Проза, поезија – извадоци

Life in a Love
BY ROBERT BROWNING
Escape me?
Never—
Beloved!
While I am I, and you are you,
So long as the world contains us both,
Me the loving and you the loth,
While the one eludes, must the other pursue.
My life is a fault at last, I fear:
It seems too much like a fate, indeed!
Though I do my best I shall scarce succeed.
But what if I fail of my purpose here?
It is but to keep the nerves at strain,
To dry one's eyes and laugh at a fall,
And, baffled, get up and begin again,—
So the chase takes up one's life, that's all.
While, look but once from your farthest bound
At me so deep in the dust and dark,
No sooner the old hope goes to ground
Than a new one, straight to the self-same mark,
I shape me—
Ever
Removed!

Мојата омилена заедно со "Mad girl's lovesong" од Силвија Плат.

 

Canticum canticorum

Ja ne znam što si, sjena ili žena,
Ja ne znam što si, radost ili tuga,
Ja ne znam što si, oblak ili duga,
Ja ne znam što si, žena ili sjena.
U tvome oku, oku svetih muza,
Sve strepi bezdan dubok kao grijeh,
Sve drhti voćka crvena ko smijeh,
U tvome oku blista vječna suza.
Na raspućima — ko Ezekijela
Prokletstvo žene što se nudi — stojiš,
U zagrljaju tuđemu se znojiš,
Ko psalam crna, kao ljiljan bijela.
O, što si, reci! Đavo ili dijete?
Što? Zagonetka ili odgonetka?
Početak ti si mojega svršetka
Ko pčele misli oko tebe lete.
Za zlatom samo tvoje srce teži,
Ti — vražja kćeri skrletnog Sarona,
Ljepota tvoja vrijedi miliona,
A starac k tebi ko k Suzani bježi.
Svježinu imaš, grki miris mora,
Pod njedrom sfinge tajiš gnijezdo zmije,
Ko herub tvoja putenost se smije,
Kad srž mi ločeš vampirski ko mora.
Kad gledam te nezasitnosti strasti,
Taj goli smijeh što kao handžar draži,
Taj hram što laž je digla podloj laži,
Taj sram što dublje ne zna više pasti:
Za štapom, bičem posižem ko jadnik,
U žudnji da ti blato svile svučem,
Pa da te mučim, pregazim, istučem
Ko kukavicu svoju pijan radnik,
No snaga klone kad me kao pseto
U bestidnosti svoga traga vodaš,
I kad po srcu, srcu mome hodaš
I još se smiješ, gledajući sve to!
Prokletstvo ti si mojih blagoslova,
Ti blagoslov si mojih svih prokletstva,
Ti posveta i cilj si svakog sredstva
I ludi smisô moga ludog slova.
Već dadoh tebi zdravlje i imetak,
Ja sve ti dadoh: savjest koja stenje,
Sa kesom dadoh dušu i poštenje,
Pa kad te grlim, crn mi sviće petak.
Ti ništa više ne možeš uzeti,
Razorila si mene poput rata,
Ukaljala si me u stidu zlata,
A sad mi, Kirko, ne daš ni umrijeti.
Anatem na te, prokleta mi bila!
Kad vidjeh nebo, vidio sam pakô,
Zbog tebe, žensko, prvi put sam plako,
Prokletstvo na te, tako si mi mila!
I opet dođoh, da me kao pseto
Na paučini strasne čipke vodaš,
Da gaziš moje, svoje srce prodaš
I zabavljaš se, gledajući sve to.
Ja ne znam što si, žena il hijena.
Ja ne znam što si, oblak ili duga,
Ja ne znam što si, radost ili tuga,
Ja ne znam što si, sjena il sirena.

Antun Gustav Matoš

 

“Love never dies a natural death. It dies because we don't know how to replenish its source. It dies of blindness and errors and betrayals. It dies of illness and wounds; it dies of weariness, of witherings, of tarnishings.”
“I am lonely, yet not everybody will do. I don't know why, some people fill the gaps and others emphasize my loneliness. In reality those who satisfy me are those who simply allow me to live with my ''idea of them.”
“I must be a mermaid, Rango. I have no fear of depths and a great fear of shallow living.”
“You live like this, sheltered, in a delicate world, and you believe you are living. Then you read a book… or you take a trip… and you discover that you are not living, that you are hibernating. The symptoms of hibernating are easily detectable: first, restlessness. The second symptom (when hibernating becomes dangerous and might degenerate into death): absence of pleasure. That is all. It appears like an innocuous illness. Monotony, boredom, death. Millions live like this (or die like this) without knowing it. They work in offices. They drive a car. They picnic with their families. They raise children. And then some shock treatment takes place, a person, a book, a song, and it awakens them and saves them from death. Some never awaken.”

