[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Секогаш се плашев да направам чекор,мислејќи некој да не повредам,правев се да видам насмевка на нечие лице,макар можеше да бидам облиена со солзи.Секогаш велев нема везе,не бев решителна да направам чекор да се направам себе си срекна,постоеше зборот ШТО ПОНАТАМУ?! КАКО? ЌЕ МОЖАМ ЛИ?
Сега сфакам дека џабе сум се плашела,за се има решение,ова јас редовно го велев но за себе не го користев,е сега сфакам дека вистина била поговорката Нема разлика меѓу добрината и глупавоста...........ај наздравје нека ми е...

 

........утро полно свеж воздух.Милина.Ова го чекавме цело лето.

Поспана,го јадам колачот од вишна и чаша млеко.Потоа следи кафе.
Во Скопје после многу денови.Се знае дека ме чека работа

 

Прекрасно било да се разбудиш на сабајле порано и да го почувствуваш свежиот воздух, посебно кога бев во Охрид. Сеа ме буди едно “трас, трас, пуф !!’’ и наеднаш рипам од кревет, отварам прозор се прашина, цело маало ни го претворија во грдилиште, и наместо свеж воздух се изнадишив прашина.Уф коа ке ги изградат зградиве ке бидам најсреќна !

 

сакав толку многу да ви кажам... ама ќе ве поштедам од глупости.

ќе ви кажам, само две работи

1. едвај чекам да имам дете за да бидам родител какви што моите не се

2. шовинизмот е страшна работа.


Имајте убав ден

 

Колку сум јас срекна.Сватив дека го имам најголемото богатство-семејството.Имам некој што најмногу ке ми помогне,некој што е секогаш со мене,со некој што сме заедно и во радост и тага-мајка ми,татко ми и брат ми.Исто така имам мн роднини кои што сме блиски,пријатели.Тоа ми е доволно,здравјето и смејството,роднините,пријателите,не ми треба ништо друго.

 

Колку се пронајдов во постов погоре...
Јас одамна ги ставив сите спомени во една голема кутија..поточно во две И секогаш кога сум тажна и сакам да се расположам, ги отварам кутиите и насмевката ми се враќа на лицето. Со задоволство се присетувам на првите споменари, на фотографиите со школските до 8 одд, а и од средно. Ги гледам и писменцата кои ми ги давале тогашните најдобри другарки и сокласнички, и солзи ми идат во очите. Колку беше се поразлично тогаш. Бевме безгрижни, насмеани, среќни сите до една задоволни. Ги гледам и моите први симпатии Со радост ги читам малите пораки кои ми ги пишувале...
И јас имав една најдобра другарка со која сега сум оддалечена доста и многу ми е жал поради тоа, но така требало да биде сигурно. Од неа и со неа имам милион слики, еден куп пораки и писменца со зборови на љубов, поддршка и искрено другарство. Сега го нема тоа меѓу нас двете.
Но затоа имам нови луѓе во мојот живот, подобри можеби од претходните, и со нив ствараме нови, заеднички спомени. Се надевам дека нема да останат само спомени

 

Би сакала да сум како Срцекршачка и животот да ми биде лесна песна!

 

СКД,.. ама ако.!?

 

Што било убаво кога те боли глава и некој близок ќе дојде со некоја убава вест што не денот,месецот ти го разубави.И после не мислиш ни на главоболка ни на ништо,само го очекуваш моментот

 

Ми се чини цело лето пишувам, а никогаш не ми било олку лесно да склопам параграфи па страници. Вистина е дека многу пишувам, ама најчесто тоа го правам бавно, збор по збор бирам, па пребришувам. Затоа не можам да напишам 50 страници во еден ден. Но вчера, после мојот последен пост овде, си го отворив фолдерот со старите започнати приказни, и најдов една што ветив дека ќе ја завршам. Но помина година и пол а таа е заглавена на 17 страни и плус скриптата. Прочитав, и почнав да ја продолжувам. Пишував дур не ми се соспа. Ја оддвоив првата глава и ја постирав онлајн. Денес да го средам останатото, и гледам декља не било 15тина страни како што мислев, туку 43. И татко ми ме праша, што куцам така до касно. “Книга пишува’’ му реков, и ме погледна со оној неговиот аман-веќе-колку-книги-напиша-бре-дете поглед. Си се насмеав. Најверојатно толку испишав затоа што не правев никакви паузи.
Не гледам ни што ќе ми се сите овие страници, трошење време, кога ни тие што ми ветија дека сакаат да го читаат секое мое дело нема ни да ме прашаат до кај сум. Нека си стои за мене

 

