
од крајпатните меанчиња,
ни воздушните патишта, осветлени од ластовиците
ни она што добива форма само во мојот слух,
ни мојот слух додека во него задоцнетиот штурец
го навиваше својот ноќен часовник,
ни родилните маки на фрленото семе,
ни разгорениот пожар на главата од петелот
додека бега од сенката што слегува од небото,
ни просторот што ми остана меѓу твоите раце,
меѓу твоите два припека,
ни змијата што го возбудува врвот од житата,
ни снежните намети и налети во афионовите полиња,
ни пламенот што надојдува, како есенска магла,
во низата од пиперките,
ни љубовта и омразата меѓу клучот и катанецот,
ни притаената светлина во купениот кибрит;
ништо не е повидливо од твојата трага
пред мене и зад мене, со мене и во мене. - Петре Андреевски (Од циклусот Пет љубовни писма).

Извадок од Елегии за тебе - Кочо Рацин

Ископајте длабок бунар
извадете ладна вода
натопете лути рани
да не горат, да не болат.

 

Мислев да го постирам во Што е љубов? Ама овде нека оди.

 

Let everything that's been planned come true. Let them believe. And let them have a laugh at their passions. Because what they call passion actually is not some emotional energy, but just the friction between their souls and the outside world. And most important, let them believe in themselves. Let them be helpless like children, because weakness is a great thing, and strength is nothing. When a man is just born, he is weak and flexible. When he dies, he is hard and insensitive. When a tree is growing, it's tender and pliant. But when it's dry and hard, it dies. Hardness and strength are death's companions. Pliancy and weakness are expressions of the freshness of being. Because what has hardened will never win.
-Stalker,Tarkovsky

 

Killing myself was a matter of such indifference to me that I felt like waiting for a moment when it would make some difference. - Fyodor Dostoevsky

I am not afraid of death. I just don't want to be there when it happens. - Woody Allen

To you, I'm an atheist. To God I'm the loyal opposition. - Woody Allen

Life is full of misery, loneliness, and suffering - and It's all over much too soon. - Woody Allen

I'm filled with a desire for clarity and meaning within a world and a condition that offers neither. - Albert Camus

 

Да ми е да знам - Ана Бунтеска



Да ми е да знам
Што во градите ти спие
И која песна пилето ти ја црцори
Та дали во песната мене ме спомнува
Со копнеж по кожава која по тебе боли
И страст по усниве кои без тебе изгризани се
Да ми е да знам
Да ми е само да знам по која патека врвиш
И демек случајно на патот да ти се најдам
Со коси распуштени и кроток поглед
Премрзната на студов и со врелина во срцево
Па да ти украдам еден насмев
Набрзина и леко в образ да те бакнам
Мирисот уште еднаш да ти го сетам
И во градиве да го заробам
За да ми трае на лето и до следната зима
Ех
Да ми е да знам
Да ми е да знам дали некојпат ме сониш
И дали во сонот љубов водиме
Рака в рака стиснати дали се држиме
И усните твои дали во вратов ми шепотат
Дур на моите спијат сите воздишки за тебе збрани
Душо моја изгубена
Љубов моја низ времево некаде испуштена
Да ми е да знам дали срцето ти венее
И дали мислите накај мене ти се вртат
Дали мечтаеш со очи отворени
И дали душата за мене си ја затворил
Да ми е само да знам
Во денот што ќе осамне дали сенката ми ја бараш
Или едвај ноќта ја чекаш за да не ја најдеш
Дали мирисот низ ветрот ми го ловиш
И дали некогаш ти доаѓа
Ете така
Од нигде никаде
Името да ми го промрмориш
Тивко за никој да не те чуе
Дури ни срцето твое да не знае
Да ми е да знам
Дали кришум фотографии мои низ прсти вртиш
И дали спомени насмевки ти будат
Дали го паметиш телово по тебе како вие
И очиве како по тебе светат
Љубов одмината и остината
Прерано овената и предоцна најдена
Да ми е само некако да знам
Во душата какви тајни за мене носиш
И дали уште окото твое ме бара
Дали некојпат ти иди
Прстите силно, до бол да ги стиснеш
Од немоќ и желба кожата да ми ја милуваш
Да ти е само да знаеш
Дека времето стои
А со него и душава моја
Во песочен часовник заглавена
Та ниту мрда
Ниту да претне може
Дур еден ден не препукне
И со неа сите часовници на светов не застанат
По тебе времето да престане да се мери
Да ми е да знам
И да ти е да знаеш
Колку еден без друг не не’ бива
И колку сам по сам за греој сме
Љубов моја
Душо моја
Да ти е да знаеш
Да ми е да знам

 

Оскар Вајлд:
"Во денешно време луѓето ја знаат цената на се, а вредноста на ништо.
Луѓето се плашат од себеси. Ја имаат заборавено најголемата обврска од сите, обврската која ја имаат кон себе. По природа се дарежливи, ги хранат гладните, ги облекуваат просјаците. А нивните души се голи и гладуваат.
Човештвото се сфаќа себеси пресериозно. Toа е оригиналниот грев на светот.
Кажано е дека големите настани во светот се случуваат во умот. Таму исто така се случуваат и големите гревови во светот.
Да се дефинираш, значи да се ограничиш."

