[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Долго време мислев дека е клише да кажеш дека и покрај сите проблеми мора да сум храбра и да издржам,дека и да ми се плаче ќе се смеам и ќе одам со крената глава,ама еве тоа и го доживеав.
И за чудо јака сум била бре

 

jas se izvinuvam sto ovoj post ke bide na latinica, ama nesto ne e vo red so makedonskata poddrska

ete, zavrsi farsata narecena privremena rabota-sto bese vo agencijata(taka ispadnaa rabotite sto jas sakam da si otidam uste vo Ponedelnik, ama direktorov nesto be[e mnogu lut, i mi rece da ne doagam utre, ke me povikal koga ke se preselele vo noviot prostor, za nekoi 15-20 dena, a kolku pomagavme vcera za selenjetoeto site i zenski i maski krevavme kutii, a maskite i drugi raboti, ostanaa samo kompjuterite, biroata i najneophodnoto-za ova da doznaat moite tesko mene
a vcera sto bese toa intervjuto od Zavodot za vo Mekdonalds-znaci koja mamka ni napravile, ne se normalni
i fino , kulturno i pak ne mi dadoa sansa-AKO mi dadoa sansa, Zavodot ke mi platese 4400 za 3 meseci,za praktikant da bidam, ako bese ok, ke dojdese do dogovor od 1 godina, i ako go raskines , nemase da dobivam sini kartoni, i ke me izbrisea od Zavod-a treta smena do 3 i pol nautro, a od 6 pocnuva prva. arno sto ne mi dadoa sansa-ovoj razgovor go vodevme so edna drugarka lani, i koga mi rece deka ke se potcenela da pravi sendvici-ocigledno ne znaela za tretava smena vcera se custvuvav ko site brodovi da mi potonale, da zemam jaze i da se obesam, a denes sum podobra i na edna koleska i e rodenden

 

Навистина ми е премногу жал за младите кои прерано заминуваат Нека почиваат во мир.
Јас,јас незнам,како сериозно би соопштила таква вест,ако недај Боже се случи понатаму? Ќе се убијам во плачење после тоа.Незнам кај ќе продолжам да работам,ама се можи да се очекува.Несакам тоа да се случи.За жал се случуваат и такви работи.Најтешки ми беа вежбите на хирургија,кога требаше да распрашуваме и тешки случаи,секакви имаше таму,некои со полесни операции,некои со терминални и палиативни,колку за да им олеснат.Срцето ми се кинеше и цел ден после тоа ми беше никаков.Јас ќе дадам се од себе,но знаете,и Господ треба да помогни.Се надевам што може повеќе луѓе да се спасат од многу болести,а и се надевам уште повеќе да напредне медицината и во Македонија да се воведат уште работи кои моментално ги нема.Јас ќе морам да останам присебна и да направам се најдобро.

 

Умираааааам од жештинава!

 

Најискрено им се восхитувам на луѓето кои со сопствени сили,со труд и мака стасале некаде во животот. Навистина им пружам рака за одлучноста и храброста во подвизите,желбата за напредок и секогаш да се види и да се научи нешто повеќе. Секое подолго патување или престој во некоја странска земја им претставува задоволство и предизвик кој едвај чекаат да го реализираат.Секој пат кога ќе чујам за некоја таква личност си велам одлично,браво, секоја чест и неможам а да не си ја додадам констатацијата дека постојат успешни луѓе кои ги искористуваат вистински своите капацитети (физички и умствени),наспроти други кои се затворени во некаков магичен круг и се вртат во место а ги имаат релативно истите капацитети да остварат некој свој сон,некоја своја желба,но за жал немаат храброст да ја зграбат шансата што ќе им се понуди. Кога стравот од иднината е поголем од сопствениот напредок во животот е многу тешко

 

ми се роди внук... да е здрав и жив... сите женски по него да трчат...

 

Лелеле утре се враќам дома иначе сум кај баба и дедо конечно дома дојдов со празен куфер а си одам со полн дури нема место каде више од алишта хаххаха одвај чекам да си видам друштво што има ново ова она и ќе си помине неделава и после пак маките и рано станување

 

Амин.

 

А што да кажам после вчерашните и денешни вести и постови тука ...

