Jas sakav vtoro dete ama za zal od medicinski pricini nemozam da go imam i ova edno sto go dobivme edvaj go dobivme posle 13 I pol god borba so neplodnost I uzasno me nerviraat tie prasanja od okolinata a sto cekate koga vtoro dete pa moram da se objasnuvam
Доста ми е едно. Подобро едно дете со психички стабилна мајка отколку две со ненормална. Плус имав јака депресија по пораѓај, по 8 дена страшно крварење од кое едвај преживеав, и постродилна депресија која уште ја влечам, со години и лекови. Детето сака братче или сестриче, сите имале, она ќе ги чувала, ама многу тешко би било сега да се замарам со контроли, па нешто не му чинело на еко, па пак крварење, па пак думкање, па недавање доволно време на првото, пак неспиење... Знам дека ако го имам ќе го сакам, ама вака е полесно. маж ми е 300% против второ, јас 99%. Сепак, и второто би било личност, и не е фер да родам за да биде другарче и забава на првото. Треба да го посакуваме, не од што треба. Мирис на бебе, на каки, на пелени, на температурата, на проодување, плачење... Ништо не ми фали.
Јас ова не го сфаќам кога ми го викаат, е добро де, роди го да си има првото другарче за цел живот. Епа ако го раѓам за првото тогаш да ѝ го дадам и да си го изгледа. Плус, никој не те прашува за финансии. Ако се нема доволно ќе треба да му се скрати и на првотп и на сите. Мојата не сака, супер ѝ било вака, нити бара, нити спомнува. Некој идиот кога ќе се најде да ја праша она директ му вика, аааа не, не, никако, нашето семејство си е од тројца.
Темава ме погоди во срце Мајка сум на едно девојче и со сопругот сме 100% сигурни дека не сакаме уште едно дете, двајцата сме над 40ка, па нервите ни се малку повеќе истрошени Но, малата госпоѓица не мисли така, далеку од тоа дека плаче и прави проблеми, но ја гледам со колкава тага ми кажува дека на другарче од градинка му се родило братче или сестричка. Се трудам да и објаснам дека не секој има брат/ сестра, дека треба да е среќна што е најсакана, но нели сите имаат дома бебе, па сакала и она Како се справувате со ова, не знам дали е период, девојчето ми е скоро 5?
И мојот прашуваше кога ние ќе си имаме бебе, и му рековме може ќе имаме може нема да имаме. Битно ние да си се сакаме и толку. По некое време заборави. Сега сака куче.
И јас и сопругот едногласно решивме дека нема да имаме второ дете и тоа неколку пати сме го разговарале. До диша маж ми е скрос ама скрос помирен, мене знае да ме фати така... Некогаш кало желба ама самата помисла на бременоста која беше измачување и пораѓајот животозагрозувачки... Не Син ми не сака брат сестра, си кажува. За околината и лугето ич не се замарам. Нека зборат.... И осудуваат демек сме себични вака така Ама сеедно ми е
Многу непријатна тема за мене не знам од која причина. Иако сум најсреќна мајка на едно дете и не чуствувам дека уште едно ми фали, не знам зошто секогаш кога некој ќе ми спомне второ дете прави да се чуствувам лошо. Па причините дека ќе биде сама цел живот, да има друштво, да не биде центар на внимание, дека второ дете немаат само оние што имаат некој проблем и сл. Не знам зошто овие причини многу ме повредуваат и длабоко во себе знам дека не е добро да е сама. Но немам желба повторно да чувам бебе, сето тоа е исцрпувачки кога од сабајле до вечер сама го гледаш и седиш дома. И сопругот има желба за второ дете и ветува дека повеќе ќе биде вклучен, но јас знам дека нема ништо да се промени. Ги знам неговите обврски и начинот на кој функционира дека пак целиот тернет ќе биде на мене но овој пат ќе бидам со две деца. Немам некое прашање или проблњм да искажам на темава само да си пишам тоа што ме мачи секој пат кога некој ќе спомне…
Чувство на вина кога ти зборуваат дека 'само ќе остане'. И јас го имав. Веќе не. Ќерка ми има 16 години.
Зошто не е добро да е „сама“? Или ај поинаку дали е подобро да е „сама“ или да е раскарана со брат/сестра? Не може никој да гарантира дека детето ќе биде посреќно само или со браќа/сестри. Среќата како возрасен ама ич не е поврзана со тоа дали имаш браќа/сестри туку со личните избори, менталното и физичкото здравје и општото задоволство од сопствениот живот (вклучувајќи партнер, работа, сопствено семејство итн, итн).
Тоа дека о секогаш го слушаме, вкоренето ни е, колку е добро да се има брат/сестра, само тоа се збори, сите го зборат, па оттаму и вината дека не правиме нешто што би требало да е добро за нашите деца. Ама, да, како што рече над мене членката, гаранција нема дека ќе им биде подобро, дека животот ќе им биде подобар, може да, може не, така што на исто му доаѓа. За мене затоа е подобро да има ментално стабилни и здрави родители, отколку тоа да е на сметка на брат/сестра.
