[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Во сите вирчиња се шлапнав по патон.
Иако есента не е официјално почната, за мене е есен. Ехе, уште малку и зима ќе почне овде.
Ми се смачи од сонце (не дека којзнае колку печеше овде, ама сепак..), сакам есен, сакам дожд.



Аа, и да, мразам недели бе. Утре е понеделник, луѓе. Одам да учам физика.

 

Душа :'(

 

СДК Ќе си направам топол чај, ќе си го ставам на себе топлиот џемпер , ќебе над мене и вкревет.
Ке земам Историјата ќе ги научам двете лекции , ќе навежбам двете зададени вежби и потоа ке одмарам.

Не си сакам Неделите, особено ладните, тмурни , сиви и дождливи.
Алиштата стоеја закачени на сушара на балкунот но не се сушат од ладното па ми стојат на сред дневна.
Ручекот се прави цел стан мириса , но јас немам апетит...Црвената тетка ми дојде па имам болки во стомакот и само се превиткувам ..

Сношти повторно останав дома но во прекрасна атмносфера..
Со смоки и сок со мајками го гледавме филмот на сител кој не се препорачува за деца под 16 но сепак јас го гледав
Имајте убаво неделно попладне

 

Вчера бев на тренинг на пливање, прв пат во цела година. Се симнав од автобус и си мислам се да биде убаво и да сум задоволна кога ќе излезам. На почеток, немав кондиција но потоа се поврати....
Си бев презадоволна, излегувам од олимписки и надвор убаво дувка, косата мокра ама гајле ми беше.
Отидов до мегдоналдс да си купам оброк, убаво се најадов и бев презадоволна од денот.

Сега си пишувам домашни и си учам, па после пак на базен

Ај имајте убав ден

 

Има одредени моменти во животот кога целата надеж што сте ја изгубиле се враќа во еден најмал дел од секунда, поттикната од еден поглед, една насмевка, еден збор.Кај мене, секогаш се случува истата ситуација, како дежа ву, all over again.Често губам надеж за подобри луѓе, поубава иднина, посладок живот.Во моментот кога ќе се почувствувам најизгубено, најбезнадежно и најобесхрабрено, се случува нешто што ме премислува.Мала искричка надеж се враќа во моето срце и разгорува пламен уште појак од претходниот што згаснал неодамна.I love those moments, I live for those moments, when one little thing changes your whole perspective on life

 

Не знам зошто ама се чувствувам многу неубо.
Како некоја блиска личност цело време да ми работи зад грб

бтв

 

Битола минатата ноќ изобилуваше со гламур и убавина. Горда сум што имаме еден ваков уникатен фестивал.

 

Сдк.. Ладно нека си ибе мајката..
http://www.youtube.com/watch?v=7HWWOS67F64

 

И така ви велам јас, на детоксикација, оттргнување од него, терапија со заборав на минатото, кога оп, минатото затропа кај мене на врата...поточно ѕвони на мој број. А кога минатото ти се јавува не му дигаш слушалка нели? Епа јас не сакав да бидам некултурна.
И што да ви кажам, Леси се врати дома И тоа со свиткан опаш, очајно си трча накај мене.

Еееех девојки, немојте да си се нервираате ама баш за ништо, колку и да изгледа дека нема надеж или дека нема правда во моментот, јас бар знам каква си бев и колку се бев откажала од се.
Тркалото на животот си се грижи за сите, и сите не врти, така да си знаете. Ако денес си горе, утре нема толку гордо да гледаш над другите. Исто како тој. Се врати и сега бара невозможни работи од мене. Во овој баш момент. Му светнала сијаличката во неговата празна глава, и сега видел дека некои работи не се исти без мене.
Зошто животе, зошто? Зошто сега?
И требаше да ми биде сеедно, требаше рамнодушно да го оттргнам од мене, требаше... Ама немам сила. Си останав истата будала. Ако можев да стиснам пауза сега на времево ќе стиснев, зошто друго попаметно не знам што да направам. Се чуствувам ко дете што гради кула од карти, и само што почнало некој влетал и ја растурил...и го кани надвор да играат.

 

Епа... убо си се одморив СДК дека не сум многу среќна зарди ова есента, ама добро па поарна е од зимата барем. Ама нема ништо поубо од топлите летни вечери... Безгрижни денови, без обврски, учење и стрес. Само дружење, сонце, љубов, насмевки, пливање, плажа... Некогаш и дождот ми годи, ама лето си е лето.
Иц тајм фор ексрсајс Неколку дена праев пауза, убо се залежав, ама сега се вратив
Ииии пак почна да врни...

 

Океј може е дебилно моево мислење но...кога посакувате среќен роденден во темата за среќен роденден посакајте им на сите на форумов а истакнете ги тие што ви се по драги....незнам кое чувство ме облеа сега ама може другите се осеќаат како...неможам да најдам соодветен збор.Ју ноу ват ај мин!

Спојлер

....................

 

Мисламм стварно нема смисла...ако ме сфаќате.

