[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Абре до денес една година како сум на форумов. Дури сега забележав.
Нема да држам говори, еве ќе почастам.

Спојлер

 

Сдк најслатко е смеењето кога ќе видеш нечија слатка фотографија од детството а пак уште ако таа личност ви е драга и прилепена за срце е тогаш тоа се радости.
Радости.

Се ѕверам јас 5 минути и си се смешка, слатки насмевки имаме кога искрено се смешкаме.


Ви давам по една искрена насмевка за убава вечер

 

Многу Љубов у воздухот вечерва. Паднати баклави во тревник, ѕвезди во очи, смешки и честитан празник како што доликува! Се радува и небото бе. Па нормално. Кога има на кого.

Денов траеше многу долго, но сепак издржав да не бидам кралица на кенкањето Си набавив доволна доза насмевки, фаст фуд, музика и обврски и го истерав до крај. А збиранкава вечер беше јаготка на шлагот. Ги сакам. Заради нив ми е интересно да бидам таму каде што сум. Нивните шеги, смешки, колегијално лудило, бивањето обична, несекојдневна, уплашена, слатка, смешна, секаква Жена со големо Ж и радост за дружба. Ми требаше вакво феминизирано апсолвирање ситуации и оговарање со пропратни интерни муабети.
После тушов со купката од лимон, чувствувам само адреналин. Испратив сто смс пораки на драги луѓе само за да им пренесам грам енергија. Чиста работа!
Добив и фасцинирачки ласкав меил од професор и поет кој немав поим дека ме читал некогаш и некако, а јас го обожавам, и се прерадував. Знаев дека бивањето мирен кога зборовите врескаат, се исплатува.
Баланс и во пишувањето! Ете, тоа ми помага да бидам и останам сам свој господар на поетските полиња.
Радост. Многу. И во нашите воздишки преку цел ден. Потсетување како ќе издржиме далеку а блиску, со тела, душа, состојба. Се бодриме. За него, ќе успеам. За мене, ќе успее.
Ќе го направиме животот подобар за уште едно сончево утро! Така треба, тој оптимизам да се одржи и да не е само зборовна конструкција.
Гледа, гледа ова небо, и ќе ми помогне. Знам.
Верувам.

Ве гушкам бескрајно многу! Топло како леб, љубовно како грижа од сончев зрак.
Бидете среќни!

 

Прекрасен ден ! Сакам секој нареден ден да ми поминува вака убаво исполнет со смеење. Убаво е чувството кога ќе се видиш со некого што не си го видел одамна и ќе си се изнамуабетиш и изнасмееш

 

Сите ние Бајрам честитавме битно, а тоа што беше и наш празник тоа кој го ферма. Пу, што нација ќе бевме!

 

Навистина не знам зошто на повеќето луѓе недела им е досаден ден.
За мене недела е семеен ден, особено оваа недела кога после подолго време сите се собравме заедно на трпеза. Ручекот на мама беше превкусен - прсти да си излижеш. И додека сите ручавме заедно и разговаравме на најразлични теми, можевме да го почувствуваме мирот и хармонијата кои лебдеа околу нас. После подолго време седнавме смирени и едноставно уживавме во овој убав ден. Како да исчезнаа сите стравови за иднината, сите грижи и проблеми.

На тато му одбрав неколку книги од нашата малечка библиотека, за да го потполнува слободното време на бања. Купивме пуканки и путер, и го натерав да ни направи неколку тури од неговите вкусни пуканки. А тој ми вели: Дојди да те научам како ги правам. Еден ден ќе ме нема.

Се додека ги има нив двајцата, ќе уживам во секој заеднички ручек.
И неделата ќе ја посветувам на семејството.
Така знам дека никогаш нема да ми биде досадно.

