Проза, поезија – извадоци

Hymn to Intellectual Beauty - Percy Bysshe Shelley

The awful shadow of some unseen Power
Floats though unseen among us; visiting
This various world with as inconstant wing
As summer winds that creep from flower to flower;
Like moonbeams that behind some piny mountain shower,
It visits with inconstant glance
Each human heart and countenance;
Like hues and harmonies of evening,
Like clouds in starlight widely spread,
Like memory of music fled,
Like aught that for its grace may be
Dear, and yet dearer for its mystery.

Spirit of BEAUTY, that dost consecrate
With thine own hues all thou dost shine upon
Of human thought or form, where art thou gone?
Why dost thou pass away and leave our state,
This dim vast vale of tears, vacant and desolate?
Ask why the sunlight not for ever
Weaves rainbows o'er yon mountain-river,
Why aught should fail and fade that once is shown,
Why fear and dream and death and birth
Cast on the daylight of this earth
Such gloom, why man has such a scope
For love and hate, despondency and hope?

No voice from some sublimer world hath ever
To sage or poet these responses given:
Therefore the names of Demon, Ghost, and Heaven,
Remain the records of their vain endeavour:
Frail spells whose utter'd charm might not avail to sever,
From all we hear and all we see,
Doubt, chance and mutability.
Thy light alone like mist o'er mountains driven,
Or music by the night-wind sent
Through strings of some still instrument,
Or moonlight on a midnight stream,
Gives grace and truth to life's unquiet dream.

Love, Hope, and Self-esteem, like clouds depart
And come, for some uncertain moments lent.
Man were immortal and omnipotent,
Didst thou, unknown and awful as thou art,
Keep with thy glorious train firm state within his heart.
Thou messenger of sympathies,
That wax and wane in lovers' eyes;
Thou, that to human thought art nourishment,
Like darkness to a dying flame!
Depart not as thy shadow came,
Depart not—lest the grave should be,
Like life and fear, a dark reality.

While yet a boy I sought for ghosts, and sped
Through many a listening chamber, cave and ruin,
And starlight wood, with fearful steps pursuing
Hopes of high talk with the departed dead.
I call'd on poisonous names with which our youth is fed;
I was not heard; I saw them not;
When musing deeply on the lot
Of life, at that sweet time when winds are wooing
All vital things that wake to bring
News of birds and blossoming,
Sudden, thy shadow fell on me;
I shriek'd, and clasp'd my hands in ecstasy!

I vow'd that I would dedicate my powers
To thee and thine: have I not kept the vow?
With beating heart and streaming eyes, even now
I call the phantoms of a thousand hours
Each from his voiceless grave: they have in vision'd bowers
Of studious zeal or love's delight
Outwatch'd with me the envious night:
They know that never joy illum'd my brow
Unlink'd with hope that thou wouldst free
This world from its dark slavery,
That thou, O awful LOVELINESS,
Wouldst give whate'er these words cannot express.

The day becomes more solemn and serene
When noon is past; there is a harmony
In autumn, and a lustre in its sky,
Which through the summer is not heard or seen,
As if it could not be, as if it had not been!
Thus let thy power, which like the truth
Of nature on my passive youth
Descended, to my onward life supply
Its calm, to one who worships thee,
And every form containing thee,
Whom, SPIRIT fair, thy spells did bind
To fear himself, and love all human kind.

 

„Себесоздавање“- Блаже Конески

Така, со заемни ситни притворства,
за да се покажеме,
сигурни дека ќе минеме неоткриени,
го градиме ние ден за ден,
дури со години,
подобриот дел од себеси.
Потоа како лута зима
неочекувано вистината доаѓа
и останува
да виси во воздух
уште малку,
призрачна,
таа наша лична зграда.
Урнат е нашиот привид.
Доцна
да се измислуваме наново.

 

Јосип Коцев
Дојди, ќе молчиме.
Небото не знае дека во градите чуваме громови,
секавици ни се вените, а струја - љубовта.
Дојди, ќе молчиме.
И среде есен ако дојдеш, кога сиот сум само тежест и петна,
пак ќе имам сила да ти отворам пролет меѓу прстите.

