Проза, поезија – извадоци

Postoje žene koje su kao teška droga.
Ona najgora a najača i najlepša...
Znaš da te ubijaju ali ne možeš bez njih.
Znaš da ti škode ali te dižu u nebesa.

Postoje žene koje ne možeš da kontrolišeš.
Ne možeš im ništa.
Imaju svu vlast nad tobom.
Stvorene da vladaju
I teraju po svom.

Lepota je njihovo oružije.
Šarm i pojava njihova moć.
Neuhvatljivost njihovo zanimanje.
I kada su nežne prejake su za tebe
I kada su slabe ne možeš im ništa.

Postoje žene do kojih teško dopireš.
Jače su!
I to u tome gde ti kao muškarac treba da budeš...
Možeš samo ili da budeš sa njima
Ili da bežiš glavom bez obzira
Kao pred gladnom vučicom koja te proždire.

U njima je takva ženska energija
Spoj svetog i demonskog
Da pred njima kleče, i sveci i dželati
Mogu da te razbiju na pola
Kao od šale
Kada god požele

Misliš da ih imaš.
Dok one imaju tebe.

Pored njih je sve blistavo i strašno.
Kada je lepo onda i anđeli zavide.
Kada je loše onda sve puca na sve strane.

Kako da im odoliš
A da se ne navučeš...

Kako da ih voliš
A da ne stradaš...

Kako, kada sa njima nema ni početka ni kraja
Svaki dan je novi početak
Svaka noć je novi kraj

Kako da odoliš toj opojnoj lepoti i strasti
Koja te hrani i ubija
Leči i razboljeva
Diže i razbija
U paramparčad.

Voleo sam jednu takvu.
Volela me jedna takva.
Tako da dobro znam o čemu pričam.

 

Mirror – Sylvia Plath​

I am silver and exact. I have no preconceptions.
Whatever I see I swallow immediately
Just as it is, unmisted by love or dislike.
I am not cruel, only truthful ‚
The eye of a little god, four-cornered.
Most of the time I meditate on the opposite wall.
It is pink, with speckles. I have looked at it so long
I think it is part of my heart. But it flickers.
Faces and darkness separate us over and over.

Now I am a lake. A woman bends over me,
Searching my reaches for what she really is.
Then she turns to those liars, the candles or the moon.
I see her back, and reflect it faithfully.
She rewards me with tears and an agitation of hands.
I am important to her. She comes and goes.
Each morning it is her face that replaces the darkness.
In me she has drowned a young girl, and in me an old woman
Rises toward her day after day, like a terrible fish.​

 

a pirate should never fall in love
with the world beyond the seas

your treasure lies on islands
and buried in wooden chests
you will not find it in a palace
deep in the smile of a princess

(and the day that you do
is the day that you're ruined)

princesses are meant for thrones
crowns of gold upon her curls
she is the kind of treasure
that a map won't give to you

go back to the ocean
and sail far away

there is no truth to the fairytale
of a princess and a pirate
who fell in love

— stories for the skies | m.j.

 

Ај малку македонска поезија , песнава беше и наградена годинава на Струшки вечери на поезијата

ЕТНА

Јас од моите години ти дадов денови,
да те згреат во староста,
да те разденат кога од изгрев до залез
само смртта ќе ти биде чекан гостин.
Јас од моите години ти дадов денови,
бескрајно долги летни денови,
денови од скротен океан и сончева жар,
часови меѓу корали и свилени песоци,
за да се најдеме на сите краеви од сите животи,
со млада кожа и срца збрчкани од погрешни љубови.

Јас од мојата младост ти дадов сокови,
за да ги испиеш со душата и
да ми изникнеш во идни времиња,
на почвата во која сите фрлаат отрови,
токму така како што си сега,
како да те одгледало небото,
како да те воспитале облаците,
како да те израснале планинските венци...
Да ме погледнеш со Етна во очите.
Јас - првата вода, ти - првиот оган
што некогаш се сплотиле...

Ј.Коцев

 

Посоодветен превод не можев да најдам, ама ајде, важна е поентата :


Lore Lay (Clemens Brentano)
Her beauty was her undoing.
Lorelei was not willfully seductive, but men could not resist her charms,
and she could not resist their advances.

She was bringing scandal and disgrace to the respectable town of Bacharach-on-the-Rhine.

There was even talk that she must be a witch or a woman possessed of the devil.

The bishop, however, would not hear of an execution without due process,
and he summoned her to his court.

His questions were at first stern and severe.
Her answers were simple and sincere.

The bishop's severity, his piety, and his priesthood,
however, did not prevail, and in the end he pronounced her free of all guilt.

"I cannot continue like this!" she cried.
"My eyes are the destruction of every man who looks into them.

I have loved only one man, and he abandoned me and left for a distant land.
Please let me die!"

But the good bishop could not bring himself to pronounce a death sentence.

Instead, he proposed that she dedicate herself to God,
and called three knights to accompany her to the convent.

