[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

ПЕНЗИОНЕРИ VS. СТУДЕНТИ
Што добија пензионерите, а што студентите во изминатиот период?


Пензионери: Понуди од мобилните мрежи со бесплатни разговори помеѓу сите пензионери и надвор од кругот на пензионерите.
Студенти: Можност за плаќање на административна такса преку мобилен телефон.

Пензионери: Зголемување на пензиите
Студенти: Зголемување на партиципацијата за запишување на некои факултети

Пензионери: Бесплатно одење во бања
Студенти: Еден поправен туш во еден од студентските домови

Пензионери: Бесплатено користење на автобускиот превоз во вторник, петок и сабота.
Студенти: Физичка активност со одење пеш на факултет со платена месечна карта за возење

Пензионери: Отварање на дневни центри и клубови на пензионери во 2012
Студенти: Отварање на една читална за студенти во 21 век

Пензионери: Бесплатно лекување за сите пензионери кои имаат пониска пензија од просечната
Студенти: Еднаква партиципација за студентите чии родители имаат пониска плата од просечната и останатите.

Пензионери: 50% попуст за одење во театар, музеи, опера, филхармонија и балет (и коментари од нивна страна дека не им е потребно)
Студенти: Мелодија од капки кои паѓаат на клупа за време на предавање.

Пензионери: Потрошувачки кредити за пензионери
Студенти: Задолжителни прирачници и книги кои може да се купуваат на рати поради големите цени

Спојлер

http://www.fakulteti.mk/news/12-09-21/penzioneri_vs_studenti.aspx?fb_comment_id=fbc_440915815960823_4643783_440989915953413#f18a8f2a98

 

Не знам што има GOOD во GOODBYE (

 

Сто посто во центар живеат Латас и Миленко,па го кренале просекот за најумни луѓе у државава.
Вика, најсиромашни се оние без образование. Ох муко... ај важи,направи ти клима да се отворат фабрики, дипломирани ќе ти седат на лента...
Овие од Сител не се НОР-МА-ЛНИ!

 

Новите можности и шанси, тоа е добро.
Мисли оптимистички.

 

Спрема многу луѓе сум била фер, но тие не биле фер кон мене. Нема врска тоа не значи дека ќе се сменам, јас не бев фер заради нив, бев фер заради себеси, затоа што сакам да бидам таков човек! Но сепак не сум ни толку глупава да продолжам да бидам фер со истите тие луѓе кои претходно ми докажаа дека не се достојни за мојата почит, помош и човечност.

 

хаха ти благодарам
Chocolate.me затоа сме луѓе од крв и месо не може се да биде како подмачкано но кога некој кој ти значи се оддалечува малку е зафркнато ама http://www.youtube.com/watch?v=iWzEPuWvgz4

 

И официјално заврши летото за мене... си спакував летната гардероба и почнав да ги вадам есенско/зимските парчиња. Ладно е. Баш ми е криво, но ја сакам есента со одредена температура (без драстични промени). Да не ме тера пак да вадам нешто од летните...

 

СДК Го мразам ова!
Од преумореност не можам да спијам, го мразам и тоа мачење да пробаш да заспиеш, а ти паѓаат очите. Не можеш да станиш, зашто нели ти паѓаат очите, а не можеш ни да заспиеш да се одмориш, а зошто? Не знам
Втора опција ми е кафето - штом веќе не можам да заспијам, тоа да ме разбуди, и да ми помогне да ми престане оваа глупава главоболка.

Тоа не е се.
Мразам муабети за пари, мразам да слушам кој колку потрошил на што. Што било оригинал, колку чинел тој оригиналот бла бла бла.
Еднаш вака кога падна муабет за купување, се изнафалив дека нешто сум нашала поефтино за разлика од друго место кое било многу поскапо, ама ете, не сум знаела дека во мода во околинава било што поскапо да купиш, односно да се пофалиш.
И така, јас испаднав идиот.
Си се изнаслушав деновиве за некои огромни суми, а секако и невозможни, потрошени за глупости, сето тоа изразено во евра (нели така е помодерно), пропратено една засилена воздишка дека ништо не се тие за нив.
Не ми е гајле кој колку има, општо мразам муабети за пари со цел истакнување или: види го оној, сигурно има потрошено 5000 евра на она (ова најчесто го слушам од машките), обидувајќи се да се одгатни што се е содржано во тие 5000 евра, притоа настанувајќи мала расправија бидејќи не се согласуваат дали делчето било 100 или 150 евра. Не мразам нормален муабет: колку го купи ова, шубо ти е, скап беше телефонот, итн итн (мислам се знае што е нормален муабет).

И така, главоболката не ми помина, ама имам уште надеж, ако не ќе треба да втерам едно мало бело топче.

 

Си напрајв пак Twitter енд ит филс соу гуууд . Мада имам само еден "follower" засега .
Пфф, шо има врска
Уште малку па ќе му речам чао на фб.. Сааааамоо уште малку.

 

Сите зборуваме за тоа колку денешнава младина само знае да седи на компјутер итн. Не сфакаме дека ние сме исти ку***.

