Проза, поезија – извадоци

''It will hurt. Because deep down, I'll know there was someone.. someone I was supposed to have met.
Only I'll never meet him. I'll go through my whole life waiting for him to come along, only he never will.
What kind of life is that?”

― Meg Cabot, Twilight

 

One Art

The art of losing isn’t hard to master;
so many things seem filled with the intent
to be lost that their loss is no disaster.

Lose something every day. Accept the fluster
of lost door keys, the hour badly spent.
The art of losing isn’t hard to master.

Then practice losing farther, losing faster:
places, and names, and where it was you meant
to travel. None of these will bring disaster.

I lost my mother’s watch. And look! my last, or
next-to-last, of three loved houses went.
The art of losing isn’t hard to master.

I lost two cities, lovely ones. And, vaster,
some realms I owned, two rivers, a continent.
I miss them, but it wasn’t a disaster.

—Even losing you (the joking voice, a gesture
I love) I shan’t have lied. It’s evident
the art of losing’s not too hard to master
though it may look like (Write it!) like disaster.

BY ELIZABETH BISHOP

 

“The Road Not Taken”

Two roads diverged in a yellow wood
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that, the passing there
Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.



Песната воопшто не е она што ни се чини дека е на прв поглед. Една од најомилените.

 

Ладно размислувајќи си рече (Гренуиј): "Не е точно дека не мирисам, затоа што се мириса. Многу повеќе се работи за тоа дека јас не можам да намирисам дека мирисам откако сум роден. Од ден во ден се мирисам и мојот нос е затнат за мојот мирис. Кога би можел мојот мирис или барем дел од него да изделам од себе и по извесно време во кое би се одвикнал од него повторно да му се вратам, тогаш би можел, него, односно, мене да го намирисам".

Извадок од книгата Парфем од Патрик Зискинд

 

Дали може да се ставаат сликани делови од книги или скришат од електронски книги?

 

„Тајна“- Ацо Караманов

Пак ли сакаш да ти го кажам тоа
што ти го кажав вчера во сината ноќ
дека си за мене и смев и солза
дека си за мене и слабост и моќ.

Ах, остави ја веќе таа исповед
нека спие мирно во твоето срце
и мојата душа нека биде твоја
а мое да биде твоето лице.

 

И ова што го кажувам е
веќе кажано: го чекаме ветрот
како две знамиња на граничен премин.
Еден ден сите сенки
ќе нè одминат.

дали знаете во која книга на никола маџиров го има овој дел?

 

@Emilija7000 Oбјавена e во Преместен Камен.

СЕНКИТЕ НÈ ОДМИНУВААТ
Еден ден ќе се сретнеме,
како бротче од хартија и
лубеница што се лади во реката.
Немирот на светот ќе
биде со нас. Со дланките
ќе го помрачиме сонцето и со фенер
ќе се доближуваме.

Еден ден ветрот нема
да го промени правецот.
Брезата ќе испрати лисја
во нашите чевли пред прагот.
Волците ќе тргнат по
нашата невиност.
Пеперутките ќе го остават
својот прав врз нашите образи.

Една старица секое утро
ќе раскажува за нас во чекалната.
И ова што го кажувам е
веќе кажано: го чекаме ветрот
како две знамиња на граничен премин.

Еден ден сите сенки
ќе нè одминат.

 

I remember you in fragments;
on the breeze your laughter blows,
and it dances like a ghost
in and out of my windows.
Sometimes it dies down for a day
or I'm forgetting you for weeks,
but then the leaves bend on their branches
and your voice's echo speaks.

Some days the wind is just wind
without a memory behind,
and I let myself exhale
thinking you've slipped out from my mind.
Until the sunlight hits the water
the way it used to hit your eye,
and I must realise nothing ends
simply because you've said goodbye.

Erin Hanson

 

I love you without knowing
how, or when, or from where.
I love you simply, without problems or pride;
I love you in this way because I do not know
any other way of loving but this,
in which there is no I or you
so intimate,
that your hand upon my chest is my hand,
so intimate,
that when I fall asleep, your eyes close.

Pablo Neruda

 

“Because one thing is set to happen, all you can do is hope it won't. Or it will - depending. As long as you live, there's always something waiting, and even if it's bad, and you know it's bad, what can you do? You can't stop living.”
― Truman Capote, In Cold Blood

“You are a man of extreme passion, a hungry man not quite sure where his appetite lies, a deeply frustrated man striving to project his individuality against a backdrop of rigid conformity. You exist in a half-world suspended between two superstructures, one self-expression and the other self-destruction. You are strong, but there is a flaw in your strength, and unless you learn to control it the flaw will prove stronger than your strength and defeat you. The flaw? Explosive emotional reaction out of all proportion to the occasion. Why? Why this unreasonable anger at the sight of others who are happy or content, this growing contempt for people and the desire to hurt them? All right, you think they're fools, you despise them because their morals, their happiness is the source of your frustration and resentment. But these are dreadful enemies you carry within yourself--in time destructive as bullets. Mercifully, a bullet kills its victim. This other bacteria, permitted to age, does not kill a man but leaves in its wake the hulk of a creature torn and twisted; there is still fire within his being but it is kept alive by casting upon it faggots of scorn and hate. He may successfully accumulate, but he does not accumulate success, for he is his own enemy and is kept from truly enjoying his achievements.”
― Truman Capote, In Cold Blood

 

Koliko si perfektna covjece
I dok to izgovaram gusim se
Tvoja kosa mi oduzima dah
lice ti je tako preljepo cisto
Tvoja pojava ucini da lebdim.