Arrangements were made forthwith,
and the three knights were soon underway with their beautiful ward.

When their path led them past a high cliff overlooking the Rhine,
Lorelei had one last request of her escorts.

"Please," she said, "let me climb the cliff and have one last look into the Rhine."

Unable to deny her this wish, the three knights tethered their horses,
and the four of them climbed to the top of the cliff.

Standing at the edge of the precipice, Lorelei said, "See that boat on the Rhine.

The boatman is my lover!"
And with no further warning, she jumped from the cliff into the Rhine.

The three knights also met their death there, without a priest and without a grave.

Who is the singer of this song?
A boatman on the Rhine,
And we always hear the echo
Of the Three-Knight-Stone:

Lore Lay!
Lore Lay!
Lore Lay!

As though there were three of us.

Text von Clemens Brentano (1800)

 

Во светот во кој времето е кружно, секое стегање на рака, секој бакнеж, секое раѓање, секој збор, ќе се повторат без каква било промена. А исто така и секој момент во којшто двајца пријатели престануваат да бидат пријатели, секое распаѓање на семејството заради пари, секоја отровна заачка во брачна кавга, секоја прилика ускратена од сомничавоста на претпоставениот, секое неодржано ветување.
И како што сите нешта ќе се повторат во иднината, се' што сега се случува, веќе се случило милион пати некогаш порано. Малкумина луѓе во секој град нејасно се сеќаваат, во сните, дека се' веќе се случило во некое минато време. Тоа се луѓе што во животот ги следи несреќа и тие чувствуваат дека нивните лоши проценки и погрешни постапки и лошата среќа веќе се случиле во претходниот временски јазол. Во некое глуво доба од ноќта овие проколнати граѓани се борат со постелнината, немајќи мир, погодени со свеста за тоа дека ниеден чин и ниедно движење не можат да се променат. Нивните грешки од претходниот живот до детаљ ќе се повторат во овој живот. И само овие двојни несреќници укажуваат на тоа дека времето е кружно. Бидејќи во секој град, доцна ноќе, пустите улици и балконите се полнат си нивното цивкање.

/ /

... во овој свет времето минува, но малку нешта се случуваат. Како што малку нешта се случуваат од година на година, малку нешта се случуваат од месец на месец, од ден на ден. Ако времето е исто со протекувањето на настаните, тогаш врмето едвај се движи. Ако времето и настаните не се исто, тогаш само луѓето едвај се движат. Ако човек во светов нема никакви амбиции, тогаш страда, иако не е свесен за тоа. Ако има амбиции, тогаш страда свесно, но мошне бавно.

/ /

Кој би поминал подобро во овој свет на непостојано време? Оние кои ја виделе иднината и кои живеат само еден живот? Или оние кои ја одрекуваат иднината и кои живеат два живота?

– „Ајнштајновите сништа“, Ален Лајтман

 

I've lusted over your mind for so long
the way it sparks a wildfire in my heart
words that roll off your tongue
like syrup
dripping into my wounds
we make one big sticky mess
but I'm so in love
with the universe
inside of you

— gemma troy

 

To whoever loves me next,

I’m sorry if I’m afraid of you
or if days of flirting turn to
radio silence, without warning.

I’m sorry if I make you say the words
over and over and over until I believe them.
(I’m sorry if I don’t believe them.)

I will probably spend more time
worrying about losing you than I spend
trying to keep you.
Trouble is,
every single time I’ve ever thought
something was too good to be true–
I’ve been right.

Understand,
I will know how to be vulnerable with you,
but I won’t know how not to regret it.
And I have no idea how deep we’ll be
into this relationship before I admit
I’ve never done this before.
Not really.
Not in any way that counts.

Before I admit that I know
how to put my body inside someone else’s
but not how to make it beautiful.

I probably won’t be easy to love.
Too many people loved me badly,
I’m not sure I know how
to do it right.

— Ashe Vernon

 

Welcome and Farewell


My heart beat fast, a horse! away!
Quicker than thought I am astride,
Earth now lulled by end of day,
Night hovering on the mountainside.
A robe of mist around him flung,
The oak a towering giant stood,
A hundred eyes of jet had sprung
From darkness in the bushy wood.

Atop a hill of cloud the moon
Shed piteous glimmers through the mist,
Softly the wind took flight, and soon
With horrible wings around me hissed.
Night made a thousand ghouls respire,
Of what I felt, a thousandth part
My mind, what a consuming fire!
What a glow was in my heart!

You I saw, your look replied,
Your sweet felicity, my own,
My heart was with you, at your side,
I breathed for you, for you alone.
A blush was there, as if your face
A rosy hue of Spring had caught,
For me-ye gods!-this tenderness!
I hoped, and I deserved it not.

