[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Тину нину. Опасност.
Кога ќе се појавам во дневна со една моја многу посебна фацијална експресија, мислам дека на татко ми му се темни пред очите во истата секунда
Хааааа. Некогаш од жал не можам ни да му соопштам што имам да кажам, а тој прекинува што и да прави, затоа што знае што го чека ја поткрева главата па малку ја навалува, сигурна сум дека секогаш се надева дека нешто ситно и неекстремно ќе излезе од мојата уста па смирено ми вели кажи дете што ти текна сега? А пустото не можам сериозна да бидам кога смеа ме пука зошто ме гледа со тој неговиот поглед што кажува знаеш дека ќе те поддржам што и да е ама кој ќе ја слуша после мајка ти? И уз пат деца ме П О Б У Д А Л Е В Т Е. Се тоа го читам од еден негов поглед еј. И се смеам како зелка се додека ми се смее, па сериозна седнувам спроти него како да сум некој адвокат што ќе води страшен случај, се изјаснувам, кажувам што имам да си кажам па фаќам магла од соба. Зошто секако(што всушност е интересен факт) 99,99 проценти од идеите ми се исполниле, а не штетеле на никој.
Како недозреано говедо сум значи.
Лошо е лошо кога мене ќе ми светне во глава сијаличката со фикс идеи
Муахахаха.
Ах татко татко, јас не сум крива, ти си ме направил.
My hero.
Ах, камо еден ден и моите деца да бидат како мене, ќе бидам пресреќна. (Иако мајка ми не се согласува со ова мое изјаснување јас тврдам дека е точно)

 

Ми фали дожд, да го слушам, да го гледам. Сакам кога е сиво надвор, и не ме депримира, баш напротив, исполнета сум, а ги депримира оние кои не го разбираат и кои мислат дека летото со неговите 50+ степени е најубавото годишно време.
Кому му пречи есенски дожд ви се молам, ма да што ако заврне сега би било летен дожд, нели календарски летото сеуште не завршило.
И за инает ќе ја слушам сега November rain, бидејќи во Ноември веќе очекувам снег!

 

... што нема работа, нема.
Нема ни од оние попростите работи за 200 евра редовна плата и платени придонеси.
Да не зборувам за сериозна работа, со поголем приход кој е неопходен за опстанок ако сакаш да си градиш со некого заеднички дом и семејство.
А работа која ќе те исполнува и задоволува, во која ќе уживаш, ќе стануваш среќен и насмеан за да отидеш на своето работно место - што беше тоа? Утопија?

Мака ми е, и преку глава да слушам паметосолачи и зачинки на манџа кои ме убедуваат како - од нешто мора да се почне.
Драги луѓе, јас почнав. Трипати започнав кобен пат, за мизерна, нередовна плата, за лош нечовечки однос, за саати и саати прекувремено, без екстра платено денарче. Ниту едно благодарам упатено на моја сметка.
А истите тие кои ми кажуваат како да постапам (оти за други најубаво знаеш да ја оправиш работата, нели, на туѓ грб не болат ниту 100 стапа) удобно се сместени во канцеларија, ден по своето дипломирање, од 8 до 4 и ни минутка повеќе, со плата која стигнува до 5ти во месецот и одмор кој може да си го земе кога ќе ѝ прдне.
Или пак, го има луксузот да прифати некое работиче и од 10 000 ден. во Скопје, оти мама и тато уште се стискаат по дома, ѝ плаќаат дополнителни 8000 ден. да преживее, и топ ѝ е, она е толку самоуверена дека така треба да биде, дека е на вистинскиот пат, дека ти си мрзлива и неспособна, она ќе ти покаже како се работи, ти пребирачко една на работа!

Јас до неодамна верував - дека ако се сака - се' се може.
Дали сум живеела во некој американски филм и мислев дека Бог, Ѓаволот, Шефот, Кармата ќе ме наградат за мојот труд, моите солзи, моите саботи на работа, година и пол по ред, и дека ќе ми светне денот над тиквата како во песната на Кочо Рацин.
Сум живеела да ви кажам право.
Која глупача.

Како да не ме боли што некој на времето прашуваше дали за време на екскурзијата до Атина ќе се поминува низ Белград, оти таму има роднини, па да ги посети, денес предава на дечиња од прво до четврто одделение?
А млади и способни луѓе квачат дома.

