[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

СДК, Фигаро е во ред

 

Се прашував сама, вечерва собрав храброст па ја прашав и мама, ми даде одговор, веројатно правилен, но тоа не е она што мене ми треба. Мене ми треба конкретен одговор. Дали вреди повторно да влегувам во врска која ја делат неколку километри ? Дали вреди повторно да поминувам низ тоа ? А, од друга страна пак, дали вреди да се откажам и да го пуштам него да си оди само поради некои си сосема небитни километри ? Некој што би можел да одговори на ова КОНКРЕТНО ? Затоа што во моментов тоа ми треба. Некој да ме подтурни за да тргнам. Да ми каже мислење, да ми одговори, затоа што јас очигледно не знам што да правам. Сакам, но што да жртвувам ? Моите чувства и нерви или него и она што можеби можи да биди или веќе е нешто вистинско и големо ? Можеби и премногу размислувам. Можеби нема потреба од ова. Можеби се ќе биди супер и работите сами од себе ќе одат во вистинскиот правец, а можеби ќе завршат уште пред воопшто да започнат. Можеби јас сум луда, а можеби и не. Мама вели „Времето ќе покажи“ , но таа не знае дека јас не сакам времето да се меша во ова. Не сега.
Да ! Јас сум по малку луда.

 

Што да правиш кога знаеш дека те чека лошо а не можеш да направиш ништо во врска со тоа...

 

Неделно се чувствувам недефинирано.

Знам дека сакам нешто но и самата не знам што, и така си се врткам во една совршена дилема, во еден затворен круг. Си го резимирам засега краткиот живот и не знам дали да се радувам или да плачам. Се споредувам и со подобри и со полоши и спаѓам во златната средина која цел живот сум ја мразела.

Кога ќе размислам, знам точно што сакам. Сакам нова шанса да се дефинирам како личност, без притисоците и осудувањата од оние околу мене, кои иако тврдат дека знаат што јас сакам и што ми треба всушност немаат појма. Тешко е да бидеш денес свој во една мешавина на луѓе кои се бледа копија на некој кој всушност и никогаш не постоел. Секоја чест на оние кои се пронашле.

пс. И во сред ваков длабок пост, како и многупати досега сум деконцентрирана од зајацине над мене кој очигледно се решени да го скршат креветот, сега или во 3 сабајле. Нек се угоде, што друго да им кажеш кога ќе ги сретнеш во лифт.

 

Не знам дали смеам (смеам бре како не смеам) ама воглавно сакам да кажам дека една форумџика, со именце Girl1985 штотуку стана мамичка - а јас сосема случајно јадам мекици

Пресреќна сум!

 

Од утре ќе има шамарчиња ако посегнам по некоја нездрава, мрсна или калорична храна.
Ќе си се плескам мајке ми!
Мора да се фигурира телово за Нова, МОРА!
Уште од сега ми се лигави устава кога ќе помислам на новогодишните и празнични јадења, салати, колачи, торти, мевциња, сосови, чоколада....
За гревови сум бе!
Ќе си се лажно задоволувам со сликични од интернет, ко грев.

Блазеси ви на вас природно слабите, пу да пукнам што не сум ко вас!

 

женската интуиција никогаш не лаже....НИКОГАШ
сакам да имам ВИСТИНСКА ДРУГАРКА!

 

СДК дека денов ми почна ПРЕубаво. Се надевам дека таков тек ќе има кога ќе станам од спиење.

 

Се мислам дал да го спукам она длабоко што ми лежи в срцево или да го оставам, да го покријам, да го заклучам ... Да заборавам ?

А како можеш да заборавиш моменти кои ти го жигосуваат животот ? КОи ти остваат такви белези што и вечноста е мала да ги оттргне или залечи ?

Ја навистина незнам кај сум и кај припаѓам. ДаЛИ Е до мене што ја никаде не се осеќам ко дома ? Дали е до мене што приметувам дека сум неприфатена од нечие семејство ? А дали е Е*ано до мене што сум се родила ?

