Има тема за рак во блиска фамилија. А, реално моментално само поќе од една имаме тука која има рак, пошто знам дека ви слајднав баш за муабет. Има и многу други кои имале и сигурна сум дека имаат многу да споделат баш како победници и луѓе кои осетиле на своја кожа. Мислам дека фали место каде би зборале за искуствата, чувствата, начин на справување, јачање имунитет, хемотерапија, предизвици, практични совети и генерално се шо вклучва околу имање рак. Како "безбедно место" кое ќе нуди поддршка и искуство од други луѓе кои поминале или врват низ истото. Ви треба муабет? Си пишите тука. Ви треба поддршка? Си пишите тука. Ви треба едноставно да споделите како ви е? Си пишите тука. Ви треба да анализирате нешто или споделите некое знаење и искуство? Си пишите тука. Пошто не секој ден е добар јебига. Сакам само вака површно да ја отворам темата, нормално дека следно сакам да пишам за нешто шо читам и мои чувства околу то. Ама ќе го остам то за сабајле, вежбам презаспивање до 6 сато.
Јас сакам да пишам за себе, н о р м а л н о. Се шо сум презела ментално, моменталната книга шо седнав да ја читам ми потврди дека сум била on point. Другар/колега од факултет ми вика дека ми се исплатил факултетот и терапевтскиот правец и така малку на его ме мана убо иако јас не праев промени шо праев базирани целосно на логика туку на вајбс. Шо мислам тука: си дадов време да тажам без да прам промени и да ми олесни. Па после седнав и презедов конкретни чекори шо прат да се осеќам во контрола и со то покрај се јас сум многу, многу среќна. Ко ќе некогаш ми падни тешко имам "дозвола" да се осеќам така и од после сакам да рефлектирам шо ми било тригер за тој налив на емоции. Па размислување и план како можам да се соочам со тој тригер и од кај иди за нели, да го ослободам. Да не ме држи. Неќам да паѓам во себе сожалување, ама ич не се жалам. Идејата ми е дека со "дозволата" да осетам се го вадам "лошото" од мене и не го држам внатре да прај поќе штета. И од ко ќе ми олесни едноставно се враќам на problem solving делот од мене шо прај да се осеќам добро и во контрола. Сакам да истражувам и читам истражувања и ме смирва ко ќе почнам да сфаќам одредени поврзаности. Мене то ми делува терапевтски. Апче за смирвање сем кога се оперирав, се напив кога добив резултати од биопсија. И толку. Пресеков и реков дека ќе си плачам без апче, да не спречвам процесот. Неќев да бидам смирена. Сакав да ја осетам и идентификувам секоја една емоција. Сакав да поминам и низ "зошто јас" и низ "па ок не си нешто особено Демон вака да бидиме реални па да не си баш ти во заболените". Ми олесна. Од тогаш немам пиено ништо. Исто знам дека имам пишано "рак" низ целото мислење, како и во првото, кизнај колку пати. За мене не е "лошото". "Лошо" е шо му се задесив јас. Не му давам моќта да се плашам од него. Не е то агресор, јас сум. И ве охрабрувам да се гледате како вие да сте агресорот. И најважно, мене хумор ми е механизам за справување. И задоволство ми прај да видам дека некој напрајв да му е незгодно уз процесот така да ... Наречи го win-win. Spoiler: мајтап1 Се сеќавам, непосредно после операција, оперирана сум на лева дојка, во тој момент покриена/притисната со еластичен ластик за да не се прај серома. Пак имав ама бар се трудев да немам јебига. И дома коментира татко ми дека старата кола се нешто се расипвало, де гуми сменвал, сега нешто друго се расипало. И му викам де која година е, пошто знаев дека тука сме. Ми вика 1997. Е му прам тие генерации почнавме делој да менваме. Spoiler: мајтап2 Викендов со другарките збораме за чешлање, јас инаку немам коса. И збораме за јазли шо се прат во косата и правилно чешлање и едната другарка дури ми ја одплеткуваше периката за тој ден. И им кажвам дека последнава година дали од премногу бланширање такви јазли многу ми се праеја на косата и ми велеше фризерката да ја расплеткувам со спрејчиња (шо веќе праев тогаш, небитно), оти ќе сум оќелавела т.