Убаво кажа Мис. Ричи тука сме едно мало-големо семејство. Како такво треба да даваме поддршка и љубов, посебно на оние кои во животот искусиле тешки моменти. А оние кои не се меѓу живите, нека почиваат во мир ... таму нека бидат заедно, нека се вечни ангели.

Мајгрл за тебе голема Ме расплака

 

Ако има друг живот после овој, повторно сакам да се родам како жена (тоа е ако нема животни во игра, ако има сакам да бидам мачка ).

Само ние ја имаме моќта на трансформација за неколку секунди. Малку коректор, малку ајлајнер и кармин и изгледаме подобро од било кога! Да не зборувам ако направиме нова фризура или смениме боја на коса (се има случено, еднаш кога се испеглав, луѓе што ме познаваат повторно да се запознаваат со мене ).
Ова неколку секунди погоре беше фигуративно кажано. А моќта да се припремаме за излегување со часови?! Мажите тоа никогаш нема да го разберат. Припремањето за излегување е, всушност, пола од забавата. Му доаѓа нешто како предигра. Да ми го дадеш цел ден, цел ден ќе се припремам! Излежување во када, третман за коса, третман за лице, депилација...ма и цел ден да ми дадеш, повторно ќе доцнам.
И тука доаѓаме до точка три, доцнење. Јас немам запознаено жена која не доцни за излегување. 15 минути не ни го сметам за доцнење. Секогаш нешто излегува! Понекогаш не сум задоволна од линијата со ајланерот, понекогаш ми се растурила фризурата па ја поправам, понекогаш немам што да облечам...
А-ха! Синдромот немам што да облечам. И шопингот следен на листа. Шминки, чевли, чанти, облека...и вечниот недостаток од нив. Тоа само затоа што сакам да изгледам добро (hint: ако некоја девојка излегува со тебе двапати по ред во иста облека тоа значи дека не е заинтересирана за тебе). И знам дека нема да го забележиш мојот маникир или накитот што го носам. Тоа не го правам за тебе, ниту за некој друг. Тоа го правам за лична сатисфакција, затоа што се чувствувам добро кога изгледам добро.

И сето кубење, депилирање, фенирање, високи потпетици, долги нокти...вреди! И никогаш не сум посакала да бидам нешто друго, освен...жена
http://www.youtube.com/watch?v=ZJL4UGSbeFg

 

Што ти е живот...
Денеска мајка, а утре маќеа.

 

Колку време сум на форумов...? Веќе една година.
Кога ќе видам какви мислења сум оставала кога сум се зачленила на почетокот ми оди да
Мореее Гитарче не ми е рамна! Добро, не ми се сите мислења толку нарцисоидни, ама ова мислење кое сум го оставила во тема Ugg boots ми вришти - Јас сум најдобра, погледнете ме, се фалам!

Seriously? Кај ми бил паметот....
Океј, не сум сега нешто подобра, во последниве неколку поста се правам smart ass Али боље тоа него Гитар стајл нели?

 

Не знам што всушност да напишам, а да не биде за Ивана.
Читајќи ги вашите мислења, не ни помислив на неа. Помислив дека се работи за некој сосем различна Ивана, некоја која не ја познавам. Но не. Тоа била нашата Ивана.

Не комуницирав со неа, ама стално ја читав низ темите.
Таа беше борец, поим за живот, љубов.
И’ се восхитував.

Прекрасно суштество, кое на Бог му било помило.

Почивај во мир.

 

Не можам да се соземам.
Во вакви моменти се ми изгледа залудно. Сета филозофија на животот, сета наука, цел човечки капацитет не може да ја сопре смртта.
Кога го прочитав постотот од вчера, се избезумив.
Колку неважно изгледа сето тоа што го учиме цел живот, сето тоа за што размислуваме кога исходот од секоја битка е ист.
А, јас сакам да верувам дека ова не е се.
Но, ние сме толку мали и беспомошни. Пред нашите очи се случуваат трагедии, а ние сме немоќни да промениме нешто, да ја однесеме приказната во друг правец.
Можеби тоа е и причината што луѓето пишуваат и се склони кон уметноста.
Бидејќи тие се Бог за делото кое го создале, а тоа нема да умре.
Зарем се на светот произлегува од стравот од оној кобен час?
Да, изгледа така е...