Како да се помирам со вакви неправди?
И зошто побогу секогаш јас го кркам дебелиот крај од стапот - ама сине, таква ти е ѕвездата, мораш сега да почнеш пак, отпочеток, ќе бидееееее, трпение-спасение, а некој дебил да добива сервирано и изџвакано?

Како за сите се најде работа, а за мене не може?
Како некој од старт добива погача, а јас трошки?

И кренав раце, и спласна ентузијазмот, и немам сили, немам молби, немам зборови, немам надеж.
Ќе се мрднам пред триесеттата.

Се прашувам - до кога ќе се трудиш со сите расположиви средства (младост, нерви, сингл статус, без посериозни обврски) да работиш некакви бедни работички - оти нема поарно, а ти мислиш на другите лесно им е? До кај 50тата година од мојот живот?

Да, на другите фала на прашање - лесно им е, кој како се снашол и умеел си го покрил газот, нема да им текне да кренат телефон да прашаат како си. Евентуално за умирачка чекам да поѕвони некој, да соопшто сочувство и да си ја испере гнасната совест.

Останавме сами, бевме добри додека помагавме на сите, сега сме заборавени и нервно уништени.
Има Господ - каде е бе?
Сте го виделе, слушнале, да го прашам неколку работи сакам...

И нека има такви што прифаќаат работи за 8000 ден. - оти нема поарно, нека се множат, нека ги симнат и на 6000 ден, само напред, кој како сака нека сфати, не омаловажувам, не летам во облаци, ја знам ситуацијата, ама цркнала дома до крајот на животот, ќе си го ценам трудот, знаењето и можностите повеќе. Колку што сметам дека заслужувам.
Медиокритетот никогаш и не ми бил посебно привлечен, ниту во мода, нема сега на овие години, со толку поминато зад себе да почнам да му се навлекувам ко на евтина дрога.

Ме фати таков инат, бес и апатија, малтене сум на граница да ги сфатам сите оние чмајачи по дома, зашто и јас сум една од нив, веќе година и пол.
Што сум јас - поневредна, поглупава, понеспособна од сите оние што си работат нормални работи таму надвор?

Деца, фамилија ... има денови кога немам ни 100 ден. да излезам на кафе.
Тоа е вистината.

Пред некој ден мајка ми (одвеана си е некогаш со ветерот женичката, не дека мисли лошо, ама вториот пубертет ја акна изгледа многу силно) со цел памет ми вели: Добро бе деца, што сте се уплашиле толку?
Ееееееј, ние да видиш како започнавме, ама од што се плашите? Ќе биде, еееее...

Од што се плашиме?
Ако некогаш постоело време и место за паника, тоа е сега и овде.

Се плашам дека нема никогаш да најдам работа. Остави што нервно и психички ќе попуштам и ќе се мрднам, ќе го мрднам и дечко ми. Кутриот, зар заслужил некоја хистерична и невротична да му ги цеди невроните... може да си дозволи да биде со каква сака. Сигурно нема мене да ме трпи, мојата немаштија, моето вечно - не можам да дојдам таму, не можам да излезам онаму...
Преполна со болка, фрустрации и гнев, ќе си ја уништам врската. Се обидувам да ѝ го кажам тоа, она не сфаќа. Не ѝ е јасно што ѝ зборувам.
Можно ли е да не сфаќа?
И блиските пријатели те одбегнуваат кога си таков. А каков да си поинаку ќе ве молам?
Они разговараат за импресии од одмор, ти си молчиш.
Они ти покажуваат најнов телефон, ти пак си молчиш.
Они ја продолжуваат вечерта на трето место за излегување, ти си чекаш автобус во глуво доба на Рекорд за дома. Не можеш ни такси да си приуштиш сама.
Грев е да се каже и не сум верувала дека ќе дојдам до вакво дереџе некогаш - ама парите те оддалечуваат од светот и блиските.
Следниот пат кога ќе видите намуртен, тажен, асоцијален човек, не донесувајте заклучок пребрзо.
Не му ја знаете маката.

Јас се извинувам за моите кукања на оваа мизерна и бедна тема.
Се надевам дека ова е мојот последен испад во врска со темата работа во црната дупка.

