[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Претенциозност, одмереност, беспрекорно изглумена учтивост и култура, персирање, држење на чашата како што треба, потегнува од црвеното и вели - ммм оваа година јас мислам дека е така малку поовошно.
Јас велам - секогаш е со арома на овошје, минатата година малина и рибизла а оваа, рибизла и малина
И тој вели - да да а јас чуствувам и банана.

I mean - банана! Оно као три банана или само една банана чуствувате господине?

Е значи, многу ми беа смешни. Избегав како пепелашка пред полноќ, ги фрлив високите штикличиња во ташната, разбушавив косата, наметнав волнената баретка, се обвиткав со дебелиот шал и му ја киднав.
Ма не сум јас за овој снобизам кроена. За да биде уште посмешно - wannabe снобизам. Добро зошто луѓето не можат да бидат едноставно - природни?! Не знам. Зарем не разбираат дека се смешни не за околината колку за себеси, кога глумат некој кој би сакале да бидат, или некој во чиешто друштво би сакале да бидат. Ма не иде бре!

Небитно. Сркам кафе, како поинаку? И ми се пријадоа знаете што? Рум штангли бре! Е така.
Еден град ме скокотка и разбира, втор ме гушка и посакува, трет ме чека, четврт ме лапнува стрвно, а петиот? Петиот создава стапки по моите чекори. Индијана Џоунс спаси ме!

Четврточе а? Кога дојде бе?! Ќе дојде и другото. Не му се секирам. Ми се јадат рум штангли, ми се пие кафе завиткана во ќебенце, ми се душка сонце, ми се мижи под небото, ми се.... што се не ми се. Само за тоа се секирам, обични, глупави, едноставни секојдневија кои живот значат, а богами и градат

 

Го паметам 24ти Ноември 2001 година како вчера да беше. Беше сабота. Денот беше студен но сончев. Имаше остатоци од снегот кој паѓаше претходните денови. Се разбудивме наспани и свежи. Ноќта си ја поминавме заедно, иако бабите велат младоженецот не требало да ја види невестата на денот пред свадбата. Да, тоа беше денот на нашата свадба.
Со насмевки на лицата, пресреќни што за неколку часови ке се заколнеме на вечна љубов, станавме и го започнавме денот. Фризура, шминка, подготовки, фустан, чижмички, венчавката закажана во 18 часот...
Мина година и неколку месеци од смртта на татко ми но срцето ми се кинеше што тој кој ме створил не е тука да за да се израдува на овие моменти. Затоа и несакав музики кај мене дома. Дојдоа само Тој и кумот со девојката, останатите гости не пречекаа во матичното. Се венчавме, пиевме шампањско, јадевме бајадерки. Ресторанот во кој беше веселбата се наоѓа спроти матичното па тргнавме одејки. Сосема случајно на улицата имаше полицаец. Кога не виде, го стопира сообраќајот за да поминеме. Сите коли почнаа да свират за да не поздрават
Свадбата беше мала но сите присатни ни беа драги, блиско семејство или пријатели. Дури и музичарите коментирале како никогаш не свиреле на толку опуштена и весела свадба. Сеќавања....

Излеговме синоќа да прославиме. Ме однесе во една гостилница каде ништо не беше фенси, но храната прекрасна. Мило ми е што сме на тоа ниво, што квалитетот ни е поважен од амбалажата. Салатка, мевце, винце, опуштено. Си наздравивме и си посакавме уште многу убави моменти, заедно со дечињата, па и со внуци да даде Господ.
Поминавме многу за овие десет години, и добро и лошо но тука сме. Вишок килограми, ко некоја брчка, по неке бело влакно во косите но тука сме. Се сакаме, се почитуваме и среќни сме. И се надевам ке потрае.....

 

Ме држи синдромот на хиерархија здобиен на нашиот ПМФ. Кога ќе ме повика професор тука секогаш прво се потресувам, иако само те прашува најобично прашање дали можам да се логирам на сајтот ма курсот. И да паднеш не те гледаат и доживуваат како нашите. Сфаќам сериозно дека имам трауми од професорите на ПМФ. Ама време е да сфатам и да се адпатирам на оваа средина.

