[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Цел ден нешто ми се јаде... Колку повеќе се трудам да чепнам од нешто, толку немам контрола колку сум изела, па подобро наместо „крадење“, да седнам како човек, да се најадам и да заврши оваа агонија, умот ми е цело време во фрижидерот, страв ми е дека ќе ми замрзне.
И сега кога видов дека имам супа од петле, на радоста и немаше крај...
Ја читам „Рингишпил“, менувам емоции, расположението ми е како нашево циганско лето, циклусот изгледа демне зад аголот и ме чека да поживеам уште некој ден во надеж дека ќе го нема - колку само не знае да глуми, оддалеку мириса на крв
И не ми е многу до смеење, да знаев дека ќе ми треба многу време да останам бремена, немаше да скокам три метра изнад неба и да бегам пред мм да сврши, а сега, ќе правам „свеќа“ и други акробации, па ако не друго, ќе ме биде хонорарно за у некој циркус.
Ма џабе се трудам, да си го одвлечам вниманието на друга страна-ГЛАДНА СУМ!!!
Отидов нешто да пикнам во уста!

Spoiler

мислам на храна, вие покварени умови

 

СДК и досадата не е тоа што беше...

Нема радост!

СДК2 Ди окврд момент кога ќе се исфарбаш и не ти излезе како што сакаш...

 

криво ми е многуууу

 

Ова ќе биди еден од потажните постови на инес ....не дека постојано сум среќна но кога сум обично и ништо не пишувам.
Колку см песимистички расположена , немам ништо постигнато во животот, ебана работа нема дипломата си седи дома , сите пари тогаш дадени се за џабе до сега......надеж слабо, а вујко владика немам.
Годините ни се тие и на двајцата планови ...куп но ни еден не можиме да реализирираме како треба од недостиг на средства и од тоа што други си ја пикаат главата каде не им е место и ни тријат сол над глави .Злобни чинични , нечовечни ќе ве биде и вас ама на обратниот начин од тоа како си замислувате.
Омалаксана ,замаена и замислена ....до кога ?!Многу ви е гајле како се осејќам но барем тука си го наоѓам мирот и ова ми е олеснувачка околност.Во животот проблемите се составен дел , но кога тие проблеми се подолго време присутни веќе не се ни проблеми ами пречка , и тоа од оние големи како слон.
Тој очаен ,натазен во безизлез.Што ни останува како понатаму ....моја надеж и верба Бог и врем па.....

 

СДК ... кога случајно ќе ја видиш твојата прва голема љубов, на ФБ де ... фаниест кулест енд вортлес момент. Није свеједно ал је ипак свеједно. :geek: Ехх стари добри времиња ...

 

Досадно ми е ... уствари многу ми е досадно.Ми се шета ама никој нема , кој на каде е заминат.Јас си останав дома гледајќи турски серии да ми мине времето....

 

И така, таа си отиде.
Утре си одам и јас.


Денеска кога одев накај неа, беше прежешко. Сонцето печеше исто толку јако колку што ме печеше и во јули, и во август, и на плажа. Едноставно, нема атмосфера за збогување. Знаете, збогувањата ги поврзувам со темни облаци, многу дожд, намуртени фаци, смрштено небо... А ова, толку фино време ме изнервира, како да ми се смееше во фаца, саркастично, иронично и како веќе не.

Прво си поплакала другачката пред да дојдеме. Па кога ни ставаше вода. Потоа кога мајка и не праша дали ни требаат крпчиња. Па си поплака кога почнавме да пуштаме музика на компјутер. Па си поплакавме сите заедно тогаш. Па кога се гушкавме си поплакавме. И намерно си отидовме пред да тргнат со колата и пред да мафтаме - да и дадеме време да си поплаче. Сама. Или со домашните.

Колку сме фини, а?

Потоа, кога со ,,чисти,, очи тргнавме надоле да си одиме, и тогаш малку си поќутевме со другата другачка, и мислам дека и на двете малку па ни дојде да си поплачеме. Ама си поќутевме и си подголтнавме...

Тогаш, меѓу ридовите и меѓу куќите ме осветли сонцето , и се заблагодарив во себе што сепак е тука, а не се облачишта на негово место. Не ми се потсмеваше сега, напротив, мислам дека ми дојде некако... ми дојде некоја надеж. Нешто убаво и топличко на душичката ми дојде. И престанав да плачам и престанаа да ми идат солзи.

Се ла ви децо.
Живот иде даље.

Утре Скопје ќе ме утеши, на начин на кој само големите булевари со многуте ламбички знаат.

 

сите врски поминуваат низ пекол само вистнските го преживуваат

 

Го знаете чувството кога имате толку многу што да кажете и напишете, а кога ќе дојде вашето време да се искажете и изнапишувате молчите и се што ќе напишете е некоја ваква слична реченица, или нема да напишете ништо? За жал и јас.

