Проза, поезија – извадоци

Рајот кој го пропуштаме...Прекрасен и восхитувачки текст ...го прочитав неколку пати

 

Глеј, се трупаат облаци на небото.
В залуд го плаши светилникот на столот заради своето дотерување -трепери и сегасина ветерот.
Прекрасно!!

 

Кога ти е најтешко

Кога ти е најтешко, кога ти се чини
дека гласот ти е крик, a погледот молење,
загледај се, нурни се во водите сини,
ај, во таа свежина, во тоа шумолење.

Ќе сетиш сo длабок здив
сила и смирување.
Погледот ќе блесне жив,
жив од подмладување.

Ацо Шопов

 

Napisat ću ti pjesmu
U kojoj će biti
Sunce, vjetar i ti.

Vrijeme će mirisati pred kišu.
Žito će snivati Van Goga.
Poljem ce svirati rijeka
Iz roga zelenoga.

Odjenut ću te u haljine tanke
Tek tijelo da ti se sluti.
U jednom će stihu lipa
Svu pjesmu zapuhnuti.

Hodit ćeš sva izvan sebe
Od uzvišene neke slobode,
Nedjeljiva od svega što vidiš:
Od zraka, od zemlje, od vode.

Jablani dizat će glave.
Ružama dah će stati.
Za vitkom pojavom tvojom
Sve će se okretati.

I šume, i brda, i ljudi,
I suncokreti daleki žuti.
Učinit ću da cijeli se svijet
Oko tvog lika zavrti.

I u tom, svemira verglu,
Gdje prste u prostor boje,
Ti očima šibat ćeš pejzaž
Svjesna ljepote svoje.

Vjetar odoljet neće,
Za kosu će te ščepat.
Ti ovlaš ćeš ustrgnut klas
I kosu u rep ćeš vezat.

“Moja si”, siktat će vjetar
Za vratom studeni zubi.
Dobacit ću ti maramu kradom
Da vrat zaštitiš dugi.

“Ne bježi”, bjesnit će vjetar,
“Nećeš se oteti lako!”
I zaskočit ćete pod suknju –
Pűt bijela bljesnut ce zrakom.

Ti zgrabit ćeš vjetar za gušu
I koljenima ga stiskati glatkim
Sve dok trzaji vjetra
Ne postanu posve mlaki.

A zatim ću, tiho, u pjesmi,
Otškrinuti oblake lake,
I ti ćeš prosuti kose
U zlatne sunčane zrake.

Tisuće svjetlosnih strijela
Kroz srce će ti sinut.
Od nožnog palca do čela
Nevidljiva vatra će liznut.

Osjetit ćeš u svakoj pori
Svjetla svilene lasi,
Vrh tvojih stidljivih dojki
Dvije maline divlje će rasti.

Osjetit ćeš pod čaškom pupka
Sve ukrug slatku toplinu,
I kao kad dijete kamenčić
Baci u vodu mirnu;

Krug za krugom topline
Krv će širiti vrela –
Sve dok ne dodirneš sebe
Izvan granica tijela.

 

Се прелева чашата на ноќта.
Истура пороен дожд.
Ноќ и дожд. Дожд и ноќ. Ивернаж.
И една жена сама во ноќта и ивернажот.
Под далечниот татнеж на там-тамите
змијулесто се извива на дождот
како во прегратки на маж.
Една жена во ноќната стара и чкрипава кола,
една жена од бучавата на дождот пробудена,
една жена од радост излудена —
танцува во ноќта, на дождот, сама и гола.

А дожд врне како лекување на тешки рани,
како ослободување од темни сили и страсти,
врне како шепотење, како милување: Стани! Расти!
Дожд врне и нема крај на овој ивернаж,
додека жената змијулесто се извива на дождот
како во прегратка на маж.
Дожд врне и чудни приказни плете,
како раѓање и плач на првото дете.

 

Нисам престао мислити на тебе,
Волео бих ти ово рећи.
Желео бих ти написати да се желим вратити,
да ми недостајеш
и да мислим на тебе.
Али не тражим те.
Чак ти и не пишем.
Не знам како си.
Недостаје ми да то знам.
Имаш ли планове?
Јеси ли се данас насмешила?
О чему си сањала?
Да ли си се одјавила?
Где идеш?
Имаш ли снове?
Јеси ли јела?
Хтео бих те пронаћи.
Али ја немам снаге.
А немаш ни ти.
И онда узалуд чекамо.
Размислимо о томе.
И запамти ме.
И запамти да мислим на тебе.
Да, не знаш,
али ја живим сваки дан,
оно што пишем, пишем о теби.
И запамти –
потрага и размишљање су две различите ствари.
И мислим на тебе
Али не тражим те.

Чарлс Буковски