Анаис Нин, Дневниците

 

Сè што е создадено се враќа

Во прегратката зад аголот ќе препознаеш
дека некој некаде оди. Секогаш е така.
Живеам меѓу две вистини
како неонка што се колеба во
празен ходник. Моето срце собира
сè повеќе луѓе, зашто нив веќе ги нема.
Така е секогаш. Четвртина од будноста
ја трошиме во трепкање. Нештата
ги забораваме уште пред да ги изгубиме
тетратката по краснопис, на пример.
Ништо не е ново. Седиштето во
автобусот е секогаш топло.
Последните зборови се пренесуваат
како накосени кофи во вообичаен летен пожар.
Утре пак ќе се повтори истото -
лицето пред да исчезне од фотографијата
првин ќе ги изгуби брчките. Кога некој заминува
сè што е создадено се враќа.

Н. Маџиров

 

надмено влегуваш во темнината,
додека негде во тебе почнува
да капе: горчливиот и бесценет
нектар на самотијата.
како и секогаш, добро ти е.
толку ти е добро што не знаеш
со што попрво да се одземеш.

- Игор Исаковски

Офф топик: овој ми е еден од омилените цитати, ама го имам зачувано пред 3-4 години и тоа само овој дел. Се убив од барање, цел интернет го превртев и не можам да ја најдам целата песна. Ве молам доколку некој ја има, да ја стави тука.

 

William Butler Yeats - Adam's Curse

We sat together at one summer’s end,
That beautiful mild woman, your close friend,
And you and I, and talked of poetry.
I said, ‘A line will take us hours maybe;
Yet if it does not seem a moment’s thought,
Our stitching and unstitching has been naught.
Better go down upon your marrow-bones
And scrub a kitchen pavement, or break stones
Like an old pauper, in all kinds of weather;
For to articulate sweet sounds together
Is to work harder than all these, and yet
Be thought an idler by the noisy set
Of bankers, schoolmasters, and clergymen
The martyrs call the world.’

And thereupon
That beautiful mild woman for whose sake
There’s many a one shall find out all heartache
On finding that her voice is sweet and low
Replied, ‘To be born woman is to know—
Although they do not talk of it at school—
That we must labour to be beautiful.’
I said, ‘It’s certain there is no fine thing
Since Adam’s fall but needs much labouring.
There have been lovers who thought love should be
So much compounded of high courtesy
That they would sigh and quote with learned looks
Precedents out of beautiful old books;
Yet now it seems an idle trade enough.’

We sat grown quiet at the name of love;
We saw the last embers of daylight die,
And in the trembling blue-green of the sky
A moon, worn as if it had been a shell
Washed by time’s waters as they rose and fell
About the stars and broke in days and years.

I had a thought for no one’s but your ears:
That you were beautiful, and that I strove
To love you in the old high way of love;
That it had all seemed happy, and yet we’d grown
As weary-hearted as that hollow moon.

 

"You ask me how I became a madman. It happened thus: One day, long before many gods were born, I woke from a deep sleep and found all my masks were stolen – the seven masks I have fashioned and worn in seven lives – I ran maskless through the crowded streets shouting, "Thieves, thieves, the cursed thieves."
Men and women laughed at me and some ran to their houses in fear of me.
And when I reached the market place, a youth standing on a house-top cried, "He is a madman." I looked up to behold him; the sun kissed my own naked face for the first time. For the first time the sun kissed my own naked face and my soul was inflamed with love for the sun, and I wanted my masks no more. And as if in a trance I cried, "Blessed, blessed are the thieves who stole my masks."
Thus I became a madman.
And I have found both freedom and safety in my madness; the freedom of loneliness and the safety from being understood, for those who understand us enslave something in us.
But let me not be too proud of my safety. Even a Thief in a jail is safe from another thief."