 

Значи кога ќе се загледам една серија не знам за доста.
Моментално опсесијата ми се вика Grey's Anatomy.
Ја гледав и порано ама сега нешто посебно ме заинтерeсира.
Овие актериве прават ужасното место болница да изгледа кул.
Ех, сите доктори да беа толку згодни и квалификувани да го работат тоа што го работат.
Да не колабирав кога ми земаат крв или примам вакцина од страв, би ја разгледувала опцијата да се запишам медицина.

Од каде ми е оваа невидена желба да бидам се што ќе видам?
Да, тоа се нарекува амбициозност, ама не секогаш е добра.
Некогаш таа амбициозност те остава на половина пат, со незавршена работа и прави да посакуваш нешто сосема друго.

Сум сакала милион работи во мојот живот, сум имала страст за милион професии, но сфатив дека се се сведува на една професија која ќе ми ги оствари сите замисли.. актерство.
Единственото нешто по кое континуирано од кога паметам за себе копнеам.
И не можам да изгледам ниту една аудиција за пеење без да се наежам или расплачам за моето проклество.
Како може да не ја поседувам онаа клучна особина за да си ги остварам моите соништа?!
Зошто?! Зошто мора тоа да бидам јас?!

Не сакам да се видам десетина години од сега, разочарана со неостварени цели.
Навистина е неправедно како некои луѓе имаат дар кој го зенемаруваат, а јас таквите само ги бројам на прсти и гледам како се определуваат за монотони професии бидејќи не знаат што сакаат, а го имаат секој потенцијал да успеат во она за што не се свесни дека го поседуваат.
Верувам дека не сум единствена во светот, жив сведок на својата несреќа...

Cheers to my misery!

 

Се најавувам...се одјавувам! Тоа правам кога имам нет, а пак ништо не пишам тука.

Ете сега... Реков, ќе пишам кога сум со него, кога сум до него, зошто тогаш сум најсреќна.
Да, да. Пак му дојдов на гости, ама овојпат само до утре, само на еден ден.
Тешко е, морам да си признаам, сега се гледаме толку колку што до лани не се гледавме. Уствари во скоро два месеци ние сме видени негде околу 70тина саати (и тоа го бројам, да).
Тешко ја издржувам далечинава, ми фали во секој момент, тој ми е најголема подршка, а сега не ми е блиску, неможам да стигнам до него за 10 минути, како до пред некој месец.
Многу на постов, што одржуваат ваква врска со години, ќе превртат очи, ама јас ќе им се поклонам и ќе кажам “Алал да ви е!“
Со него, знаете...исто како секогаш. Само заедно да сме! Само за заедно сме ние родени, жими се’.
Блескаме и сите забележуваат. Не сме пар, што се лигави на сред кафич, што се гушка и бацува пред сите и секој. Ама и без тоа ние сме заљубени, а за тоа има и место и време.

Задутре ни е годишнина. Три години заедно! Нека ни се множат. Можеби нема да сме заедно на тој ден, ама затоа си посакувам да бидеме заедно цел живот.


Друго?! ...ништо ич, тапа период, со падежи многи, подем ниеден, речиси.
Нови предмети на факултет, нови нервози со кокошките од студентски, ама мене септември ми е резервиран за тоа од старт. Спремам колоквиуми, иако некои уште не почнале ни со предавање ние си полагаме на 28ми месецов. Ах, милион ах, од нервози.
Со нервозиве на факултет, можам комотно да се пријавам на маратон, ама за пушење цигари. Кога го немам мојот А блиску тие ми се најголема утеха, иако знам дека и не ми е баш најфина утехава ама шта чеш.

Знаете, она, не сум сама ама сум многу осамена.
Сега не, денес не, ама од утре иста приказна се до наредно видување, за две недели или можеби повеќе.

Се тешам, мора да постои баланс. Малце добро, малце повеќе лошо. Онака, колку да не ми е досадно.

Ве гушкам, до наредното читање со вас, сега одам да разгледам низ форумов што има, дури мој А не се врати од тренинг.

 

Се вратив дома, се вратив на Фемина, и ме дочекува таа со некоја чудна сивкаста позадина.
Трансформација је почела.
Имам многу да ви кажам.
Сакам да ви зборувам за луѓето кои ги сакам.
Еве, на пример, моето детенце.
Него го сакам најмногу на светот. Тој е сета моја радост. Највеселата и најмилата работа која ми се случила.

Знаете кој друг многу сакам?
Цимер ми. Него го сакам повеќе од цимерките.
Тој е човекот со кој највеќе се сложувам кога е во прашање заедничкиот живот.
Еден од луѓето, па, ако не и единствениот пријател со кој сум заедно во се.
Дури и во (не)ставање кецови.

Спојлер

Не, не ни ставија кецови. Ќе му ставеа ако отидевме на прв час.