Прво, Eli25 мило ми е што пиша,пиши ни почесто
Второ,пак моето кафе сега си го пијам
Трето, кое правило е то ви се молам,баш тие што ги сакаш и почитуваш,најмногу да те повредуваат,а? Место да сме среќни,да се караме...И тоа се за глупости и недоразбирања... Нели тие треба да не сфатат најмногу и да не поддржат? А не тоа само еден,туку сите наеднаш! Едни мислат едно,други друго,а ти шо си мислел неважно демек Мора да си правиме понекогаш како што ни одговара нас,пошто сите што си сакаат тоа си прават.И остај тоа,туку и забораваат што се си правел за нив.
Четврто абе замрзнав луѓе,ова лето е или шо е? Наеднаш се спуштаат температури,ц ц ц...Ај можи ќе се стопли пак,секогаш и септември е топол.

Имајте ми убав ден и се надевам да го искористите убаво

 

Поминаа само 9 дена, а како цела година да траеше. Беше убаво, I admit it.

Море, песок, сонце.. па, на кого не би му било убаво?
Нови пријателчиња, интересни моменти.

И, гледам слики и си средувам меморијава. Беше супер.

 

На човек можеш со арно сто пати да му кажеш и пак да не се разбере.
Зема комшиката моја во сред град да чува 5 кокошки. Сакала пресни јајца, макар што локалните фарми за џабе ги продаваат ако оние од продавница не и се свиѓаат, ама ајде мерак ја да чува. Уште првите два дена кога си дојдев од работа најдев една во мојата градина. Прелетала преку оградата. Кокода кокодак, пола саат ја гонив да ја фатам. излезе и комшивката оти ја чула дека кокодака, и ја подавам преку оградата и викам да земеш да им скратиш крилата малку. Аха, читав јас на интернет вика, големите перја на крилата им ги скратив. Викам сите перја ќе ги скратиш и малку од опашката, они опашката ја користат да добијат во висина. Ама нема да се убави така ошишани. Викам шишај ги, или загради повисоко, ако една се научила сите ќе почнат по неа, да не ми прават курешки кај мене по тревата. Аха ок, ќе ги потшишам утре.

После некој ден си дојдев дома да најдам уште една кај мене, и оваа гони ја, фати ја, префрли ја преку оградата. И така некое време, преку некој ден јас кокошки ловам, и секојпат и продумам на комшиката да ги ошиша, она пак и пак настојува дека се шишани. Вчера додека сум била излезена сите пет си дошле кај мене, која клука трева која се прета во земја, си уживаат. Готово, ми пукна филмот, ловам една, шишам кратко и крила и опашка, и ја пуштам преку оградата, ловам друга, шишам, пуштам преку оградата, така сите до една.

Комшиката ја нема синоќа да дојде едно фала за шишањето да каже.

 

Зошто после толку долго време, работите и одлуките што сме ги донеле во минатото делуваат толку погрешни? Сите од нив, што дури се чудиме дали воопшто сме направиле нешто исправно во животот. И повторно и повторно, како скапана расипана лента ги враќаме некои од нив ги преживуваме пак, ете некоја бессона ноќ кога с’клетливо се врткаме во креветот очајно барајќи ја најудобната позиција за да заспиеме и да ги мавтосаме мислите. И пред очите излегуваат букви испишувајќи го прашањето: „А што ќе беше ако направев вака?“, па филмови во сите можни варијации со сите можни услови и решенија.
И тогаш се’ друго изгледа многу пологично и попаметно решение од тоа што сме го избрале.
И понекогаш дури и ќе ни дојде да си ја лупнеме главата од ѕид, или од мермер на пример, зашто сме постапиле толку просто и незрело. И си викме: „Алооо, каде со тој памет?!“

И по некоја си грда случајност, секогаш оваа фаза се поклопува со онаа месечната - досадната. И во тој момент кога сум најраздразнета, кога ме пука глава и кине стомак, ме мава нервоза за безвезе онака рекреативно, не ми фали ништо освен неколку такви непреспани ноќи поради каења за минатите одлуки.
А јас искрено би се напила чаша пиво и би наздравила и тоа баш за тие одлуки - да се надеваме дека барем ќе ми донесат грам акал во тимбава.

 

Сакам да кажам дали сум јас тука единствената што не го знае хитов за ова лето :

http://www.youtube.com/watch?v=IE2k3YMjRms

Хит,и што сега сите се фураат со песнава на фб.Е немам слушнато и врска си немам зашто се пее,битно е гледам секој денвно се објавува по фејсбукон.Летово веќе помина,и со песнава.Сите си будат некои спомени за сите било летово незаборавно.
Немој да ме јебеш бре!