 

"Те гледам цела вечер, стануваш, поминуваш покрај мене, можда намерно а можда и не, се враќаш, седнуваш, се смеете со твоите размазени другарки, можда за мене можда и не, пиете вино затоа што само тоа не дебелее а радо би дрмнале по една дупла, те гледам, се смеам, убава си, нема да ти пријдам од инает, не ти барам ни број, не прашувам за тебе, мирисаш на некој чуден парфем што само ти го имаш, никој те нема видено со дечко, муабети кружат дека си чудна и безобразна, можда си уствари осамена а можда и не, а можда и јас сум заљубен а можда и не"... ))

 

Супер поминав на испитот, овој пат ќе положам, осеќам Врнежливо и тмурно е Куманово, а јас сама дома без ханито ајде уште малку и ќе си дојде али кога ќе ја види сметката од продавница епа што сум крива јас се беше потребно
И сакав да кажам дека не можам некако да се навикнам на градов, како ладно да ме пречекува кога ќе дојдам Колку и да го мразам понекогаш Скопје, заради гужвите, семафорите на секој чекор, автобусине, пензионерите во вторник и петок,35 минутното патување до центар сепак тоа е градот во кој израснав и сега гледам дека навистина ќе ми недостига Посебно е Скопје, има нешто во него, што го нема на друго место, нешто што ме прави да се насмеам и да осетам топлина кога чекорам по неговите улици

 

Готово.Само два дена среќа и толку,сега немам желба за ништо,повторно како да сакам да умрам..јеботе животе,јеботе...Мамурлаков уште од сабајле ме држи,а оваа теткава ќе ме докрајчи..

 

Целосно планиран ден,со непланирани моменти и излезе совршен.
Си станав сабајле си се спремив толку расположена и среќа ми се погоди бато да ме носи со кола и натаму и наваму,барем да не се моткам по автобусите.Одам на факултет да полагам,кога тоа професорката не била дојдена а не ни планирала да доаѓа. Ххахаха и тоа се гледа да.
Од таму правец во црква,си запалив свеќи,си се измив со крстената вода,си се помолив и многу поубаво се почувствував.
Отидов низ Џамбо и од таму со другарките правец на договореното место.Богами добро се снаоѓам на места каде што само еднаш сум била,се сум запамтила.
Пред да отидеме таму,низ паркот видовме лулашки.Која радост не обзема.Како мали деца се стрчавме и почнавме да си играме,а сите од страна се смееа и се чудеа.
Стигнавме таму,си се изнаслушавме некои работи,си искочивме задоволни и два саати си ги кажувавме импресиите,но до заклучок не дојдовме.
Еве сега домче си ги средувам сликите од денес.А вечер...вечер ме очекува романтична вечера,само јас ќе се правам дека незнам.

 

Попладнево си седам во соба, читкам лево-десно, па одеднаш добивам желба за кафе.
Се упатувам кон кујна, поминувам покрај дневна и слушам: еден-два, два-два, три-два, четири-два...
Правам ваква фацка , па се враќам наназад да видам што се случува. Кога ги гледам мајка ми и татко ми легнати на под како желки, прават вежби за грб
Ќе си пукнев од смеа!
Ги растргнале масите, ставиле сунгерасти подметачи, пуштиле музика во позадина и вежбаат.
Одма се фатив за апаратот, таков момент не смее да се испушти!
Па татко ми ми вика: Не ни се смеј, физиотерапевтот ми рече такви вежби да правам дома
Мајка ти друштво ми прави.

Туку, си направив кафе и седнав во дневна да ги гледам.
Вежбаат, се смеат, се тегават лево десно, циркузи беа.
Ги гледам така и си мислам: Џабе им се годините, кога они си се млади во душата.
И не е чудо што секој им дава барем десетина години помалку од тие што ги имаат.
Се надевам во гените ми е нивниот младешки дух

 

Посветено. Ако не сакате да си го расипувате расположението не читајте, а јас денес сум таква-депресивна во склад со времево.

Spoiler

Помина уште еден од деновите во низата во кој нема ни трага ни глас од тебе. Ни каде си, ни со кого, ни зошто. После тој ден се ми остана во магла.
Сите ми се чудат како толку брзо сум се опоравила, а никој не ја знае вистината. Сите ми се чудат на храброста, ладнокрвноста, гордоста. На она површното што им го покажувам. А ти беше тој што ја знаеше мојата внатрешна, ранлива страна.
Ми остана прашањето, зошто неможам да се помирам со оваа разделба? Дали е нешто поразлична од сите други со кои сум се соочила? Дали е поболна? Разделба како разделба... неизбежна, ама викаат дека оној што си отишол отстапил место на некој подобар. Каде е тој?
Мислев дека скршеното може да се залепи. За жал трагите уште ќе останат.
И многу ми е жал што после тебе почнаа да ми пропаѓаат повеќе аспекти од бедниов живот. прокоцкав многу шанси, направив многу грешки, кажав безброј лаги, манипулирав со некои што не го заслужуваа тоа, самата си ја повикував несреќата. Кога останувам сама, се прашувам каков човек сум јас?
Незнаеш колку ме боли, а подобро и никогаш да не дознаеш. Порано не ти посакував среќа со друга, сега ти ја посакувам од се срце. Ти беше дел од мене, барем тој дел нека биде среќен. Јас ти простив за се.