Znas onaj nalet toplog vazduha
Koji ti prodire u facu?
Ono kad pokusas da izgovoris nesto
a glas ti pukne

Pisem ti nocima
a onda stanem i shvatim da ti
trcas njemu u zagrljaj
Bacas mu se oko vrata
i smijes mu se.
Ne razumem kako si uspjela
da tako lako zaboravis ljubav koju
si gajila. Kako si se otrgla iz tog vrtloga, ove bjede od zivota?

Dodzavola znam
Ubijale su te moje djecacke konstatacije. Unistivao sam te.
Nazirao se umor u tvojim ocima
Dosadilo ti je da mi dokazujes
Da crtas i bojis
sada nemam pravo da se ljutim na tvoju srecu. Na tvoj osmjeh

On u svojim rukama ima tebe
opet je srecan
oci su ti pune nekadasnje vedrine
Potpuno si ozdravila
i zacjelila rane
Pobjedila si me
Ne places vise na nasu pjesmu
i zadala si mome srcu ranu koja
nikada nece da zaraste
Ti me Jebeno ne prolazis..

 

If I showed you my teardrops,
would you collect them like rain,
store them in jars,
that are labelled with "Pain"?
Would you follow their tracks,
from my eyes down my cheeks,
as they write all the stories
I'm too scared to speak?
Would you stop them with kisses,
bring their flow to a halt,
as you teach me that pain
is not always my fault?
Would you hold my face gently,
as you dry both my eyes,
and whisper the words:
"You're too precious to cry"?
If I showed you my teardrops,
would you show me your own,
and learn though we're lonely
we're never alone?

e.h.

 

„Не смеам да заспијам- ќе ми исчезне од сонот“- Анте Поповски

Спроти недела на моите колена кога ноќева
нејзините ѓерданчиња од црни и жолти пеги на вратот
- како љубопис спроти жетва што го пишувале пеперутките

Нејзиниот глас- потих од нејзината сенка во зорите,
нејзиниот од- потаинствен од прошетката на светлината
низ земните длабочини до плодовите

Дури ноќева таа
на моите колена
Незнаен ковач жар на дланката ми носи
Да запалам цигара.
- Не смеам да заспијам зашто ќе ми исчезне во сонот.

 

Uz tebe su uvek isle one koje ce
ti prastati greske,velicati tebe kada si prema njima bio najgori..
Znas one sto bi ti slepo verovale kada se vratis kasno kuci..one kojima nista ne treba da dokazujes...
One zbog koje nemoras pomeriti prst da bi bile tvoje...
Uz tebe su uvek isle one koje pored tebe neznaju da idu...Tako ti je lakse,shvatam..

birao si one koje ces lako baratati,lako ih slagati
oblaciti im neistine,u istinu kada pozelis..one koje ce ti moci poverovati u laz koju bi sluzio za veceru..

Uvek ce uz tebe ici one koje ne znaju da te poznaju.Ma znas one koje bi ti stavjlale ruku na srce i opet ga ne bi osetili jer neznaju kako...

Znao si ti dobro da ces za ovu zenu morati pevati pesme iako nemas glasa,
cuvati straze od nje same
plasiti se da zbog najmamje sitnice ne bude vise tvoja
uvek paziti da ne zaspi tuzna..
znao si...
Ali ti je bilo lakse da ide uz tebe ona za koju neces morati lomiti ruke
Ova zena tako ne ide uz tebe
Za nju bi morao da izmislis novi svet,jer ovaj i sam znas nikad nije bio njen
Ali lakse je biti nekom ceo svet
Nego pokusati za mene stvoriti novi..

Ova zena ne ide uz tebe
ali sa tobom bi krenula
Samo da si znao kako da od
nicije postane tvoja

Steta mili
Tebe je lakse da imas nekog ko tebe nece moci nikad
A to to nije ljubav
Tu voli samo jedno
Ona tebe
A ti sebe..i mene koju nemas jer nisi smeo
Ova zena ide sada
Od tebe
A mogla je uz tebe
Shvatices jednom

Iva Kostov
Devojkata pisuva preubavo
Ima svoja kniga..

 

Паника- Влада Урошевиќ

Сите авионски летови се откажани за денес.
Од кината и театрите ја враќаат публиката.
Таа ништо не може да дознае за мене
макар што весниците ми ја објавуваат сликата.

Ништо и јас не можам да и` јавам по пошта:
пред заклучената врата стои недоверлива стража.
Не постои начин нешто да `и соопштам
зашто сите адреси престанале да важат.

