[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

[mod-navredi:rr9f9rpn][/mod-navredi:rr9f9rpn]

 

Си гнетам гумени бомбони и се навраќам на младоста. Се чувствувам како девојче. Вкусот на бомбоните ме потсеќа на времето кога бев мало, наивно девојче со бела косичка, кое трчкаше по брат и’ и го молеше да и’ купи гумени бомбони. Видов едно дете како јаде, па ми се присака и мене. Трчав по брат ми и го влечев за пантолоните, а тој само ми рече да му се изгубам од пред очи (тогашен фраер од 14 години). Јас му се заканив дека ако не ми купи бомбони, ќе го кажам на тато и мама дека пуши. И нормално, после таква уцена добив бомбони и за прв пат ги вкусив. А сега го чувствувам истиот вкус во устава и се присеќам на тие далечни спомени кога бев малото плаво девојче, кое не го оставаше брат ми на раат и сакаше постојано да биде до него. Тој, како тинејџер, верувам дека други работи го интересирале тогаш, но јас не сакав да се одделам од него. Добро де, со други зборови, го замарав

А си јадев и ќотек, не дека не. Еднаш кога заѕвони на врата девојчето што му се допаѓаше на брат ми, јас ја испратив дома со изговор дека брат ми не е тука. Нормално, тој беше дома, но спиеше. Кога стана и кога му кажав што сум направила, ме истепа, дури и прамен коса ми откина. Ах, што ти е братска љубов... А јас пак, од што толку го сакав, му го криев клучот од дома за да не може да излезе и да мора да седи дома со мене Сега сфаќам колку nerve-racking мора да било тоа за него во тие тинејџерски денови кога ги фаќал првите девојки. Толку уживав само да седам во неговата соба и да го распрашувам 300 работи... Не можеше да ме избрка, па ја викаше мајка ми да ме земе во дневна Но и покрај се’, знаев (и знам) дека сум му се’ и дека неизмерно ме сака. Кога ќе го видев секој ден пред градинката како ме пречекува за да ме носи дома, се затрчував накај него, ќе му скокнев во раце и ќе го обвиткав со нозете... И нон стоп ме караше за тоа како успевам секој ден да доаѓам дома со скинати хулахопки на колената. Секој ден мајка ми нови ми облекуваше, и секој ден се враќав со скинати

Денес се смееме заедно на овие глупости. Ах, детство... Абе го сакам брат ми најмногу на свет! До ден денес се угледувам на него како постар. Те сакам

 

Ладен шприцер, тивко музиче и Фемина - време е да се стави крај на работната недела.

 

Како најблизок што ќе те извади од кожа, друг не може...факт! Ми отиде по ѓаволите планот за викендов, а толку многу и се радував на идејата за некој ден на планина.
Мразам да дремам дома, мразам! Не знам како одеднаш се најдов околу толку мрзливи луѓе. Само си викам алал да им е на тие што можат без проблем сами да си отидат негде и ич око да не им трепне.

Си се укотвив пред компјутер, чекам да почне олимпијадата, барем тоа ми е утеха за викендов...а може и да претерам малку со доритос, без тронка грижа на совест, од чист кеиф.

 

Колку и да се тешам самата себе дека не ми е тешко и не се замарам, морам да си признаам дека ужасно многу се плашам за нашата иднина. Да, знам дека сето ова ми се случува заради лошото искуство од пред две години кога раскинавме поради неможност да сме 24/7 заедно, како што бевме пред да замине во друг град, во тој град каде што пак ќе оди. Свесна бев и уште сум дека не постои друга опција, дека мора вака да е барем уште оваа година, ама потсвесно се надевав дека пак ќе биде во Скопје, покрај мене.
Се надевав дека заедно пак, на зајдисонце ќе се шетаме низ Аеродромските паркчиња, ќе трчкаме низ тревата како дечиња мали, ќе се гушкаме пред спиење и дека сабајле кога ќе ги отворам очиве првото нешто што ќе го видам ќе бидат очињата негови, како ме чекаат да се разбудам...
Се надевав дека пак во недела тој цел ден ќе гледа фудбал, а јас пак ќе му досадувам со глупости за да му украдам прегратка... Ама не, нема НИШТО од ова да биде и толку многу ми е тешко што солзите и сега сами ми течат!
Не е преку свет, се тешам, ама не е ни до мене, нема да можам да истрчам и да стигнам кај него. Сега ќе треба за се' да постои договор, да се мкнеме по автобуси за 2-3 саати да сме заедно. Не сме ние така навикнати. Ама за се' постои решение.. Пак се надевам!

Единствено што сега ми преостанува е да верувам дека љубовта наша е доволно голема и цврста, па ќе победи се' по незнам кој пат!
Клише знам, ама сега сфаќам колку треба да се цени секој момент со личностите што ги сакаме.

 

Не ми се верува какви се не мислења ќе прочитам на форумов и тоа од малолетнички кои ВРСКА НЕМААТ од животот..иди излези со другарки..дечковци ќе фаќале па уште и бегалки со него..офф лелее...Гревои

 

Си доловувам хумор на самата себе.
Сварив какао со дупла доза шеќер, пуштив тивко музиче и си ја разлистував тетратката која повеќе приликува на тефтер(ама премногу ми е школски за така да го наречам) каде крие друг дел од мене.

