Problemot I nervozata e so nikoj ne prasuva dali zenata e mentalno zdrava ili sposobna za uste edno dete.
Сакам ама не сакам. Сакам чисто од причина да не биде детево само утре. Ама па, не можам јас психички да се справам со повеќе од едно, барем не моментално. Нека ми е он жив и здрав, се ќе направам за него.
Јас бев едно дете, и се осеќав премногу осамено кога одевме по одмори, кога шетавме со моите... се имав заколнато дека 2 деца ќе имам заради моето чувство како дете. Родив две, го исполнив тоа што си го ветив уште како дете. Тоа не значи дека сум била во право тогаш за мене, може со брат/сестра немало да ми е подобро, никогаш нема да знам. Животот ми беше супер, а си имав преблиски први братучеди кои ми беа како браќа и сестри, ама ете дали дека бев меѓу ретките во тоа време без брат или сестра ми останало така, дека ги гледав другите Како и да биде, едно или повеќе деца, важно е да им се подари убав живот, да имаат љубов и исполнетост, другото се е релативно.Никој не треба да се осеќа лошо оти има едно дете, или дека има пример 3 деца... За секое дете треба психичка подготвеност, финансиска подготвеност итн... така да, секој според сопствената состојба.
Mene me interesira kako da I objasnam na kerka mi oti ona ke nema brat ili sestra oti jas ne smeam da rodam vtoro dete od zdrastveni pricini a ona si saka bratce ili sestra sega oti ode na gradinka
Ќе и кажиш отворено, не знам колкава е. Мене мајка ми отворено ми имаше кажано дека здравствено не можи да има уште деца и дека и мене едвај ме доби. Разбираат децата.
Едно ми е доволно. Цел свет ми е. Не сакам друго. Иако имам притисоци од секаде, имам и многу причини да не сакам. Гледам уморни мајки, сегде деца влечкаат, време за себе немаат.. од преубави жени станати се робинки на децата (може да е личен избор) но мислам дека две деца или повеќе се преголем замор и не би можела да завршам се од обврски па и за себе време да ми остане. Бременоста и породувањето не се баш наивни и едноставни работи. Иако многумина ќе речат, ее сите родиле по 2-3 , нашите баби и по 5-6-7. Не е така. Читам истражувања, студии секакви. Бременост, породување па и доење оставаат последици по здравјето. Некогаш и трајни компликации. После породување знам дека се активираат и здравствени состојби. Вреди ли цел живот да останеш со некоја дијагноза ? Можеби да, но не би ризикувала. Сериозно оштетување и стрес на телото. Налет нека е ако само за да исполнам квота второ да имам, машко/женско да имам бла бла комплетни да сме, да си заработам дијабетес, висок притисок, или уште полоши дијагнози. Не карикирам, имам стварно читано, се менува телото, процесите, огромни шокови чувствуваме со хормоните. Децата бараат внимание, да им се посветиш, не само да ги имаш. Јас сум свесна дека на син ми му недостигаме јас и татко му. Не поминуваме доволно време заедно. Обврски, работа, се трупа се едно врз друго. Детето ќе порасне, а ние ќе остариме. Разболувањата ми се хорор, плачења, стресови. Не сум се наспала од кога е роден. Не се жалам, но ќе се штедам ! Ќе порасне, ќе помине. Но свесно да се осудам пак на истото не. По породување имав ППД година ипол. Тоа беше голема борба. Се чувствував како да се борам против цел свет. Не бев ценета ни како жена ни како мајка никаде. Ни на работно место ниту било каде. Па фала не, не би да се борам повторно.
Твоиве зборови се моите мисли кои никако не можев вака јасно да ги искажам, не змам како можеше вака исто некој моите емоции да ги осеќа. Моментално од секоја страна имам притисоци за 2ро, а не сакам. Не дека не сакам уште едно ама вака како што си објаснила ти погоре, не ме сфаќаат. Па дури и се дрзнуваат да ми кажуваат дека не ми било правилно размислувањето, чиниш нивно тело и живот е во прашање.
