Проза, поезија – извадоци

​

 

Зигмунд Фројд: „Најголемото прашање кое никогаш не е одговорено и на кое ни јас не сум кадарен да одговорам, дури и покрај 30-годишното истражување на женската психа е: ‘Што сакаат жените!?’“

 

Mirror
by Sylvia Plath


I am silver and exact. I have no preconceptions.
What ever you see I swallow immediately
Just as it is, unmisted by love or dislike.
I am not cruel, only truthful---
The eye of a little god, four-cornered.
Most of the time I meditate on the opposite wall.
It is pink, with speckles. I have looked at it so long
I think it is a part of my heart. But it flickers.
Faces and darkness separate us over and over.
Now I am a lake. A woman bends over me,
Searching my reaches for what she really is.
Then she turns to those liars, the candles or the moon.
I see her back, and reflect it faithfully.
She rewards me with tears and an agitation of hands.
I am important to her. She comes and goes.
Each morning it is her face that replaces the darkness.
In me she has drowned a young girl, and in me an old woman
Rises toward her day after day, like a terrible fish.

 

Херман Хесе: „Мудроста не се пренесува. Кога мудар човек се обидува да ја пренесе својата мудрост, тоа секогаш звучи глупаво. Знаењето се пренесува, но не и мудроста. Таа се пронаоѓа, се живее, се прават чуда со неа, но не се пренесува и не се учи.“
„Кога некој бара нешто, многу лесно се случува да го гледа само она што го бара. Тогаш не може да пронајде ништо, ниту да прими ништо, затоа што е опседнат со својата цел. Барањето значи да имаш цел, но пронаоѓањето значи да бидеш слободен, отворен за искуства и да немаш цел.“

 

“To je problem s alkoholom, mislio sam, dok sam sipao sebi piće. Ako se nešto loše desi piješ da zaboraviš; ako se nešto dobro desi piješ da proslaviš; a ako se ništa ne dešava piješ da bi se nešto desilo.”

Буковски

 

Томас Ман: „Многу луѓе имаат бесмислен живот. Како да се во некој полусон, дури и кога прават нешто што мислат дека им е важно. Тоа е поради тоа што трчаат по погрешни работи. Единствен начин преку кој можеш да внесеш смисла во твојот живот е да се посветиш на љубовта кон ближниот, да се посветиш на заедницата која те опкружува и да создадеш нешто што на твојот живот ќе му даде смисла и цел.“

 

Чудни некои ѕвона,
да беа црквени
ќе знаев.
Чудни некои деца,
да беа пaлaви
ќе ги чуев.
Некои чудни луѓе
талкаат по градов,
да беа добри
ќе ги примев.
Зборови чудни
неразбирливо ечат,
да беа љубезни
ќе ги разберев.
По чудна некоја земја
чекорам…
А ја имав како своја.
(Драган Спасов Дац)

 

Не можете директно да се борите со темнината, директно да се борите со осаменоста, директно да се борите со стравот од изолираност. Причината е во тоа што сите овие нешта не постојат; тие едноставно се недостатоци на нешто, исто како што темнината е недостиг на светлина.
Можете да се борите против оваа темнина цел живот и нема да успеете, а една мала свеќа е доволна за да ја истера. Морате да работите за светлината затоа што таа е позитивна, егзистенцијална; постои сама по себе. И штом светлината ќе се појави, сето она што било нејзин недостиг автоматски исчезнува.

(Како да се сака, Ошо)

 

Blackberrying
BY SYLVIA PLATH
Nobody in the lane, and nothing, nothing but blackberries,
Blackberries on either side, though on the right mainly,
A blackberry alley, going down in hooks, and a sea
Somewhere at the end of it, heaving. Blackberries
Big as the ball of my thumb, and dumb as eyes
Ebon in the hedges, fat
With blue-red juices. These they squander on my fingers.
I had not asked for such a blood sisterhood; they must love me.
They accommodate themselves to my milkbottle, flattening their sides.

Overhead go the choughs in black, cacophonous flocks—
Bits of burnt paper wheeling in a blown sky.
Theirs is the only voice, protesting, protesting.
I do not think the sea will appear at all.
The high, green meadows are glowing, as if lit from within.
I come to one bush of berries so ripe it is a bush of flies,
Hanging their bluegreen bellies and their wing panes in a Chinese screen.
The honey-feast of the berries has stunned them; they believe in heaven.
One more hook, and the berries and bushes end.