Не стварно незнам ... Луѓето што треба да ги гледам ко мои родители и најблиски ги гледам ко странци ... Ај за едниот па и па ама за другион родител ?? Да, ко и секад се нема потрудено да почуствувам ништо блиско ...
Небитно .

Све што сакам е да си го најдам ќошето во овој свет кај што ке можам да седнам и мирно да си го продолжам животот.
Сакам да се почуствувам дека имам некој во животот. Све што сакав е едно нормално семејство, една љубов од дома да почуствувам ... Многу барам ?

 

знаев дека вака ќе биде, ама се молев да не биде............

 

Сакам да кажам дека ми недостигаше форумската активност подолго време. За жал предходниот форум каде што бев активна од место за дебати и информирање се претвори во ринг за натпреварување кој е од кого по паметен и по интелегентен, сето тоа зачинето со Доктор Хаус иронија и сарказам кои се изгледа нова мода кај младинава денес. Сепак во овие доцни часови се решив да напишам нешто колку да ми тргне на убаво. Ми треба место за релаксација, каде што можам слободно да се испукам за моите проблеми, да си се замарам со женски муабети и слично

 

Ајде патки, 4 за 100.
Пааатки, паатки 4 за 100.
Пили, пили, пили. Куц, куц, куц. Куц, к*руц.
Патки 4 за 100.
Абе да не се фалам, ама махер сум за играва, стрелање патки.

Стигнав до 99 ниво, а секое ниво има по 10 патки. Што значи 990 патки сум утепала.
Мучи се, мучи се. И тоа, имаше да одберам тешко или лесно, и јас отидов тешко. Стигнав до 20то, ај викам сигурно има 50 нивоа. Стигнав до 50, ај сигурно има 70. Стигнав до 70, ај сигурно има 99, стигнав до 99, со тешки муки, ми се здрви г* и ме врати од почеток. Ми вика 0 ниво. Ова мора у Гинис.
Сестра ми ми вика: Уште играш? Па ти си глупа бе! Ама у позитивна смисла.
Ама озбилно, имам патки за увоз и извоз. Е, сега кое беше увоз, кое извоз, незнам.. Ама не е битно, битно имам пуна фиока патки.

 

Некогаш сакам да кажам многу работи, ама сепак преќутувам.
Сакам да им дадам до знаење дека гледам што прават, ама од внатре нешто не ми дава.
И секогаш се лажам со тој вистински момент. Вистински момент?!

Голтај, трпи, надевај се. Промените што ги правам кај себе, сакам да ги видам и кај другите.
Мразам кога само јас се трудам за нешто, а секогаш пак ко за беља се запнувам за оние работи што ни пола не ми се вредни за борбата.
Игнорот чудно ми функционира, прави уште толку да не можам да исфрлам некој од ум.
Блесаво.. ме мачи тоа.

Сакам да се вклопам целосно сега. И да не ми е грижа што понатаму..
Ми треба и одмор, ми треба и добра причина.. Причина, за да сфатам дека не е се` залудно.
Ќе дочекам, хм?

 

http://www.youtube.com/watch?v=2n1GDrEvgxM&ob=av3n

УФ,најзадоволна и најсреќна сум.Дома сум скарана со сите и навистина доста разочарана и увредена а богами и изненадена од мајка ми.Лош ден.Лошо чувство.