 

Конечно!
Алелуја!
Еурека!
Ако ви се верува, досега бев She-Hulk. Мхм.
Не, уште не ми се активирани моќите, ни па страдам од multiple personality disorder, пу пу.
Може само благо сум заостаната од моиве врсници.
Се решила снајка ќе се средува, оти нели, недела е ден за бањање де, па си начука глина за лице и тело насекаде и...статуа се стори! Како што немам мерка, не ни очекував подобар резултат.
Барем сега можам да замислам како им е на машкине полови органи во ерекција.
Ах, да имаше скриена камера да ми се изругате по еднаш.
Се` живо здрвено, чеша, пече, јас не можам да мрднам т.е. се движам низ стан ко киклоп и колку што можам ја подотварам здрвената ми уста за да опалам по некоја пцовка или да се пожалам колку пече, а мајка ми со сите 4 во вис ми се смее, не може да се соземе жената.
И поради тоа се ставам на пиедесталот на идиотите. Молим лепо, сите останати step back.
Саат ипол ја триев онаа глина од мене, па уште пола саат ја триев кадата и сега дремам сета црвена ко летна булка и се прашувам што лек има за ваков дебилизам?

Ајт, оде Хулк да догледа Доктор Фил и еден негов случај со MPD.
Чисто ако некој е заинтересиран и му е досадно, повелеле.
http://www.youtube.com/watch?v=7iBP4YjR ... re=related
I hardly get impressed, ама ова богами...

 

Не си себичен ако личноста која ја сакаш ја бараш само за себе. Себичен си ако истата личност ја пуштиш да си оди и по некое време прашаш како живее без тебе. Не е дека јас не сакам да ти кажам како сум. Ти едноставно немаш право да прашаш.

 

Колку е убаво кога ќе отидеш на кафе со другарка од најрано детство што не си ја видела со векови.

 

Дечки утре пак ќе кречам сама. Со капче од весник и цигара зад уво!
Толку беше,од вторник нов живот! Се фарбаме у друга боја! Нова енергија!
Здраво!
http://www.youtube.com/watch?v=UnaHMkKKHNw

Ме заебаваат другарчињата,ама јас не се давааааам,ќе научам и со скала да одам,ко прав молер!

 

^ Welcome to the club
Jас си мислев дека сум единствена која деновиве си има такви маки, абе тежок живот фраерски. Дур другите мрсат брк со баклава, ние се мрсиме со ваљак во раце.

 

Ми фалиш! Ми фалиш многу. А незнам како да ти кажам, преку кој, каде, кога? Многу ми фалиш! Помина точно една година. И да, ги броев деновите. Сеуште чекам и очекувам дека ќе се појавиш од некаде. Само за мене. Се уште мислам дека ме слушаш кога ти зборувам и дека ме гледаш кога плачам. Дека си тука некаде, дека си меѓу нас. Дека не си заборавил ништо. Не те заборавам ни јас. Не заборавив дека вчера беше денот кој пред една година ми беше најгадниот ден у животот! И не требаше да ми дојдиш на сон за да ми го кажиш тоа. Да ме потсетиш? Шо? Дека една година те нема у мојот живот? У животот на сите тие шо те сакаа најмногу? Како бе да заборавам. Како да заборавам кога ти ми беше најдобар другар, кога ми беше како брат? Како да заборавам кога поминавме толку моменти заедно? Како да заборавам кога ми имаше толку тајни кажано? Како да заборавам дека толку работи вети? Како? Мислиш дека не ми недостигаш? Ми недостигаш најмногу на светот! И незнам, ти мене ми викаш дека си ми лут? Ти мене? За шо си ми лут? Јас сум таа која остави се и сите толку рано и замина? Зошто? Зошто ми дојде на сон тоа да ми го кажиш? За да ми ја направиш болката поголема? Ти поима немаш колку работи се случија ти од коа замина. Ти поима немаш дека се чувствувам како мравка меѓу сите! Ти поима немаш дека не сакам никој! Поима немаш дека кога замина ти замина и он. Поима немаш како ми е кога неможам да ти се јавам и да ти кажам дека сум среќна! Не знаиш како ми е секогаш кога сакам да те викам за да ти кажам се ново.Поима немаш како ми беше и кај бев за НАШИОТ РОДЕНДЕН! Поима немаш а и незнаиш дека како ненормална цел ден гледав у телефонот за да си го честитаме роденденот. Јас дојдов. И ти го честитав! Поима немаш колку сакам да те гушнам! Поима немаш како ми е без тебе. Или имаш? Незнам ништо. Ми идиш на сон и ми зборуваш како се да знаеш секогаш и ми бегаш пред да можам се да ти изнакажам. А имам толку многу. И за мене. И за тебе.Остави ме некогаш бар да си кажам се шо имам. Стој и не ми зборувај. Остави ме на крај да те гушнам и оди си. Ми фалиш. Ми фале другарот кој го имав 15 години покрај себе. И не, сеуште неможам да си го ставам во главата тоа дека те нема веќе, дека нема никогаш повеќе да те видам, туку ќе те сонувам само. Кој е крив? Јас незнам. Само искрено се надевам дека ти е убаво таму кај шо си, а јас верувај ми дека никогаш нема да те заборавам и да го заборавам тоа шо го имавме. Оти тоа беше вистинско и вечно другарство за мене. Те сакав и те сакам како брат и секогаш ќе бидиш таму кај шо треба кај мене!

