[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Не те знаев долго и стекнав погрешен впечаток за тебе. Немав време да ти докажам каква личност сум, да станеме блиски пријателки поради пријателството на нашите дечковци. Жал ми е што кога дојде за први, те мачев по ридовите. Не знаев дека си болна, мислев проблем е тежината. Те мислев за мрза, а ти си била само внимателна. Со физичката активност, со храната. И правевме планови како ќе одиме на одмор заедно.

Ти и дечко ти ми бевте совршен пар. Ти, зашто беше борец и покрај сите потешкотии, а тој што откако те запозна, те прифати со надеж дека болеста нема да ве раздели. Киснеше за тебе по болници, ама не се откажа. И знаеш што ми кажа пред саат време? Дека те сака најмногу. Дека ради тебе е сменет, станал посериозен. И кога зборуваше за тебе, стануваше друг човек. Ја немаше таа недозреаност, правеше сериозни планови за вас двајца, убеден дека ќе доживеете многу години заедно. По само неколку месеци, беше подготвен за жена да те земе.

И сега, кога ми зборуваше за тебе со толкава насмевка и се гледаше дека секоја помисла на тебе го прави среќен, си помислив - Тоа е љубов. Не обрнуваше внимание дека состојбата ти е толку критична, не гледаш, не слушаш. Се смешкаше и велеше - Ќе биде се` во ред.
И после само половина саат ми кажуваат дека си починала. Како бе душо? Зошто го остави? Имаше сила да се бори за двајцата. Знам дека и ти го сакаше. И не те знаев многу, ама солзи ми се тркалаат по лицево. Те имам на ум насмеана и ведра. Ти даваше смисла на неговиот живот.

Ќе го чуваме, не се секирај. Биди уверена дека секогаш ќе те сака. Тој велеше, немало зошто да се срами од љубовта. И сега, неговото срце ќе чука за двајцата вас.

Почивај во мир. Нека ангелите те чуваат каде и да си.

 

Koга би имала можност,да се вратам назад,точно знам кои работи треба да ги поправам.

Некој ќе каже не се каам за ништо во животот,така требало да биде,но јас верувајте се каам за неколку работи. Кога би се вратила назад никогаш не би им дозволила на некои луѓе толку да ме повредат,на време би се оттргнала од нив.
Некој ќе каже "Ништо не е погрешно ако тоа те прави среќен". Моите блиски ми рекоа дека тоа ќе ми биде грешка но јас како слеп за стап отидов до крај,за да се изгорам и конечно да сфатам дека биле во право.
Можеби ништо не е погрешно доколку си среќен,но кога некој упорно ти укажува дека грешиш,седни размисли и види дали би вредело.

Денес со брат ми правевме муабет за некои работи што ни оставиле белег.
Поголема рана на душата од тоа да пораснеш без татко верувајте нема,знаеш дека е жив но ве оставил.
Се присетив на еден момент кога бев помала,си играв со машките пред зграда,едно дете ми кажа "Еј мајка ти и татко ти се разведиле (и ми се смееше)",со плачење отидов дома моите пиеа кафе,им реков кажете ми дали се разведовте,мајка ми ме прегрна и ми кажа "Немој да плачеш,гледаш дека ние сме заедно". Но тоа не траеше долго. Мама го роди помалиот брат и се тоа заврши.
Знаете,секогаш недостигала таа празнина. Мама никогаш не дозволила нешто да ни недостасува но и брат ми ми кажа "Знаеш,многу работи не можам да и ги кажам на мама,да беше тато овде него ќе му се доверев". Ама ете....

Некој ќе ми каже,незнаеш да се однесуваш спрема машките,немој така ќе ти смета во животот,но никој од нив не знае дека тоа го правам од страв.
Од страв дека некој ќе ми го направи мене истото што татко ми и го направи на мајка ми.
Ете затоа,страв ми е дека ќе бидам тепана и малтертирана,страв ми е дека ќе бидам понижена и исфлена како куче на улица.

И така..

 

Сакам да знам дали си доволно силен да живееш со неуспехот, свој и мој, и сеедно да стоиш на работ на езерото и да знаеш дека неуспехот е само настан, не личност.
Не ме интересира каде живееш и колку пари имаш, сакам да знам дали си способен да станеш после ноќ исполнета со тага и очај, уморен и до коска исцрпен и да направиш се што е потребно за да ги нахраниш своите деца.
Не ме интересира кого познаваш и како си стигнал до тука, сакам да знам дали си способен во оган и во жар, на дожд и сонце да стоиш покрај мене.
Не ме интересира каде си или што си, ниту со кого си соработувал.
Сакам да знам што е тоа во тебе самиот што те тера да продолжиш напред во моментите кога се останато се руши.
Сакам да знам дали можеш да бидеш сам со себе и дали навистина ја сакаш таа личност кога си во минутите на празнина...