 

СДК дека вчера супер си поминав на фестивалот, вредно беше да се отиде а посебно за РОберт БИлбилов и Рената Кралевска, ТОксикологија, NEw SOund, MArga Sol, dj Erik Fox...Се изнаиграв добро,а и приметив некои симпатични машки што зјапаат во мене А да, да ви кажам не ги носев комбинациите од модни критики, туку носев сиви фармерки, црносива блуза, црно болеро, црн а ташничка и црни римјанки...

 

Зошто е потребно да се деси нешто лошо и непосакувано за луѓето да се освестат и да почнат поинаку да гледаат на работите.
Се чудам како лошите работи го зближуваат човекот и го тераат да размислува за се околу него.
Лошите вести се шират како молња, а јас мразам да ги слушам.
Зар е потребно да се случи нешто неубаво за човек да почне да си го вреднува животот?
Зар е потребно животот да ти влепи еден силен шамар за да започнеш да живееш правилно?
Зар е потребно да ја доживееш најголемата болка на сиот свет за да го цениш секој миг што ти го пружа животот.
Можам да кажам дека ние луѓето сме ептен и себични, ама исто толку и дарежливи.
Себични сме кога е во прашање љубовта, си го сакаме него само за нас, а дарежливи сме кон таа личност неизмерно. Знаеме да даваме љубов безгранично многу дури некогаш и не бараме за возраст што не прави дарежливи личности.
Ла вита е бела, мораме да се носиме со се што ни сервира животот.
Мораме да ги прифаќаме работите свесно и смирено, зошто покрај толку приредени искушенија ако не сме прибрани, кај ќе ни биде крајот.
Ние луѓето сме биле многу силни.
Како храбро издржуваме кога некој наш сакан си заминува од овој свет и се учиме да живееме без него.
Не можам да се ставам јас на такво место, не можам да се замислам и да го замислам моето однесување и чувство во тој момент, дај боже никогаш да не го дознаам.
Силни сме, никој не може тоа да го порекне.
Останете ми силни и паметни.

 

Иванаа? IvanaMKD?
О Боже. Не ми се верува.
Почивај во мир Ивана, почивај во мир ангелу. И ти и брат и на Mygirl и сите останати млади згаснати животи.

 

Барам логично објаснување зошто одредена женска особа би лајкнала на Facebook Mrzim kad Pamela Anderson me zove da joj pozajmim grudnjak. "Суптилно" фали колкави и се градите, а потоа кука зошто не може да најде дечко кој ја сака заради нејзиниот карактер или се фали дека има толку убави градници што и Памела би и позавидела. Првото ми е поверојатно ама ајде. И после жените биле сложени. Ние не сме сложени, ние сакаме да мислиме и мислат дека сме сложени. Big f***ing difference.

Настрана од глупостите, се радувам на вечер. Џезка во Кавадарци, град кој ме асоцира на одвратни колеги ама се надевам дека ова ќе се смени. Договорени кафе-пиенки со драги жени кои одамна ги немам видено. Ој радости во мало пакетче.

И кога Скопје е потопло од пеколот на Данте, а за некои луѓе слободно можеш да кажеш дека излегле од таму, кога комшиите лакираат паркет и во влез не се поминува, јас чекам писма и поздрави. Праските се при крај уживајте во нив. И во љубовта, и таа доаѓа во сезони.

Гледаше некој Козби на времето? Ви текнува кога дедото раскажуваше како одел по улица и викал Peachees....Бре што глас вадеше...

 

Не многу одамна, живеела некоја мајка со својот син единец. Сопругот починал, но единствената светла точка во нејзиниот живот, било детенцето. Нејзината болка била голема, но станала уште поголема кога еден ден починало и нејзиното детенце. Срцето и се кинело од болка за сите што ги изгубила.
Единствената надеж, била нејзината вера во Бог. Толку силно се молела и плачела, за Бог да и го врати детенцето.
Еден ден се случило и тоа. Нејзината молитва била услишена.
Пред неа се појавил човек во светла облека, држејќи го за раката нејзиното синче. Човекот и пристапил и само и рекол:
- Еве земи го детето.
Но на тоа изреагирало детенцето. Ја гушнало и бакнало својата мајка, но тоа цело време ја молело да не го зема со себе. Не сакало да врати на земјата каде има многу болка, додека и раскажувало за таму, дека е прекрасно. Тоа всушност го видела и самата таа, зашто детето имало прекрасна облека, па и круна на главата. Што покажувало дека неговата душа е толку чиста и пред се света.
Дури и кажало да биде трпелива и ако не го земе сега со него, тој ќе го измоли Бог да и прости се, па еден ден да бидат заедно.
Кога го слушнала тоа мајката, се повлекла и успокоила. Не го зела со себе, туку се согласила на тоа. Навистина не поминало многу време од неговата смрт, па и таа починала.

