[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Изминатите неколку недели ми беа веројатно едни од најтешките периоди во животот.
Одмарав од виртуелниот живот, бидејќи премногу работи ми се случија во реалниот.
И мило ми е што најтешкото помина, па сега конечно можам да здивнам и да вдишам длабоко.
Добив време за себе и за луѓето околу мене.
Многу нешта запоставив.

Јас сум човек со однапред зацртани планови и цели. Мразам вакви моменти на неизвесност. Ја сакам спонтаноста, но не и кога иднината ми е под знак прашалник. Некои работи во животот едноставно не зависат од нас самите, а јас во моментов многу би сакала да ги држам конците во сопствените раце.
Ох судбино, какви ли планови кроиш за мене?

Во меѓувреме додека го чекам одговорот, учам како да уживам во животот.
Апстинирам од кафе, но не и од „кафе“ дружби со пријатни луѓе. Делам насмевки, чувам мали желчиња, купувам филигрански накит, јадам сладолед во октомври и пишувам.
Многу пишувам.

Фотографирам портрети на стари бабички на чија улица израснав. Патем, додека објективот ги забележува емоциите испишани низ нивните збрчкани лица, јадејќи локум ги слушам нивните животни приказни. Нижам измешани чувства и мисли, решавам задачи по математика со дропки и мечтаам за бегство од градов. Барем на неколку дена. Само јас, тој и свежиот планински воздух кој ме тера да му заспијам во прегратка за да се стоплам.

Собирам парчиња соништа, се обидувам да се вратам во колосек и водам внатрешна борба со себе.
Како што би рекол Момо Капор - "Teži i od građanskog i od verskog rata je onaj koji svako vodi sam u sebi."

 

Посакувам во овој момент да можам да и заѕвонам на ташната за у школо, да ми каже кај е.

 

Добра си жими све, јас најчесто сакам да им титнам на клулевите кога брзам за на работа, на ташната никогаш не ми текнало. Мислам дека си многу несреќна со школово, стисни заби и издржи, еден ден ќе ти се исплати

 

Ако се сопнеш два пати на ист камен,тогаш вреди да си ја скршиш ногата!
Ако има во ова вистина(а верувам дека има),тогаш јас одамна требаше да си ја скршам ногата.
Ама многу сум упорна и покрај тоа што се уверив дека патот по кој што одам е погрешен...
Е тоа сакав да кажам.

 

Па и колку сум несреќна, тоа е чудо.
Туку си го најдов ранецот, дури позади кревет.
Што е најтрагично, додека го тражев си ја обележав половината со една доста длабокичка гребнатинка.

 

Или во превод ,,И си поминуваат месеците како да се денови.."
Извинејте ако не ми е точен преводот,незнам шпански само општо

Сакав да кажам дека си поминуват денови,недели,месеци,години...Некои луѓе се менуваат или пак самото време се менува,има ли нешто што останува,а не плови во времето?

 

СДК дека сум најсреќна дека Интер пак си ги дупчи Милан
Браво маченца најјаки сте ми

 

E не е лесно да учеш како се прават и раѓат деца. Ич не е лесно.

 

СДК Не Едека немаш среќа во љубовта, туку Бог те чува од погрешен избор!

 

Да беше само ранецот... Мене главата незнам каде ми е. А камо ли слободната, новчаникот, мобилниот, клучевите... Собава ми е како атомска бомба да ми паднала внатре. А во фиоките како мегагигаатомска бомба да ми паднала.

Се вратив од екскурзија, и како изгубена во просторот се чувстувам. Утре кога ќе станам од спиење, нема да се чудам, ако пред подрумот од влезот, застанам, ѕвонам на ѕвонче, и чекам да дојде лифтот. Па некој така фино-лепо да ме испцуе, за да ми тргне денот, така благословена.

Иначе да, убаво си поминав. Само што јас не сум многу за шетање. Чим во своја населба се губам, а не пак надвор од М. Ама добро.

Ако не од оваа, од другата недела сигурно ќе почне колењето во школо. Ќе помине и тоа. Што не поминало, па тоа да не помине.