е. ќе сум имала ќелави делчиња зошто цел прамен имало ризик да се откини. Епа од тогаш оќелавив. И не сум одена на фризер. И им викам са в година ко ќе почнам да си растам косата и одам на фризер и ме праша шо ме немало толку време ќе ѝ речам дека беше во право, оќелавив. Е, сега зошто пишам баш ова. Читам една книга "Антиканцер" од д-р. Давид Серван-Шрајбер кој меѓу другото збора за колку е важен психолошкиот аспект при лечење со било каква болест, вклучително рак. И општо во темава дур ја читам книгата сакам да споделвам покрај мое лично искуство и лични чувства - делој од книгата шо мислам дека ете баш служат како поддршка. Јас не читам многу пошто✨концентрација✨. Во еден ден стигнав до пола, па се вратив на почеток за уше еднаш. Ми делува терапевтски. Ова е втора едиција која е дополнета, д-р Давид беше лекар истражувач (за жал почина во 2011 од ракот кој му се врати по мнооогу години, на мозок), невропсихијатар кој случајно во тек на негово истражување во негови рани 30ти снима главата и открива дека има рак. И зошто ми се допаѓа неговата книга, а не поќето "сирова исхрана надри лекари" е зошто се шо пиши е поткрепено со некакво истражување и јас, како шо пишав погоре, сум многу привлечена од то. Исто така збора за психолошкиот и духовен аспект за здраво тело и соодносот тело и мозок/дух, шо ептен го задоволва психолошкиот дел од мене и важноста на разрешвање емоции кои инаку можат да донесат до психосоматика. На почеток, уште во воведот, збораше за колега биолог кој бил дијагностициран со агресовен абдоминален рак и статистиката била дека дури и после операција поќето живееле 8 месеци најмногу ама кривата шо се протега вон сликата можи да значи години. То му дало надеж, влегол во problem solving mode и живеел години подоцна (во моментот кога е објавена книгата 30+ години веќе). И тука подвлеков нешто важно, за мене, пошто јас прво кога добив дијагноза видов статистика, према сите информации кои ги имав до тој момент од старт знаев и кој стадиум ќе бидам и колку веројатно ќе сечат и имав надеж само за да не примам хемотерапија иако еден дел од мене беше свесен дека ќе примам (за 0.2цм примам хемотерапија, ради големина на тумор, друго ама баш се е чисто и свесна бев дека со 2.1цм сум втор стадиум, а под 2цм е прв и бев сигурна дека нема да треба зрачење, баш вчера прашав и ми потврди докторката па то ме напрај многу среќна, за мене, засега, се ова ќе заврши во средината на Февруари). Ама се ова ме смири и бев ко јас сум баш тука на кривата. И то е во моја корист. И цитатот вели: "статистиките се податоци - не осуда на смрт. Крајната цел е, кога имаш рак и сакаш да ѝ се спротиставиш на судбината, да се потрудиш да бидеш на таа долгата опашка на кривата (која се протега во долг живот со години)." Следно кажува дека човечките имуни клетки се како војници и само со соодветна опрема биле спремни да се борат добро, а тоа е: 1) да се храниме добро и да се штитиме од токсини и 2) правилно излегување на крај со емоциите. Е сега збора и за исхраната (покасно и детално и за то би пишала во друго мислење ко ќе стигнам тој дел два пати да го прочитам), ама ми се допаѓа дека збора дека телото е храм