Jas stvarno nekni se iznervirav od edna zena zasto pa zasto ne rodam uste edno dete abe zeno od zdrastveni pricini ne smeam da rodam uste edno dete e mi vika dr mnogu znaat i si vikam po aklot e ne ti znaes oni ne znaat uste malku falese i drska da bidam
И јас имам притисоци. Премногу. Ај да разберам некако од фамилија, сакат уште еден член. Ама и некои обични познаници. Што ќар/зијан од тоа имаат стварно не знам ? Маж ми сакал понатаму уште едно. Јас не сакам. Му реков кога ќе дојде времето што го чекаш за второ, ќе се разведеме. Па имај си со некоја друга. Јас ќе си немам сама или со друг. Еј не ги ни наброив сите причини за да не ме распнат. Ама еве ќе кажам: НЕ САКАМ ПАК ДА БИДАМ ДЕБЕЛА, едвај ослабнав, пропаднав. Обликот ни лице ми е друг. Остарев наеднаш. Собирам парички за пластична операција. Абдоминопластика сум решена да правам. Ми се плаче кога се гледам во огледало. Виснат стомак а цело тело како извајано. Вежбам, боцкав колаген на стриите, на стомакот што не правев по естетски и козметички центри. Не се оправа. На плажа не ми се оди. Не се прифаќам. ок и градите ми се ужас од 3 месеци обиди за доење, ама не ги правам, и на нозе добив стрии, и тие не ги чепкам. Нека е. Не сум freak за изглед, ама што не бива не бива.
Искрено, коса ми се крева кога ќе прочитам жалопојки како детето ќе останело само ако нема брат/сестра. Јас сум сама и никогаш во животот тоа не ми било пречка. Напротив, среќна сум и благодарна што моите така одлучиле. Нека звучи себично колку сака ама се си е за мене. Не е исто кога се треба да поделиш. Никогаш не сум била осамена ако некој помисли нешто такво. Секогаш сум била опкружена со луѓе кои ми значеле и им значам. Здравје, и јас сум категорично одлучна дека ќе имам едно дете. Така сакам. Тоа е моја одлука. Не сакам да бидам бремена и да се породувам повеќе пати. Не сакам двојно повеќе непроспиени ноќи и се останато кое се однесува на грижата околу детето. Тука се и финансиите. Не е лесно ниту ефтино и за едно дете да се грижиш а камоли за повеќе. И јас да имав браќа/сестри немало да го добијам сето она кое сум го добила а било предуслов за да станам тоа што сум денес. А навистина сум задоволна од своите досегашни постигнувања.
Жалопојки. Буквално. Пријателка вчера кажува како нејзиното дете во градинка нацртало фамилија и нацртал братче (а немал) и она сакала само едно дете. Арно ама кога го виделе тажен, истата вечер направиле второ. Ок и јас би сакала син ми да има брат/сестра, еден вид поддршка за цел живот. Ете и јас имам сестра, не може таа близина и поддршка никој да ја замени. Но имањето браќа и сестри не е гаранција дека ќе има меѓу нив близина. Колку знаеме такви браќа и сестри скарани или се однесуваат како странци. да бевме милионери, ќе имав 5-6 сигурно. Барем ќе знаев има услови за нив. Ама со дадилки, со чистачки, со све. Јас како мајка само да си играм со нив, да шетаме, уживаме. А не сеа не дај Боже да се разболи кредит треба да земам за приватна клиника оти на државно нема да го погледнат.