Денес уживав во моментот дека многу велосипедисти ме одминуваа. Некако убаво ми беше. Сите стуткани, замотани во шалови и капи, јурат кон факултетите и работните места. Ситна магла ми прскаше во лицето, ме тераше да подзамижам, здивот си го гледав чиниш исто ко да сум заплила цигара. А тоа ме потсети на дедо ми. Го немам одамна, ама се сеќавам секогаш кога го денеше сеното, седнуваше да запали луле. Секогаш правеше огормни кругови од дим. И јас му викав дедо смрдиш.. Тогаш бев против пушење и сега.

Сега седам на последна клупа, професорот пишува на табла , јас ништо не гледам. Стравој. Ма фаца е. Хипстер тежок со златен заб. Штрака знаци и формули, и сфаќам ништо не разбирам. Ќе треба да се помачам со предметот.

Цело време сум во исчекување одговори. Барем еден знам таа и тој ме сакаат.

 

се разбудив со главоболка ,излегувам надбор ,влажно време, и на се фалеше и онаа шо ме посетува секој месец тука да е ,овде ми живнаа ѕидовите,па ни човек не влегува,дали се плашат да накиснат од дождот,па од дома не излегваат,што ке да е ?
како и да е ,ке помине ,што е мое ке дојде ,тогаш кога ке е време и вистинско место ,ве сакам феминки

 

Горчливо кафе, благи мисли.
Ручек што ќе полета од шпоретот. Поезија на вечната есен, кога Скопје го голта магла. Прозаичност, до крајност. Но, ако. Немам многу што да изгубам, кога зборовите и онака не се невини. Таа лекција уште во првите неколку месеци од моето книжевно откривање, ја научив.
Внимателно со зборовите, зошто имаат две крајности, две стрели, со отров и љубов.
Но, добро, не можеме секогаш да внимаваме, зошто животот е во секоја своја игра, манипулант.

Вчера го гледав Илузионист, цртан филм со многу тивка тематика, но исполнет до целина. Посакав да можев и јас да создадам такви ликови. Такви пејсажи. Без зборови, каде што самите гестикулации раѓаат смисла. И си мозгав како ли им е на оние што немаат слух, немаат говор, немаат вид. Каде лежи нивниот свет, нивните бои, допири? Што сонуваат, тие луѓе?
Кога учев знаковен јазик, пробував да ги совладам основните поими - мајка, татко, љубов, сон. Маца ме учеше, со желба. Креваше раменици кога нешто ќе направев смешно.
Веројатно тие молчаливи очи, секогаш ќе имаат карактер плус, одошто ние, обичните себични смртници.

Не знам зошто ми надојдоа вакви разговори со сама себе. Си ги негувам, зошто ме држат будна. Истовремено знам дека ми помага да си го разорам ѕидот на стравот, секоја мисла што колку и да е визионерска, еден ден ќе биде некаква реалност.
Се уморив и од малодушните појави, во истата таа реалност. Следствено, пикнат нос кај што не треба, доследно ќе крвари.

Немав намера да попувам, имам предменструални змејови, кои наместо да прават пустош, сакаат да пишуваат со пенкало, ум, тастатура. И тоа едно вакво, четврточно пладне, кога завесите од смог, играат танго со прозорците. Чисто заради илустрација.
А тоа е само обичен смог, завесите се обични завеси.
Имајте среќен убав ден.

 

Си чудам до каде може да оди неблагодарноста на некои луѓе.
Не знаат каде е границата, не знаат кога е доста и не знаат да читаат меѓу редови. Колку се само без осет!
Е ако не се појави некој таков да ми го расипе денот, нема кој!

 

Овој ден е посебен.
Душава ми се радува како малечко детенце на кое ништо не му е важно, освен љубовта и прегратката.
Да, токму тоа.
Прекрасно е да сакаш и да бидеш сакан. Да се жртвуваш за таа љубов и да не бараш ништо за возврат.

Поздрав до сите мили мои душички, мили феминки, знајте дека ве сакам сите, зашто сите сте ми убави на свој посебен начин.
Уживајте во љубовта, зашто таа е само вечна.
Специјално за вас, повелете:

http://www.youtube.com/watch?NR=1&v=sC90cHHKPQI

 

Во животов правиме многу работи.
Некои посакуваме да не сме ги направиле. Некои посакаме да ги премотаме во главата илјадапати.
Сите тие нé прават луѓето кои сме. И на крајот го оформуваат секој детаљ од нас.
Ако сакаме да смениме некоја од нив, нема да сме истите.
Затоа живејте, правете грешки и имајте убави спомени.
Никогаш немојте да се грижите што ви носи иднината и каде ќе одите.

http://www.youtube.com/watch?v=locIxsfpgp4

 

http://www.youtube.com/watch?v=mpG0ax0uAdo

 

Јас,Џибони и старо вино.
Што би да се опијам..
Леле,четврток луд си. Повеќе од минатиот,помалку од наредниот, ако Бог да..

