Проза, поезија – извадоци

Хилен Милер: „Чудно е тоа што ви станува сѐ попријатно во сопствената кожа, дури и тогаш кога времето ви дава сѐ помалку причини за тоа. Кога сте млади и убави, истовремено сте и параноични и тажни. Мислам дека најголемата предност на стареењето е тоа што се ослободувате од некои работи.“

 

LJUBAVI

Ljubavi, od zrna do zrna, od planete do planete,
mreža vjetra sa svojim sjenovitim mjestima,
rat sa svojim cokulama krvavim,
ili dan i noć klasa.

Kuda prođosmo, otoci, mostovi ili zastave,
violine prolazne jeseni izbodene,
radost je ponavljala usne kaleža,
bol nas je zaustavljala svojom lekcijom plača.

U svim republikama razvijao je vjetar
svoju neporočnu zastavu, svoju ledenu kosu
i zatim se vratio cvijet svome cvjetanju.

Ali jesen u nama nikada nije ovapnjela.
U našoj domovini stalnoj nicala je i rasla
ljubav sa svim zakonima rose- P. Neruda -

 

sex takes the consent of two
if one person is lying there not doing anything
cause they are not ready
or not in the mood
or simply don’t want to
yet the other is having sex
with their body it’s not love
it is rape

Rupi Kaur. Milk and Honey

 

Неколку цитати од Источно од рајот на Џон Штајнбек.

“But the Hebrew word, the word timshel—‘Thou mayest’— that gives a choice. It might be the most important word in the world. That says the way is open. That throws it right back on a man. For if ‘Thou mayest’—it is also true that ‘Thou mayest not.”

“When a child first catches adults out -- when it first walks into his grave little head that adults do not always have divine intelligence, that their judgments are not always wise, their thinking true, their sentences just -- his world falls into panic desolation. The gods are fallen and all safety gone. And there is one sure thing about the fall of gods: they do not fall a little; they crash and shatter or sink deeply into green muck. It is a tedious job to build them up again; they never quite shine. And the child's world is never quite whole again. It is an aching kind of growing.”

“And this I believe: that the free, exploring mind of the individual human is the most valuable thing in the world. And this I would fight for: the freedom of the mind to take any direction it wishes, undirected. And this I must fight against: any idea, religion, or government which limits or destroys the individual. This is what I am and what I am about.”

 

Безнадежна песна (La canción desesperada)

Се подава споменот твој од ноќва во која постојам.
Реката ја свеа во морето својата тажачка вечна.
Јас напуштен сум сега како бреговите в зори.
За одење е време, о напуштен сум јас!
Врнат во моето срце студени латици цветни.
О јамо на урнатините, сурова пештеро на бродоломците.
Во тебе се натрупуваа војните и летовите.
Од тебе полетуваа крилјата на птиците-певици.
(препев од шпански јазик: Матеја Матевски)

Пабло Неруда, поет на сите времиња и генерации. Заради него ја засакав поезијата. Голем човек.

 

Nepovratna pesma-Mika Antić

Nikad nemoj da se vraćaš
kad već jednom u svet kreneš
Nemoj da mi nešto petljaš
Nemoj da mi hoćeš-nećeš.
I ja bezim bez povratka.
Nikad neću unatrag.
Sta ti znači staro sunce,
stare staze,
stari prag?
Tu je ono za čim može da se pati
Tu je ono čemu možes srce dati.
Al' ako se ikad vratiš
moraš znati
tu ćeš stati
I ostati.
Očima se u svet trči
Glavom rije mlako veče
Od reke se dete uči
ka morima da poteče.
Od zvezda se dete uči
da zapara nebo sjajem.
I od druma da se muči
i vijuga za beskrajem.
Opasno je kao zmija
opasno je kao metak
da u tebi večno klija
i ćarlija tvoj početak.

Ti za koren
nisi stvoren
Ceo svet ti je otvoren.
Ako ti se nekud žuri,
stisni srce i zažmuri.
Al' kad pođeš - nemoj stati
Mahni rukom.
I odjuri.
Ko zna kud ćeš.
Ko zna zašto.
Ko zna šta te tamo čeka.
Ove su želje uvek belje
kad namignu iz daleka.
Opasno je kao munja
opasno je kao metak
da u tebi večno kunja
i muči se tvoj početak.
Ti si uvek krilat bio
samo si zaboravio.
Zato leti.
Sanjaj.
Trči.
Stvaraj zoru kad je veče.
Nek' od tebe život uči
da se peni i da teče.
Budi takvo neko čudo
što ne ume ništa malo,
pa kad kreneš - kreni ludo,
ustreptalo,
radoznalo.

Ko zna šta te tamo čeka
u maglama iz daleka.
Al' ako se i pozlatiš,
il' sve teško,
gorko platiš,
uvek idi samo napred.
Nemoj nikad da se vratiš.

