[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

СДК...никогаш во животот нема да кажам дека немам среќа! НИКОГАШ! Денес една случка која ме однесе на работ на смртта ме поттикна на тоа. За влакно ќе бев во другиот свет или ќе имав тешки повреди. Се се случи кога требаше да идам до продавница со точакот. Јас не знаев колку е стрмен патот кај тетка ми и се улитав и заборавив да закочам. Доле на крајот од патот имаше имаше шипки и голема бездна. Срцето ми сопре и помислив дека никогаш повеќе нема да се вратам на овој свет. За среќа тато мој беше таму. Ме повлече за раката и отиде точакот, а јас си испружив на земјата. Поминав со малку благодарение на Господ. Си ја шинав раката и сега ме имам мала болка, го пишувам постот повеќе со лева и коленото ме боле едвај одам. Помислата кога знаеш дека една случка те делела од работ на смртта те тера на оптимистички мисли, но и на солзи во твоите очи. Да не беше тато мој денес јас немаше да бидам овде со вас и да го пишувам постот. Сепак, да му се помолам на Господ! И заблагодарам на тато

 

Сдк се молам да се случи нешто и да исчезне facebook и сите оние социјални глупости поради кои веќе не личиме на луѓе кои умеат пристојно да комуницираат.

Секој ден добиваме по некое "изненадување" од луѓето кои ги сметаме за блиски.
Ќе си се молам за подобра иднина, Бог знае што не чека....

 

Сдк дека денес е мојот ден, денес е мојот Роденден.
Денес го добив и најубавиот поклон.
Примена сум на медицинскиот факултет. Пресреќна сум.
А на вас девојки ви благодарам на искрените честитки.
Повелете на торта.

 

Имам некое лошо предчувство.
Ме гуши, ме дави, ме избезумува.
Чувство како наеднаш дел од мене да се откина и да отиде некаде во неповрат.
Имам толку лошо предчувство што ќе полудам.
Не знам што се случува.
Не знам зошто ми е вака.
Ќе ме потисне. Ќе ме потисне.

 

Не си сама. И јас имам едно такво лошо предчувство веќе 2 дена.

 

Го знаете оној пар на автобуската станица? Секогаш има барем по еден таков. Вчера ние бевме тој пар, разделени од два немилосрдни автобуси кои се движат во спротивен правец. Камоли автобусите да беа единствената пречка, камоли километрите што не делат да беа нашиот најголемиот проблем (за врски на далечина веќе спремам дисертација ). Помеѓу нас нема само километри, помеѓу нас има реки, планини и мориња.

И убаво си поминав со тебе. И ми се допаѓаш. Но зошто ме побара? Знаеш дека ова нема да успее. Никогаш. Мислам барем не тука. Не на планетава...

Не сум фан на Кети Пери, дури и ме иритира на моменти, но има две песни што ми се допаѓаат. Првата е Thinking of You, а втората е

http://www.youtube.com/watch?v=Ahha3Cqe_fk

...и не овој живот. Можеби наредниот.

 

СДК по се`:


Верувам и очекувам, затоа се разочарувам. Најдобро е да си рамнодушен на се`, да не очекуваш ништо, песимист до крај, за потоа или да се изненадиш позитивно или да остане по твое. Инаку е многу болно...

 

СДК, со душа го чекам моментот кога ќе си го видам мој А. после овие 4ри недели, како не сме се виделе.
Мислам дека најсреќна личност на овој свет ќе сум кога ќе си го гушнам најсино!

Аххх.

 

Додека ти кроиш план како да промениш нешто, животот ти проаѓа пред очи. И знаеш што? Никогаш ништо не се менува благодарение на твојот план. Се менува тогаш кога тебе ќе ти постане небитно. Затоа не труди се да бидеш подобар човек во нечии очи. Биди добар човек а останатото ќе се случи само по себе.

 

Па од еднаш ми наседна празнина на гради...и немам што да кажам.
Што да кажам,освен Благодарам? Благодарам што сум среќна,како прост след на нешта,а не како среќна зошто имам нешто?! Благодарам родители?! Благодарам среќо?!