 

Добро бе , значи тие од комисија имаат задача ли да сите ги паднат од првпат... ако некој случајно им положи готово камшик ке јадат...


Значи полигон мижејки го минуваш ... доагаш 11 на список градска , тие пред мене 10 души освен првиот (оти полага по 3ти пут ) положи другите 10 за 30 мин ги средија сите ....

И ја стресен седнувам во кола и ми доагај НАЈЗИРи или како и да е на албански , а инаку се вика КУЧКАРИКА на македонски

И ме тегнат 35 мин низ град , еден , друг стоп знак таксисти пешаци абе ништо ...неможат грешка
и на крај поминува еден пешак и јас да застанам и да го пропуштам , ми зима волан и вика немаше да го пуштиш
пагаш дечко

Јас бев


WHAT THE FUCK ?

И така си паднав , џабе расправање ...

тој после мене дечкото исто го тегнеа 24 мин и го паднаа на сличен начин и така од 13 души само 1 помина ....

ама ако си кажав јас
КЕ дојдеш еден ден кај мене у фирма , ке зависат твоите обврски од мене .....

Има к*рца да испушиш џубре едно .....

Па уште и намерно

ИМА БУБУЉИЦА НА УСНИТЕ .... и ми вика врти ЉЕВО јас да ја погледнам што кажа , гледам бубуљицата

EWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWW



NAJZIRI LA CANTA ESTA MUY LOCA WTF?

 

Утро бе. Утриште.
Красен момент, сликава подолу.
Абе ми го оправи утрото. Ем се мавам и смеам по дома како улава, ем ме копка вистинитоста.



Туку ај да си каснам. После ке си се замислувам како Баба Сера, да не си кварам јадење сега.

 

Добро утро сивило.
Денот го започнав со Sex and the city, каснам како по обичај со времето,ама кога се емитуваше на МТВ1 бев преокупирана со "Хари Потер и каменот на мудроста" во Крушево.
Тогаш можеби ќе се дивев и ќе живеев во тој филм, највероватно на Кери или Шарлот,а сега единствено што гледам е една прекрасна глума која ги опишува четирите типични жени во светот, не само во Њујорк.
Некогаш ги мразам филмовите, зошто даваат многу погрешна слика за нештата.
Но, кога ќе подразмислиш тие се тука за да сфатиш дека имаш една реалност и една фантазија кои треба да се разграничат.
Кога бев дете си замислував совршен живот.
Да бидам одлична ученичка, да имам се што ќе посакам, да завршам факултет, да најдам добра работа, да ме најде принцот на белиот коњ, да се омажам среќно,да имаме две деца, на женското да и купам куќарка за барбики, кола за барбики, облека за барбики, разни кукли,да има посебна соба,а машкото нека си игра со таткото.... да си живееме среќно до крајот на животот.
Накратко, не си го замислував вака животот.
Ни малку.
Добив се што не сакав.
Она што го одрекував,сега го правам.
И така со ред.
Не можеш да се вратиш на почетокот, не можиш да се преродиш со овој живот, така да единствено што останува е да се бориме со денот,да живееме за момент.
Ете моментот што следува го чекам цел месец.
Некако гледам дека не можам да живеам во сегашноста.
Еден ден сум во минатото,а друг ден во иднината.
Нормално минатото не можеш да го смениш, иднината не е таква каква што ја замислуваш.
Добро во одреден процент е така.
Што ќе правиме денес..
Ноктите ќе ги правиме денес.

 

Кога порано на форумов ќе видев пост за љубомора или за завист, па и за лицемерие, од што не ми се читаа, ги скролав. Си викав, а, бе, нема грешка, како тоа, луѓето не се такви. Нема шанси дека повеќето се љубоморни, дека си имаат комплекси, проблеми, некои мушички во главата. Мислев јас дека ако јас сум си искрена секогаш и со сите, дека ако јас не се замарам за тоа што другите прават, дека и сите се како мене.

Очигледно сум била во голема грешка.
Огромна, дебела, подвлечена, болдирана грешка. Заблуда, како сакате речете го.

