[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Гирадико, Бакарос, Пица 5..бројче ќе најдеме не е проблем само од кај сакаш

 

You might find out that the thing you hate so much , is the very same thing you miss when it's gone .....

 

http://www.kafepauza.mk/zanimlivosti/koj-go-ispratil-prvoto-smajli-preku-internet/

 

Знаете што ? Денес е 21 годишнина од издавањето на третиот и четвртиот албум на моите најомилени- Use Your Illusions 1 и 2.Во еден од овие албуми спаѓа и песната по која најчесто се препознаваат GN'R-November Rain..Па да се надеваме дека до 25 годишнината ќе се реобединат барем за еден,единствен настап...
Long live rock n'roll ! Appetite for reunion !

 

морав да ти го пишам тоа, знаеш колку ме боли душата ми се кине , немаш престава колку ми требаш колку сакам да ти се јавам, по цел ден да зборуваме со тебе малце ке ми е , ти знаеш како да ме насмееш да ме утешиш а сега си далеко од мене , секој ден велам дека нема да издржам неможам , дојди си , кога нокта ке падне уште потешко е едиствена утеха ми е после нокта доага нов ден , нов ден поблизок до денот кога ке си дојдеш ти , спикај убаво злато мое иако си далеко од мене мојте мисли не те пуштаат ни сантиметар подалеко од мене

 

Мажите се како плочки...ако ги наместиш убаво можеш 30 години да газиш врз нив

 

Значи, од утре вртам нов лист. Има целосно да му се посветам на факултетот. Се шалам, ама дека повеќе внимание ќе му обрнам тоа да Редно време е малку љубов да му пружам, сепак струката е убава

Деновиве многу разумно и смирено некако делувам, кој знае што ме штракнало.

Животот е... живот. Лошо е кога не знаеш дали да се радуваш за малите убави ситници кои ти се случуваат, или да тагуваш за двете лоши работи што ве снајдоа дома. Некако се постигнува некој баланс иако е тешко. А јас сум пак смирена. И мило ми е. Затоа што што и да се случи, се ќе биде добро.

Теткава не е дојдена цело лето, се сонча негде. Ја замолувам да убрза да го заврши годишниот платен одмор. Знам дека душата ќе ми ја извади кога ќе дојде, ама вака повеќе ме живцира.

Туку, сакам кога ме смее, сакам кога се смее... сакам кога се смееме, за се и за ништо, со испреплетени раце и нозе, со недефинирано скалило кај што стоиме ние а со симпатични детски планови за иднината кои допрва ќе видиме дали ќе бидат реалност. Јас и тој сме ... ние, нешто што ретко кој може да го разбере

Не сакам да те гледам нервозна. Тогаш мил мој не ме нервирај. Просто е како грав.

Татко ми вели, дете се разболе од нервози, доста. Ма не тато, само пораснав па гледам и разбирам се. Сакам да му кажам да не се грижи, ниту тој ниту мајка ми. Ако се случи тоа што може да се случи, ќе го оставам факултетот, ќе работам јас, ќе се реши се, ќе биде се, додека се имаме ништо не е битно, секогаш за да преживееме ќе се снајдеме. Ама ништо не им велам. Ги оставам да се сносат со тежината на животот и со проблемите, што секако ќе се решат на еден или друг начин колку и да изгледаат тешки. Не ни е дадено да носиме на грбот повеќе тежина од она што можеме да фго издржиме.
Тоа што јас не го сакам е заобиколување околу проблемите. Сакам одма бум трес во проблемот и или се решава или те решава. Барем знаеш на што си. Ама ќе биде се во ред. Многу пати на ден ова си го повторувам и реалност ми е веќе.

Јас сум полна со надеж. Оптимистички настроена и сигурна дека животот не е толку лош и нема да не падне толку ниско. Сигурна сум дека за некое време мизерни ќе ни се чинат овие проблеми.
Сигурна сум.

Тоа е животот, ако не те тресне од земја, нема да можеш да го цениш кога ќе те однесе три метри над небото. Ама после се, убав е.

За крај, решив да се тетовирам, мала реченица, за мене со многу значење. Не знам од кај ми кликна идејата ама ми го скокотна делчето во мозокот за исполнување на фикс идеи.

Еднаш се живее ...