Премногу луѓето зборуваат за лажни емоции за кои се срамат што не ги чувствуваат, како на пример љубовта, а малце повеќе треба да зборуваме за благодарноста и да ја чувствуваме...се останато самото доаѓа. Благодарам и прости и ти простувам, веројатно се единствените ретки вистини на светов,после искрената љубов,но на првиве мноооогу забораваме и ги маргинализираме.

Стварно празно и глуво и глупо се осеќам.

 

Вообичаено не ги споделувам моите песни на форумов, но со оглед на денешната вест која верувам дека сите не потресе, решив да отстапам од моето правило.
Само ќе ви кажам дека безразлика што и да ви се случи, секогаш треба да останете цврсто на нозе. Животот знае да биде прекрасен, но и страшно многу немилосрден. Во оние тешки моменти, слабоста е последното нешто кое треба да ве обземе. Бидете силни и истрајни. Затоа што животот нема опција пауза, па да можете да го стопирате за да се соземете од тоа што ви се случува. Едноставно продолжува. А како и кога ќе застанете на нозе после некоја загуба - тоа само на вас останува.

Spoiler

Vita procedit

Дали некогаш си посакал
Да се најдеш сред ширни полиња
Да чекориш низ житни класови
Украсени со булки црвени
Да чекориш бавно и смирено
Како некој да го сопрел времето

Од себе да го симнеш товарот
И да го распостелеш до крајот на полето
По ветрот да ја пуштиш тагата
За некаде далеку да отпатува
Меѓу булките да ја рассееш болката
За како вжарен цвет да расцвета

И да вреснеш силно од дното на душата
Да го ослободиш гневот што во тебе се закопал
Да ги пуштиш солзите слободно да течат
Заедно со маките кои сé повеќе тежат

Па да застанеш цврсто и да се исправиш
Мирис на спокојство во себе да вдишиш
Да ги стегнеш дланките за да си ја вратиш силата
Затоа што безразлика на сé – животот продолжува

 

....
Цел ден се чуствувам бедно и разочарано. Се прашувам зошто, зар вака мораше?
Што бидна, како ја изгуби битката, зарем не требаше да оди на трансплатација?
Знае некој?
Секој ден очекував вест за неа, добра или лоша.
За жал, ја прочитав лошата .

 

аман не влегувајте шмекерски на 3ти.

 

Сакам да кажам дека не е ферррр
Се прашувам зоштоооооооооо зарем некој друг повеке заслужува да живеее од неа ????
НЕЕЕЕ
никој никој никој
еден куп плачковци цвичковци луѓе што се замараат со глупости и не го ценат најбитното нешто што не се купува со пари и на кредит ЗДРАВЈЕТОООООООО
ало луѓе свестете се и почнете да живеетееееееее!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

Додека едни родители сега се кршат и се прашуваат како од утре без нивниот ангел, едно момче гледа во празно и го моли Бог за уште време, додека една баба или дедо го проколнуваат секој минут од нивниот речиси изврвен живот, додека една млада невеста сеуште се надева дека нејзината љубов ќе се појави на врата, а тој веќе е под црната земја, и едно малечко бебенце утре ќе нема на кој да му рече тато, уште и едно зачнато душиче кое е неизвесно дали воопшто ќе се роди ја чувствува најголемата болка да остане посмртче, додека настапува мртва тишина низ куќите полни со распалени сијалици и тешко липање...Живи сме...и среќни...

Среќни сме ние...зашто имаме уште една ноќ пред нас, сеуште ја гледаме половинката месечина што се смешка на небото. Сеуште вдишуваме мириси и тага. Среќни сме што на врата ни се наѕира мама или тато чисто онака да не прашаат што правиме. Среќни сме што бато или дада дремат околу нас чекајќи да фатат ред на компјутер. И...среќни сме што во мигов сеуште можеме да го кажеме она непишаното „животот не е фер“...

Почивај во мир Ивана!
Почивај во мир С...!