 

Ех тие пусти капинки.

Како малечка со душа чекав да одиме во нашето село, да трчам по тато со кофа, а тој да се пика во трњето за да има со што малата Хипи да се прави како прасенце, сета црвенила околу устата.
Се‘ уште ја паметам таа единствена тегла слатко која отиде во половина час. Тегла за која само јас знаев во моментот, а богами и подоцна. Бар немаше видливи докази дека постоела

Сега... ги јадам само по свадби, прелиени преку парчет торта или топка сладолед. Среќа често и одам на свадби.

Тато! Одиме на пазар утрово! Твојата сега голема Хипи сака црвени печати околу усните.

 

Јутро је, јутро јеее...
Некој весел ранобудник решил понеделнички да се расположи и во 6:15 да го означи (ј)утрото.
Speaking of јутро, време е за дневна доза Каљопска филозофија пред спиење.

А убава ли е помислата дека имаш некого во канџи? Да мислиш дека зависи од тебе, дека со нетрпение те чека, ќе рашири раце при самата твоја појава и дека не може толку лесно да те опали кај што не сија сунце и да ти заврти грб, па затоа си даваш за слобода да си играш курташак?
Beep. Wrong!
Прст пружам за да не испаднам нечовек, ама кога упорно ми се влече цела рака, а во таа пружена рака добивам измет за возврат, многу лесно можам да го фрлам in your face baby, што би рекол Игорче.
А машкоста ко хм...особина ја прегазил некој Дизниев принц на коњ, па сега истата само во сантиметри се мери, оти смислата одамна ја загубила.
Ако нешто до коска ме иритира, тоа се тако звани пауна на два ума.
Тоа ти е како кога некој треба да бира меѓу црно или бело, а тој упорно бара сиво, оти нашло, та зашло, му се нуди избор, па ај ќе си играме оти ни фуфка само од ограничување на едно.
Спомнав избор? Мех, не го мислев тоа. Избор и нема, сакав само да ја доловам поентата од аспект на индивидуа што веќе самата себе се изгубила, па не знае што е она што ја исполнува.
Спомнав дека сум разочарана? Небитно. Почнува да ме тангира ко ланскиот снег.
Почнувам да се оддалечувам? Да. Затоа што сум сфатила дека немам ништо заедничко со личноста во која се имаш претворено. Don't blame it on me! Секој своето си го крои, remember?
Криво? И мене ми беше.
Ај ќе се буниме и ќе го ставаме истото на кантар - ај. Имам милион причини да се бунам со право, ама што ќе ми, кога првин треба човек да ја поседува доблеста да се самокритикува и да е свесен дека не е без недостатоци.
А кога самокритиката е излишна, исто е ко да расправаш со парче мебел. Ќе удараш упорно и на крај гледаш дека само твоите раце крварат.

