[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Студент на филолошки на катедрата по шпански (најново дечки,све за 100,промотивно, ајмо)...

Што да кажам повеќе?! Мислам дека ме разбирате...најдете го и санкционирајте го со време, дур не се вратиле у мода шпанските филмови. Уште по тоа фали да не знаат...

 

^Трајче хозе мариа валенсија де гутјерез.

 

Offf,маките ми почнуваат..Бар овој Осман ќе игра ќе се изнасмеам.

 

Размислував долго и никако не можам да дојдам до одговор зошто толку многу амбициозни млади луѓе седат дома,трудот не им го цени никој и полека,но сигурно запаѓаат во депресија не по нивна вина туку поради тоа што државата и средината не им нуди никаква можност за подобра иднина.Јас сум една од тие млади луѓе драги,а знам дека има уште многу.Можеби ќе ви изгледа на секојдневно мрчење,но едноставно ми е доста од ова грдо чувство кое што полека,но сигурно прави да се чувствувам се помизерно,бескорисно,депресивно секој ден.Чувствата ми се испомешани,час се смеам,час плачам,си се чудам самата на себе,а можам да замислам само што другите мислат кога ме гледаат ваква.Едноставно тонам во светот на безизлезноста,безвезноста во кој што живеам.Вчера плачев на неговото рамо,тој само ме гушна и кажа дека се ќе биде во ред,но како,кога??? Не сакам да земам од него пари,не сакам тој да ми го плаќа таксито до дома,вели дека и јас сум плаќала за него кога тој не бил во можност,но сепак тоа е друго и не,нема да земам ни денар од него бидејќи знам со каков труд и мака дојде до посакуваната позиција и не заслужвам да потроши ни денар на мене.Вели дека наскоро ќе сме едно и дека нема потреба да ми е страм од него, во право е, но јас не можам ,ги голтам солзите,имам голема грутка во градите која што не ми дава да дишам,не можам да се помирам со тоа дека веќе 6 месеци седам дома и само чмаам.Веќе ми е доста од тоа да не можам да му приредам изненадување како имам замислено бидејќи тој го залужува тоа повеќе од се и од страмот кој што го чувствувам секој пат кога ќе побарам пари од моите.Последната плата ја штедев и трошев 5 месеци само за да не барам од нив.Аххх знам дека изгледа дека ми е само за парите,но верувајте поважно ми е да работам и да се чувствувам корисно без разлика и 0 денари да земам отколку вака да денгубам.Ете си кажав се шо ми лежи на душа,малце постот е црн и депримиачки ама морав да се искажам некаде,а каде ако не овде

 

Не знам дали некој ќе се препознае и не ме интересира, ама кога веќе сте се запишале на факултет, поводете сметка и на хигиената. Не планирам и оваа година секој ден да запаѓам на студентски заради такви "персони" Одвратен живот се живее овде!

 

Сдк дека моментално ми се пие кафе во еден ваков филџан

 

Супер ден. Прекрасен.
Се чувствувам прекрасно.
Исполнето, по долго време.
Среќно.
Денес е тој ден.
Среќна сум.
Денес сфатив дека среќата е во малите нешта

Нема среќни денови, има среќни мигови.
А тој ме прави уште посреќна.
Фала ти животе.

 

Пак јас со моите стрвови. Можеби 10год поминаа од последен пат како пробав, ама оваа година не пропуштам повторно. Сакам слатко од тикви. Тиквички сецкани на коцкички, однадвор тврди, а внатре меки, сочни, вкусни. И со некое оревче во слаткото, да го бркам со лажицата низ тегла. И со суво грозје. Убаво ли е слаткото во маркетиве што се продава? Еве...си се забришувам, вкусот уште ми стои на јазик после сето ова време, ми се топат тиквичките во уста, ми крцкаат оревчињата ах бре
Поминувам часови во музика, си се галам со звуците, а пред очи во оваа топло-ладна шарена есен ми е сакурата Си ги газам жолтите листови на паркинг, ми испуштаат душа под чевлите, го сакам сонцето што срамежливо се гура низ гранките и ми ги скокотка очите. Ама се плашам од зимава што иде, со секое стегање на цело тело што минатата година го имав, низ сите тие мразулии и замрзнотии додека одев и се враќав од работа. Цел месец, цела улица ми беше сцена од Сам дома.
А тука е и ноември, мојот ноември, ноември на V, доцниот ладен ноември на Кататониа, секогаш сив, депресивен и омразен, како и мојот роденден. А сепак, има нешто во неговото име, што потполно си одговара со мене, па се прашувам, дали тоа јас и ноември сме исти?
Ми леткаат мислите. А всушност, сакав да пишам за сакурата нели? За прекрасната сакура во Скопје, за неверојатната убавина на цветањето во Јапонија. Па додека се борам со овој ноември во мене, се прашувам дали јас, покрај тоа што се родив на погрешното место, дали го одбрав и погрешниот месец? Или можеби и ноември, како и мене, во своите ладни, мрачни денови ги сонува розевите цветови на црешите...
Па, барем тикви има во ноември