 

Ехее, дојдов да продрндам, ама со овие неколку поста над мене, ме замолкнавте.
Па моиве работи толку небитни изгледаат во споредба со тоа...
I know the pain tho.

Ај, да ја размрдаме ситуацијава.
Ако пред неколку дена присуствував на ропак муабет парти од машка страна, сега присуствував на опинок муабет од женска гледна точка.
Why always me?
Ако оние ропаци трчаа по празноглави убавици со богати татковци, опинциве од цури не го извадија Кикица од уста и фактот како би го земале од онаа “ороспијана“ Ирина.
Ма, нозе скрши и тој по вас. Те го иде чартер само за да ве запроси.
Се разбира, ултимејт планот е да забременат кога ќе начекаат прилика и маж.
“Срцка, нема машко што ќе те одбие ако му фатиш тактика, а штом го фатиш, ако си сакаш убав живот, ќе се жртвуваш малку и ќе си забремениш, и така.“ Така?! Што бре така?!
Кој бре мајчин? До таму ли треба да одам за да задржам некого?
А другиве што не се богати и празноглави? Мачките во скут и шибај, м?
Среќа машкиве беа доволно паметни или ептен занесени во фудбалот, па не им опалија по некоја.
Ебати денешниве стандарди за љубов и брак и сѐ по список, ебаго.
Иако, да ви кажам, не ја сфатив толку сериозно. А и како би сфатила сериозно една 26 годишна која се потпишува Малечкото Сонценце и нема дури ни пенкалце кренато во животот?
Меех, алапача сум станала.

Од позитивната страна, друштвено проследен Ел Класико, победа за мерак и неизбежните кикиритки со пивце. Мирисам на малинки и ноќно капење.
Поубаво нема!

 

Сте го имале моментот кога седите во прв ред во публика, и кога некој на сцената се врти и ви пее само на Вас? Јас го доживеав, и знаев дека мене ми пее, се топев и претопував. Го чкрапнав неколку пати со апаратот ама повеќе сакав да уживам и да го гледам отколку да сликам. Љубовта е магија. Тврдам.. потребно е некој да знае да во ја пренесе таа магија, ќе биде вистинска доколку еден на друг сте искрени со чувствата, ќе ве понесе..

А јас не знам кај сум и што правам, знам дека се менувам и дека сум се заглавила во Љубовта..

 

Море 100% си во право,се се покварило во денешно време,незнаат да ценат и еден вредносен систем што имаат,се е удрено на корист само. А и љубов? Потсјети ме шта то беше љубав...

 

Многу ходници во мене,се обидувам да ги освојам.Во таа вечна потрага по самата себе,понекогаш се губам во нив.И тогаш долго со стапалата ги опипувам патеките,барајќи барем некое познато светло...ми се случува да се исечам од скршениците на поразот,на стравовите и несигурноста,и тогаш како дете се гужвам во некој ќош и плачам...и знам кога сум заведена од погрешни ветрови со месеци тапкам во место,заборавајки на старите предизвици.Колената ми се извалкани со кал,а главата исполнета со пајажина...
Згужвана во својата лушпа,заборавам да ги раширам крилата..
Ах

 

Сношти месечината беше посебно мистична. Како за возење во кола со пуштено тивка џез музика. Како за детективски филм, а јас од оние ликовине со пиштолче во чорапа до бут...
Бев вчера до селската чешма (е де, подземна вода извадена со моторче ) и по пат си размислував на времето баба ми со коњче како си одела со бардињата по вода. Па си се замислив и со носија, македонска традиционална. И имам мерак да облечам еднаш барем во животот таква. Ама нема...бидејќи баба ми сите свои и ги подари на друга внука.
Сакам да ги ставам рацете на некое меше во кое спие бебе. Преку нивната топлина да му пренесам, колку многу љубов го чека на овој свет.
Вчера имав прекрасен ручек. Пржени модри патлиџани па потпечени со сиренце, краставички посебно и кисело млеко. И се замислив. Јас, како постојан нејадач на благо, зошто би морала да ги трпам сексуалните замисли за предигра од западот. Па ниту сакам чоколаден прелив, ниту шлаг. Би замачкала некој дечко со кисело млеко, најозбилно. Ем секси, ем вкусно...барем за мене
Ете ти тема за мислење денеска...