Колку години ти е првото? Прашувам ради следново, син ми на 4 години побара сам : Јас бев решена да останам на едно. Малку сум себична, можеби и заради тоа, си се знам ,се до еден ден кога син ми гледајќи ги оние Влад и Ники и Настја не ни рече : Зошто немам и јас братче и сестриче да си играм со него. И маж ми беше решен да останеме на едно тоа ми го кажа на пораѓајот. Но, само се погледнавме тогаш и се ни стана јасно. Сега имаме уште едно, годинка ќе прави. Јас се осеќам поубаво од со првото,повеќе сум ослабена, на изглед си се допаѓам повеќе. не се оптеретувам како со прво, посамоуверена и слично искрено и поодморена, не се потресувам за секоја ситница. Да ми го кажеше некој ова немаше да верувам. Само се надоврзав, инаку подржувам секаква одлука, а муабети секогаш ќе има, сега е ајде трето, никогаш не се осудувам тоа да го коментирам на никој, па дури ни на сестра со која сме блиски. Јас велам да се оствариш како родител па колку деца е небитно
3 години има. Не се работи само за самодоверба и изглед. Не можам да се замислам со две. Заморот и стресовите се преголеми со едно, кој знае колку е потешко со две? Едвај излегувам на крај. Порано работев 3 смени, бев и домаќинка, па наоѓав време да се наспијам, да излезам, прошетам па и да учам. Ме бива за мултитаскинг. Но сега.. само прва смена работам, домаќинка и со дете се занимавам. И преморена сум, немам сила за шетање, немам време да се средам како порано. Преголема одговорност е дете. Знаеш колку денови ми поминале во нервоза? Седам дома со детето, тотално непродуктивна. Не можев некоја работа да фатам ниту низ дома ниту пак да мрднам некаде. Баш како затвореник, како роб се чувствував. Сега искрено подобра сум кога одам на работа. Се зафркавам дека би работела и за џабе само од дома да излезам. Лично не сакам, се надевам нема да подлегнам на притисоци и туѓи желби.
Ова колку пати го слушнав... Чекак да потпорасне, ќе ти се смени мислењето. Ќе сакаш. Ќе заборавиш кога била бебе, пораѓај, дрн дрн. Чекај ќе побара, па дали нема да попуштиш... Не сфаќаат луѓето дека може човек да се познава себеси и да знае точно што сака и што не сака, колку може и колку не може и психички и финансиски и секако.
Кај мене упали тоа. Ми беше страв и од пораѓај, бевме договорени дека ќе бидеме на едно, сите го знаеја тоа, се до тој момент. Не им се веруваше на другите дека сум трудна со второ. Не убедувам никој , чисто споделив. Секако секој си знае најубаво .
И јас го слушам. Дополнително баба му пробува да му всади на детето. Му ја земала раката и му велела, ова е на мама прсте, тоа на тато, ова е твое, е ова е на братчето, тоа е на сестричката. Еве сите 5 заедноо. И он доаѓа и ми повторува, кутриот сите прсти ги измеша.
Извини, ама баш си фрик за изглед. Во ред е да не сакаш второ ради сите причини, ама ова за телово е многу безвезе. Утре ден од х причини ќе се поправиш и што ќе правиш? Друга работа, колку се здебели во бременост? Со здраво качување килажа, не останува баш стомак. Плашите млади девојки со овие муабети. Пс. Подоле викаш дека да имаш милиони ќе имаш повеќе деца... тогаш со телото шо праиме?
Се поправив доста. Ама и преголемо бебе имав. Докторите рекоа близнаци две заедно не тежат колку моето едно. И во ред е да не сакам од било која причина. Нема да ти се правдам дали сум фрик или не. Напоменав дека цело тело ми е катастрофа, се што можев средив. Колку можев. И стомакот ќе го средам. На тебе може да ти е безвезе. Не живееме ист живот. Јас знам колку часа трошам на вежбање, суплементи и исхрана. И криво ми е што и покрај се не изгледам така како што треба на целиот труд. Дополнително, уништениот изглед само ми ја влошуваше и така лошата психичка состојба.
На колку години роди второ? Секако може и да не ми одговориш доколку не сакаш Во врска со темава, едно дете имам, а јас сум 34. Не можам да се одлучам за второ сеуште а годините ми минат. Мислам дека ако не се одлучам за година или две после ќе е касно а и поризично, па ако ми помине времето дали ќе ми е криво не знам. А моментално не можам ни псохички а ни финансиски богами.