Сеуште е далеку, но го чувствувам ноември како ми дише во врат, ми зборува.
http://www.youtube.com/watch?v=qNPKRYovvi8

 

Само вистинските пријатели се со тебе во тешки времиња.
Навистина, денес го потврдија тоа и ме уверија!

 

Ги знаете оние денови кога на секои пет минути ви текнуваат разни ситуации од претходните денови и цело време на вашето лице е залепена насмевка, за која всушност нема некоја очигледна причина?Е денес за мене беше еден од тие денови.Што да речам?Опкружена сум од луѓе кои ме прават среќна, и и покрај фактот дека сум целосно заглавена во милијарда обврски, тие луѓе сепак, успеваат од мене да извлечат насмевка...I`m in love with life

 

Жално е кога читам како некои постојано се трудат да се покажуваат и да се докажуваат колку имаат и поседуваат (води некаков натпревар од типот јас имам повеќе од тебе).Жално е што сопствените фрустрации ги лечат преку постојано лајкување на секакви малоумни страници,пишување на мизерни статуси,и закачување по 100 слики од „неверојатните“ места кои ги посетиле.Жално е што јаднициве ги имаат социјалните мрежи како единствено место за правење на горенаведениве „активности“ кои воедно се единствени активности во нивниот празен живот.Најжалното е што се убедени дека се јаки фаци и дека постигнале нешто во животот...

 

Се запишав повторно на тренинг.
Летово паузата па и добро ми дојде, ама од наредната недела ќе се вратам во форма, ќе бидам навистина упорна. Веќе нема мрза, ќе успејам - верувам.

 

СДК ... се пронаоѓаме сите нели ...

 

Сакам да кажам дека... едноставно, некои духови од минатото никогаш не исчезнуваат.
Можеме да заборавиме на нив за момент, можеби секојдневите убавини на животот прават да ги потиснеме, но секогаш се тука. И излегуваат баш во најтивките моменти, оние кои пробуваме да ги посветиме на себе и на сопствениот мир.
А некогаш е доволен само еден стих да ги оживее. Една слика. Само едно име... и ко времето никогаш да не поминало...

http://www.youtube.com/watch?v=L6fEfxPj ... re=related

 

Љубам и јас имам вакви на тераса, две, потполно исти! Под стол си имаат гнезденце, си растат... Деновиве не ми текна да ги проверам, ај сабајле ќе одам да им посакам добро утро

 

Пак настинав!!!

 

СДК,.. нај фините модератори се у Финска...
........ тело што да ви кажам... terveh suomi...

 

Вистинската љубов непознава граници

 

Изминатава недела се чинеше како вечност, но на најдобар можен начин. Освежена, инспирирана, позитивно расположена, подобра личност... Не се плашам повеќе да помислам што ќе биде утре. Лежам и мирно размислувам по долго време и знам - насмевката насликана на моето лице овојпат не е лажна. Знам дека тоа што го направив беше вистинското нешто во тој момент. И во овој момент се колнам дека сè е бесконечно...

http://www.youtube.com/watch?v=acvIVA9-FMQ

 

Моментот кога си идеш разбушавена од пилатес,со лице црвено од мазохистичко стискање, целата катастрофа,плус со млеко у рака,и еве ти го симпатијата те запира,па уште и ти прави муабет бе 100 саати,а ти гледаш како да избегаш,после да не си крива ако има он кошмари вечерта.
И да,не сум ја крива и да имаш кошмари цела недела,сакав да избегам,ти па уште со тоа светлото,осветли ме бе у лицето,поубаво да ме видиш .

Спојлер

у последно време личам малце на срцекршачка,ама па за друго ако ви кажувам,ќе ви пренесам депресивно расположење,а нечу то .