и мора да го негуваме: "Во азиските култури и во Стариот Рим се верувало дека духовите на предците престојуваат таму каде што живееле. Ако не им се укажува постојана чест во вид на понудени јадења, на куќата и на семејството можат да им направат секакви несреќи. И гените на ракот можеби по малку се однесуваат како тие "гадни духови, појавувајќи се и предизвикувајќи хаос само тогаш кога забораваме да им угодиме". Исто нешто шо јас од неодамна имплементирав во исхраната е свежо овошје и зеленчук шо поќе разновиден на неделно ниво бар 20+ различни парчиња. И вика имало истражување кај жени носители на гените BRCA-1 & BRCA-2 од кои 80% се подложни да развијат рак на дојка. И истражувањето кое е споменато вика дека колку повеќе овошје и зеленчук јадат жените со генетски условен ризик, имале помала шанса за развој на рак. Кај жени кои јаделе 27 различни видови овошје и зеленчук ризикот се намалил за 73%. Слично имаше истражување образложено доста детално околу рак на простата. Ова ќе го клам како цитат, иако истото го пишав во една од темите каде генерално зборавме за рак (на дојка) месециве само зошто сметам дека е многу важно: "Постојат извесни услови во кои тие бездушни разбојнички групи се распаѓаат и престануваат да бидат погубни: (1) кога имуносистемот се мобилизира против нив; 2) кога телото одбива да создаде воспалителен процес без кој тие не можат ниту да растат ниту да напаѓаат нови територии; 3) кога крвните садови одбиваат да обновуваат или да обезбедуваат резерви што му се потребни на ракот за да расте. Тие механизми можат да се засилат со цел да се спречи болеста да ја преземе власта. Штом туморот еднаш ќе се создаде, ниту една од тие природни одбрани не може да ја замени хемотерапијата - или радиотерапијата. Но, тие можат да се користат како придружба на класичното лекување за отпорност на телото кон ракот во целост да се активира." И земајќи во предвид се шо пишав до сега сакам да ја предложам темата на @MissChievous Совети и практики за живот со помалку токсини и разни штетни нешта. ---- Вчера бев на хемо, а-у гужви, пошто дупло пациенти, за два дена, ради празникот. Мислев дека нема во еден ден да завршам работа ама успеав некако. Втор циклус неколку дена ми се лошеше. Денес еве станав добра. Уморна, ама добра. Се смеевме со другарка ми дека викендов, а шетневме малку - имавме рак пауза да одмориме. Прв пат се уморив и по скали. Мислам дека ептен го осеќам заморот, арно немам други работи зошто баш коментираа луѓето околу мене дур чекавме лабораторија колку несакани ефекти имаат од хемото. Можам на прав пат да пешачам, одам на трака и ваљда оти е крената ме болат нозе и одма се заморвам па поќе пати по 5-10 минути одам. За чоек шо цел град ко од шала го има вртено, стварно голема промена ми е ова. Ама има време, има пак да истренирам телово да оди ко коњ. Ама мило ми е дека не ми се лоши иако сум разочарана дека морам да пијам апчињата против лошење оти ми прат запек, а јас сум two poops per day girlie па и ден да не одам ми е многу, не па 4-5 дена. Ама парафинско масло и положбава: Муабетот, се справувам со рак ама „тргам линијата“ кај запек. Така да girlies ве молам пишете ако се осеќате комотно. Сакам да изградиме место за поддршка пошто знам дека треба. И не само тие кои имаме рак, тие кои имале - ама и сите други кои можи имате некое мислење или совет од набљудување и роднини и се е добредојдено. Лично сакам да се „поддржани“ работите иако не негирам дека и во „бабини деветини“ нема некоја вистина. But what can I do, girlie likes her statistics.