И така ти викам. Незнам да раскажувам. Оти сум бетер од Цацко, во таа работа.
http://www.youtube.com/watch?v=XncmurHmg8g

 

Прво па машко, денес ептен радостии, се разбудив крај мојот Буцко сабајлечки, Меу ми се породи, мојата омилена трудница од Труднички муабети, си најдов кученце на улица кое сакам ненормално многу да го вдомам, пешачев неколку пати низ населба и многу ми бидна убаво, си фатив 500че во кладилница, од прва,

 

Пред да му кажеш тајна на својот пријател, не заборавај дека и тој има свој пријател, и... сите да знаеа што зборуваат меѓусебе, на светот не би постоеле ни четворица пријатели! Не знам кој го кажал сето ова, ама кој и да е - во право е!


Чувството кога се ежиш целата и ги чувствуваш морниците по целото тело, стомакот ти се превртува и не, не се пеперутки туку аааааааајкули од внатре те јадат... се чувствуваш чудно, како да очекуваш нешто и приметуваш дека... не, не си заљубена, си добила. Менструација е во прашање, да тоа ми се случи денес.

 

Се молат хормоните да не ми прават цигански работи.
И се молат непознати мажи со сомнително потекло да не ми се дерат по улица со ХАБИБИ уејт фор а минит,уер ар ју фром хабвиби дур си го шетам кучето! Мајке ми се исплашив, не друго... делуваше како вахабист и замислив како ми го убива кучето со калаш,а потоа мене ме зима бело робје или ми вади бубрег...

 

Јас и тој - Јинг и Јанг. Целосно различни, а едноставно неразделни. Заедно за да си помагаме еден на друг, да се водиме на вистинскиот пат, да си пружаме рака кога ни е потребна, да учиме еден од друг, заедно да си ги исправаме грешките. Да се гушнеме кога ни треба утеха, или пак само нежност. Јас и тој - две парчиња од едно исто цело.

 

Убаво е кога имаш другар (потенцирам другар а не другарка), зашто другарството со машко е многу поубаво отколку со женско. Барем според мене. Барем откако доживеав и искусив се и сешто. Мислењата ми се менуваат и сега повеќе го ценам другарството со машко.
Можеби постои опасност и онаа фразана за прераснување во нешто повеќе, љубов, страст...
Но се надевам дека има среќни исклучоци.
Прекрасно е да слушнеш искрен совет, мислење и поука без да се плашиш да не е кажано од љубомора, завист и слично...

 

„Тегобноста не ме напушти и верувам дека наскоро нема да ме напушти; но јас веќе
не страдам од неа, тоа веќе не е ни болест ниту пак одминлив напад: тоа сум Јас.“
- Жан Пол Сартр, Тегобност

Си одам пред некој ден од теретана накај дома и слушам бучава, џагор, весели деца кои си потпевнуваат бесмислени песнички и родители со насмеани лица, налутени и разгалени деца кои врескаат на цел глас за да го добијат она што нивните родители сметаат дека не треба да го имаат, луѓе кои брзаат да ја поминат улицата, луѓе седнати во кафуле завртени со главите накај улица, девојки во 15ка штикли на сред бел ден и фустан на половина од нивната висина, возачи од автобуси кои секој ден ги поминуваат истите улици, таксисти излезени од автомобилите, стара бабичка која тргнала некаде, а не и се гледа и ми подава лист да видам кога и е следниот автобус, а притоа ми се жали како да сум директор на ЈСП бидејќи треба да чека половина час.
И посочувам клупа на која може да седне и продолжуа со поплаките. Печело сонце.

Епа пече. Ги пече сите подеднакво. Зарем тоа е причина за незадоволство?!

Тргнувам накај дома, пробувајќи да го игнорирам фактот дека и јас сум дел од таа заедница на луѓе кои механички живеат, постојат, ги извршуваат обврските и заспиваат навечер.

Почнува да ме обзема тегобност, станува дел од мене, дел од градот, од метежот, виорот од луѓе.

Поминуваат покрај мене група насмеани лица и се прашувам дали навистина не можат да ја почувствуваат тегобноста околу мене, или самиот факт дека никогаш не ја искусиле автоматски ја оддалечува од нив, ги заобиколува, бара друга жртва која ќе подлегне под неа?!

Се оддалечувам од вревата, доаѓам до парк, подалеку од улиците, тапиот звук на моите чекори.