 

Точно пред еден месец ова време.Неможам да издржав,сепак заплакав.Неможам да се помирам.Само тажни спомени.Си се смеам на самата себе колку сум била глупава.Постојано се прашувам зошто?Како можев?Сега незнам дали се каам или се радувам.Сега повеке не вредам.Го мразам,ама сепак го сакам и мн ми фали.Ама не повеке неможе вака.Веке нема да дозволам.Од денес јас не сум таа што бев.И никогаш нема да дозволам така некој да ми направи.И навистина било точно дека Од грешките се учи и дека Простуваме ако сакаме,а забораваме ако можеме! Му простив бидејки сакав,ама нема себеси да си простам бидејки несакам,ама да заборавам? Неможам.Лесно ми е да им простам на другите,ама на себе никогаш неможам за ништо на светот да си простам бидејки дозволив да ме лажат........

 

Па и секој маж го заслужува тоа.

 

Сакам да ја потсетам фемина.мк дека утре е 1 Октомври а тоа значи дека е време за нов месечен хороскоп. Ве молам да не каснете бидејки освен хороскопот, друго нешто интересно ретко да има на овој сајт. Со исклучок на нели многу интересните Кардашијанс кои се пораѓаат сами пред камера. Хвала.

 

Ајде да зборуваме за вегетаријанство.

Уствари, да зборуваме за оние луѓе кои не можат да сфатат како вегетаријанците живеат без ќебапи, плескавици и свински увијачи набодени на чачкалица.
Да појасниме дека не е толку ужасно.
Нас не ни треба исказ на неразбирање на нашата одлука за нејадење месо.
Нејќу заклана кокошка во мојот стомак и мирис на печен леш у усната празнина.

Сметам дека изборот на храна секој има право да си го определи сам, и нема тука што да не се сфати.
И друга работа - ако мислите дека ми е жал за кутрите прасиња кои се јадат - не ми е.
Повеќе ми е жал што се мисли дека човекот е создаден да се прехранува со месо.

У осталом за вкус не може да се коментира, ама што фактор не е јасно кај човек што не јаде месо.
Тоа е едноставно, исто ко некој што не јаде пиперки, или спанаќ, или боранија.
Теее..

 

1 предмет, 1000 мемории.
Со мајка ми го средуваме 3 спрат, а тоа е како магацински простор. Се што нема место, таму е. Џипчиња големи, пакети со книги, облека, предмети, маси, столови и многу играчки. Средувајќи ги книгите, најдов една играчка - Дедо Мраз, со прицврстено тапанче и две стапчиња во рацете, на навивање.
Го свртев, и затропка.

Огромна насмевка на моето лице, 1000 мемории низ глава. Го свртев до крај и седнав на едно столче во близина. Самиот звук, самото тропкање, натераа да видам колку сум пораснала и како растам се подетинеста станувам. Се присетив на времињата кога единствената болка беше изгребано колено.
Престана Дедо Мраз. Го пуштив уште еднаш, уште еднаш, уште еднаш. Мааааала искрена солзичка се стркала по лицево, тага за детството.

 

На сите пеперутки им летаат, а мене Лилјаци

Шетавме, се зезавме, јадевме и преморени од мешање ајвар се вративме дома

Ајде па како од утре сме слободни а, а

 

Денес се вратив од мојот 11-ти по ред службен пат во Милано.
Колку е убаво кога човек ќе си ги наполни батериите, па дури и кога се работи за веќе добро позната дестинација.
Уживав во вкусот на моцарела и сите видови на пасти.
Уживав и во попладневното еспресо и попатното ,,меркање,, на најсовршениот street style.
И да, секогаш се воодушевувам на совршената, тенка линија на сите дами без разлика на возраста .
И уште од сега со нетрпение го чекам февруари - за да одам пак во Милано!

 

ВИСТИНСКИОТ маж, со кој ќе истраете, нема да го препознаете по изгледот, по дипломата, ни по интелегенцијата. Оној вистинскиот ќе го препознаете по начинот на кој ве држи за рака, како ве бакнува, и на крај како ве прегрнува, ни прецврсто да останете без воздух, а ни прелабаво да исчезнете без траг. ВИСТИНСКИОТ ве држи токму така да знаете ЧИЈА СТЕ...

 

Конечно ја најдов песната која ја барав повеќе од 2 години. Колку се израдував кога ја слушнав, па не е нормално.

 

Стави ја и песничката да ја слушнеме

 

Чувството кога запаѓаш во блага депресија затоа што ништо не ти оди во животот како што сакаш и туку еден ден ке се деси чудо и ти е мака што воопшто си помислил дека немаш среќа во ништо! priceless