[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

СДК конечно ми се врати компјутерот од поправка...после две недели..малку се подзаборавија сервисерите..а за време на тие две недели бев малку надвор од цивилизација.. а и плус прошетав до кај непријателите викендов

 

Една голема штета ...

Само да и биде подобро на другиот свет, заслужува.

Претажна сум, немам зборови.

 

СДК ич не сум расположена,само мислам на разни теми,еве уз кафето пишам,барем малце благичко да ми дојди на оваа горчина,ама пак таа ќе остане.

И ова за душичката вчера ме пресече,неможев да поверувам...И во каква состојба била...Жал ми е,нека почива во мир

Си мислев разни работи ноќеска,не заспав ич...
А и тој,колку лесно се откажа од нас,очигледно е дека нема повеќе љубов во него...Незнам каде се изгуби,каде ја пренасочи,а и не ми е гајле.
Што вика Alondra и ја поздравувам за тоа,

Баш така е! ТЕшко ми е на душата,ама нека,ќе помини и тоа.Пусто мое срце,незнам колку ќе трае,вака ко што се соочувам со шо не,ми се чини ќе ми откажи побрзо.
Како и да е.ЈАс сум таква,за се и секој се грижам.А јас некако се заборавив.Ама ќе го сменам тоа.

 

Велат Љубовта била вечна...Зошто тогаш милиони лудо заљубени парови се разделуваат за најголема глупост?
И нека е вечна, но кршлива е....

 

Вчера со двајца познаници дискутиравме колку е само чудно без тебе.
Веќе бааѓи време помина, ама ти зад себе остави нешто што никогаш не исчезна.
И пријателов убаво рече, зошто да ни недостигаш? Зошто не те оставиме да си го живееш новиот живот на мира? Можеби ти не ме прогонуваш мене, и не вртиш кругови околу мене секоја вечер.
Можеби јас сум таа која те прогонува тебе.
Еве, ќе те оставам. Да си го живееш новиот живот на раат.
Не знам како треба да звучи Збогум кон тебе кажано по стоти пат на најнов и различен начин.
Ама да влезеш и таму во некоја оперска хала и да ја претвориш во величествено место.
Тоа е тоа.

Се сетив на прва година средно, едно ладно предновогодишно утро.
Влегувам у автобус, Д. ми чуваше место. Под нас огромно шише вино. Плетен Дедо Мраз ко подарок за елката.
Уште го чувам.
Пред некое време го најдов.
Тогаш барем си верувавме, сега ми се обраќаш со „ма“.
Деца од 15 години, решиле да се разделат, да не дружат повеќе.
Не ми беше јасно зошто, ама после сфатив. Се плашеше да не е точно она што другите ти го рекле.
Не сакаше да ми го кажеш тоа за да не ме повредиш, за да не ми го вбризгаш во новиот живот.
Нели?
Сеедно.
Јас тебе никогаш не те повредив, никогаш не ти направив ништо лошо, никогаш немав задна намера.
Се сеќаваш ли на таа алката што ти ја дадов?
Којзнае каде ти е сега.
Не е ни важно, еве пораснавме.
Пак ќе се сретнеме, пак ќе збориме.
Знаеш дека ниту една врска не е раскинлива доколку формално ја раскинеш.
Ниту едно сеќавање не можеш да убиеш ако се трудиш се да заборавиш.
Јас ти бев другарка. И секогаш ќе ти бидам.
Но никогаш нема да ти го кажам тоа.
И еве, може е клише, ама ми текна на деновите кога бевме весели, кога се радувавме на новите почетоци. Кога се изгледаше неуништливо, та дури и довербата..

http://www.youtube.com/watch?v=DPL_SV3n7IU

 

не сакам да звучам како оние ‘‘имав секс со перницата дали е можно да сум бремена‘‘ ама многу сакам да ми дојди! не знам шо напрајвме многу бевме напушени и многу ми е страв и многу сакам да ми дојди! ужасно сакам да ми дојди!!!! зошто знам дека нема да абортирам а бебенце на 21 година...... Не божеее нееееееееееее!!!!!!!

 

џинџер, со вакво те замислив за момент


Ти мава универзумот шамари кога си високо горе, лебдиш. За да се свестиш колку треба да си благодарен за истото. Оние што остануваат највеќе ги боли, затоа што тоа е единствена празнина која никој и ништо неможе да ја потполни.
Уште една причина повеќе да кажеме благодарам и да го цениме повеќе утрото во кое се будиме...




сдк дека наскоро почнува Време на ајвари.

 

СДК, дека ја читав често.Сега дознав дека била таа.Криво ми е зошто беше млада и по мислењава весела и мила.Не ја знам лично, ама верувам дека го заслужувала сето време на светот и длабока старост.
Почивај во мир.

 

Јас сум единствената која што не пушти ниту една солза читајќи ја Порака во шише од Спаркс, или сум толку безчувствителна?!
Искрено се замислив....

 

Моментот кога имаш стотина луге покрај тебе со кој си поминуваш убаво и секојдневно дружиш, и пак го има она срање-чувство на осаменост. Зошто е тоа така?