Дефиниција за пеперутки во стомак?
Она чувство кога ќе ги ставиш рацете во џеб, а мобилниот ти го нема. :up:

Добро ви утро. Имајте убав и енергичен почеток на неделава.

 

Ова требаше вчера да го кажам,ама несакав да пишувам пост за ова,но сега имам некаква потреба тоа да го испуштам од мене.
Вчера недела.Колку спомени ми се навркаат од тој ден.Додека за недела порано идев таму за да се собереме сите,фамилијарно за ручек,сега МОРАМ да одам таму само за работа,никој не ме вика за да си поседиме со братчедите,да се насмее,нашалиме.... Ама тоа,морам да се помирам дека вчера не е денес.Денес треба да одам,а ич не ми се оди.Зошто да одам? Во сопствената кука да одам со наведната глава како слугинка,да несмеам да се одморам,да несмеам ни сок да се напијам? Да стојам понижено пред сите? Да ѕвонам врата и да чекам да ми отворат,наместо јас со клуч да си отворам? Да ги служам гостите со сок,благо кога ке дојдат,а и кафе да им варам? Мене не ми е проблем кафе да сварам за сите,ама не како слугинка туку како да живеам таму.Кога брат ми ке си игра со братчедите јас да стојам од страна?Кога ке се сетам душата ми плаче. .Ама како и да не одам? Пуста љубов спрема мајка ми,па ај да и помогнам да не работи сама,да беше за друг никогаш не би отишла.....

......Имате убав и срекен ден!

 

Пред неколку дена со една познаничка во банка, уредно и културно чекаме ред. Одненадеж, онака филмски, се избацува на чело на колоната (која брои едно 5-6 души), една т.н госпоѓа, без пардон или објаснување до останатите во стројот.
Денот ми беше убав и решив да ја изигнорирам. Две минути порано или покасно... Но, пријателкава збесна, дојде до размена на неколку фини зборови и да не одам во детали, ситуацијата ја реши обезбедувањето. Платен промет-имала предност. Долго после пријателкава сеуште ја држеше лутината, а се нафрли и на мене за немото прифаќање на ситуацијата.

Муабетот ми е...Безобзирни, саможивни, некултурни-насекаде околу нас. Дали треба да дозволам некој ваков примерок да ми го упропасти расположението, денот, да ме боли глава. А мојата нервоза или неколку лути, воспитни фрази упатени до неа сигурно нема да ја превоспитаат, а уште помалку засрамат дотичната. Да се изигнорира безобразна особа е паметен потег.

Советот ми е - Don't let idiots ruin your day - а вие како сакате

 

Sdk kakvo fajde ima sto sum iskren i otvoren,koga po nekoe vreme mi vika ama jas neznam dali toa sto go zboris i go mislis! Da zemes i da ja obesis na prvata bandera.guska nevidena e.

 

Многу работи сакам да кажам, ама од каде да почнам - не знам. Не знам каде ми е главата овие денови. Мислев ќе ми биде супер период кој ќе си го поминам со мажот и детето, ама не, мораше некој да расипе.
Да беше некој друг на мое место, да ме прашаше што да прави во оваа ситуација, ќе речев да не се заморува со глупости, да си го гледа она што е најважно, а за другите уво да не ја боли. Е сакам и јас да го применам тој совет... ама тешко ми оди. Арно велат, „не си ми во кожа, не знаеш како ми е, лесно ти е да зборуваш“. Светла точка ми е (се надевам) скорешното заминување во странство. Ако не е тоа, не знам што ќе правам.
Ќе се потрудам да го прифатам кажаното од Peppermint - да се изигнорира безобразлукот, саможивноста и некултурата. Така и ќе направам. Само душа ме боли за него...