Проза, поезија – извадоци

truth or dare?
dare:
let him ruin you senseless. let him
ruin you wicked. let him take your life
and turn it upside down like a snowglobe
in the holiday aisle.

truth or dare?
dare:
let him take every broken part of
your heart and love away the pain.

truth or dare?
truth:
it won’t work

truth or dare?
truth:
it’ll feel like you’ve lost
half your soul with his when he leaves
(you should get used to it, darling)

truth or dare?
dare:
you give him your heart anyway

truth or dare?
dare:
you let him crush it.

- what you already know | o.q.

 

- the story of the girl who loved the ocean

 

Јован Дучић - ПЕСМА ЖЕНИ


Ти си мој тренутак, и мој сен, и сјајна
Моја реч у шуму; мој корак, и блудња;
Само си лепота колико си тајна;
И само истина колико си жудња.

Остај недостижна, нема и далека —
Јер је сан о срећи виши него срећа.
Буди бесповратна, као младост; нека
Твоја сен и ехо буду све што сећа.

Срце има повест у сузи што лева;
У великом болу љубав своју мету;
Истина је само што душа проснева;
Пољубац је сусрет највећи на свету.

Од мог привиђења ти си цела ткана,
Твој је плашт сунчани од мог сна испреден;
Ти беше мисао моја очарана;
Символ свих таштина поразан и леден,
А ти не постојиш нит си постојала;
Рођена у мојој тишини и чами,
На сунцу мог срца ти си само сјала:
Јер све што љубимо створили смо сами.

 

Tears Of The Fatherland



So, now we are destroyed; utterly; more than utterly!
The gang of shameless peoples, the maddening music of war,
The sword fat with blood, the thundering of the guns
Have consumed our sweat and toil, exhausted our reserves.
Towers are on fire, churches turned upside down;
The town hall is in ruins, the strong cut down, destroyed.
Young girls are raped; wherever we turn our gaze,
Fire, plague, and death pierce heart and spirit through.
Here, town and ramparts run with ever-fresh streams of blood.
It's three times six years now, since our mighty river's flow
Was blocked almost by corpses, just barely trickling through.
Yet, I pass over in silence something more terrible than death,
More desperate even than plague, fire and famine;
That so many were bereaved of their soul's treasure too.

Andreas Gryphius

 

Верувате ли во љубов на прв поглед која трае цел живот? Верувате ли во пасија која ве крева на нозе и тогаш кога животот со сета сила зема замав за да ве турне на земја?

 

...Во тој миг, сите непријатни сексуални стравови и фрустрации од моето детство исчезнуваат... испарувајќи во снежната ноќ.
Подоцна, јас сум гола во неговата прегратка.
...Уживајќи во неговата заштитничка прегратка, се чувствувам како сè да е добро во светот и знам дека мојот живот има смисла.
Ја најдов Љубовта.
И ќе ја следам насекаде.

 

Here was intellectual life, he thought, and here was beauty, warm and wonderful as he had never dreamed it could be. He forgot himself and stared at her with hungry eyes. Here was something to live for, to win to, to fight for—ay, and die for. The books were true. There were such women in the world. She was one of them. She lent wings to his imagination, and great, luminous canvases spread themselves before him whereon loomed vague, gigantic figures of love and romance, and of heroic deeds for woman’s sake—for a pale woman, a flower of gold. And through the swaying, palpitant vision, as through a fairy mirage, he stared at the real woman, sitting there and talking of literature and art. He listened as well, but he stared, unconscious of the fixity of his gaze or of the fact that all that was essentially masculine in his nature was shining in his eyes. But she, who knew little of the world of men, being a woman, was keenly aware of his burning eyes. She had never had men look at her in such fashion, and it embarrassed her. She stumbled and halted in her utterance. The thread of argument slipped from her. He frightened her, and at the same time it was strangely pleasant to be so looked upon. Her training warned her of peril and of wrong, subtle, mysterious, luring; while her instincts rang clarion-voiced through her being, impelling her to hurdle caste and place and gain to this traveller from another world, to this uncouth young fellow with lacerated hands and a line of raw red caused by the unaccustomed linen at his throat, who, all too evidently, was soiled and tainted by ungracious existence. She was clean, and her cleanness revolted; but she was woman, and she was just beginning to learn the paradox of woman.
– Jack London, Martin Eden

 

Џек Лондон: "Претпочитам да сум пепел пред прав. Претпочитам искрата да ми изгори во светол пламен пред да биде задушена од гниење. Претпочитам да бидам прекрасен метеор, а секој мој атом прекрасен сјај пред планетата.
Не живеам заради тоа што светот го мисли за мене, туку заради тоа што јас го мислам за себе.
Никој не може да ја злоупотреби својта природа без таа да се одмазди".