– Khalil Gibrane, The madman

 

Ана Бунтеска: Молчи, ако на чоека немаш нешто убо да му кажиш

Ако на чоека немаш нешто убо да му кажиш

Молчи си пиле и не си ја погани устата

Оти чоек сам знај за шо арен не е

И не му треба твојот отров за да го дотепа

Кажи му ја убајната во него

Погали му ја со збор душата

Јазикот да ти биди ко да си го гушнал

Со милост во очите кажи му збор-два

Ама убај да се

Да бидат миризливи ко на доенче здивот

И чисти ко детска игра

Нека бидат невини ко млада невеста

И мудри ко стар чоек

Гали го чоек

Кажи му го убото во него

Оти некогаш оќоруваме

Некогаш, ете така низ животот ослепуваме

Та сами себе не можиме да се видиме

И троа лоши стануваме

Троа полни нетрпение и нервоза

Пиле

На таквите луѓа нешто убо да им кажиш

Оти подзаборајле

Та потсети ги на чоештината

Покажи им ја љубовта

Во твоите очи себе да се видат како во огледало

За да можат да се засакаат

За да можат глата да ја кренат

Над сите јадови да се исправат

И чекорот посигурен да им е

Да знаат оти сами не се

Оти уште некој љубов во срцето за нив има

И ќе видиш

Ех пиле, ќе видиш како ликот им се менви

Како ќе засветат

Како од милост и боја во образите ќе им се врати

И грбот како кроце им се исправа

Та смеата ѕвонлива им станува

Како од болест да оздравеле

А несреќата и тагата болест се

Зато

Ете зато треба чоек со чоек да се чува

И со убост да се гоштева

Со збор и рака подадена

Ама не за да турни и навреди

Туку да го избавиш чоек некогаш од сам себе

Како што некој некогаш и тебе од себе ќе те спаси

Гали ги луѓето

Гали и сакај ги

Оти векот тука на сите ни е краток

А часот дур да дојди, чоек биди

И памти ми ги зборојте

Молчи пиле, молчи и врви си по патот

само молчи и устата не погани ја

ако на чоек немаш ништо убо да му кажиш

 

Од една од најомилените, The Love Song of J. Alfred Prufrock - T. S. Elliot

 

Одвојте време, нема да зажалите.

 

Ко никогаш дотогаш, ко првпат да ни е
Можевме многу
Ти и јас можевме од ништо, се’ да создадеме
Среќата сами да си ја зготвиме
Ко вешта домаќинка в кујна
Кога од храната волшепство токми
Па од око зачини тура, чиниш не знае што прави
За после прстите со сласт да ги лижиш
Ти и јас душо моја, многу можевме
Од ноќта, ден да стокмиме
Од немирот, во мир да заспиеме
И од сите молњи, фенери за да се најдеме
Можевме
Ете јас знам дека многу можевме
Ама убо рекле старите оти
На чоек можеш да му земиш, ама да му дајш не
И оти треба да е кадарен за да земи
За да знае како од твоето да се послужи
Оти жена ко жена се’ на тацна ќе спреми
И со себе ќе те почести како горко кафе со локум
За устата и душата да ти се заблажат
Ама пусто
Треба да знаеш како да се послужиш
Како од принесеното да земиш
Со внимание за чест да направиш
Со љубов за да не ти се измеша вкусот
Со усул за да не ја превртиш тацната
Ех
Пиле мое, душо моја убава
Ти и јас многу можевме
Ама ете, не ни било пишано
Оти за љубов сила треба
И храброст за да ја живееш
За љубов, со љубов треба да вратиш
Оти таква гола и сирова не ја бива
Без вкус и мирис останува
Нема лезет во неа
Ниту убост ќе остани
И зато сам по сам ќе дремиме
Секој со својата тацна пред себе
Дур кафето не истини
Дур локумот не се исуши и без блажина остани
Како душите наши потсушени и нагризани
И телата напола поболени
Можевме
Многу можевме
Ама ете, не бивало
Ниту ти со мене си
А ниту пак јас твоја сум
Оти на чоек можиш се’ да му земиш
Ама за да му дајш
Треба срцето да му сака
И раката пружена да му е
За себе
За тебе
За вас
А можевме Ти и јас пиле
Можевме, многу можевме

Ана Бунтеска

 

Annabel Lee
— Edgar Allan Poe

It was many and many a year ago,
In a kingdom by the sea,
That a maiden there lived whom you may know
By the name of Annabel Lee;
And this maiden she lived with no other thought
Than to love and be loved by me.