баш на оваа тема размислував пред некој ден,јас сум со едно дете кое веќе е дечко од 16години и се запрашував како би било да има брат/сестра зашто тој е свесен дека е центарот на мојот свет,што и го искористува тоа ,али негативно и се запрашувам дали сум себична што останав со едно дете
Не е нешто што само се збори, најчесто реалност е. Точно дека има браќа и сестри што не зборат, но многу повеќе се оние што сфаќаат (почесто на повозрасни години пошто ко помлади еден куп луѓе имаат околу себе) дека никој не ти е поблизок од брат и сестра. Пријатели и другари се губат или се тука претежно само за кафани и слично, но искрено се радуваш само на брат/сестра и нивните деца.
Немојте да дозволувате никој да ви се меша во вашите репродуктивни планови, фамилијарен буџет и емотивни потреби и побуди. Ама еве читам ако толку сметате дека грешите што немате второ бидејќи не сакате да поминете низ сите предизвици на имање уште едно биолошки ваше дете имате и опција посвојување. Од погоре напишаното и јас сум тим брат/сестра со тек на време сфаќаш дека е најблизок на свет и секогаш ја имам во план и како отворена опција посвојувањето (го спомувам чисто како алтернатива која може да биде земена во предвид). За тие исклучиво решени за едно дете, ваше право луѓе, живејте си го животот по ваша мерка и вртете повеќе на шала кога се чепка оваа тема надвор од домот од сосем обични ликови кои не ви се запознаени со сите детали од животот.
Сега мислам дека најбитно е партнерот да ти се погоди. И цел свет да е до тебе, ако не си сам, џабе е. За секојдневие, партнер ти треба. Шо ќе ти прај брат/сестра? Нема да си го остај живото, за тебе да те занимава.
И јас имам добро искуство што имам брат/сестра, но се прашувам дали по секоја цена треба да се раѓа второ дете? Ја разбирам поврзаноста и безрезервната поддршка во животот што ја имам, сепак различно значење има брат или сестра во однос на сопруг или сопруга. Една пријателка што е единица еднаш ми рече, како мислиш прави ама мој совет е да не ја оставаш сама, и тоа е можеби коментарот што најмногу ме погоди. Иако како поминува времето се почести се коментарите за уште едно дете. Сопругот понекогаш знае да каже дека сум себична што не сакам уште едно дете, но и јас би можела да кажам дека тој бил себичен (и понекогаш сеуште е) што не одвојувал време да го чува бебето за јас да можам да имам некаква “слобода”. Не сум човек на кој му влијае туѓото мислење, ама оваа тема секогаш ме погаѓа во “срце”. И тоа што ме мачи е зошто на оваа тема толку ми е важно што мислат другите. Како што поминува времето и нели репродуктивните шанси се намалуваат повремено се преиспитувам дали грешам и што ако за 5 години се каам. Секако дека е реторичко прашањето, ама морав да го споделам тука меѓу истомисленици, зошто ми тежи. А дури и најдобрата пријателка не ме разбира на оваа тема, зашто има вроден мајчински инстинкт и дечар е цел живот.
Точно, треба да бидеш на чисто со самата себе. Игнорирај ги другите мислења, размисли само ти како се чувствуваш, без да земеш во обзир што и кој рекол. Јас сум сосема на чисто со себе. Си го осеќам семејството дека ми е комплетно не ми фали ништо, немам апсолутно никаква потреба за уште едно. Ама баш никаква. Плус, вака кога ми е една можам да и пружам се што треба, од секоја гледна точка. А за коментари, од единици секакви ќе добиеш, некој се осеќал осамено, некој не. Јас лично растев со брат, ама не беше среќно детство. Нити сега сме блиски. Во моја околина барем има доста пример за спротивното од братска љубов. Затоа и си одбирам да си бидам мирна како што сум, детето има задоволна мајка, а своите луѓе ќе си ги најде во животот. Еве го маж ми до мене е, брат ми не е. Помош сум барала од другарка најблиска, од брат не. Убаво е на тие на кои им се посреќило да се блиски, ама само за тоа да е притисок би рекла дека не треба да е, зашто гаранција нема. Пак ќе ти речам, расчисти со самата себе, само кога ќе си апсолутно сигурна што сакаш, нема да се каеш ни понатаму за одлуката.
За секојдневие сам себеси си требаш пред се, затоа убаво ја посоветуваа да си расчисти прво со себеси што сака. Ама да, тој дел до моментот на тотално себеоткритие и спознавање на најдлабоките желби и пориви бара да се изоди трнлив пат низ кои често муабети од најблиски, ете членката пишала дури ниту најблиската другарка не ја разбира и не и дава поддршка, а понекогаш и муабети од непознати во ранливи моменти и те како знаат срцето да ти го раскинат на милион парчиња. Тоа е поентата да продолжиш до откривањето на финалната цел и желба, е тогаш и брат/ сестра или партнер, ти спомна како најважен да ти се погоди, што сака нека ти коментира ( муабети од типот роди си второ како нас да се имаат или ајде да правиме второ) ќе удира како во ѕид кога пред се ти знаеш што сакаш, се почитуваш себеси и со тоа и пред се твоите лични потреби.