 

Колку ти се средени фиоките, толку ти е среден животот.

... фраза со која најчесто се лажам кога сум во ваков хаотичен период.
Па по навика веднаш се фаќам за плакарот и фиоките, вадам буквално сѐ од нив, ги пребришувам и уредно ги прередувам. А откако целата гардероба ќе ја здиплам и сортирам најпрво по сезони, а потоа и по бои, задолжително во плакарот ставам кесички со лаванда.
Бидејќи нели, сакам животот така да ми мириса.
И сега откако ги средив фиоките, сѐ ми е под конец.
... барем така би требало да биде.

Моите го поминаа викендов на планина, па постојано ни се јавуваат да ни кажат колку е таму прекрасно. Колку убаво мирисала зимзелената шума и колку било пријатно времето.
А јас ѕирнувам низ прозорец и им пренесувам временска прогноза - дожд и магла.
Не е времево за шетање. Мојата клаустрофобичност не ми дозволува да издржам премногу долго во затворен простор. Имам потреба од свеж воздух.
Па, терасата ми е секогаш добра опција. И оди во пакет со топол џемпер и шолја кафе.

Патем, среќна сум што имам способност да најдам задоволство и во малите нешта.
Попладнево ќе го поминам со тестенините на сестра ми и сексуљавиот Харви од Suits

 

Јас сум една од оние сентиментални љубители на дождот, кои во пригушено светло би воделе љубов без престан, кои би се стуткале во еден агол од домот во неделно попладне и би пишувале поезија, со ширум отворен прозорец, додека свежиот воздух влегува и го исполнува секој квадратен милиметар.
И седам во дневната соба, додека најмилите отидоа на попладневна дремка, јадам овошје од овоштарникот на дедо ми, повторно чувствувајќи го вкусот на детството, кога јас се качував по гранките на старата јаболкница, кога трчав низ лозјето за време на гроздоберот, кога со братучедите ги собирав паднатите модри сливи додека баба ми, мајка ми и моите тетки правеа џем. Уште го чувствувам вкусот на варената пченка, мирисот на јастукот во собата на малата викендица на тазе наберена лаванда, вкусот на природен ливадски и багремов мед - производство на дедо ми ...
На таа слика од семејството, денес недостасуваат неколку драги ликови , но дедо ми е сеуште жив и годинава го прослави својот 88 роденден.
Просто неверојатно, едно јаболко, колку многу спомени може да врати...
Еве го дедо ми, со неговата правнука (мојата ќерка)...
Вистински каваљер!

 

СДК Временцево е само за опуштање во постела, со добри филмчиња, топли насмевки или страшни мигови... го сакам дождот ми буди убави чисти чувства. Ќе се препуштам на слатките грицки и колачи и ќе уживам додека не ми побегне времето.......

 

баш така ↓

 

Moментот кога ти пишува комшија,шо се иселил одамна,како те држел у раце ко помала и како неможел да те препознае колку си била убаФка,а пред 1 година брат му ти викал дека те сака...
дај нека огрее малце сонце луѓево да шетнат да не пишуваат вакви глупости.

 

Мене ми треба некој што знае да сака како женско! Ете толку...

 

Видете, ако на вас не ви се насмеала продавачката, не ве услужила некогаш најдобро, не го дели вашето расположение, не ја дополнувајте со нервози. Оти таа иста продавачка може работи 7дена во неделата, секој ден различни смени, зема не повеќе од 12.000 плата (ова во ретки случаи) не е слободна ни за празници, а нејзиното душиче дома расте до баба и дедо уште од 9месеци, зашто мора да се работи. Неможеме сите да бидеме директори нели, треба да имаме разбирање. И наместо да им станувате на старите во автобус (оние кои од досада се развозуваат низ градот) станете им на помладите кои се враќаат од работа, зашто истите дома ги чека уште толку работа.

Патем, поздрав до сите кои се возеле во 63ка и имале near death experience, зашто шоферите изгледа обожаваат да преминуваат преку пруга, додека возот е на 200, 300 метри. Мене тоа два пати ми се случи, повеќе не одам со автобус, нејќам да испробувам “трета среќа. “
И извинување до станарите на една зграда, што вчера мораа да слушаат 4 девојки како вриштат тепајќи се на сони, па да се грабнат за далјинската и да изведуваат 2часовно караке со навистина лоши гласови. Простете ми, ама јас го имав the time of my life
Ги испруживме дланките низ балкон, трагајќи по некоја капка дожд што ќе се пролизга низ нашите прсти. Се стуткавме во тивките зборови, за да си ги споделиме соновите. Топлина од љубов, од прегрнати души, од децата во нас.

 

Дефинитивно сум створила огромна најпреголема гигантска аверзија кон голема маса на луѓе т.е. гужва, дожд, влечкање чадори, јакни, мокри ногавици... Ми се гади
Мислам дека треба да си ги повежбам нервиве..не е на арно. Којзнае уште колку вакви работи ме чекаат во животов