Yet soon the morning sun was there,
My heart, ah, shrank as leave I took:
How rapturous your kisses were,
What anguish then was in your look!
I left, you stood with downcast eyes,
In tears you saw me riding off:
Yet, to be loved, what happiness!
What happiness, ye gods, to love![3]

Johann Wolfgang von Goethe

 

Mud and Rain

Mud and rain and wretchedness and blood.
Why should jolly soldier-boys complain?
God made these before the roofless Flood

Mud and rain.
Mangling cramps and bullets through the brain,
Jesus never guessed them when He died.
Jesus had a purpose for His pain,
Ay, like abject beasts we shed our blood,
Often asking if we die in vain.

Gloom conceals us in a soaking sack
Mud and rain.

(Siegfried Sassoon)

 

^ Респект Еве и од мене уште една од антивоените, многу мрачна и моќна

Dulce et Decorum Est – Wilfred Owen

Bent double, like old beggars under sacks,
Knock-kneed, coughing like hags, we cursed through sludge,
Till on the haunting flares we turned our backs,
And towards our distant rest began to trudge.
Men marched asleep. Many had lost their boots,
But limped on, blood-shod. All went lame; all blind;
Drunk with fatigue; deaf even to the hoots
Of gas-shells dropping softly behind.

Gas! GAS! Quick, boys!—An ecstasy of fumbling
Fitting the clumsy helmets just in time,
But someone still was yelling out and stumbling
And flound’ring like a man in fire or lime.—
Dim through the misty panes and thick green light,
As under a green sea, I saw him drowning.

In all my dreams before my helpless sight,
He plunges at me, guttering, choking, drowning.

If in some smothering dreams, you too could pace
Behind the wagon that we flung him in,
And watch the white eyes writhing in his face,
His hanging face, like a devil’s sick of sin;
If you could hear, at every jolt, the blood
Come gargling from the froth-corrupted lungs,
Obscene as cancer, bitter as the cud
Of vile, incurable sores on innocent tongues,—
My friend, you would not tell with such high zest
To children ardent for some desperate glory,
The old Lie: Dulce et decorum est
Pro patria mori.

 

Одбравме плитки темели,
тенки, челични арматури,
раситнет малтер од шумливи таблети
и поликолор што лесно се чисти,
но опасно е лизгав.
Не ни е стабилен домот
во време на паранормални феномени.
Се одлучивме за студени плочки,
king-size кревет (олан да не се допреме!)
и бројни библиотеки
да ни надоместат
за неизживеаниот живот.
Душите ни се толку минијатурни
што трчаница играат по стрмните скала,
срцата ни се толку отечени
што функцијата им е под закана
од напластени јадови.
Мал ни е светот за очите,
а премногу простран за трупот.
Утре ќе ми падне гнездото.
Под неговите рушевини
ќе ми остане заробена
слободата.

– Тања Кармзова-Костиглиола

 

Ana Bunteska




А да ми кажеш дека ме љубиш, м?
еве пробај
велат дека повеќе боли неизговореното
дека те измачува и дроби
ти останува како залак
кој во грлото ти седи
ниту е да го плукнеш
ниту за да го проголташ
и само се мачиш
а башка што и мене ме измачуваш
ете
полесно би било да ми кажеш дека ме љубиш
некако
ма не знам како, смисли сам
наместо шах да играме
кој и онака не го сакаше
и да останеме со по една фигура
која не ни врши работа
еве јас попаметна ќе сум
или барем покротка од тебе
и ти ја предавам партијава
па ти како сакаш
а сепак поарно би било да ми кажеш дека ме љубиш
и не
не туку се смешкај сега дур ме читаш
и не туку диши ко да сум ти стапнала на градите
одмори го срцето
а и моево барем да здивне малку
и најди збор
или барем најди ми ја омилената песна
и така некако кажи ми
знаеш дека не сакам меѓу редови да читам
еве вака
ама токму вака
како јас тебе што сега ти кажувам
остави се’ по ѓаволите да оди
еден е животот
овој и сега
и батали го сето минато
ниту да ме гушиш со иднината сакам
сакам само да ми се насмевнеш
и раат да сум барем за миг
еј
а да ми кажеш дека ме љубиш?
м?

 

O You Whom I Often and Silently Come

O YOU whom I often and silently come where you are, that I may be with you;
As I walk by your side, or sit near, or remain in the same room with you,
Little you know the subtle electric fire that for your sake is playing within me.
Walt Whitman

 

Grešio sam mnogo, i sad mi je žao
i što nisam više, i što nisam luđe
jer, samo će gresi, kada budem pao
biti samo moji - sve je drugo tuđe.

Grešio sam mnogo, učio da stradam
leteo sam iznad vaše mere stroge
grešio sam, jesam, i još ću, bar se nadam
svojim divnim grehom da usrećim mnoge.

Grešio sam, priznajem, nisam bio cveće
grešio i za vas, koji niste smeli,
pa sad deo moga greha niko neće
a ne bih ga dao - ni kad biste hteli.

Duško Trifunović - "Grešio sam mnogo"