Мир.
Мир кој го смирува моето забрзано срце и забрзан чекор.. И сфаќам.
Ми треба тишина за да можам да го слушнам звукот на моите збунети мисли.

Викаат толку силно, но не можат да го надвикаат звукот на сите тие автомобили, автобуси, забрзани штикли, певливи и врескави детски гласови...Од што се раѓа конфузијата, тегобноста.

 

Потполно те подржувам и се согласувам, супер е да се има другарка (зборено од моја машка перспектива) со која ќе можеш се да збориш и да споделиш и да нема крај на безбројните дискусии. Толку блиски, а сепак другари, тоа е интересниот дел. Го имам осетено тоа, но со истата таа другарка се скарав и веќе не збориме, па ако ме чита поздрав до неа. А баш супер ни беше, све си зборевме.

Инаку она што сакам да кажам т.е. СДК дека викендов ја почнав сезоната на ајвар (iVar ), така што премиерно изедов тегла ајвар и се прејадов до толку што стомакот ме болеше и мислев дека ќе ми пукне. Но што да правам кога цела година немав осетено ајвар на моето јазиче, па еве истерав мерак.

Си поминав солиден викенд претежно дома и надвор на некои моменти и тоа... одиме утре понеделнички во нова недела.

 

Мака ми е што не можам да си пишувам толку често како порано, но од друга страна задоволна сум што можам барем да се приклучувам и да читам од време на време, па и тоа е нешто отколку ништо.
Време е посериозно да си ја сфатам работата.
Пред мене се ближи првиот колоквиум, книгата од 500 страни по Генетика ужасно ме плаши и ми влева чувство на стрес.
Друго околу студенсткиот живот фала на прашање немам што да кажам, се навикнав, сега за сега добро е, кувам повеќе од вообичаено, мијам тањири секојдневно, перам на раце, се грижам за домот повеќе од вообичаено, се будам сама и никогаш не ми се случило до сега да се успијам, секогаш фрлам ѓубре на моја иницијатива(зошто нели нема сега кој да ми рече да го фрлам), сама купувам намирници и се што е поребно околу станот, самоиницијтивно смукам секоја недела па дури и рибам паркет редовно, ако тие работи ги правев за да и помогнам на мајка ми и да ми биде мене поубаво сега останува само второто и затоа што нема кој да го прави друг место мене и цимерката.
Се соочив со носталгијата и успешно ја совладувам, сега и технологијата донекаде си помага и си игра своја улога, нели преку скајп и телефонски разговори поинако е него ли никаков контакт да немаш.
Како одеднаш да станав позрела и поодговорна, но и посериозна во исто време.
И тоа би било тоа, сега слушам музиче, помина полноќ, а сабајле треба рано да станам.
Имам уште многу за кажување, ама ќе ми треба уште пола час додека ви напишам се.
Уште еден интересен детал ќе ви споменам.
Дечкото што го сретнав кога се шетав со татко ми првиот ден после мојата преселба повторно го сретнав како слегува по скали во мојата зграда додека чекав лифт, што значи дека седи во мојата зграда и ми е комшија. Интересното е тоа што кога го видов многу ми се допадна, а јас ретко паметам фаци, а за чудо неговата ја запамтив и бев повеќе од пријатно изненадена кога го видов по втор пат Морам да признаам и дека првиот пат кога го видов осетив некое чудно чувство или вибрација, имав чувство како да го знам цел живот и после повторната средва, речете дека судбината не вмешала прсти?
И така, со оглед на големината на мојата зграда шансите да го сретнам се 50-50 зошто во рок од 8 месеци можам и три пати и пет пати и 30 пати и 80 пати, но и ич да не го сретнам.
И тоа е тоа, ви посакувам пријатна ноќ и убава работна недела!

 

Иронично е тоа што кога малку по безобразно и дрско се поставувам на запознавање и оставање прв впечаток кај непознати девојки, добивам подобар фидбек.

Претставувањето во најдобро светло (nice guy) до сега никогаш не ми има дадено некои посебни резултати.


Синоќа малку вино му помогна на Џекил да стане Хајд... па се опуштив на вокабулар.

Имам чувство дека како појава луѓето од старт ме проценуваат како некој "негативец" и веројатно очекуваат да сум "лош"