 

Обожавам вака продуктивни денови како денес. Го шкртнав и одењето на забар од to do list за летово. Сега на раат си пијам какао и го гледам хаосот што го оставив позади мене.

И кога некој ќе ме праша зошто јадеш во Mcdonald`s кога реално не најадува сендвичот од таму. Им кажувам дека во голема мера ме најадува љубезноста на персоналот таму. Мислам дека за тоа треба да бидат пример на многу ресторани и кафанчиња низ Скопје. Затоа со мерак јадам таму.

Имајте убава вечер ,исполнета со многу нежност,страст и самодоверба. Тоа е тоа што и треба на секоја жена.

 

Ах школо ,школо...Ќе водиме војни ?
Аххх...А што убаво ни беше на распуст...
ЛЕТО-ЕДНО И ЕДИНСТВЕНО СИ,НИКОЈ КАКО ТЕБЕ! Ајде врати ни се лето ....

 

Занесена во филмот слушам некој вика:
Ени, Ении
излегувам надвор и го гледам комшијава и му викам:
Еее специ што е што викаш
и овој:
А кој те вика тебе, си ја барам мачката, си ја крстив Ени

Е бе комши од толку имиња ти најде по мене да го крстиш мачето

Туку едвај чекам да заврне, ми фали дождот, го сакам дождот ме смирува, сакам да гледам како врене, да слушам како трпаат капките на прозорецот.

 

Мамичке, многу те сакам Заедно ќе пребродиме се, сите пречки ке ги совладаме, со таква радост што ќе изгледа како и никогаш да не постоеле.

 

Чувството кога повторно ќе влезеш во едни од омилените фармерки е неописливо
Денеска го осетив и сакам уште десет пати истото со различни фармерки да го почувствувам.
И нека бидам досадна со оваа тема, што да правам кога се се' ми се врти околу тоа, морам да го овековечам моментот со овој пост.
Радост, зголемена самодоверба дека правам сигурни чекори и чувство дека одам на вистинскиот пат и дека се приближувам до целта. А, тоа што ме собраа е доволен показател дека ја правам вистинската работа. Конечно си го знам моето тело, како најубаво функционира и што му треба. Ќе научам да си го сакам и со вишок килограми. Веќе си го сакам и вакво со 6-7 кг плус. Ама уште 8 да ги симнам ќе бидам на коњ. Осеќам дека до 4ри Ноември ќе пишам еден пост овде како сум ја остварила желбата за мојот роденден сум си поклонила најубав поклон -убава фигура.
Рабтоава кај мене е полека, но сигурно. Така треба да оди се, умерени и мудро донесени одлуки носат подобри резултати од тие што се донесени набрзина колку ради реда.
Денеска цел ден врнеше, а јас пак со татко ми најдов време да појдеме да ми го скратат сатот зошто ми беше голем.
Го сакам Септември врнежлив и го сакам и дождот. Денеска открив дека ги сакам сите годишни времиња подеднакво затоа што сите си носат со себе свои убавини и посебности.
Го сакам сонцето заедно со водата и плажите во Лето, го сакам снегот во Зима, дождот и паднатите листови во Есен и расцветаните цвеќиња и дрвја во Пролет.
Тоа е тоа за сега, додека моите се расправаат што ќе јадела сестра ми, јас со моето јадење завршувам уште во 6. Барем нема да се думам што треба да јадам и што смеам, а што не смеам.
Уште поубаво се чувствувам што така самиот организам ми се програмира па апетит после 6 за чудо немам. И го обожавам чувството кога ќе легнам на вечер и цревјата ми кркорат, а не осеќам глад.....
Ништо паметно не ви кажав, ни измислив некој нов пронајдок, само напишав дел од моето расположение денес кое сакам да продолжи, посебно чувството кое е непроценливо.
Морам да го осетам уште најмалку десет пати. :up:
А денот 16.06.2013 како некој важен историски настан ми е, се надевам само убави работи ќе се случуваат тогаш, ќе направам нешто на тој ден поврзано со мојата долгогодишна голгота со битките и поразите и победите со килограмите. Да сме здрави и живи до тогаш.