Спојлер

+=

 

Ако некој сака да биде дел од твојот живот, ќе се потруди тоа и да го оствари. Затоа не се оптоварувам со тоа да сочувам место во моето срце за некој кој не се ни труди да остане таму!

 

Свеќички, шише најцрвено вино и Титаник на екранот. Ние поседнати на тепих, ама колку е меко и колку ни е удобно, дури неверојатно е. Бајадерата што ја направив ја снема за 5 минути. Јадачки сме ние 3, нема преговарање. Душо најмила, не се секирај ти, се ќе се среди... зарем не си поминавме најубаво? Си знаеш дека јас секогаш ќе го влечам рајот поблиску до тебе, иако можеби некогаш стомачниот вирус ќе ми биде најголема кочница.
И уште еднаш да помислам лоша придавка за тебе, казни ме! Затоа што не знам кој друг би се разбудил во 5 наутро да ми ја држи косата додека повраќам, да се затрча да ми покрие и да ми ја стега раката додека не заспијам.
Засекогаш ќе се држам за твојот совет, дека никој не ги заслужил моите солзи и депресии, и се ќе помине, јас си одлучувам дали низ се ќе поминам насолезена или со заби. Сега ти го праќам истиот совет, и нема потреба да ми речиш “те мола не спуштај..’’ Ако треба и цел ден на телефон ќе зборуваме чим тоа ти дава утеха. Многу научив од тебе во животов, ако ти тоа не го знаеш! Бескрајно сум ти благодарна. Те запишувам во моето срце како втора сестра

 

СДК никогаш веќе нема да си дозволам да ми остане испит за во август!Толку ми е мачно за учење, само што ја земам книгата и ми се приспива моментално, ми паѓа енергија, се чувствувам омалаксано...ах проклет да е.
Него, синоќа си ја навиткав косата и си легнав таква, со надеж нели дека денес ќе ми биде убава, петочно, ама место тоа добив фризура како на моето куче.

Сакам да можам да си дозволам да им подарам на моите, ако не повеќе резервации за викенд на планина.Знаете ние никогаш немаме отидено на фамилијарен одмор сите заедно, освен кај тета во Белград, јас немам спомени од играње топка на плажа со мама и тато, од пливање со тато додека мајка ми вика по нас да не одиме далеку...не се жалам, јас и брат не сме желни за одмор, макар било тоа до Охрид, ама ете ми фалат такви спомени.А моите цел живот работат по цел ден, прекувремено, безвремено и никогаш не си дозволиле, ни викенд, а камоли повеќе, е затоа ми е криво, сакам да можам да им подарам одмор, сега, за душа и тело, зошто заслужиле.И од првата плата, ако ја имам и ако ми биде доволно голема, тоа и ќе го направам, си ветувам.
Е затоа не ја сакам државава, не сум патриот по стотипат ќе кажам, не дека не ја сакам како земја, туку толку ми се повраќа од политика, од злобен народ, од сиромаштија, а сето тоа ја прави државава.Па колку и да е убава физички земјава, неможеме со толку маки да ја видиме убавината, не ни дозволуваат да си погледнеме подалеку од носот.
И пак ќе кажам не се жалам, затоа што немам, имам за основното, ни мене ни брат ми не ни било скратено, ама се жалам зошто, знам на кој начин за тоа основното е заработено, а ме боли што татко ми си ги остави коските во работилницата, а мајка ми здравјето по конфекции и пак едвај, да се врзело крај со крај.И простете ми, не сме само ние, знам дека најголем дел од населението е вака и затоа ќе мрчам, колку ми душа сака!

Доста од мене неповрзани муабети.
Одам да бдеам над книгата

 

Sdk sto narod sme nie? Samo se zalime,plata mala,nema pari,drzavata ne cini,narodot e zloben i bla bla bla.dajte malku da bideme pozitivni nasmeani,toa e ubavinata na zivotot.

 

Страшно нервирање за нечии постапки, мешање во семејни работи, доаѓање еднаш неделно или во две недели и расипување на ред.
А тој? Ме фаќа паника, го одбројуваме секој момент, ѕиркам во соба со страв, а кога ќе ми текне вчера со какви милни очи ме гледаше и не даваше нозе да му измијам.
Последни моменти, навраќање на спомени... кога се нервираше зошто сум ја скратила косата, кога се нервираше зошто мајка ми подвикнала малку на мене. Кога ќе отидевме во село и на секој еден му кажуваше со гордост ова се моите внуки и мојата снаа.
Кога ќе ми текне колку ме нервираше на моменти деновиве, а потоа кога ќе побараше чаша вода се свестував дека тоа е неговата болка и страв. Му се читаше од очите.
Како се мачеше да станува од кревет за да не не мачи нас да исфрламе после него.
Од вчера си го бареше часовникот и ги одбројуваше часовите.
А сега е паднат, склопчен како бебе, со затворени очи.
Те молам немој денес да ти бидат одброени, немој.