Не само што се љубоморни, желни за внимание, со искомплексирани умови и синдроми на нижа вредност, ами да можеше да се позелени од љубомора, зелени ќе се шетаа. Значи такво лицемерие, досега немам видено. Стварно немам, а да имав, ќе знаев навреме со кого имав работа.

И не, не ме боли тоа што ми велат дека ќе сум им го зела лебот еден ден. Не ме боли ни тоа што речиси сите ме гледаат под око, намрштени и намуртени, како да им го убив најмилото. Не ме боли ни што неделата пред колоквиум телефонот се раскина од ѕвонење и покажав и помогнав на сто луѓе.

Ме боли затоа што се трудам и правам се што можам да бидам меѓу најдобрите, а ме покажуваат со прст за истото. Ме боли затоа што сум горда, да, горда на својот успех и на своето знаење, а ме обвинуваат за него.

Цимерката ми вели, немој да кажуваш дека си положила, немој да кажуваш што ти велеле професорите и немој да кажуваш кои поени ги добиваш. Зошто ??
Си седам бе, се трудам, учам, што, забрането е ?!
Не, само некој го мрзи да го прави истото, па ајде јас сум виновна.
Епа, мили мои драги, бајт ми.

Всушност дојдов да ви кажувам за скроз нешто друго, ама нели, не знам ни зошто го посветив вниманието на ситниве души. Веројатно за да ми се олесни. Можеби постов е за во Испукајте се, ама нека стои како поука, дека ако си добар во нешто, не чиниш. Е, така.

 

СДК

Убаво е чувството кога знаеш дека си среќен. Сега, денеска, утре или засекогаш, не е битно. Петте минути чувство на среќа за мене се многу и ми влијаат врз целиот ден.

Сепак, една секунда лошо нешто исто може да ти го смени денот. Се’ е релативно, богами.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...Имам тооолку многу работа која треба да ја завршам денеска, а јас уште тука се лигавам.
Не мора да ме потсетувате на „Денешната работа не оставајте ја за утре“ , гледате дека ја знам?
Ама, ни таа не ми влијае врз паметов мој, моментално среќен и мрзоволен.


Ајт поздрав, јас се фрлам на работа, а од тука се одјавувам. Се надевам ќе имам убав ден, иако знам дека ќе ми биде напорен. Но, подобро да работам нешто, отколку да се шлаам цело време наоколу.

 

Имам една Ива и да знаете дека најнајнајмногууууу си ја сакамммм (иако е лудичка јас па си ја сакаммм)

 

Ништо посебно не сакам да кажам едноставно ми беше преслатко па сакав да го споделам
http://www.youtube.com/watch?v=0KkElhLy ... re=related
таљ наивна фаца тие очиња полни љубовввв

 

99.9 % сум сигурна, и тоа веќе со месеци дека бившата на дечко ми е членка на фемина!
И да, една од омилените ми е, овај мојот се јаки женски врте.

Спојлер

а можеби ние него па

Него не можеш да се фалеш дека си добра во стомачен танц ако како мала си вртела холохоп!
Не не, тоа тапкање во место е лошо. Не надградба на коса, трепки и нокти, надградба на знаење и вештини плус, за да бидеш повеќе задоволна од самата себе.
Ако некој се труди да биде паметен за сите да го слушнат колку знае за Месопотамија, за Ацтеките, за доминантно и рецесивно пренесување на гените - тој е стопроцентно утнат човек кој страда од тој комплекс на нижа вредност.
Така е и со добрината!

Има некои работи шо сакам да ги направам до крајот на оваа година. Целите те одржуваат во животот, на крај краева тие се секогаш со тебе

 

http://www.plusinfo.mk/vest/23843/Krema ... d-gradinka





Не е за верување, но така е.
Ми се поклопи со денешните размислувања, и просто не можам да се изначудам.

Забога, каде јас живеам!?

 

Ме згрози прво насловот, а потоа целата ситуација. Точно дека постои институција за дечиња со посебни потреби, меѓутоа ова дете покажало мала агресивност, што со другите нормални дечиња што покажуваат агресивност. Како мајка тешко е некој цело време да ти потенцира дека не ти е во ред детето. Особено вака јавно. Не знам згрозена сум, ги прочитав и коментарите. Во право се зошто не обучат кадар кој би можел да се грижи за вакви дечиња и да одат во истата градинка како и останатите. Прочитав засега многу стории за Ребека како мајка колку помина од самиот почеток. Жално е како народот знае да биде суров и како само тие да имаат деца, и условуваат постоење и работа на една градинка, поради мало детенце..