 

Јас сум најголемото чудо на природата. Очите ми се дадени за да гледам, а умот за да размислувам. Спознав една голема животна тајна зашто најпосле сфаќам дека сите мои проблеми, обесхрабрувања и длабоки болки се всушност прикриени големи можности. Нивната облека нема повеќе да ме измами, бидејќи очите ми се отворени. Ќе погледнат под материјалот и ќе го видат изборот.

Извадок од делото Најголемиот трговец на светот од Ог Мандино

 

Maybe Not - Coleen Hoover

 

"Времето е непријател на љубовта, крадец што ги скратува сите наши златни часови. Затоа, никогаш не разбрав зошто љубовниците ја сметаат својата среќа во денови, во ноќи и години кога љубовта може да се мери само во нашите радости, воздишки и солзи."

Извадок од делото Крвна врска од Сидни Шелдон

 

„Кошмар“ - Блаже Конески

Што тажно да заспиваш сам
По ноќ на желби и трескот.
Јас таа тага ја знам.
И зошто тогаш сиот бран блескот
И сета веселба барана?
И зошто, повеќе од тоа, благост
Во погледот и зборот наш
За час макар дочарана?
Ах, зошто, зошто?
кога се враќаме ти пак си студена.
Разочарана
Се леди од тебе душава блудна.
Јас сум груб,
Јас сум луд
Од тој студ!
Не, нејќам јас да биде така.
Ме дави сува рака.
Јас страдам дека сум сам,
Во кошмар дека се губам-
А сакам да љубам,
Сакам да љубам!

 

Херман Хесе: „Нема друга реалност освен онаа која е содржана во нас. Затоа толку многу луѓе жи
веат нереален живот. Тие гo прифаќаат она што го гледаат надвор од нив како реалност и никогаш не му дозволуваат на светот во нив да излезе на површина.
Кога некој бара нешто, многу лесно се случува да го гледа само она што го бара. Тогаш не може да пронајде ништо, ниту да прими ништо, затоа што е опседнат со својата цел. Барањето значи да имаш цел, но пронаоѓањето значи да бидеш слободен, отворен за искуства и да немаш цел.“

 

Ништо не е наше освен измамата, затоа цврсто се држиме за неа. Ние не сме нешто во нешто, туку ништо во нешто, нееднакви со сѐ околу себе, не сме исто, неспоиво. Развитокот на човекот би требало да оди кон губењето на свеста за себе. Земјата е ненаселива, како и месечината, а ние себеси се лажеме дека ова е нашиот вистински дом, зашто немаме каде. ​

​

Редот најпосле е тврд закон, намалување бројот на можните форми, лажна увереност дека владееме со животот, а животот сѐ повеќе се оттргнува, сѐ повеќе ни се откнинува колку повеќе го стегаме.​

​

Требаше да се убива минатото со секој ден што се гаси. Да се избрише, за да не боли. Полесно се поднесува денот што трае, тој не се мери со она што повеќе не постои. Вака се мешаат привиденијата и животот, па нема ни чисто сеќавање, ни чист живот. Се дават и се оспоруваат, постојано. ​

​

Животот е поширок од секој пропис. Моралот е замисла, а животот е она што бидува. Како да го вклопиме во замислата, а да не го оштетиме? Повеќе штета му е нанесена на животот заради спречување на гревот, отколку заради гревот. ​

​

Човекот не е дрво, а врзаноста е негова несреќа, му ја одзема храброста, му ја намалува сигурноста. Врзувајќи се за са едно место, човекот ги прифаќа сите услови, дури и неповолните и самиот се плаши од неизвесноста што го чека. Промената му личи на напуштање, на загуба на вложеното, некој друг ќе го заземе неговиот освоен простор, и тој ќе почне одново. Вклопувањето е вистински почеток на стареењето, зашто човекот е млад сѐ додека не се плаши да започнува. Останувајќи, човекот трпи или напаѓа. Одејќи, ја чува слободата, готов е да го промени местото и наметнатите услови. Каде и кај да оди? Немој да се потсмеваш, знам дека немаме каде. Но можеме понекогаш, создавајќи привидна слобода. Божем одиме, божем се менуваме. И повторно се враќаме, смирени, утешливо измамени. ​

