Сè што сакате да знаете во врска со религија

Немој да веруваш тогаш.

 

И имам осет према луѓе што на било каков начин изгубиле близок, за разлика од некои тука.

 

А ние се радуваме затоа што некој умрел? Сите сме изгубиле или ќе изгубиме некој близок. Смртни сме, религиозните луѓе не изгубиле никој?

 

Не знам дали се радувате...ама на глупав начин давате утеха од типот - Сега е на подобро место или Па господ така сакал. Ова не мислиш дека е малце грдо да го речеш на некој што му починал близок?

 

Едни од религиозните луѓе кои ги познавам се пар на кои детето им почина на 7 годишна возраст додека мајката беше бремена 8ми месец со второто дете. Во Бог ја наоѓаат најголемата утеха и направиле безброј добрини на многу луѓе.

 

Порано жените смееле само во нартексот, а не и во наосот. Денес можат да ги толкуваат нештата како им годи и оди во прилог на моменталната помодерна ситуација, ама дека жената била угнетувана и практично роб на мажот во (не толку далечното) минатото, тоа е факт. И се правдале и переле мозоци преку религија.
Мило ми е што со промените во општеството, зголемување на правата на жената, поголемата свесност дека сите сме ист вид на битие, денес жената не пати толку поради религиозни глупоштини. Језда ова повеќе може да се каже за христијанството, за други религии не сум баш најсигурна.

А па што живеат за Христос вернициве денес, што да ти раскажувам. Не треба да живеат за земните задоволства, ама секој си јаде и пие што сака и колку сака, си иде на одмор да се бања на море и сонча на плажа, си купува телефони и лаптопи итн, итн. Тоа е доказ само дека верниците праат cherry picking, односно прифаќаат само тоа што им е одговара од религијата и се нарекуваат верници.
А сето тоа е доказ дека како што се развиваат општествата, се развива и свеста кај човекот и секој си го живее животот најдобро што може. Што значи, религијата губи значење кај човекот и еден ден ќе доведе до целосно искоренување. Најмногу се останати 2 нешта: стравот од пеколот и чувството дека постои виша сила. А тоа дали може да се нарече вистинска верба?

 

Тоа не е вистинска верба и тоа не се вистински христијани.

 

Па тоа ти викам, денес 99% се такви таканаречените верници. Што значи: 1. Луѓето само глумат, 2. Религијата полека изумира.

 

И ова е точно. Не е битно колку се вистински верници, битно е секој да го вади најдоброто од себе. Дали религијата ќе изумре, останува да видиме.

 

Епа топ, супер, ако постои тој пеколот, ни јас нема да завршам у него, зошто секогаш се трудам да го извадам и дадам најдоброто и најхуманото од себе.

 

Значи, ти припаѓаш во тие 99% верници?

 

Јас така мислам, не е во тоа колку се декларираш како верник, туку што правиш. Само, гордоста е грев исто така, да те потсетам.

 

За сите што велат дека „плукаме“ по Бог и провоцираме, или пак дека тоа уствари значело оти потајно веруваме во него

 

Има разлика помеѓу дискусија за самата религија и за нејзината (зло)употреба.

 

Не, не сум религиозна, само ја следам логиката на тоа што го вели. Затоа што за мене е само важно да си што е можно похуман човек, да се трудиш да не штетиш никому и на ништо што е можно повеќе, да ги почитуваш луѓето без разлика на бојата на кожата или полот или нивната професија, да ги сакаш и цениш најискрено најблиските, и уште многу други работи.
Воедно, не верувам дека постои нешто после смртта, судења, пекол, рај, казна, награда, вечно царство... Односно, сметам дека имаме прилика да живееме еден единствен живот, токму тука на оваа планета како човечко битие. И поради тоа сметам дека треба да се искористи таа прилика привилегија за да се искуси што е можно повеќе убави и позитивни нешта.

 

Зш? Мислам, може да биде annoying, зависи во кој контекст. Ама што има лошо ако на пример детето ти направи нешто многу креативно, корисно, добродушно, а ти осетиш гордост? Гледаш дека врска немаат повеќето религиозни работи.

 

Нема ништо лошо во тоа, напротив, нормално е да се биде среќен за достигнувањата. Од друга страна, човек треба цело време да се преиспитува дали прави добро со своите постапки, а не да живее во минатото гордеејќи се со своите успеси и да се фали. Сосема е нормално и здраво да се почувствува гордост и исполнетост кога нешто ќе постигнеме, но поентата ми беше тоа да не нѐ обземе и да ја изгубиме скромноста.

 

Кога веќе ја спомна скромноста, дали треба пример за скромност да земеме од поповите? Тие многу "скромно" живеат.

 

Никако, 99% лопови. Да не ги видам.

 

Штета...