I was a child and she was a child,
In this kingdom by the sea,
But we loved with a love that was more than love—
I and my Annabel Lee—
With a love that the wingèd seraphs of Heaven
Coveted her and me.

And this was the reason that, long ago,
In this kingdom by the sea,
A wind blew out of a cloud, chilling
My beautiful Annabel Lee;
So that her highborn kinsmen came
And bore her away from me,
To shut her up in a sepulchre
In this kingdom by the sea.

The angels, not half so happy in Heaven,
Went envying her and me—
Yes!—that was the reason (as all men know,
In this kingdom by the sea)
That the wind came out of the cloud by night,
Chilling and killing my Annabel Lee.

But our love it was stronger by far than the love
Of those who were older than we—
Of many far wiser than we—
And neither the angels in Heaven above
Nor the demons down under the sea
Can ever dissever my soul from the soul
Of the beautiful Annabel Lee;

For the moon never beams, without bringing me dreams
Of the beautiful Annabel Lee;
And the stars never rise, but I feel the bright eyes
Of the beautiful Annabel Lee;
And so, all the night-tide, I lie down by the side
Of my darling—my darling—my life and my bride,
In her sepulchre there by the sea—
In her tomb by the sounding sea.

 

Fugue of Death

Black milk of daybreak we drink it at nightfall
we drink it at noon in the morning we drink it at night
we drink it and drink it
we are digging a grave in the sky it is ample to lie there
A man in the house he plays with the serpents he writes
he writes when the night falls to Germany your golden
hair Margarete
he writes it and walks from the house the stars glitter he
whistles his dogs up
he whistles his Jews out and orders a grave to be dug in
the earth
he commands us strike up for the dance

Black milk of daybreak we drink you at night
we drink you in the morning at noon we drink you at
nightfall
drink you and drink you
A man in the house he plays with the serpents he writes
he writes when the night falls to Germany your golden
hair Margarete
Your ashen hair Shulamith we are digging a grave in the
sky it is
ample to lie there

He shouts stab deeper in earth you there and you others
you sing and you play
he grabs at the iron in his belt and swings it and blue are
his eyes
stab deeper your spades you there and you others play on
for the dancing

Black milk of daybreak we drink you at nightfall
we drink you at noon in the mornings we drink you at
nightfall
drink you and drink you
a man in the house your golden hair Margarete
your ashen hair Shulamith he plays with the serpents

He shouts play sweeter death’s music death comes as a
master from Germany
he shouts stroke darker the strings and as smoke you
shall climb to the sky
then you’ll have a grave in the clouds it is ample to lie
there

Black milk of daybreak we drink you at night
we drink you at noon death comes as a master from
Germany
we drink you at nightfall and morning we drink you and
drink you
a master from Germany death comes with eyes that are
blue
with a bullet of lead he will hit in the mark he will hit
you
a man in the house your golden hair Margarete
he hunts us down with his dogs in the sky he gives us a
grave
he plays with the serpents and dreams death comes as a
master from Germany

your golden hair Margarete
your ashen hair Shulamith.

Paul Celan

 

I know not if there is a reason
Why I am so sad at heart.
A legend of bygone ages
Haunts me and will not depart.

The air is cool under nightfall.
The calm Rhine courses its way.
The peak of the mountain is sparkling
With evening's final ray.

The fairest of maidens is sitting
So marvelous up there,
Her golden jewels are shining,
She's combing her golden hair.

She combs with a comb also golden,
And sings a song as well
Whose melody binds a wondrous
And overpowering spell.

In his little boat, the boatman
Is seized with a savage woe,
He'd rather look up at the mountain
Than down at the rocks below.

I think that the waves will devour
The boatman and boat as one;
And this by her song's sheer power
Fair Lorelei has done.

Heinrich Heine

 

she dreams of ships,
of seas, of storms.
breathes saltwater,
wakes up, breathes
grey smoke and fog.

in dreams, she can be
a pirate, an adventurer,
a sailor of seven seas
and a hundred more.

in reality, she is a shadow,
slinking over stone streets,
waiting for a door to open,
any door so long as it leads
far, far away from home.

truth is, girls like her, with
pirate’s hearts, aren’t meant
for just one solitary home.
the ocean calls in her dreams.
one day, she will answer.

— WANTED: ADVENTURE | M.J.