 

Уше некој ако ја спомне финтата со усул,чврги ќе му мавам.
Заебанцијата е од времето на нашите. Прашајте ги ќе ви кажат.
Фала!
http://tocka.com.mk/3/73627/se-pocesto- ... o-svadbata
Де,де...у Македонија е ова било тренд пред векови. Оп прва брачна ноќ,оп чаршав на балкон,на прозор... пф...вест кај што нема вест.

 

СДК дечково е цар, жими се!

http://www.youtube.com/watch?feature=pl ... YU1a0lTTTw

 

Станав премногу рано утрово, како нешто однатре да ме тераше да се разбудам порано и максимално да го искористам денот, сепак не е мала работа последниот ден со 15 години . Дома владеше невообичаена тишина, не ми се седнуваше на Нет па решив да читам книга но ми дојде една друга идеја, станав и ја зедов мојата кутија со спомени. се навратив на старите денови и старите родендени, ништо не е како порано, се се има изменато, толку многу...Ги читав старите споменари, старите роденденски желби- нова барбика,боенка,куќичка за барбиките и што уште не и тогаш сватив дека не се работите тие што се сменија туку јас самата. До денес не бев ни свесна дека веќе не сум мало девојче кое сеуште се радува на барбики и живее во нејзин розов свет, не сум веќе девојче кое го гледа светот како совршено место за живење. Веќе пораснав и сама се борам со препреките во животот, веќе станав самостојна личност која има претрпено премногу за своите 15 години.
15ката и не ми беше нешто добра година, да добив премногу нови пријатели, научив премногу нови работи но ја изгубив најдрагата личност и мислам дека како таква и ќе ја паметам, година која ми одзеде дел од мене.

Се надевам дека 16 ќе биди многу подобра година
Tomorrow say hello to 16 and make a wish

 

Животот е непредвидлив.
Кога најмалку очекуваш ќе те изненади било на позитивен било на негативен начин.
Создава стресови и шокови од кои некои полесно, а некои потешко се ивлекуваат.
Секој ден се раѓаат луѓе, некои умираат, некои се разболуваат, некои ја победуваат болеста.
Пред неколку минути дознав за уште еден млад згаснат живот. За момент си помислив, колку е суров животот, денеска си, утре не си. Дали вреди да се нервираме за ситници?
Се повеќе згаснуваат млади животи, животи пред кои допрва било времето, уште неиживеани, а си заминале од овој свет.
Господе, те молам биди праведен. Како што во тешки моменти вината ја бараме во судбината или во тебе, така ти треба да бидеш праведен во најтешките мигови и да правиш чуда.
Со изгубените животи не може веќе ништо да се направи, можеме само да се молиме за подобар свет и за повеќе успешни битки со болестите. Да се молиме за душите на невините кои прерано го напуштија овој свет.
Денеска си, утре не си, како што кажав претходно. Никогаш не можеш да знаеш што те чека наредните денови, научи се да живееш и со болката и со среќата, зошто поинаку не може да биде.
Ах животе, мил си ми.

 

Не разбирам шо се десило...која е таа...нека почива во мир баш ми е жал

Edit Видов

Леле баш ми е жал...шо друго да речам

 

Ги глеам веќе некое време лисјава на дрвјава како се сушат и полека, полека си паѓаат... завршува и летово, не дека ми се смачи или пак ми здосади - напротив, ми летна најбргу што може, ама ми недостига есента...

 

what goes around, comes back around.

 

Не барам многу ..барам сосем доволно но дали барам од вистинската личност ?
Понекогаш се запрашувам дали вреди воопшто и да се трудам , да се обидувам?!
Може е залудно а може не ..којзнае ?!
Од денешна гледна точка се ми наговестува дека не вреди ....можеби ќе изминат денови , месеци и години за да сфатам дека грешам ...можеби ....Но кој сака да живее со тоа можеби ?
Никој ....

Да живееш 16 години исчекувајки нешто , да постоиш за еден ден , за еден настан ...дали вреди ?
Секој ден е измачување ,проклета борба со самата себеси , со другите кои не се ни обидуваат да те разберат ...најтешко е кога ќе дојде ноќта ...тогаш сите мисли се напластуваат на душата , те обвиткуваат и не ти даваат да дишиш ...Ах тоа проклето дишење , ах тоа проклето липање ...

Дали вреди чекањето , тоа упорно чекање и таа надеж што вели можеби ќе биде подобро ?
Можеби ... но кога ? ...зарем не сакам се да биде како на почетокот ,се да биде онака како што универзумот посакал , онака како што ти , јас и сите други посакуваме ...
Борба , надеж , колебање ... дали ќе дојде денот кога ќе објавам победа ?!
Денот кога ќе кажам горда сум на се што поминав и спремна сум на сите идни бури , на сите нежности ,на сите слатки задоволства ..

 

Го обожавам вкусот на овошниот јогурт...буквално мислам дека можам со денови да го јадам и да не ми здосади....
Се осеќам како малецко детенце кое повторно ќе паѓа,ќе плаче и ќе прави глупости.
Гледам како летаат деновите....
затоа не срамете се...уживајте до крај во тоа што ви го дава животот

 

Научив со арно да ги прифаќам работите, без разлика какви и да се, без паничење и сл.
Не вервам поќе во никој, а нити па во љубов, не постои ништо на овај свет.