 

There is a lot they don’t tell you about how
craters form on hearts faster than astronauts can reach them
plant flags on them to acknowledge the broken
and say hey this is ours now and we’ll take care of it
there is a lot they don’t tell you about how
the moon is just a body trying to recover from
more tragedy than space has room for
how it shines only so that we can see it
and say hey maybe the man on the moon has
something he wants to tell us
there is a lot they don’t tell you about how
the chest expels itself of all oxygen and love
turns its ribcage into steel bars and transforms
the heart into the only star in this makeshift space
so that maybe it will finally feel beautiful again
and so there’s a lot you might not know about how
you’re allowed to hurt and show that you’re hurt
without asking for anyone to come fix you.

— The moon as a metaphor for your healing heart
by ink-trails (Amanda Ngo)

 

Рабиндранат Тагоре - Градинар 41

Чезнем да ти кажем најдубље речи које ти имам рећи;
али се не усуђујем, страхујући да би ми се могла насмејати.
Зато се смејем сам себи и одајем тајну своју шали.
Олако узимам бол свој, страхујући да би ти то могла учинити.

Чезнам да ти кажем најверније речи које ти имам рећи;
али се не усуђујем, страхујући да би могла посумњати у њих.
Зато их облачим у неистину, и говорим супротно ономе што мислим.
Остављам бол свој да изгледа глуп, страхујући да би ти то могла учинити.

Чезнем да употребим најдрагоценије речи што имам за те;
али се не усуђујем, страхујући да ми се неће вратити истом мером.
Зато дајем ружна имена и хвалим се својом суровошћу.
Задајем ти бол, беојећи се да нећеш никада сазнати шта је бол.

Чезнем да седим немо поред тебе; али се не усуђујем;
јер би ми иначе срце искочило на уста.
Зато брбљам и ћаскам олако, и затрпавам своје срце речима.
Грубо узимам свој бол, страхујући да би ти то могла учинити.

Чезнем да те оставим заувек; али се не усуђујем,
страхујући да би могла открити мој кукавичлук.
Зато поносито дижем главу и долазим весео у твоје друштво.
Непрекидне стреле из твојих очију чине да је бол вечито свеж.

 

"Picture yourself when you were five. In fact, dig out a photo of little you at that time and tape it to your mirror. How would you treat her, love her, feed her? How would you nurture her if you were the mother of little you? I bet you would protect her fiercely while giving her space to spread her itty-bitty wings. She’d get naps, healthy food, imagination time, and adventures into the wild. If playground bullies hurt her feelings, you’d hug her tears away and give her perspective. When tantrums or meltdowns turned her into a poltergeist, you’d demand a loving time-out in the naughty chair. From this day forward I want you to extend that same compassion to your adult self."
— Kris Carr

 

"Nothing great in the world has ever been accomplished without passion." - Hegel

 

When We Two Parted — George Gordon Byron

When we two parted
In silence and tears,
Half broken-hearted
To sever for years,
Pale grew thy cheek and cold,
Colder thy kiss;
Truly that hour foretold
Sorrow to this.

The dew of the morning
Sunk chill on my brow--
It felt like the warning
Of what I feel now.
Thy vows are all broken,
And light is thy fame;
I hear thy name spoken,
And share in its shame.

They name thee before me,
A knell to mine ear;
A shudder comes o’er me--
Why wert thou so dear?
They know not I knew thee,
Who knew thee too well--
Long, long shall I rue thee,
Too deeply to tell.



...има и песна од Parov Stelar, којашто во лириксот има делови од поемава
Убавини

 

Има денови
кога не знаеш што со себе
кога душата како лист ти е
пожолтен од старост
излитен од многу вртење
испишан со мастило
толку темно
и тешко
што остава дамки и од другата страна
Има денови
кога снагата те дроби
како во зима грип кога те стига
а знаеш дека здрав си
барем докторот така вели
дека од болест не е
а кожата на допир те боли
толку силно
што и ветрот го замразуваш
Има денови
кога со умот не си токму
кога забораваш се’ што и онака
важно никогаш не било
за отпосле да те мачи
а ти вртат мислите
онаму каде што стои знак СТОП
за умот да си го зачуваш
за едно утро полуден да не се разбудиш
Има денови
кога срцето како издупчена хартија ти е
па од него конфети правиш
со алова боја обоени
и ги расфрлаш наоколу
ги засмејуваш сите околу себе
и се кикотиш толку силно
за да се прелажеш
дека солзите од смеење ти се
Има денови
кога плеќите ровки ти се
небаре од суви гранчиња наместо коски
па ти тежи и сопствената кожа
сам себе не се трпиш
и душата би си ја продал за малку мир
да здивнеш од себе и умот свој
иако знаеш дека не можеш
дека дури ни ѓаволот не се нафаќа да ти ја земе
Има денови
еве како овој што е
навидум ист како останатите
а и ти изгледаш исто
како вчера, како лани
а знаеш дека нешто во тебе се скршило
и никогаш повеќе исто нема да е
па си велиш ”само за арно нека е”
дур во тебе крвта ѕемне
Има денови
кога зборовите како олово ти тежат
а вкусот нивни
во устата ти горчи
па ги премолчуваш
и тешко голташ
оти нема ништо потешко од таквите дни
како овој
ете...и вакви денови има.......


Ана Бунтеска