[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Оф, ручек на мост и ги гледаш налицкани ќе се испотепаат за парче леб и саламче.
И пензионери што само одат, разгледуваат и коментираат како у нивно време саламата била подобра.
Колкава е иронијата што бездомници и оние што навистина немаат лепче да каснат, не се присутни на овој “свечен“ настан? Зар имаат повеќе достоинство и сметаат дека самите можат да си го заработат тоа парченце, па им препуштаат на упицаниве да се сељачат?
Што знам? Тие си знаат, големи се.

Се разбудив пред еден саат, ко да видам, смс уште од 8:20. Обид за ватевр ит ис.
Оди ма да ми помогнеш да цепиме дрва. Што домаќинка ќе бидеш ти?
Хах! Извини де4ко, недеља е ден за бањање!
Знам дека се зеза, ама замислете ме мене ваква со нос до колена и паломчиња во него, кај што цепам дрва. Ќе замавнам назад без усул, ќе ме плесне секирчето по глава и готово. One down.

Се чувствувам препородено. Ова мајчево ми е ѕвер. Заебете вие Хаус, глума е тоа.
Дојдете кај мајка ми да видите како ќе ви ги прочита мислите. Неверојатна е.
Абе ти тупи си до 101 и назад, ама попрво сам ќе си поверуваш на лагата, отколку што ќе ја излажеш неа. Чекајќи го Годо т.е. тетин ми, таа ми одржа една таква лекција, што ме сврте неколку пати по 360 степени. Хуморот, интуицијата и психо-анализите и се беспрекорни.
Ракче е, што ја потврдува тезата на Срцекршачка.
А тетин ми? Ма, срцка е. Си се изнарадувавме ко две шмизли што не се виделе цели 2 саати.
Патувал цели 17 саати, а во него има енергија зградава во раце да ја крене, се изнадрндавме до 3 сабајле и си заспа така во дневна подлегнат на троседот. Топ не го буди. Си го покривме да не му студи, го гледам сабајле си мести експресно во полусон и си се тресна ко трупец. Комедии е.
И им ги обожавам “расправиите“ со тетка ми. Овој си ја тепа со сарказам, оваа сериозно сфаќа и му се лути. Ко вода и оган се, а идилични ми се.

И сега? Да одам да цепам дрва, а?
Море ај да си каснам, цревава Пајдушкото веќе напамет ми го научија.
Добар ден. Убав ден.
4@0!

 

Еднаш овде напишав дека сакам да си најдам маж кој ќе биде како татко ми.
Кај нас дома, мајка ми е онаа што е повеќе зафатена, па татко ми многу помага околу домашните обврски. Без проблем чисти, пере, готви, мие садови, па дури знае и зелник да засука.

И ете, универзумот решил од сите мои желби, да ми ја исполни токму оваа - пред извесно време дознав дека љубениов знаел да плете.
Отпрвин мислев да се шегува, ама откако видов дека е мртов сериозен, се испружив на паркет и не можев да се соземам!
Знаеш да плетеш? ТИ знаеш да плетеш?! Да плетеш?! Со волница и игла?! Да плетеш?!
- Да, да, знам да плетам. Big deal.

Па потоа ми објасни дека кога бил помал, баба му го чувала и го научила да плете со една, а потоа и со две игли. Тестот го положил кога сам си сплетол шал и капа во различни бои.

Молчејќи неколку минути пробав да си ја замислам следната слика: Јас и тој седнати, расправаме политики додека јас пијам кафе, а тој плете.
Не бре, не можам такво нешто да си ставам во глава! НЕ - МО-ЖАМ!!
Тој е толку сериозен, и изгледа на тип кој никогаш не би се бафтал со женски работи, ама да плете?!
Да плете?!?!

Откако се соземав, му реков дека нема да му поверувам додека не ми сплете шал за зимава.
Ми рече да си одберам боја и да му кажам димензии.
Сакам долг и дебел шал, да ме топли!

И уште не можам да си поверувам...