И така, не отидовме денес на први, а тука веќе знаете кој друг сакам?
Школскиот ми.
Па и сите други школски.
Ама кога сме кај него, и него го сакам
Знаете зошто?
Затоа што успеал да не извади и да не не запишат.
Затоа што ми помогна околу проектот, и затоа што ко мало дете се радува на чоколадото кое му го купив за да го почастам.
Сакам такви луѓе.
Си ги сакам и другите школски, бидејќи сите се весели и ведри на свој начин.

Ги сакам и оние кои не се замараат за туѓите животи, ги сакам и оние кои се смеат ко луди без причина у автобус што е преполн претежно со новопечени студенти кои се качиле од Скопје, преморени и прекршени дека после две поминати недели без да си отидат дома, одвај чекаат да се пикнат во своето гнездо.
Ги сакам сите - на некој начин.
Дури и оние кои не ги сакам.
Светот е убав - овака или онака.
На свој начин.
Во овој миг.
Ако, и само ако...

 

Емоциите ми се премногу измешани.
Да ме праша некој што чувствувам во моментов, веројатно не би знаела да кажам. Има некоја радост во мене... а како и да нема? Со најблиските сум, иако за многу кратко.
Можам да го намирисам и стравот. Страв од она што ме очекува, од иднината, страв од полека запознавање на светот на возрасните.

 

Јадам многу јадам, толку многу ко да планирам цел живот у темница да се ебам.
Туку решив на протест да идам. Поскапеа струја, бањање нема, чинам ако уклучам дневно бојлер мајка ми ќе ми скрати од храна. Ја чекам недела пошо едини ден е која незабележително поефтино живееме. Дури се чудам на народов како молчеливо тоне. Кај и да е ќе излезе контрапротест на Аман - доста е и ќе се вика Таман убо е.

 

Убав ден поминат со најмилата личност-Мама Многу смеење,шетање,љубов.
Преубав ден!Го прошетавме цееел град и на крај задоволни,со по некое ново парче облека и со многу позитивна енергија се вративме дома.Напоред ден,ама навистина вредеше.
Сакам уште многу вакви денови.
Постои ли подобра и поискрена другарка од Мајка?!

Само уште да ве поздравам и да им посакам убав помин на оние кои шеткаат,а на оние кои се домче сааамо кулирање и некој добар филм

 

Еве, ќе споделам успат една добра вест во вас. (барем за мене ) Симпатијата онака 3 месеци шо си го меркав , конечно ја пушти таа стегната душа и се реши да ми пиши.А знаев,знаев дека и ја му се свиѓам нему.Сите тие погледи уф..Среќна сум бе ејј,ко на лото да сум добила.

 

И петок веќе не е тоа што беше.

Додека се губам во непродуктивноста, сфатив дека С-то малку ми забегува и морам да го притиснам милион пати кога сакам да го употребам еднаш. Уште да им кажам дома ми се расипа тастатурата, ќе ме џитнат во... во бестрага. Надвор 12 степени, во мене исто толку желба за дружба и социјализација. Седев дома и гледав филм со сестра ми (долг е зборот кога има две С во него), јадевме пуканки од 30 денари кои одеа на принцип едно плус едно гратис и уживавме во бедата и мизеријата.

Ја частев пуканки со металните пари кои ги штедам од кусури, зш книжните веќе одамна ги заборавив како изгледаат. Лажам, знам како изгледаат, зш некна си ги потрошив сите кога тетето на Студентски нејќеше да ми ги прими документите и ми испарија 500те денари плус што ги имав за сваки случај. Немам лице да барам нови, па си чмаам дома. Секако е ладно, луѓе нема, живот нема во градов. Веќе иде нов месец, а плата за претходниот уште нема. И нема да има во догледно време, па ние како што не дал Господ снаодливи, вадиме од кредитот и со истите пари го плаќаме, т.е. ги враќаме назад. Абе од кај таа итрина не знам, изгледа од баба ми ќе да е.

Ми се лоши од сите јадења и нејадења веќе , уствари, има ли поента да држиш диета кога дома сите фамилијарно сте приморани да држите. Утре ќе одам кај баба ми и ќе јадам лутеница. Со фурнаџиски леб и сирење, па ќе дојдам да се жалам дека не слабеам. Ма не, ќе одам да потрчнувам, решив да пробам барем 4-5км.

И то, знам дека обично сум си позитивна, и ќе си бидам, ама кога купуваш влошки од 26 денари (македонско производство, не се лоши) и заштедуваш 14 со кои купуваш две виршли за ручек... Знаеш дека дното не е далеку.

 

Џез, чај од камилица и 4 слоја блузи и џемпери на мене.
Се топлам, па што. Времево и така е ненормално.

http://www.youtube.com/watch?v=TfnVCIAk7ns&list=PLA3ED1BF9CF6197A5&index=5&feature=plpp_video

 

Офф леле, не ми се отвара фејсбуков од тинејџерки што по 132548264823 ја објавија песната на Уан Дирекшн, пишувајќи дека е најуба, а спотот преубав гордеејќи дека се Directioner-ки.
Ахам, океј. Крејзи, крејзи, крејзи, ви ар јанг, оуу јееееееееееа.