– Дервишот и смртта, Селимовиќ​

 

Љубовна – Анте Поповски

Пред да се раздени

За неа беше разденето

Пред да се стемни
За неа беше стемнето.
Го преврзуваше сонцето со влажна шамија
И го успиваше крај неа.
Ние, дури чекавме да расцутат овошките,
Таа веќе ги береше плодовите од нив
Полни чинии поставуваше пред нас
И ништо не ја возбудуваше.
Ние ќе и покажевме камена птица што лета
Таа ќе речеше: Да тоа сум јас,
Птица во окото на сонцето!
Ќе и принесевме сини цветови што ги брал
Aлександар Македонски покрај Златна река
Таа ќе речеше: Тие цветови веќе сум ги носела в пазуви!
И секогаш
и секогаш молчеше.

Велеше, се што имам да речам си го реков себеси

Право е на другите да си молчат за својата судбина

Не постоеше ништо што можеше да ја возбуди.

Цел живот верував дека е жена

Не знаев дека е Бог

Само тој не копнее по ништо.

 

„Пиреј“ (1980)-Петре М.Андреевски

„Племето наше е пиреј и не го ништи ни една војска! Ама ти колку сакаш кошкај ја, корни ја, куби ја, таа пак не умира. Само малку да се допре до земјата и пак ќе оживи,ќе потера. Ништо не ја ништи таа трева!“

 

"Maybe there aren't any such things as good friends or bad friends - maybe there are just friends, people who stand by you when you're hurt and who help you feel not so lonely. Maybe they're always worth being scared for, and hoping for, and living for. Maybe worth dying for too, if that's what has to be. No good friends. No bad friends. Only people you want, need to be with; people who build their houses in your heart."

Stephen King, It

 

Харуки Мураками: „Дали е возможно, по конечната анализа, едно човечко суштество да постигне совршено разбирање за друго? Можеме да вложиме многу време и енергија да запознаеме некого, но на крајот на краиштата, колку можеме да се доближиме до човечката суштина?
Се убедуваме себеси дека добро познаваме некоја личност, но дали навистина знаеме нешто значајно за некого?“

 

Времето со тебе поминува брзо
времето со тебе поминува бавно
времето со тебе поминува чудно
времето со тебе ми стои

Ти го давам сето мое време
во замена за ништо
во замена за ноќното небо
што се наѕира одблиску
во аголот на твојата уста

Тихомир Јанчовски

 

A smile to remember

we had goldfish and they circled around and around
in the bowl on the table near the heavy drapes
covering the picture window and
my mother, always smiling, wanting us all
to be happy, told me, 'be happy Henry!'
and she was right: it's better to be happy if you
can
but my father continued to beat her and me several times a week while
raging inside his 6-foot-two frame because he couldn't
understand what was attacking him from within.

my mother, poor fish,
wanting to be happy, beaten two or three times a
week, telling me to be happy: 'Henry, smile!
why don't you ever smile?'

and then she would smile, to show me how, and it was the
saddest smile I ever saw

one day the goldfish died, all five of them,
they floated on the water, on their sides, their
eyes still open,
and when my father got home he threw them to the cat
there on the kitchen floor and we watched as my mother
smiled

Charles Bukowski

 

Fantasy of The Day After Tomorrow
And when the next war started
the women said: No!
and locked up brother, son and husband
securely in the dwelling.
Then they marched in every country
up to the commander's house
and held sticks in their hands
and got the fellows out.
They gave them a good spanking,
anyone who ordered this war:
the gentlemen from the banks and industries,
the minister and the general.
Many a stick was broken then.
And many a loudmouth shut up.
In all countries there was uproar
and nowhere there was war.
The women went back home then,
to brother and son and husband
and told them the war was over!
The men stared out of the window
and did not look at the women...


Erich Kästner

 

The kindergarten teacher (2018 )

Anna, get up.
Remember
Loneliness is still time spent
With the world.
Here's the room with everyone in it.
Your dead friends passing through you
Like wind
Through a wind chime.
Don't be afraid, Anna.
The end of the road is so far ahead
It is already
Behind us.
---
Anna is beautiful,
Beautiful enough for me.
The sun hits her yellow house
It's almost like a sign from God.