 

Леле, вакви глупости само мене ми се случуваат.
Знаев дека е прашање на време пред да се случи некој бисер, упм, седам и се смеам.

Денеска нели, понеделнички, овошен ден, дома од овошје само првата буква О, односно нула. И ај викам, еве кај сме до центар, отиди претрчај, купи си и некое бадемче, некое дињче... Решена ќе го држам цел на овошје само, со некое бадемче, такви ситници.

И ај се потерав, а убаво си бев наместена на креветот, со филм, со шише вода. Одам што одам, си бирам, си разгледувам, се заврткав, ехе, ко којзнае што да купувам. Па уште и во филм влегувам, слушам новата камбана чука, јас се гледам танка на сенката, косата долга во реп, си ја гледам, ми пораснала, си се смешкам под мустаќ, треба нов телефон да си бирам, нов новчаник, си викам, абе убав животов, што ми фали.

Се враќам во новава ,,палата,, , скроз заборавајќи дека под нас има службени канцеларии кои работат баш ко за инат до 2 или 2 и пол, кој ги знае, знам нешто чкљ работно време имаат. И си идам јас оноа, музика стандард си свири, минам јас, косава во реп, нели уште филмот и тегнам да ја отворам вратата - кврц. Катанец колку мојата глава, заврзан, преврзан, уште атомска бомба да експлодира ако посакаш да го отклучиш.

Лелеееее, стојам, ми текна од едно тајно вратиче, си викам ЈЕС; ги надмудрив, они мене ќе ми ставаат катанци... Одам кај втората врата, цврц, и таа заклучена. А баш се чудев зошто има скршени џамчиња, сигурно претходниве газди во некоја ваква фрустрација ја скршиле. Јас гладна, ртка, ми се јаде, ми се плаче... Зимам се дерам по сестра ми, они па чуле, не знаеле кој вика, страв им било да испаднат и да видат. ЛЕЛЕ БЕ! Ај викам камчиња да фрлам, може ќе отворат, не бре не, па си викам, ај остај камчињата ќе скршиш некој џам, уште тоа ти фали.

Па уште и ја гледам нашата кола паркирана , си викам, Дузи, тоа е тоа, додека не решат некаде твоите да испаднат приквечер, ќе си чмаеш надвор, може ќе помислат некаде на кафе си отидена, а немаш телефон да те бараат. И планирам дињата како ќе ја кршам за да ја јадам, вода има во паркчето, бирам местенце кај да мочкам, па си седнав на скалите, се наместив и чмаам. Седев можда пола саат, и само еве ги дамата и господинот, стасуваат пешки и ми се изнасмеаја бе. Ко попче си влегов внатре и од денес јас без клучеви и без некој стар, чкљ телефон НЕ ИЗЛЕГУВАМ од дома!

 

Иако некогаш,всушност често, ми доаѓаат преку глава, сепак можам јасно и гласно да кажам дека сакам обврски. Сакам кога денов ми е исполнет. Затоа што исполнет ден значи помалце слободно време за размислување за некои тешки животни ситуации,моменти и прашања.
Едноставно времето си тече, како што треба.
Од утре почнувам "на работа", наводници затоа што е всушност пракса, но убаво ми е да си го викам работа. Бидејќи ќе дејствувам, нема да губам време.
Уште мантилчето да си го спремам, и почнувам.
Нема поубаво чувство од она кога правиш нешто корисно за себе,и за светов,кога постоиш вистински, а не вегетираш.
Тоа само сакав да кажам.

 

Сега можам да се опуштам со едно ладно нескафе. Резултатите од крвта покажаа дека се е во нормала и нема потреба од загриженост. Ми олесна. Ама сепак ќе се потрудам да поработам на тоа да бидам порамнодушна и да не си земам се при срце. Сепак се работи за мојот живот и за него одлучувам само јас.

Уживајте во денот!

 

Еве Фала Богу успеав и од на одмор да се уклучам и да ве читнам.Ќе речите отидена на одмор да се одмора а таа пак квакнала на компјутер,ама што да правам бе кога сакам да ве читкам !?
Времето супер,не е пеколно,баш нормално,освежено... Море,плажа...Што ти треба уште?!Аах,заборавив и интернет Главноо има интеренет да можам да ве читкам Време за одмор ,сите одмараат а јас што ке правам друго освен да уживам во вашиве постови... Досега немам осетено никаква “пеколна “ топлина,супер е. Ехејј,полно е со Македонци Уште малку па втора тура плажа.За да не речите дека ве заборајв на сите ви праќаммм гооооолеми поздрави и ќе се избањам и за вас.