Јас само дојдов да кажам дека на форумов не знаеме којa членка со каква тежина се носи, не знаеме за туѓите битки и борби, а сепак сме на ист форум, каде не се знаеме ниту по вистинско име. Вие сте борци ќе кажам, во близина имам борци исто така, вие сте на мисија да победите чудовиште! И ќе го победите! Храбри и умни жени на форумов, ај лав ју ол! Ракот е тешка гнасотија, ама на форумџиски жени паѓа во погрешни раце You can't mess with us
Многу луѓе не знаат како да помогнат и се тргаат на страна. Тоа е за да не ви создаваат поголема тежина, не знаат што да прават па да не погрешат нешто се тргаат. Кога ќе сакате помош за нешто макар и за тепање време, треба да им кажете на луѓето околу вас, верувајте дека секој сака да помогне за ова да помине побрзо и полесно. Вие сте тие што се борите и си го осеќате телото, а уствари другите околу вас се тие што се немоќни за да променат нешто и кај нив е многу поголем терет. Ви посакувам на сите позитивен исход и никогаш да не треба да се читаме на темава.
Јас па немам запек, пијам медицинска сода со лимон и од тоа приметив дека имам дијареа (што многу ретко порано сум имала). Минатата недела пробав да не пијам неколку дена и ок бев, немав дијареа.
Абе глеј, ако скроз се тргнат и се awkward е проблем. Мислам давање до знаење дека "еј тука сум ако треба" е сосем доволно зошто тргање и оставање премногу простор се доживува и како незаинтересираност. Мене пошто то шо ми е секојдневие си зборам отворено и ко ќе осетам нелагодна енергија ко да сум лепрозна ми дава ick. Зитронот ме затнува. А, денес + уште два дена треба да го пијам. А, зошто медицинска сода со лимон?
Па демек за алкалност на организмот. Јас од Зитрон немав некои нус појави првиот пат, па сега утре ќе видиме. Ради празникот ми направија каша попара. Нели наместо Понеделник ради празникот прво ми рекоа Вторник, ама вчера имав и термин за екг, па ми рекоа да дојдам Среда (се збунија тие на шалтер изгледа), дека нели хемо има Понеделник, Вторник и Четврток. Па ми пишаа вчера Четврток да одам. Сега сигурно и другата ќе ми ја поместат. Наместо пред Нова година можно е после да ми поместат.
Стварно? Следно сум јас за Петок закажана. И првично требаше во Петок да одам ама ме викнаа порано за првата хемо. Инаку за алкалност јас ја сменав водата во алкална. Зегинската секогаш ми била вкусна па неа ја земам. Најлесно ми беше без 500 работи да сменам пошто веќе немом да допратам шо се треба да јадам/пијам во еден ден, па морам тефтер да водам. А, за Зитронот јас секогаш со мака. Ама то е, овај пат и уште три пати. На прсти бројам. едит. Сигурно и наредната ќе ти е после НГ. Јас вчера примив и после НГ ми иди. Мора да има три недели размак.
Па јас така прочитав на шалтер минатиот пат (ама пишуваше за глава и врат, јас си го поврзав и за дојки). И потоа ми текна дека ми кажаа Среда да дојдам и вчера ми пишаа за Четврток (не знам, па може и денес од вчера да ги закажале за денес да ги растеретат да нема гужва, ама па предност треба да имаат тие од Понеделникот). Мене првично Четврток сакаа, ама ми сменија Понеделнички (за сега пак Четврток да биде). Па ти ако си била вчера 21 ден ти се паѓа 31 ви (Вторник). Мене утре 24 ти ден. И ако рачунаат од утре 21 ден значи треба на 2 ри Јануари (Четврток) и изгледа ќе си терам така како што сакаа првично Четврток да почнам.
Да, на 31 ми идеше ама ми пиша за 3ти, можи докторката не ми е тука чим ми помести вака. Ама во секој случај од денес официјално сите влегват после НГ. 2ри исто не работеле пошто Золадексот го боцкам тогаш, и тој ми рече можи на 3ти не било проблем, за еден ден да не се боцкам дома сама оти и матичен не ми работи.