The only thing to come now is the sea.
From between two hills a sudden wind funnels at me,
Slapping its phantom laundry in my face.

These hills are too green and sweet to have tasted salt.
I follow the sheep path between them. A last hook brings me
To the hills’ northern face, and the face is orange rock
That looks out on nothing, nothing but a great space
Of white and pewter lights, and a din like silversmiths
Beating and beating at an intractable metal.

The Moon and the Yew Tree
BY SYLVIA PLATH
This is the light of the mind, cold and planetary
The trees of the mind are black. The light is blue
. The grasses unload their griefs on my feet as if I were God
Prickling my ankles and murmuring of their humility
Fumy, spiritous mists inhabit this place.
Separated from my house by a row of headstones.
I simply cannot see where there is to get to

. The moon is no door. It is a face in its own right,
White as a knuckle and terribly upset.
It drags the sea after it like a dark crime; it is quiet
With the O-gape of complete despair. I live here
. Twice on Sunday, the bells startle the sky --
Eight great tongues affirming the Resurrection
At the end, they soberly bong out their names.

The yew tree points up, it has a Gothic shape.
The eyes lift after it and find the moon.
The moon is my mother. She is not sweet like Mary.
Her blue garments unloose small bats and owls.
How I would like to believe in tenderness -
The face of the effigy, gentled by candles,
Bending, on me in particular, its mild eyes.

I have fallen a long way. Clouds are flowering
Blue and mystical over the face of the stars
Inside the church, the saints will all be blue
, Floating on their delicate feet over the cold pews,
Their hands and faces stiff with holiness.
The moon sees nothing of this. She is bald and wild.
And the message of the yew tree is blackness - blackness and silence.

Умилкување
од ПЕТРЕ. М. АНДРЕЕВСКИ

Ќе ги отпретам сите горештини од твојата глава,
ко суво дрво на сува рида реките ќе ги заковам.
Ќе те претплатам на вечна љубов и вечни времиња
ќе те љубам и губам и во пости и пред гости
само да ме сакаш.

Ќе ги поткупам сите човечки сетила и патила.
Сите светлосни преѓи пресијазол ќе ги врзам,
сите денови и ноќи на својот почеток ќе ги вратам,
ќе ти дадам се што е солено и молено
само да ме сакаш.

Ќе спијам во движење, сенката своја ќе ја прескокам
ќе ги затнам сите извори, се што гори ќе отворам.
Ќе направам да не се знае кај е лево и десно,
ќе ти наберам ѕвезди, ќе ти влепам шлаканица
само да ме сакаш.

Ќе ги шпионирам сите крадци на твоите часови.
Ќе ги исфрлам од употреба страните на светот
и светот, по црна ноќ, одмижанка ќе го истрчам
и ќе те фалам и кудам под сите небеса
само да ме сакаш.

Кај ќе стасам ќе разделам топло од студено,
на шеќерот ќе му забранам да се споредува со тебе,
не ќе оставам растојание што ќе биде меѓу нас,
со ова што го велам и слепо и глуво ќе исцелам
само да ме сакаш.

 

She Walks in Beauty – Lord Byron

She walks in beauty, like the night
Of cloudless climes and starry skies;
And all that’s best of dark and bright
Meet in her aspect and her eyes;
Thus mellowed to that tender light
Which heaven to gaudy day denies.

One shade the more, one ray the less,
Had half impaired the nameless grace
Which waves in every raven tress,
Or softly lightens o’er her face;
Where thoughts serenely sweet express,
How pure, how dear their dwelling-place.

And on that cheek, and o’er that brow,
So soft, so calm, yet eloquent,
The smiles that win, the tints that glow,
But tell of days in goodness spent,
A mind at peace with all below,
A heart whose love is innocent!

 

Лорд Бајрон

There is pleasure in the pathless woods, there is rapture in the lonely shore, there is society where none intrudes, by the deep sea, and music in its roar; I love not Man the less, but Nature more.

 

Томас Ман: „Во книгите никогаш не наоѓаме ништо друго освен себеси. За некое чудо, тоа секогаш ни дава големо задоволство и велиме дека авторот е генијален. Се насмевнуваме со ширината на погледот, а насмевката е светлина за душата.“

 

Петре М. Андреевски: „Само ако имаме нешто за сеќавање, само тогаш знаеме колку време сме биле заедно и колку време сме живееле и зошто треба да го браниме тој живот“.