За инспекции мислев да, тоа ми е зборот, се мора. А за тв и пациенти пред камерата сум строго против.
Не ми беше тоа муабетот. Не реков да снимаат пациенти кога се несвесни за себе... или како им прават процедури, туку сведочења од пациенти кои се свесни, кои биле и знаат како е. Може и анонимно... може и преку меилови да пишуваат... Муабетот е, секаде каде што можеме да се најдеме во животот, во било која институција на државата, треба да знаеме кои се условите и можностите на таа институција. Психијатриските болници кај нас, апсолутно не се медиумски покриени. А и тие се дел од институциите на државата, за кои ние плаќаме и мора да знаеме што добиваме за тие пари? Како државата се грижи за нас во сите инстанци? Транспарентноста е услов за демократија.
Кажав имаа многу лоши услови ама се среди пола сега може и другиот дел е среден. Значи работат инспекции.
Да повторам: Башка, медиумска покриеност на извештаи од финансиското работење на истите, извештаи од инспекциски надзори, снимки и слики од самите институциски згради... Како може да знаеме што има во Музејот на ВМРО, а не знаеме што има во државна психијатриска болница?
Зошто побофу било која болница би требало да е медиумски покриена. Ова никогаш не ми било нит ќе ми биде јасно во оваа наша земја. Зошто мора Менче Точи и слични на неа да блатат се живо и диво. Во која земја бре болниците се предмет на медиуми. Или од нашиот оговарачки менталитет или желбата само да критикуваме па и да се ситиме треба се во медиуми да има. Болниците треба да си ги контролира соодветни институции и ако има недолседности и неправилности да се пријавуваат и да се реагира. Ама институции што работата со ранливи групи апсолутно треба да дадат приватност на своите клиенти. Правило број еден е тоа. Дури ни со студенти не мора да зборуваат ако не сакаат луѓето што се тамо.
Информации за институциите, не значи информации за пациентите. Како работат институциите е прашањето, не да ги гледаме пациентите и нивните медицински истории. Направете разлика. Инстуцијата нуди услуга, пациентите се корисници на таа услуга. Битно е да ја знаеме состојбата и условите и начините во кои работат тие институции. Дали има опрема? Дали има квалификуван кадар? Еве види го видеото, зборуваат за тоа дека нема транспарентност во одлуките на психијатрискиот тим до кога некого смее да прогласува за 'неспособен'? Има еден куп места и начини на кои може да се корумпира системов и да има доктори кои имаат ужасен третман кон пациентите, а ние, како народ, не знаеме за тоа. Не ве интересира? Секој од нас може да се најде и во психијатриска болница, и во МВР, и во Суд, и во било која друга болница. Не сакате да знаете како функционира таа болница, тој суд, таа полиција?
Ама зошто тоа би требало да биде во медиуми. Не ми е јасно. А одлуките за менталните болести се така тенок конец не си свесна колку. За жал сеуште за многу од менталните болести не се знае што точно не е во ред. таква фина проценка е во прашање. Ама едно е дијагноза на пациент кога има мака и му треба помош, а сосема друга е деловна неспособност или неспособност пред суд (тука играат улога и други фактори и тука е судскиот систем во прашање). Сум била во псијитариски установи неколку додека студирав и добро знам што зборувам. И не не мислам дека цело здравство треба да оди под лупа на новинари и јавност. Си има институции за тоа. Ова од искуство во странство зборувам во две држави каде што е „супер“ здравството. Во едната чекав 6 саати за преглед на ургентно за дете, во другата медицинкста сестра кај матичниот дури и ПАП тест земаше на обичен кревет ( и во таа имав пријателка чие дете за малку ќе умреше при породување и остана со посебни потреби за цел живот заради лекарска грешка). И во двете земји се си тера како што е. Ретко која сторија завршува во медиуми.
Не само што цело здравство треба да биде под лупа на јавноста (јавност која ја плаќа работата на тоа здрвство) туку и сите институции треба да бидат под лупа за нивната работа. Иначе, можат што сакаат да прават, со наши пари... и да ни го 'продаваат' ко врвна услуга, а да добиваме помии за ручек во болница, корумпирани судии, немање опрема, бирократија која ги успорува процесите.. итн итн итн Реков: Услов за демократија е транспарентност! Ако народот не знае што прави државниот апарат, како може утре да донесе одлука за кого да гласа? Треба да им веруваме само на зборовите на политичарите и луѓето кои се на авторитетни функции? А тие, никому да не полагаат отчет? Баш заради тоа сме овде, кај што сме.
Шо има за оговарање во психијатриска или слична друга установа? Треба да проработат медиумите и тоа повеќе. Не да ги снимаат пациентите внатре, никој не мисли на такво нешто. Не зборувам за Бардовци, оти не сум била не можам да кажам. Ама за други исти и слични институции не психијатриски и те како треба да знаат луѓето шо се дешава таму. Да има инспекции, ама пред време се знае дека ќе иди инспекција и тогаш се како мириса, исчистено абе милина, се дотерано. Зошто во некои институции мора пред време да најави родителот дека ќе оди на посета? Некаде и не го пуштаат внатре да влези, само пред капија зошто? Нема да пишувам повеќе, ни да наведувам точно каде, оти многу работи имам видено, каде спрема животни се однесуваат подобро. Друго е кога доаѓаш на посета и се изгледа фино лепо, а друго е кога ќе видиш одвнатре, од друг агол. Не е секогаш како шо изгледа ни приближно. Затоа треба поголема свесност.