 

Овој ден, сончев но со ниска температура, ме потсети кога бев средношколка. Секоја Недела, ке се соберевме другарки, ке одевме кај некоја дома, ке гледаме филм, или едноставно ке си гледаме на кафе, па ке манијачиме на HI5 или на mIRC, ке нарачеме пица и ке се смееме кога некоја ке има мустаки од мајонез. Трачеви, смеа, живот... Ако во Недела сите седеа дома и учеа за Понеделник, ние не, ние обавезно бевме скитнени некаде. Кога беше пак убаво и топло времето ке шетавме низ град со тренерки и сончоглед, ке се леевме како мраз во Кока кола кога ке ни помине симпатијата, а пак ако ни кажеше “здраво“ леле леле среќа, нема спиење таа вечер.

Ми недостига тоа толку многу. Не велам дека сега немам некои моменти кога се чувствувам преубаво, но ми недостига очајно тој период. ОЧАЈНО! Знаете немав тогаш никакви грижи, единствена прокупација ми беше некако да ескивирам од испрашување на училиште, и симпатии. А симпатиите, нели по дифолт беа премногу, да не речам пола град. Ах, спомени спомени, не се вракаат тие моменти, за жал...

 

Каква ѕвероња е Горан Михајловски кога се работи за пишуење колумни.
Ѕвер! Вчера ја читав на посао, ама немав нет да ја шернам. Остро и болно, нежно и флуидно авторот дава печат на изминативе настани. Се молат локал патриоти/ки да извадат сонце од гаќи.

Во светот универзитетите се натпреваруваат дали оваа академска година ќе смислат неш­то што ќе им донесе Нобелова награда. Нашите државни универзитети бркаат друг прес­тиж. Дали на почетокот на годината ќе викнат поп да им пее, или ќе пуштат химна на туѓа држава.
Та­ка е затоа што на нашите професори не им е ни до наука ни до техника. Туку до за­до­му­ва­ње и фаќање позиција. Од која најдобро може да се оцени чија рака вреди да се ба­ци.

Останатиот дел http://vest.com.mk/default.asp?ItemID=B8E23507C5705E468AF6668403144A69

 

Денес официјално започнува есента.

Знаете дека застудува надвор ко ќе седнете на шољата и капакот е ладен.

 

Знам дека не пишувам често, ама редовно ве читам

Денес чинам го поминав најголемиот тест во животот.
Пред еден месец велев: Ако негогаш го видам него покрај друга, тоа ќе биде оследниот ден во мојот живот
Ама тоа беше пред еден месец

Денес го видов со неговата вереница, гушнати поминаа покрај мене, знаете место солзи имаше насмевка на моето лице, да да насмевната поминав покрај нив, како да не го знам, како да не бил дел од мојот живот.
Конечно се свестив: Алоо девојко па тој е верен, ќе започне живот со друга, време е да се завртиш наоколу и да ги погледнеш другите.

Денес денов ќе си го посветам на самата себе, тивко музиче и кафенце.

 

Вчера официјално пристигна есента, попладнето.

 

Јас по капакот се водам бе Џули

 