На крај излегов со него иако ич не ми се излегуваше.Ме собра и ме однесе на едно толку романтично место каде што е далеку од цивилизација и се што можев да видам од таму беше небото кое го осветлуваше месечината.Месечината го осветлуваше неговото лице кое го милував цела вечер. ЛЕЛЕ луѓе толку ми беше убаво....
Бакнежи и прегратки...страсно бакнување и милување...воздишки од среќа...воздишки од задоволство...добри совети од него...сега приметив дека иако е толку неозбилен и секој муабет му е шала и смешка или евентуално виц..тој е многу добар во душа...паметен е ...
Ми покажа дека се грижи за мене..Уживавме цели 3 часа заедно сами и далеку од луѓето,далеку од гужвата.Далеку од се,.Ние сами со антена 5. Ахххх не,не! џабе ви опишувам кога неможам дури ни да ви објасним ни да ви нацртам како ми бие срцето и како ми светат очите во моментов.Како ми е мирна душата.Како не ми е гајле за никој и ништо.

толку од мене..ако продолжам ке пишувам до утре и пак нема да завршам.........


слатки сништа

 

сдк тоа со лајното саат време го читам и не можам, ниедно мислење така не ме насмеало
овоа и на дузи за прдешките се врв!!!
нема, нема на форумов посмешни мислења

 

Кое е мислењето за прдешките, јас не го знам

 

Последниве три месеци пораснав повеќе отколку за целиот свој живот.
И тешко ми е.
Еве, повторно е 3 часот по полноќ, а јас сум тука. И секоја недела е ваква. А за три часа треба да сум будна, треба да сум на пат. И секој понеделник ми е нов почеток. Можеби затоа мразам понеделници. Заедно со сето тоа станување-околу-6, носење, селење, одење, враќање, бркање автобуси, предавања...да, понеделниците ми се толку напорни и толку неомилени.
И сакам назад.
Обично не сум човек што жали за „старите добри времиња“, но деновиве...период ли ми е, ПМС ли ми е, ама постојано ми се плаче. Ми се плаче, а не можам да испуштам солза. Вриштам одвнатре. А зошто?! Си го сакам животот! Моментално имам се што би можело да ми затреба. Добри другарки, доволно љубов, родители кои ми пружаат се, го живеам животот што го посакував, горда сум на себеси и одам напред, а зошто тогаш овој немир?
Порано се беше полесно (колку пати сте ја слушнале фразава?). Ама навистина беше. Најголемиот проблем ми беше тестот по Математика. Ех, да се вратат тие времиња сега. Кога најстрашна работа беа писмените и испрашувањата. Но, како што мојата драга цимерка вели, а јас целосно се согласувам со неа, учењето од книга е најлесно. Што да се прави со работите што не ги пишува во книга? Не знам што ќе се прави со тие работи, некои ги знам, некои ги учам, со некои маки мачам. Ама не се предавам. Никој не забележал дека ми е тешко. Само понекогаш имам вакви...моменти, а Фемина е тука да ме ислуша. Фала Фемина.

Иначе ова погоре куп расфрлани мисли, ни смисла немаат. Не ги читајте
(и баш ми е смешно, мојов супер-сериозен пост наспроти двава погоре, хаха)

 

Понеделник ...
Сакам да кажам добро утро на сите што го сакаат почетокот на неделата.
Освежува... Не зближува, ама дефинитивно дава посебен шмек...
Крај на ноември... А почеток на нова недела...
Доцна есен. Мириса на зима.

Се разбудив со блага настинка... најверојатно во почетна фаза, а баш се чудев како оваа есен ме одмина настинкава... Ама ете ја дојде... Се е во ред.
И покрај настинките, грипови и студот до коски, пак ја сакам есента... Има посебен шмек... Ма животот си има посебен шмек...

Ми се патува, природата е прекрасна... Мелем за очи и душа

 

Ако денот по утрото се познава,јас се заебав. Се заебав уште кога ги отворив очиве и помислив на петок.
Се разбудив да живеам до петок. Ама ич не ми оди да се фокусирам на утрово,на денов,на седмицава.
Очекувањата ми се на дното,расположениево разнишано,за планови незаинтересирана сум..и тврдоглаво го чекам петок. Тапа фраер.
Мир,харомонија,љубов,насмевки,сонови..до петок.