Јас ѝ велев на докторката ако не успеам за вчера да влезам дали на 2ри да идам, та ми рече на 3ти, 2ри не работеле. Стварно не знам. Можи та не работи конкретно, не знам. Зато и кога ќе ѝ праќам крвна слика ќе си препрашам оти успеав да примам вчера па дали останва то 3ти сепак или 31 да се појавам. Она страшни гужви беа вчера. Страшни. Сите од Понеделник шо бевме презакажани + сите шо беа регуларно во Вторник. Сериозно мислев дека ќе треба денес да се враќам. Стигнав во првите за крв провервање и редот почнуваше зад шалтерот за историја. Сат и 45 минути чекав, кога и да се свртев назад уште малку низ врата ќе одеше редот. Зато и прашав докторката шо да прам ако не стигнам денес да примам хемо. Морав на се да мислам.
А таму ти прават кс нели? Зошто некои минатиот пат си носеа со нив од друго место. Јас имам упати за таму за кс.
Не можев овој пат, ќе требаше од Петок да прам, а треба или на ден или ден претходно да прајш крвна слика. Да имав можност ден претходно ќе напраев ама ради празникот немав можност.
Јас кога бев прв пат кај докторката и ми закажа прва хемо ми кажа директно горе да се качам и таму ќе ми земеле крв за кс, а кога ќе дојдам следен пат прво доле во лабораторија за кс, па на шалтер за историја и кај докторката на контрола па ако се' е во ред горе на хемо.
Прво на шалтер да ти дат упат, после за крвна слика одам јас. Историјата ко ќе ми дава упат ја клава во редот. И после си чекаш ред кај докторот.
Ааа мене ми даде упати за сите хемо, секој упат си има дата кога сум на хемо. Е сега со празникот што испомешаа кој знае што ќе биде. Првиот пат ме боцна таа од горе сестрата, така ми кажаа, директно горе да одам, утре ќе треба во лабораторија доле и баш ќе прашам за датата дали ќе имам проблем или ќе ми ја поправат.
Убава идеја и би рекол и голема храброст , во „јавност“ да се пишува за сопственото искуство со оваа болест, иако е „само“ форум...Луѓето претпоставувам сакаат да гледаат на „друга страна“, затоа што самата помисла некој од нив, или близок да има рак им е болна, „мене/нас нема да ми се случи“, но. што се случува кога ќе се случи, кој останува? Кој чита, кој размислува за тоа? „Животот е и онака тежок, кога ќе ми се случи мене тогаш ќе мислам..“..Но,секој е потенцијален случај. Не може да знаеш... Тешко е да се справиш со тешките чувства, претпоставувам и со себеси, и за другите кои поминуваат низ процесот...Сите имаат овакви или онакви насоки како да го „избегнеш “ракот, да живееш „здраво“, да правиш ова или да не правиш она, но, што се случува кога веќе ќе ти е дијагностициран...Како луѓето се справуваат со тие мисли воопшто? Како се справуваат со секојдневните предизвици, од најмали до најголеми нешта, како ги гледаат своите планови за иднината, своите релации со другите...Секако посакувам никому дополнително да не му се случи (Знам дека е нереално)... Пишував некаде на друга тема, скоро за ова, но, еве и овде да ви посакам по-лесно да ви поминува целиот процес (веројатно „со лесно“, не може да е соодветно, нема лесно...). Се надевам дека ќе ви ја погодат терапијата и сѐ ќе оди со помалку напор, со помалку нервози, помалку болки, со повеќе разбирање... Посакувам и некои други да се приклучат тука, веќе ако не овде во „јавност“, тогаш во пораки... Со љубопитство ќе ја следам темава кога ќе можам.. Сѐ по-добро и сѐ по-лесно.. Ви држам среќа...
Купуваш алкална вода? Ај потсетете ме, ако заборавам- да го најдам видеото како се прави алкална вода. Пола саат го барам и не можам да го најдам.
Да, знам дека можи со додавање лимон or smth ама искрено на се шо пијам и спремам дома уше то да прам и ќе се мрднам. Пробвам да менвам навики шо ќе ми се изводливи ко ќе почнам да водам поактивен живот. Ако морам се да прам секогаш евентуално дел од работите ќе ги преќинам.