Денес имаме гост.
Пријател на моите од студентските денови, студирал медицина тука, од Јордан е.
Да, да, од Јордан.
Ми раскажуваше за моите како пар кога биле на студии, за нивните пријатели, за факултетот, тешкотиите, откажувањето, враќањето назад во нашата земја, смееите, шегите...
Памети се.
До збор, до дата.
Човекот е опиен од Македонија.
Ја сака.
Го сакале него тука. И се уште го сакаат.
Кога си заминал сум била бебе, со неполна една годинка. Тоа било пред осумнаесет години...
Поминало многу време, но тој се вратил бидејќи тврди дека тука никогаш не се чувствувал како странец.
Мајка ми моментално во кујната приготвува дулма и гравче, а тато и тој заминаа во село да го посетат гробот на мојата покојна баба откако ја пробаа ракијата.
Се присетуваат на моментите кога седел по цели недели со татко ми во село, како моите баба и дедо го сакале како свое дете.
На свадбата на татко ми, на неговото вработување....
И по осумнаесет години јас веќе не сум бебе, живееме во убава куќа во град, Скопјето каде студирале и ги поминале најубавите денови од своите животи е изменето.
Но поминатите години, не ги измениле и изладиле односите помеѓу вистинските пријатели.
Ми раскажуваше како се сретнал со девојката која ја сакал, но никогаш не и го признал тоа.
Бидејќи знаел дека еден ден ќе си замине, дека немаат иднина.
И се кае.
Што го слушал разумот, а не срцето.
Зборува перфектно македонски, наш човек е, душата му е тука.
Такви пријателства веќе не постојат.
Им се восхитувам.
Покрај него моите се слушнаа со стари пријатели од кои се оддалечиле поради обврските и договараат средби...
Ги обедини. Дојде и ги обедини сите.
Си дојде назад дома, а ќе мора пак да замине.
Во меѓувреме ужива и ги проживува најубавите десет години од својот живот на еден поинаков, почудесен начин.
И кажува по телефон дека моите имаат ќерка која била многу паметна, со која дискутира филозофија.
Просто не му се верува на човекот.
Кога ме најде на фејсбук пред да дојде, јас не знаев кој е.
Татко ми кога го слушна неговото име крикна од задоволство.
Се сакаат како браќа. И повеќе.
Толку чиста, толку вистинска љубов гледам можеби прв пат во животот.
И мило ми е.
Се радувам што ги запознав моите родители на моја возраст, што сум привилигирана да се збогатам со едно вакво искуство.

 

баш така

 

Фејбук и твитер станаа едно исто..

Да ти се одмили од интернет.

 

Моментот кога спокојно седиш горе во соба, и одеднаш ги слушаш звуците на Slow dancing in a burning room, на гитара!!

Што би посакала повеќе?

 

На некој да му дадеш едно јаболко ќе го мрзи да го измие и исече, ќе се мисли дали да го изеде сега или после. А некој...


Треба да се гледа подалеку од носот.

 

Феминки, јас иако сакам многу често да седам тука, морам да се збогувам.
Имено, не се чувствувам комотно да пишувам мислења и со тоа да ми го следат секој чекор.
Ејјј знаеш што?
Знам прочитав си пишала на фемина
Не е ова фејзбук,и не ни сакам да прерасне во фејзбук, затоа ќе ве читам, но ќе пишувам ептен ретко.
А да, ете и уште една причина.. Треба да учам. Мислам, сваќате, Електраши.
Ама ние не сме Електраши, туку .... хм.. Финкираши
Сепак, јас го пишувам постов со мало збогување од Фемина. Нејќам, ве мислам како блиски, но ја објаснив причината погоре.Е так.
Останете ми со здравје, уживајте во сонцето додека можете!

 

СДК Манчестер Јунајтед победи!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

оууу јеааа оууу јеаааааааааааааааааа

 

Се чудам,зарем не може да имам бар еден среќен ден?Пак постои нешто што може да ти расипе се...
Глупав е денов.

 

Само што го купив Перл Харбур вечерва ќе има плачење

 

Кога девојка ти поставува прашање, подобро одговори искрено бидејќи шансите таа веќе да ја знае вистината се огромни...

 

Ооо да ќе има плачење и тоа какво... Сепак ќе ти ги задоволи потребите за добар филм.

СДК еуфорија ме фаќа за навидум ситници. Да се разбериме за мене не се ситници, ама за некој можеби се. На пример добар гол, уф поштено знам да си се израдувам и солза да си пуштам и морници да ме лазат цела вечер. Добар концерт исто така може да ме доведи до солзи радосници.
Туку, утре почнувам на факултет. Треба да бидам редовна и да почнам здраво да учам оти инаку пиши пропало ќе биди работата. Не ми се учи ич. Сакам безгрижно да си шетам до раните утрински часови секој ден, ама нема така. Има убава страна и во обврските, само што ќе ми биди малку тешко дури да се навикнам. И паника владее во моето мозоче кога ќе се сетам дека ова ми е последна година на факултет, потоа ќе започнат вистинските проблеми и обврски, а јас не се чувствувам подготвена, но има време. Си се тешам.

 

DeepBlueако не е тој фемина чет боја ке нема