 

Научив...
Дека неможеш да натераш некој да те сака. Се’ што можеш да направиш е да бидеш некој кој може да биде сакан, останатото зависи од другите.

Научив...
Дека ако на мене ми е грижа за некого, не мора да значи дека и нему му е грижа за мене.

Научив...
Дека се потреби години за да се стекне доверба, а само секунди за да се уништи.

Научив...
Дека не се смета ШТО имаш во животот, туку КОГО имаш во животот.

Научив...
Дека ми е потребно многу време за да бидам личност каква што сакам да сум.

Научив...
Дека сме одговорни за делата што ги правиме, без разлика како се чувствуваме заради нив.

Научив...
Дека или ти го контролираш своето однесување или тоа тебе те контролира.

Научив...
Дека имам право да бидам лут, ама дека немам право да бидам и суров.

Научив...
Дека ако некој не ме сака онака како што јас би сакал, не значи дека не ме сака воопшто.

Научив...
Дека зрелоста не зависи од бројот на родендените, туку од искуството и од тоа што си научил.

Научив...
Дека не е потребна прошка само од другите, мораш да научиш како некогаш да си простиш сам на себе.

Научив...
Дека светот нема да застане без обзир на мојата болка и страдање.

Научив...
Дека немора да значи дека две личности не се сакаат, ако се караат, или пак дека се сакаат ако не се караат.

Научив...
Дека не мораме да ги менуваме пријателите ако сфатиме дека тие се менуваат.

Научив...
Дека не треба секогаш да настојуваш да откриеш некоја тајна, бидејќи тоа би можело да го промени твојот живот засекогаш.

Научив...
Дека двајца луѓе можат да гледаат во исто нешто, а да го видат потполно различно.

 

НА ГРОБОТ НА ДЕНИЦИЈА

Над мене сив облак и сива орлица
се договараат за нешто,
а јас мислам дека кај тебе
ме поткажуваат, Дениција.
Оти дошто видов кула и пладневна топола
беа како твојата става, Дениција.
Дошто сретнав омарнина и жито во движење
беа како твојата коса, Дениција.
Дошто сретнав сончоглед и светла пушкарница
беа како твоите очи, Дениција.
Дошто сретнав залез, дошто пресеков лубеница
беа како твојата уста, Дениција.
А сите мери житем уем, сите круши кантарки
беа како твоите дојки, Дениција.
Дошто ме размина мило и отпетлано крило
беа како твоите клепки, Дениција.
Дошто скинав сламка и маслинова гранка
беа како твоите прсти, Дениција.
Дошто отворив прозорец и непрочитана книга
беа како твоите предници, Дениција.
А сите напуштени мамузи и узенгии
беа како твоите обетки, Дениција.
Дошто чув за разлутени ридови и мориња
беа како твоите колкови, Дениција.
Дошто видов глуварици и плужни ралици
беа како твоите стапала, Дениција.
А видов што видов и ништо не видов
оти везден се искачувам по душата од мртвите,
везден слегувам по дождот и маглите
и секаде задоцнувам да те стигнам тебе.
Потоа ѕемнам кај што мислам дека ќе поминеш
и сите градтски порти ги оставам отворени
во секое време да можеш да се вратиш.
Ти ме приѕираш и од небото и од земјата,
а мене никако не ми успева да ти кажам
дека и мојата смрт започна по твојата
и дека блажено е да се живее, а поблажено да се умира,
мислејќи само на тебе, Дениција.

Мојата вечно омилена "Дениција" од
Петре М. Андреевски.

 

Александар Дима-Тројцата мускетари:"Никаквецот не се смее како чесниот човек,лицемерот не плаче со исти солзи како искрениот човек.Секое преправање е маска и колку и да е добра таа маска,со малку внимание човек секогаш успева да ја оддели од вистинското лице."

 

Despite everything, I believe that people are really good at heart.
Ana Frank


“I am nothing special, of this I am sure. I am a common man with common thoughts and I've led a common life. There are no monuments dedicated to me and my name will soon be forgotten, but I've loved another with all my heart and soul, and to me, this has always been enough..”
― Nicholas Sparks, The Notebook

 

Кјут

 

Ова е ремек дело.

 

Бермудски триаголник среде душа

Не требаше таму да нагазнеш,не требаше
Уште беше кревко,не исушено
Не требаше да трчаш таму,не требаше
Уште беше свежо,не зацврстено
Ко штотуку асфалтиран пат
уште кревка беше душава
уште за балетски чекор пренежна
а не пак за џиновско стапало ко од небо паднато
Не требаше да скокнеш таму,не требаше
дупка ко скептичка јама направи
Премногу долга за скок во далечина
премногу длабока за скок во височина
Не требаше да ти дозволам,не требаше
Бермудски триаголник среде душава да ископаш...
Сега секој друг таму штом ќе стапне-ќе пропадне
Сега секој после тебе таму нема да постои...