 

Не знам дали приметивте ама Трендафилка е хит на ФБ
Отворете ги Мои Рецепти ( фв страна )

 

Има денови кога се чувствувам како целиот универзум да е против мене или некоја моја одлука, како да ми вели немој. Онака, судбината со сета сила кога се обидува да спречи нешто да се случи, ама тоа упорно се случува и упорно не успева да се случи до крај. Како река која додека се влее во езерото и се испречуваат многу работи, и се искривува телото. Ама реката на крај сепак се влева во езерото. За мојава река не сум сигурна...односно сигурна сум дека нема. Еден од тие денови е денес. Во право си универзуму, во право си.
Ден на лоши одлуки, период на мрза. Од креветов подалеку не сум отишла. И ќе си уживам, додека не се депримирам. Јас, чајот што го мразам ама морам да го пијам, ќебето и телевизорот. И компјутерот. Што да ви кажам, пензионерски живот. Од секогаш сум го презирала и одбегнувала, ама периодов толку ме измачи што се чувствувам ко да немам друг избор освен да седам и да гледам како животов ми се одвива. Најверојатно мора секој да помине низ еден ваков период додека повторно се разбуди и почне да живее, да се крене на нозе и да ужива. Јас сеуште не сум спремна, се надевам дека уживањето може да почека. После се, ме чека еден тежок тежок период од животов, мора добро да соберам сила.

 

... другар ми е во Софија, сака да земе сертификат за фитнес инструктор.
- Леле дете, викам, one man show си.
Значи умее да замути беспрекорен коктел, може да држи фитнес часови, изгледа фантастично, пее одлично, додади уште некој оргазам плус - и дечкото директно може да оди на постер за ideal man.
Ма што повеќе би посакале жени (не, не е геј, save your breath).

Толку очекував од годинава, имав некоја замислена слика во фина, порцеланска рамка, толку надеж и очекувања... не можам да кажам дека се урнале како кула од карти, кога воопшто не се изгради ниту првиот кат од истата.
Жалосно, просто жалосно.

И кога гледам дека се' уште, онака од петни жили, се трудиме да створиме нешто од ништо, трчкаме ваму и таму, додека последната капка ентузијазам се цеди, сфаќам дека, за добро или лошо, надежта навистина не можеш да ја уништиш.
Таков си е скроен човекот, ќе се разочара, ќе крене раце, ќе мисли дека попуштил нервно, ама кога ќе се раздени утрото, станува од креветот.
Ако тоа не е верба во надежта, не знам што е.

Во меѓувреме, глава ме боли од глупави луѓе и расправии за нови кредити.
Таман завршил еден, земаме друг; и така се вртиме во круг, апатичен и грд лавиринт, кој мириса на гнило и скапано.
Навистина бесмислено е да елаборирам на темава, чувствувам како се полнам болест.
Ете, токму тоа е вистинската реченицава - се наполнив болест.

На поведрата страна од оваа временска прогноза, се ближи крајот на месецот, и нашата 3 годишнина од врска... ние всушност немаме фиксен датум, тоа е денот после Белата ноќ, а таа како што знаете сите - се менува секоја година, па и нашиот датум се менува. Како Велигден де.
Не си купуваме подароци, го пуштаме истиот филм како првиот пат, пред 3 години, не го догледавме тогаш, ниту вториот пат, а верувам ниту оваа година.
Си се плескаме, јадеме нешто зготвено со љубов (да потенцирам, нешто несекојдневно, експериментално), играме некоја друштвена игра (во која јас сум најлошиот губитник ever, морам да поработам на моите вештини кога губам на карти или меморија, зашто ја кревам зградата во воздух)... во секој случај, сосем обична, нормална вечер и прослава, ништо екстравагантно или скапо, а мене ми вреди многу, и ми е причина за радост и исчекување...

Понекогаш, навечер, размислувам дали скромноста е знак за убаво воспитување, дали е доблест, убава особина, или пак индикатор за просечност, неамбициозност, недоволна агилност... можеби затоа и сум заглавена каде што сум... поради скромноста.
Не знам.

 

Индексот доведен домче, измени измени триста... ама на добро. Освен распоредот, уф! Денес убав ден, освен некои работи. И како може да нема убава завршица со 3 сендвичи од МекДоналдс - хамбургер, тост и италијански тост за 99 денари?! Ма дај. Абе алал да им е за акцијава се најадов ко чоек

 

profil/PussyHunter/
profil/Towelie/

МЕН! Сакам да кажам дека многу грди ви се сликиве/анимацииве. иу.