Скришно во тетратка за поезија и проза тајно си ги запишувам мислите и чувствата, си ги споделувам себично моментите, носам заклучоци и одлуки, цртам срциња и ретко пцујам. И оваа тетратка со милиони испишани страници повремено исплакнати со солзи, шарана со разнобојни пенкала, лепена со слики од весници е интимно катче на заробена душа.

Нема наслов, ниту име. Не е дневник, нема испишано датуми, не се прикажани настаните хронолошки. Не е ниту тетратка која е иста на оние што сум ги пишувала порано кои содржеа приказни преземени од интернет сајтови за депресивни девојки, забранети љубови и разделби, ниту има пораки кои би ги крадела за да ги ставам на статус.
Тие листови хартија ми ги крадат соновите делче по делче, тие испишани редови кријат приказни доизречени, но не и почуствувани. Илјадници мастила потрошени покрај болката низ прстите од пишување.
И по многу време.. знам да се навратам на првите испишани страници, да се насмеам на незрелото пред-адолесценско размислување, грижата на кревко суштество кое не знае што е грижа во вистинска смисла, моето растење. А со тоа растење менување на самата себе си, поправање на делови од мене, менување на стилот на размислување, ракописот, стилот на пишување, другарства, симпатии, нервозни испади за глупости, гнев кон родителите, нереализирани сонови, посакувани работи кои кога ќе ги добиеш веќе не ти се интересни.
И уште пишувам во таа тетратка која сеуште нема наслов.. и за некоја година ќе се смејам на денешната Јас. Тие дебели корици всушност се огледало на помладата Јас.
Живеам значи творам.

И така.. нема ништо посебно што се случува во животецов, не е досадно, ниту монотоно.. ама ќе биде клише ако кажам дека одвај чекам да помине уште една недела па да се плажирам.
Добро е, да не се подречам, од секоја ситуација има полоша ситуација и забележувам секој втор вели Животов бил тежок.
Во споредба со што?

 

И тогаш сфаќаш дека човечноста се помалку ја има во овој свет полн со лаги...

 

Време е за вечер со другарка ми и нејзиниот како да го наречам љубител ли или мувач па како сака нека е хахаха . Одамна не сум била на вечера, па сега е време. Не сум јадела од попладне, па така да нека дојде 21ч. што побрзо, зошто прегладнев . Знам дека сите ќе не гледаат чудно и малце како што знаат по битолски, ама што да правиме кога излегуваме со славна личност хахаха ( се смеам да не сфати некој погрешно, детето е од Канада и вика дека се чувствува како славна личност кога поминува низ Широк Сокак). Тоа е феминки, знам дека деновиве не пишувам многу. Поголем дел од времето го поминувам гледајќи два и пол мажи и сега морам да одам да се спремам, зошто ќе закаснам, а воопшто не сакам да каснам

 

СДК-Неможам више вака,ќе пукнам ! НЕ-МО-ЖАМ.Од се ми е преку глава.Од се.

 

SDK....deka so netrpenie go cekam startot na ceremonijata, otvaranjeto na 30tite olimpiski igri. No kolku poveke casot otcukuva do izlezot na makedonskata delegacija,tolku poveke srce mi se stega, i mi doaga da vristam koga ke se setam deka vlakno falese i jas da bidam del od taa delegacija, i gordo da ja pretstavam makedonija, kako i maksimalno da gi branam boite na nasata zemja........
So gospod napred, ... dase nadevam na Rio 2016

 

СДК дека многу мерачки си се пакувам за на одмор. Знам дека ќе биде лудо и едвај чекам да дојде утре.

 

СДК дека ПРЕМАЛЕВ!!!


Тито=Пеп ... абе душички

 

СДК дека баба ми ми ја отече главата
„Стани од тој компутер ( ) очите, главата ќе те заболи, по цел ден само гледаш во него, немаш ли попаметна работа, да земеш да прочиташ нешто. Кога ќе дојде за струја ливчето лелееее“
Нема како да и објасниш на жената дека на интернет има и корисни работи Таа не знам што си мисли дека правам

 

Денес ставив крај на едно поглавје од мојот живот, кој нетрпеливо го чекав три години.
Ја зедов дипломата. Средното образование е официјално завршено.
Фала Богу!

 

SDK ima mufte Nescafe frappe na plostadot vo Bitola,uste 2 sati,koj saka neka pomini Mene me pocastija

 

ДЕКА У УСТА СУМ ПУНА СО ЖЕЛЕЗА КО ТЕРМИНАТОР И НЕ МОЖАМ ДА ЈАДАМ, ДА ЗБОРАМ, "Р" НЕ МОЖАМ ДА КАЖАМ !!!!

 

Си дојдов од одмор иии ич убаво е си поминав добро сега не баш ич али ај имаше некој така забавни и смешни моменти не се исунчав а многу сакав, бела сум...а многу се спремав за овој одмор и се испадна глупо па и дури на крај се разболев ме болеше грлото и ми се лошеше одвај голтав ии добив менструација ии тоаа имав многууу..кошмарии!!

 

Има ли поубаво нешто?!