И медиумите се клучни за тоа нели. Се мора да заврши во медиум за да е транспарентно. НЕ. Извештаи за работењето треба да се јавно достапни на соодветни веб страни, за кој сака да може да ги симне и да ги прочита. Ама медиумите се само гладни за сензазионализам. Така што транспарентност е потребна да, ама медиумска покриеност на истата е толкаво извитоперување на транспарентноста што е веќе дегутантно за тоа да се дебатира.
За во Бардовци знам дека кога се агресивни пациентите, кога сакаат да нападнат доктори или друг персонал, тогаш од чуварите се тепани
Реално сите имаме таква слика, како од хорор филм кога ќе се спомне психијатриска болница. За кај нас не знам какви се условите, но гледајќи ги општите болници колку се во руинирана состојба повеќето и како се распаѓаат, не ни очекувам некои добри услови во Бардовци или Демир Хисар. Но секако, има луѓе кои се зависни од таа помош или за кои нема друго чаре, мислам дека кај нас се уште има стигма кога станува збор за ментални болести и за било што, сите тргнуваат нели од она „што ќе каже комшијата/луѓето. Заразлика, пак, на запад, психијатриските болници се места каде што секој може да побара помош за било каква рехабилитација, без разлика дали станува збор за дрога, алкохол, агресија па дури и за депресија и анксиозност. Кај нас, немаме такво нешто за жал, па повеќето се оставени сами на себе и да се снаоѓаат, па луѓево чаре бараат по манастири место кај стручни лица :/
Луѓе, ве молам! На @Snowflake97 ѝ треба конкретна поддршка и искуства од луѓе, не теоретски трактат за медиумската покриеност на менталните болести и душевни установите во нашата земја или за тоа што некој „слушнал“. Замислите колку е збунета и полна со дилеми! Отворете истоимена тема на друго место, прашањето за медиумската покриеност и транспарентност е супер интересна и заслужува внимание, но не е тоа што нејзе и треба тука. Се согласувам дека можеби насловот не е соодветен, но кога таа ја отвори темата имаше дилема дали тука треба да ја отвори или на друго место. Секако дека не сака да чита за „лошите“ услови, „помиите“ или „тепањето“. Ова, впрочем, е генерализирање, дури и да е така. Да не ѝ правиме дополнителен стрес и да ѝ нафрлуваме „хорор приказни“. Да имаме разбирање. Да им отстапиме простор на луѓе што навистина имаат конкретно искуство со блиски во „Бардовци“ или пак се стручни лица со искуство во овој домен, СЕГА и во конкретната ситуација со институциите (верувам на форумов има и такви). Некој треба да ѝ објасни за докторите таму и грижата што ја обезбедуваат, што треба да очекува од ова искуство, како брат ѝ и тие самите, би можеле евентуално да се изборат со стигматизација потоа, како тој понатаму ќе продолжи, какви последици би можел да очекува да има, како тие, како блиски, да се однесуваат со него, додека е таму, кога ќе се врати, колку би можел таму да остане, кога ќе може да го искомуницираат со него итн ... Тоа е попрактично и поконструктивно за нејзината ситуација.
Јас можам да споделам од аспект на студент по психологија кој одеше на пракса и на државна психијатрија кај мвр и во бардовци. На психијатрија им се носат случаеви со најразлични дијагнози меѓутоа имаат ограничен број на колку луѓе можат да примат, и таму има правило до колку денови можат да ги задржат истите пациенти, мислам беше месец ипол. Ако под надзор, со примање терапија, секојдневна соработка со сестрите и докторите има напредок, пациентите се пуштаат дома. Доколку состојбата не е променета, или не дај боже влошена се носат во Бардовци на подолг престој и третман. На психијатрија во државна Антони Новотни и Бранислав Стефановски се меѓу најбараните доктори и најстручните. Во Бардовци условите се малку полоши. Не можам многу да споделам ради етичката обврзаност кон професијата, само ќе кажам дека за жал нема услови сите пациенти да се надгледувани, и да имаат контрола врз нив. Се случува да има непријатни случаеви каде сестрите/докторките се повредувани, и им треба повеќе осигурување/чувари, што за жал го нема. Има различни одделенија, со различни случаеви. Има и една нова зградичка што беше реновирана, ама мислам дека се доплаќа за престојот таму. Во бардовци лежат и оние кои се осудувани, а имаат некаква ментална болест.
Кога бев на пракса во психијатрија кај мвр, имаше пациенти по неколку месеци што беа таму. Престој и терапија. Ама на детско оделение, но таму примаат до 28 год. Изгледа зависи од одделенијата. Но, главната работа ја вршеше девојка на специјализација, додека сите останати освен сестри и болничари си пиеа кафиња и ги оговараа пациентите.
Веројатно зависи и од тоа дали имаат пациенти нови за примање, знам кажуваа дека имаа и листи на пациенти што чекаат, секако тие што не беа опасни за околината. Инаку како што кажав условите не се идеални. Ама немаме избор во нашава држава. Овие опции се за Скопје, има и една дневна болницa се наоѓа во подрумче, каде што чуваат пациенти на неколку саати, имаат работа во група и нели терапија, се трудат максимално колку што можат во тие услови, ама немаат никаква поддршка од државава. Се наоѓа во близина на La tana. Другите опции се болницата во Демир Хисар, што верувам дека сите знаете какви се условите и имаше една во Негорци, ама не знам дали уште постои/работи.
licno iskutvo ili od blizok nemam ,no smetam dobro e sto ste go odvele i realno ne mislam deka deka od steroidite dosol do stepen da ne moze da se kontrolira a uste porealno nekoi poteski mentalni i psihicki bolesti se pojavuvaat bas vo tie godini no so ogled deka e hospitaliziran ,sigurno ke dobie pomos (soodvetna dijagnoza i terapija)