 

Christmas Carol, Chemically Cleaned
Tomorrow, children, nothing will be (given)!
Only he who already owns a lot, is getting gifts, as well.
Mother has donated life to you.
That is enough, thinking about it.
Some day your time, too, will come.
Tomorrow it won't happen yet.

But you must not get sad.
Rich people love poverty.
A fried goose upsets people's stomachs.
Dolls are not fashionable any more.
Tomorrow Santa Claus will come.
But only next door.

Walk through the streets a bit!
There's enough celebrating of Christmas.
Christendom, trumpeted from the (church) tower,
will make even the smallest children smart.
Shake your head well before use!
You don't need a Christmas tree.

Fir leaves with light bulbs -
learn not to care for them! Become proud!
Tear the boards from the foreheads (**),
for there's lack of wood in the stove!
Silent night and holy night -
Don't cry, if possible! Laugh instead!

Tomorrw, children, nothing will be (given)!
He who gets nothing, gets patience!
Tomorrw, children, learn for life!
It's not God's fault alone.
God's kindness reaches so far...
Oh, dear Christmas time!


Erich Kästner

 

Monologue of the Blind Man




Everyone, coming upon me,

goes right by.

Anyone see, because I’m blind, me standing nigh?

And I’ve stood since three...



Now it’s coming on to rain yet!

When it’s raining, men aren’t good.

Whoever comes my way then, would

seem as if away he’d get.



Eyeless in the city I stand.

And it rains, as were I by the sea.

Evenings a dog I walk behind,

that on a leash has me.



Mine eyes will have in August

deathday number twelve.

Why struck the splinter not my breast

and heart, that no more delve?



Ah, no-one buys handpainted

postcards, since my luck I’ve lost.

One gröschen, each one costs!

Seven pfennigs is what I pay for them.



Back then I saw everything like you:

sunshine, flowers, woman and city.

And how my mother looked with pity,

that I shall forget with rue.



War makes blind. That in me is clear.

And it’s raining. And the wind blows wild.

Is there no strange mother here,

with for her own sons a thought?

And no child,

whom its mother gives for me aught?



Erich Kästner

 

Дајл Карнеги: „Научете да се ставате во положбата на друг човек и да разберете што му е потребно нему, а не вам. Целиот свет ќе биде покрај оној кој ќе успее да го стори тоа.
Замислете ги најлошите можни последици што би можеле да произлезат од вашата постапка, однапред помирете се со нив, па дури потоа дејствувајте.
Секој човек е будала барем 5 минути дневно. Вистинската мудрост се сведува на тоа да не се премине таа временска рамка.“

 

Приче о обичном лудилу - Чарлс Буковски

 

О потајно доба на природата, ветровите од сред небо слегуваат нечија казнета душа. Венера во црна шамија стои спроти мене на софрата. Зарем не е исто да се ставаат касаи леб во устата и да се игра шах со мислите во главата. Од секој предмет што го допре таа изградив куќа, а таа молчеше во долинките загледана во нежните рогови на полжавите. Од сиот пожар на овој свет шумите останаа намалени слики во очите и наеднаш видов гола змија по која ги пишував моите мисли а овде онде се вееја писменца маѓии. Тоа беше преодно лето кон зима и молци ме кинеа во одењето, далечините се собираа во кутија и тотонеа. Без тебе сум гладна уста, побунето срце, галија друмска. Сонцето е најстарата болест, во пепелта на билката се крие бакнеж на самовила. Громот им го зема мирисот на животните, полот на цветовите.
Медицино, врати ги атомите на душата. Покрите ме со камења, трнови цветови и со брановите од родниот крај.
Небото е е око, земјата зеница. И се' меѓу нас е видено. Молњо, донеси ми испечен леб, заштити ме со најтоплата ноќ.

- Радован Павловски
​