Каде оди душата, на кое живеалиште, никој не знае освен Бог. Но и нас ни е дадено малку да знаеме и да процениме каде би заминала нашата душа, а тоа се нашите дела.
Едно нешто што сигурно е дека, таа живее. Може не дише, може не движи со своето тело, но таа и понатаму живее во вечноста. Не сме толку достојни за тоа да го видиме, но ако би ја имале таа можност ќе видиме многу.
Ќе видиме како душата на Ивана денес е жива.
Ќе ја видиме како стои помеѓу целиот тој народ на погреб. Ќе видиме како таа се допира до нас, до нечие рамо, рака, срце и гледа во нас. Ја гледа нашата душа и или тагува за нашата тага или пак заминува и се оддалечува, гледајќи го спокојството и молитвата во срцето, дека некој верува дека таа е жива и се моли за неа. Но едно нешто ја поразува, плачот и безмерната тага. Стои душата до некој, па и таа плаче со него. Го утешува, зборува дека е жива, но не ја слуша. Тие солзи за неа се многу потешки и поболни од целата болка што дотогаш во светот ја вкусила. Духовната болка и тага е најтешка.
И навистина, она што неа би ја усреќило и би и помогнало е само молитвата. Нашата искрена молитва од срце, нашата љубов кон неа, да таа го почувствува тоа. Да го слушне своето име во молитвата и да знае дека безмерно ја сакаме, па затоа и се молиме за неа.

Таа е насекаде околу нас.
И не само што е Ивана таму, таа е и тука. Ме гледа мене, те гледа тебе и секој друг, кој упатил или напишал некој збор или само воздивнал за неа. Таа гледа, слуша и се знае. Ни еден збор нема да остане не забележан од неа, ни една воздишка.

Она што го знам и ме успокојува во целата тага е дека е жива. И верувајте, можеби млада и неискусна, што не го вкуси животот баш како што би го вкусиле сите ние, но таа навистина се спаси. Се спаси од гревовите кои би ги наталожила на душата и од тешкиот живот. Можеби млада, но така Бог промислил да ја земе сега кога нејзината душа беше најчиста. И навистина е така. Тоа се случило со братчето на Mygirl, но се е Божја промисла. Да не одиме подалеку, па ќе го споменеме и Тоше. Бог ја зеде и неговата душа кога беше најчиста и неизвалкана.
И навистина, таа се мачеше со нејзината болест, но заради тоа верувам дека се и е простено и дега Бог ќе ја украси со еден голем венец. Исто како и братчето на Mygirl.
Тие заедно сега и блескаат во неискажлива светлина. Тие се маченици, современи маченици на ова ново време. Маченици, зашто таа тешка болест е едно големо мачење.

Она што многу го сакав во неа, што и се восхитував и навистина ја красеше, беше верата во Бог. Толку чиста вера, но најмногу поткрепена со нејзината вистинска суштина, љубовта.
Не ја знаев лично, но исто како да ја знаев. Ја чувствував нејзината ведрина и љубов кон се. А тоа го докажуваше со нејзината вера во Бог.

Затоа и колку да не боли нејзината загуба, да, ние како луѓе, кои имаме тело ќе плачеме и жалиме, зашто тоа е природна љубов, но постои тука една голема радост.
Радост дека живее и ќе живее вечно и радост дека вистински се спаси. Верувајте, ние не можеме да замислиме, но на неа и на него, таму им е многу поубаво од овде.
Нивната душа е чиста и светла!
Па затоа за да им докажеме и да и докажаеме колку ја почитувавме, иако некој не верува во Бог, за неа упатете една молитва.
Таа ќе ја слушне.
Тоа неа и треба.
Да ја види, не нашите солзи и тага, туку нашата надеж. Надежта дека веруваме дека е жива.