Spoiler

Знам, постовиве се траума, лоши и црни, но и деновите некогаш и покрај силното сонце се црни и трули...

 

Луѓе, јас не сум бре за вакви вести.
Не сте свесни колку само уште се тресам и срцето колку ми изрипува.

Па, до ова дереџе ли треба да се дојде за да се вреднува еден човечки живот?
Мрази, натпреварувај се, љубомори, повредувај...сакај, помагај, почитувај...пак истото те снаоѓа.
Која глупава психа. Само вакви моменти ко да се потребни за да потсетат дека не сме вечни и дека наместо да се труеме, можеме да делиме среќа која и нас ќе не направи среќни.
Сакам во овој момент да ги изгушкам сите кои на ваков или онаков начин ми донеле некаква среќа во животов. Без нив, не би била тука и не би била ова што сум.
А, не можам. Не можам сите. Некои веќе ги нема, на други не сум потребна, трети ме заборавиле, ме мразат, може им е сосема сеедно...не знам.
Небитно, јас би ги гушнала и ко такви.

Не треба да ја жалиме неа, треба да се жалиме себе.
Читајќи ја, добив впечаток дека за тие 25 години, таа живеела, љубела, простувала на сета суровост што и’ била сервирана, се радувала на секоја ситница и била посреќна и поблагодарна од некои од нас што ќе бидат за цел живот. Зошто човек и не живее кога е празен и студен.
И не е фер што животот секогаш најпрво згаснува кај оној кој највеќе го вреднува и има за што и кого да живее, за разлика од оние кои бесцелно безделничат и се тешат со „Ај, утре. Ај, има време, ехее.“
Нема.
Кој ми гарантира дека јас не сум следна?

Што е работава? Премногу млади животи згаснаа периодов.
Најголемиот страв го имам баш од тие болни загуби, а сум осудена речиси секојдневно истиот да ми минува пред очи, збришувајќи уште еден, и уште еден, и уште еден, и така до недоглед...
Несакам. Несакам!!!
Ги сакам сите среќни, насмеани и гушнати на купче, склупчени во прегратки, со испреплетени раце, како си делат многу, многу љубов...

Чувајте се, ве молам.
И чувајте ги оние што ги сакате. Направете ги среќни и подарете им моменти за паметење.
Сега и денеска.
Утре...не се знае.
Утре, може ќе сме на другата страна. Можеби ќе може да гледаме, но нема да може да ги допреме за утеха оние кои останале да плачат над нас.
И тогаш може ќе се појават премногу на кои сме им значеле, но не сме знаеле.
А веќе ќе е предоцна.

 

http://www.youtube.com/watch?NR=1&featu ... pkBcjTD_do

Дајте ми го бе детево да го чувам.

 

Знам дека можеби сум досадна, ама Ивана заслужува милион постови овде на фемина. Инспирација ми беше со оглед на тоа што не ја стави болеста на прво место, и цело време да говори за тоа, туку животот и Љубовта и беа се' и си ги грабаше несебично. Не ја гледав и доживував како личност која боледува од болест зошто навистина не ми даде простор да помислам дека се бори со нејзе. Периодов не бев многу на Фемина затоа не можев ни да следам како е, што е.. ама сега знам дека не е со нас.. Овде на форумов посвети многу енергија, и многу убави мисли од кои многу имаме да учиме. Навратете се на нејзините постови и прочитајте ги, се' е со смисла..

Почивај во мир Ивана, мене ме научи дека треба да го ценам животот, и да бидам несебична во делење убави критики некому, како што ти ми го направи денот многу пати!

 

Која е вродноста на животот? Која е цената која ја плаќаме? Зошто повредуваме, лажеме, уништуваме...
Зошто е толку непревидлив? Зошто денес е добро и неможеш да се опуштиш и да уживаш зошто незнаеш што те очекува утре?
Илјадници прашања без одговор...
Цел ден сум растреперена и си ја мислам Ивана... Зар не беше подобро? Зар не се спаси? Кога тој борец не успеа да ја победи битката што остана на останатите?