Сега секој после тебе во душава
ко во Бермудски триаголник ќе исчезне.
-Клио Ларио,2014

 

„Ништо не е повидливо и ништо не е поприсутно од твоето отсуство“.

„На Дениција“ Петре М. Андреевски

„Само ако имаме нешто за сеќавање, само тогаш знаеме колку време сме биле заедно и колку време сме живееле и зошто треба да го браниме тој живот“.

„Тунел“ Петре М. Андреевски

Еден од моите омилени автори, оној кој знае со збор да допре во сечие срце, да продре светлина и во најтемната душа.

 

„Кога ќе видите некое цвеќе и кога ќе кажете дека е преубаво, дека го сакате и дека убаво мириса, сѐ е во ред. Но, кога ќе видите човечко лице и кога ќе кажете дека е преубаво, одеднаш станувате неморални.“

Ошо - Патот до срцето

@Daern

 

Ако е вистина дека во една искрена човечка солза има повеќе живот отколку што може да се доживее дури и кога човек ќе дочека длабока старост, тогаш сум живеела илјада животи што згаснаа пред моите очи.
Со цврсто стиснати усни, со ширум отворени, празни очи, со лузни на душата чекав да ги чујам зборовите што ќе ми ја одредат судбината, засекогаш ќе ми го обележат животот, или барем она што остана од него...
Зашто, лузните имаат моќ да не потсетат дека минатото е реално.

Љубовта не се извира, исто како и смртта. Се е веќе запишано некаде одамна во небесата. Не можеш да и се противставиш на судбината, ниту да ги прескокнеш денот или ноќта....

Те нема никаде - Ј.Б.Алимпиќ

 

Тркалезни форми – Петре М. Андреевски

Тркалезни ти се очите
и местата од кај што ме гледаш,
управувајќи со моите движења.

Тркалезна ти е устата
што ги оданочува зборовите
и што ја прославува насмевката.

Тркалезни ти се рамената
и тркалезен ти е вратот
што е единствено скеле од каде
сета татковина е видлива.

Тркалезни ти се дојките
што се подвижни камбанарии
и подигнати пушки од заседа.

Тркалезни ти се брадавиците
и медното саќе на нив
и млечниот рудник, првата почва,
првата средба со исхраната.

Тркалезни ти се слабините,
тркалезно што се шират,
рамномерно што се враќаат.

Тркалезна ти е половината
и ветрот што се врти околу неа,
како колцето околу оската,
како преѓата околу вретеното.

Тркалезен ти е папокот
што е лузна на раѓањето
и сеќавање на точката
откај што тргнал животот.

Тркалезни ти се колковите
од кои се одбива светлината
што е единствено вратниче
за во мракот и за в помрачина.

Тркалезни ти се колената
што ги чекам да ми проговорат
и тркалезни ти се петиците
што те одделуваат од земјата.

Тркалезна ти е прегратката
кога ме љубиш, кога те љубам
и тркалезна ти е солзата
кога од мене се разделуваш.

Тркалезна ти е трпезата
на која ручаш и вечераш,
а и лебот и садовите,
ко трпезата се тркалезни.

Тркалезно ти е јаболкото
што го честиш со устата
и тркалезно е виножитото
во лубеницата што ја отвораш.

Тркалезна е водата
што ја зафаќаш со грстите
и водата кога ти прави место,
помагајќи ти да се искапиш.

Тркалезно е и семето
што го засејуваш во нивата
и тркалезен е надолу патот
по кој слегува неговиот корен.

Тркалезно е сонцето и сончогледот
што изгрева заради тебе,
заради твоите тркалезни форми
без кои и јас не знам кај би гледал.

 

Ал Пачино: „Колку што е човек постар и помудар толку помалку има желба да се расправа за неважни работи. Тој едноставно има желба да стане, да ви посака сѐ најдобро и да си замине.“

 

Дваесет и некој е во октомври. Повеќе не водам сметка за датумите. Дали би се рекло - мојот сон од минатиот 14 ноември? Има интервали, но тие се меѓу соништата и од нив не останува ништо во свеста. Светот околу мене се топи, тук - таму оставајќи дамки од време. Светот е рак кој самиот се јаде... Мислам дека кога великата тишина ќе се спушти врз се' и насекаде, музиката конечно ќе триумфира. Кога се' ќе се врати во утробата на времето, одново ќе се воспостави хаосот, а хаосот е партитура врз која е напишана реалноста. Ти, Тања, си мојот хаос. Затоа пеам. Тоа дури не сум ни јас, тоа светот умира отфрлајќи ја кошулката на времето. Јас сум се' уште жив, клоцам во твојата утроба, реалност врз која се пишува.​

- Хенри Милер, Раковиот напоредник