 

Имам еден комшија, многу фин дечко на некои си 35-6 години.Човеков е значи премногу вреден, знае да работи се и сешто, готвач си е, знае да прави муабет нормално, човек на место.
Ама, кутриот не може да најде девојка.
Вели, ќе пишам на фејсбук на некоја, одма вика не замарај или слично, а почнувам сосема нормален разговор.
Зошто бе, цурициве денес се толку дигнати? Зошто да му пресудиш на некој кога не го ни знаеш?
И јас бев таква, кога прв пат само и го видов името на дечко ми на фејсбук, реков ја со овој никад, кој знае каков сељак е.Ама види мајката, ме ќари типот.Открив и дека е многу мил, фин, знае да прави муабет...И замисли да не му дадев шанса? Ех...

Поентата ми е, не судете одма по нечии слики на фејсбук, не судете по начинот на кој ви пишал...Бар една шанса дајте пред да шкртнете некој од својата листа.

 

"Меѓу пријателите треба да ги сакате не само оние кои сочуствуваат на вашите несреќи,туку и оние кои не ви завидуваат на среќата "

 

Денеска сум чудак. Многу се чудам. Се чудам на женскиот род, си се чудам на себе си, а највеќе се чудам на тие 200 души стиснале ,,ми се допаѓа,, на Кортни што се пораѓала пред камери.

 

Љубов ..
Преголем збор за една мало девојче, за едно нежно и кршливо девојче, кое плаче кога и земаат крв од прстот и кога си вади ханзапласи од ногата.
Можеби, се што беше, беше само една илузија, една приказна во мојата глава која покрај ова е преоптеретена со еден куп тинејџерски проблеми, со многу облека, и новата училишна година, која несмеам да ја кикснам како лани.
Премногу возбуда, многу биење на срцето, многу црвени обравчиња, многу пеперутки - а само едно момче. Само едно плаво момче, само едни очи и едно срце, кои ми припаѓа мене, или не ... Понекогаш е тешко да го изговорам ова, дека си мој. Напаѓања од сите страни, приказни кои се измислуваат за разделба на двајца млади кои се сакаат, иако немаат поима што всушност значи зборот љубов. Не дозволуваВ тие приказни да допрат до мене, да ме скршат ..
Неможе да ме скрши нешто што знам дека не е вистина, го чувствувам тоа. Но него го крши, го разранува и повредува. " Покрај сите работи за кои се борам, за нас, за мене, за злото - се борам за тебе. За твојата љубов и твоето сакање, се борам да научиш дека не вреди да се мачиш со нив, дека ќе зборуваат и покрај се. Имам трпение, знам дека е тежок процес, сум била таму. Нема да се откажам, знам како да имаш некој кој ќе верува во тебе и кој ќе биде со тебе до крај. "

Every single part of me wants to run, but I'm here, I'm fighting, for you ...

 

Една од работите кои ги мразам кај себе е тоа што никогаш не можам да ги сопрам солзите.
Ќе си речам - ќе стегнам заби, не плачам, ама не успевам. Едноставно, самите си течат.
А некои луѓе со презир гледаат на солзите. Па ќе ти речат - дај не се лигави, не губи време на плачење.
Ама знаете што? - Ќе се лигавам колку сакам!
Затоа што ако не го исфрлам сето ова од мене, ми се чини дека ќе експлодирам!
Не барам од никого да ми биде рамо за плачење, не барам ни да ме разберат.
Само да ме остават да се исплачам.
Ете, од некоја нејасна причина, така ми е полесно.
И ве молам, зачувајте си ги предавањата дека со тоа ништо не решавам.
Солзите не се знак за слабост.

 

Само у Македонија луѓето се поделени на скопјани и провинцијалци, а не на Македонци, Албанци, Турци итн, итн, итн. Да му се згрозе на човек.

 

Денот почна и завршува со кафе се разбира.Меѓу другото и малку гатање се знае.
Ме качи бато во кола и ми вика: "Седнувај во кола и вози!" Јас шокирана и најрадосна влегов го свртев две кругчиња и беше презадоволен од мене.Најсмешно беше кога за да не згазнам едно мало маче,закочив и чекав да се тргне самото.Ама пошто абер немаше бато излезе и го тргна.
Прв пат се качува со мене во кола а јас да сум возачот.
Рече дека би била одличен возач кога би положила.Ајде за брзо се надевам ќе биде.