Се бараме низ градот безуспешно обата.
Демнат на куќата агенти со панталони на риги.
Тие го стеснуваат кругот, ја опколуваат собата
и јас ги фрлам на нив најтешките книги.

Се искачувам на покривот по влажната стреа.
Меѓу оџаците чета лажни пожарникари ме гони.
И, додека се обидувам напразно да стасам до неа,
во собата илјада луди ѕвонат телефони.

 

МАЈКА БЕЖАНКА

Зошто сета болка ми ја оставаш,
боже,
мене ми ја оставаш?
Сега ќе дојдат децата да ми ги земат,
боже,
децата да ми ги земат.
Каде да бегам, каде да ги скријам,
боже,
кажи ми ако гледаш?
Со кое дете да бегам, кое да го оставам,
боже,
кое да го оставам?
Сите се мои, сите се твои,
боже,
ниедно немам за давање!

Петре М. Андреевски

 

КАЖИ МИ НЕБО

Кажи ми небо.Мое небо.
Кажи ми:Небо на тишината.
И јас,мало стебло во темната
јас ќе се откорнам со сета вековна немоќ,
и извишен високо,високо,високо,високо,
високо ко топла човечка зеница,
ќе станам небо,твое небо
ќе станам небо на една Деница.

Но не кажувај ми дека сум слаб,
но не кажувај ми дека сум немоќен
и да им погледнам во очи на тревките
но не кажувај ми дека од сите треви
во мене шумат само најкревките.
скриј ја и премолчи денес вистината
за едно мое поденешно утре.

Кажи ми небо.Мое небо.
Кажи ми:Небо на тишината.

Ацо Шопов

 

Еј, Ти Љубов… Еј
Убав ден 30.04.2020 година - мигот на мојата вистина за тотално вистинско дружење во една права аура. Колку е тоа право. Тие три прекрасни и мили, моите кашмири ми го дадоа срцето свое со многу љубов, вистински погледи, светли очи на радост, доверба и љубов. Секоја насмевка и гистикулација, вистинска во перформансот на љубовта која ме обележи.
Еј, ти моја љубов, еј ти мој бисеру бел што светиш и грееш…. Да, Ти.. Тој што ми го згреа срцето а стравот го претвори во снага, пасија и љубов.
Да, Ти…. Тој што ми ја грее душата. Тој без кој не успеав да живеам.. Ајде кажи како ме улови ако јас сум тој неприпитомен ловец… МеМе опколи, ме зароби во љубов, емоција, прегратка….
Ти, Пасијо што си…. Те гледам, те мирисам, те уживам…. Не можам да толкувам….. Што се случи? … Што направи од мене?... Лав, победник, војник, смртник а јас бесмртен? Среќник кој живее од тебе.. Од љубов.. Зошто Ти си љубов?
Не си храна да се троши, не си проблем да се реши….
Еј, љубов… ТиТи не престануваш, Ти немаш крај, ме зеде, ме обзеде, ме освои, ме дарува….
Кој сум јас сега…. Овој среќник… Реалност е или..?
Самовиливе на мојава душа не живееле во сон… ЕјЕј љубов еј… Тие не се фантазија.. Не се бањаат во кошули па да ми дадат клетва на вечна љубов?!
Пророци… Тие се вистински….
Самовили на мојата душа… Едната е мелемот, другата е истрајноста а третата е силата..
Еј ти љубов.. Еј…
Мелемот ме излечи, дојде истрајноста… ЕјЕј ти Круно… Снагата….
Страву, каде си? Те нема…
Бесу, каде си? Те нема….
Кимплексна лукавист и его? И вас ве нема!
Страву ти кукавице, одлета како прашина, не си постоел? Дојди и бори се… Сега бори се со мене бори се на фронт каде никогаш не можеш да победиш…
Јас сум среќен, силен, мудар несовршен но имам нешто што е антидот на твојот отров…
Имам 3 самовили… Имам Љубов…
Еј, Ти љубов… Еј…
Ти милозна, каде ти е лицето, толку си убава, каде ти е снагата твоја да ми ги оплакне очиве… Каде ти е косата да ми ја милува кожава и да ми го прекрие рамото?
Вчера Те видов… Мирисаш како кашмир, опијаш како мошус и траеш како опојна дрога!
Ги видов очите зелени каде си силна а милозна, го видов лицето бело меко, истрајно каде си убава,ја видов косата...Таа долга наметка на моево кротко срце… Дојде, ме допре, ми го покри рамото, ми ги излечи раните, ја стопли душата… Вистинска си вчера те видов… Ти Љубов толку си била убава, реална не си сон тука си...Вечна си.. Ке бидеш тука зошто си дошла со извор….. КеКе се регенерираш како пиреј и ке бидеш вечна…

Еј… Ти страву ајде сега кажи ми каде си ти?

Ако Љубовта вчера пречкрта минато и ми роди сегашност која е вечна, ти страву пријателу, Вчера пречкрта сегашност и напиша големо минато!

Косара Б. Стојоска