 

Конечно нешто паметно во Македонијава при толку манијаци ..

Spoiler

http://www.reagiraj-bidibezbedna.mk/

Се надевам дека нема да остане само на статистика туку ќе се превземе нешто .

 

Не знам дали се сеќава некој, но пред два-три месеци постирав линк од една моја колумна која ја напишав под псевдоним. Бидејќи страната за која пишував одамна ја запоставија, решив мислите да си ги истурам на друго место.
Цело лето копнеев да отворам блог во кој ќе си ги запишувам мислите (а, во мојата луда глава виреат многу мисли кои копнеат да бидат запишани и објавени), но немав време поради тоа што одев на работа да му се посветам на пишувањето.
Сега имам еден тон слободно време, па конечно почнав да пишувам.

Ако некој сака да ме чита и да ме следи, еве повелете линк:

http://darkbloomv.wordpress.com/

Можно е да ви изгледам малце лигаво и напатено во овие два-три поста кои ги имам објавено досега, но такво ми е расположението оваа недела - поради неколку причини.
Како и да е, разгледајте, па ако ви се допаѓа читајте ме одвреме-навреме. Ќе се обидам редовно да пишувам, се надевам нема да ми недостига инспирација.

P.S. Не се некои белетристички дела, поезија или проза, тоа се само моите мисли - да не дојде до забуна.

 

Велам дека ќе се променам и дека нема веќе така да постапувам,но јас пак продолжувам по старо...

 

Денес се случи една многу убава работа , која со задоволство би ја споделила со вас. Но бидејќи се почесто ме препознаваат, веќе ме фаќа страв да пишувам за луѓето околу мене и се почесто пишувам само за тоа што мене лично ми се случува. Параноја или не, не е баш пријатно кога ти пишуваш со цел да се испразниш а некој те чита со цел да дознае што повеќе пикантерии за твојот живот. Затоа, само за мене си пишувам, за тие околу мене, устата ми е зашиена. Како и да е, знајте дека сум многу среќна што важна личност во мојот живот стигна толку далеку, нешто незамисливо за истата личност, доколку и било речено дека тоа ќе се случи пред 20 години, немало да верува.

Друга работа, што денес следува една ПОУКА!

Пред неколку месеци изигравав курирче и трчкарав низ факултетите во Скопјево. По толку трчкарање, заглавив на еден (познат) факултет и морав да се измочкам некаде во НАЈКРАТОК можен рок. Првиот човек што го видов го заправ, и го прашав дали знае каде е ВЦто. Човекот беше многу културен, љубезен, лично ме однесе до таму, дури и ламба ми пушти. Јас заклучив дека е нешто како чистач, или некој од портирница, кој и да е, ми се најде. Деновиве благо се шокирав кога влезе во иста просторија во која бев и јас и испадна дека лично Деканот ме носел на мочкање.

Поуката на приказната - Никогаш немој да престанеш да бидеш пред се, човек, па се друго. Познавам многу кои заборавиле кои се, што се, од каде дошле и кои биле порано, а мислат дека се некој и нешто денес. Ако го бришеш минатото, како ќе се објасниш за личноста која си станал денес, м? Јас нема да заборавам дека бев дебело и влакнесто детенце од 95кг со војнички панталони, иако сега сум средно дебело и депилирано со тесни фармерки. И деканот, и чистачот и тој од портирница се луѓе од крв и месо и тие некој ден барале или ќе бараат ВЦ оти ги фанало пролив и не заборавиле како им било тогаш. Шала настрана, бидете луѓе секогаш и во секоја прилика. А не идиоти. Најлесно е да бидеш идиот, а многу е потешко да бидеш човек.

Одам да ги набилдам малку моиве затупавени мозочни ќелии со некој филм, ми пресушија сиротите летово.

 

Друг пат кога ќе планираш да врнеш, те молам гледај или да имам некој битен у креветот или да сум у нечиј кревет. Не друго да ме чешка и кафе да ми прави. Ете толку. Море глава не можам да кренам од низок притисок.

 

2 саати бришам некој глупи сликички од фејсбук. И ми останаа уште околу 250-300 .
Ми се чини дека раката ќе ми отпадне од кликање со маусот. Преку 1500 беа, па шта је ово бре?