 

Нема ништо пострашно од викот на децата по изгубениот татко.. уште го слушам,уште ја слушам нивната болка.. и во такви моменти,мислиш колку ти и другите околу тебе сте неблагодарни. Се однесуваме мислиш имаме вечен живот. Колку малку љубов даваме,колку малку им кажуваме на другите колку ни значат,колку малку се трудиме за да бидеме ние среќни и во хармонија со себе си. Сите проблеми кои си ги имал,сите глупости со кои си се замарал,се ништо во споредба со болката и викот на тие деца..

 

Јас немам зборови со кое би си го опишала моето комплетно разочарување.
Ликови, спомени,моменти кои заедно ги градевме останаа во минатото.
Стави ја маската на лице и глуми пичка.
Не се замарај во животот, еден е.
Гледај само тебе да ти е убаво и врти си ги работите онака како што сметаш дека е океј,а не како што е правилно.

Наточи си пијалок,
стави си кармин и среди се.

Епа да.

 

Моментот кога зјапаш во рафтот со благо и незнаеш што сакаш.
А пак ако е мала продавничката и продавачката ти го следи секој потег и здодевно те чека да се одлучиш...

 

Прослава. Собрани цело семејство. Разлика у размислувања.

Зет ми: Кај е другар ти сега? Има со кој да шета?
Јас: Отиде да јаде вафли у Мартини. Сам е.
Зет ми: Како тоа сам?!
Јас: Па така, си ја зема книгата и кулира со кафе и вафли. И си чита.
Зет ми: Абе тој мрднат ли е? Сам у кафана со книга?! У ова време?!
Јас: А?!



Другар ми (со први впечатоци од земјава): Сите социјализирате, страшно многу. Ако немаш друштво не искачаш. Јас бев единствениот сам седнат со книга. И еден Шпанец. И ме гледаа ко од Марс да сум паднал.
И зошто секој муабет ви се врти околу некој друг? Немате ли други теми на муабет? Колку што успеав да разберам од масите околу мене, сите збореа „кој, што, како, со кој“. Аман бе, немате други теми за муабет?!
И да, ако немате минимум десет чинии на маса, тоа не се рачуна ни ко јадење, а?
Чекај, стој....уф карши мене само што чекори мојата future ex.



Морам да кажам дека има добар смисол за перцепција. Дури и се исплашив колку многу е во право.

Тоа е тоа.

Скопје сиво, смог колку сакаш, а овие со циркусот го тупат искрено. Некогаш ми се чини дека се протестира само колку да се прави нешто. Мое некое тапо чуство за празнината на нечии постапки, а можеби се лажам. Можеби имаат вистински цели.

А и не е битно. Битно нешто да се прави. Ама зошто не се направи нешто кога можеше да се направи? Е тоа ме прави тажна. Луѓето пре ќе изберат да мрчат за нешто у кафана отколку да ги дигнат дупињата им убави и навистина направат нешто околу тоа.

А и јас не сум понекогаш ништо поарна. Само, јас сум таков човек. Пасивен, релативно, кога се работи за мене, и кога ќе ми светне, тогаш станувам и правам. И обично тогаш ми искачаат стварите како што треба. Па си велам, така можеби треба. Нешто таму у воздухот ми дава знак дека сега е вистинскиот момент.

Ерго. Џабе ако некој ви кажува, прави вака или онака, ако самите не го почуствувате тоа, не може да искочи на арно.

Не за џабе се рекло дека водолиите се ужасно интуитивни. Епа ете. Се докажа по не знам кој пат.

 

Последниот пост на нашата Ивана, таква беше и таа....секогаш наоѓаше причина и време за да покажи љубов и разбирање кон другите...

Ивана, не научи на една голема лекција - секогаш да бидеме храбри и да не се откажуваме.

 

?!
Ете, ете животот што е... Ништо, буквално едно големо ништо.
Се пресеков кога прочитав. Незнам што да кажам, многу ми е жал. Нека и е лесна земја, душичка. Не можам да си поверувам што пишувам.. Денеска те има, утре те нема.... Налет

 

Велат дека нашиот ИЗБОР, подоцна го нарекуваме СУДБИНА!
Но што ако немаш избор?

Што од маки, што од жал, денес наседна.
Да барам правдина, очигледно треба да се откажам.

Повеќе од празнина, немам што да додадам.