[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

До кога вака? Смачено ми е од дволичност и лицемерие, јас сум искрена барам искреност за возврат.Ама изгледа искреноста е многу ретка појава деновиве.

 

Имам папагалче!! Женче е, сонце исплашено..
т.е. не е мое,мајка ми го доби за роденден,ама како и да е. Ја крсти Арчана. Кој гледа индиски серии,ќе знае. Јас сум крива, демек на шала и неа и се свиде. Тоа е..

Убав ден, чим е ладно,ама има сонце мене автоматски све ми е супер.
Дури и настинкава проследена со главоболка и вртоглавица не ми смета...
Дури ни страшните вести за страшниот јануари,кога имам 9 полагања,ден за ден.
Дури ни тоа дека баш така ќе го поминам роденденот.
Ништо,ништо..
Денеска се е добро..

 

СДК нешто за нашиот министер за здравство. Млад и амбициозен, тоа е ОК. Кога им објави војна на докторите митаџии посебно на хирурзите, си реков добро конечно некој има стратегија и знае од каде смрди.
Но, од тоа ништо, за потоа да им објави војна на бубашвабите. Не дека бубашвабите не се проблем, но тие не се решаваат со еднократна генералка и лишување на пациентите од домашна храна. Како нема да има бубашваби во зграда и канализација изградена во пеесетите.

Знаете што значи да му забрани на пациентот да јаде домашна храна? Да не ви го опишувам болничкото мени, особено ако се земе во предвид дека има пациенти кои со месеци остануваат во болница. А домашната храна им е единствен допир со домот, со семејството...

Сега гледам некој проект за електронско закажување на снимања, шифри x,y,z, порака по меил. Дали е свесен тој која категорија на пациенти, корисници на услугите на јавното здравство доминираат, несреќници од каде ли не, за кои едно ѓеврече е луксуз, а тој мејлови ќе им праќа.

Полека и сигурно се уништува јавното здравство, а после ќе биде кој има-ќе преживее.

 

Го објавија мојот прв пост за Лундагард. Треба да се порадувам веројатно, ама нешто скормни ми се емоцииве. http://eng.lundagard.se/2011/11/28/a-time-for-the-golden-oldies/

Ноќва ми е изгубена, а со нејзе и јас.. Важно бев купив честитки, чоколатциња и мала играчка, да пратам по пошта на Мила. Напишав писмо најчитко што можам за да може сама да си прочита. И се јавив на сестра ми, се израдува премногу, ми вели ајде доаѓај си ми фалиш. Ах колку ја сакам и нејзе и тие две ѕверчиња дома.

Ноќва ми мириса на долги љубовни разговори, фантазирање и планирање, каде да се закотвиме неколку дена сами околу и за Нова година, без никој околу нас.. Мир, соба, езерото, јас и тој. Миличка таа недела не се паѓа кај мене.. така да ќе се изолирам од луѓе и ќе си се сакам самата себе и него.

 

СДК кога сум тажна би можела бесцелно да талкам сама низ темнициве пропратно со тажна музика во која се пронаоѓам.Избегав од дома,од сите предмети што ме потсетуваат на тебе за да бидам сама и да прошетам за да се ослободам од сите негативни емоции за повторно да те сретнам.Да,ти мораше да бидиш баш пред мојата зграда во моментот кога јас сакам да излезам.
Зошто сум сама?Зошто немам никој на кој би му се јавила во вакви моменти?Зошто немам некој близок што би излегол со мене во било кој момент,некој на кој би му се јавила во било кое време и некој кој би ме поддржал и би бил со мене секогаш...

 

Spoiler

Почеток.
Не, тоа е еден нов крај.
Но,ајде да ја започнеме приказната како што е редот.
Од почеток,наместо од крајот.
Врменската прогноза беше неповолна, но сепак не ме спречи да бидам високо.
Можеби и повисоко и од моите очекувања и секакви способности, но успеав и издржав.
Не прашувај незнам ни јас како.
Но,ете. Ги средив мислите во врска со тоа.
Зошто имаме преголеми очекувања?
Зарем толку сме неспособни да бидеме малку постудени во врска со тоа?
И зошто зборувам во множина,кога мислам само на себе?
Да, токму така.
Очекуваш нешто што не постои, се радуваш на нешто што ништо не значи, не знаеш ништо.
Затоа ова за мене значи почетокот...ама на крајот.
Ги врзувам рацете за се.
Од една грешка во друга, повторно извини иако беше сосема непотребно.
Бедови Ашлинг, бедови те маваат.
Но, што поблиску се рацете до тебе, тоа помалку ќе се бедираш.

За да не пропадни 18+ знакот ајде да употребам некои гадни зборови
У пичку матер, кур, газ, пуши го, еби се, курва, египетско магаре.

 

Колку треба да си себичен и прост за да го свртиш грбот на некој што 30 години те гледал како капка на дланка и ти дал се, а ти не си придонел за тој дом ни колку големината на ноктот на малиот прст, само заради (извинете на изразов) една путка?
Сфатив дека има многу паметни жени, итрици, што можат светот да ти го свртат на најлошо, а ти да бидеш убеден дека се е срцкасто розево.
Ама и секоја чест за мажите кои се слепи и дозволуваат така. И за тоа теба талент, неможе секој така...

 

^ Добар начин на привлекување внимание, морам да признаам дека наседнав!
Јака финта за некоја реклама.
Нешто као:

 

СДК..си гледам вака низ новите мислења и наидов на темата "Малечката невеста"..прво на што ми текна беше..петок, вечер..одам кај една другарка (задоцнив)..и гледам сите испоседнати..зјапаат во ТВ..си викам што ќе беше тоа? Та нели се собравме да гледаме филм? ..Ма јоок ќе сме гледале откако ќе завршела епизодата.. ..викам ај да видам и јас што чудо ќе беше ова..(инаку не сум фан на турски и индиски серии.. ) И седнувам..и се обидувам да сфатам што се случува..кога одеднаш го "упуцаваат" девојчето.. во чело(оно да ти биде такозваната Малечка невеста)..леле мори мајкоо..15 минути додека да падне..па фацки..ово оно..као шта се десило? ..Next : ја носат во болница..при нормални услови..човек би умрел на лице место ..ама нее..таа не се предава!! ..следуваат сцени : плачење, кубење коси.. нажалени фацки..од типот :

Spoiler

и то..следува најлошата вест : таа умира!! ..паника на сите страни..докторот со "престижна" диплома се обидува да и помогне..то ест...и ги масира рацете за да не и студи де..пошто греењето не работи..не е платена сметката.. ..туку...и мене како на Calliope :

Кулминација : Стигнува нејзиниот маж (читај : 12-15 годишно дете) и и' вика : стани да си поиграме!!.. (со пропратено тресење џоа тетрапак.. :geek: ) ..и таман си мислев крај..умре жалната..почна да мрда..реакција : втф? ..Али то ти је..Индија..(Боливуд)..то ест цврсти глави имаат..де..

PS: Се извинувам што ви одзедов дел од времето..

 

Многу се нервирам кога ми доаѓа да кивнам, и таман се спремам, престанува и не ми се кива.
Настинав јас, носот како луд ми тече и грлото ме боли. Пу јз‘к.

 

Да се живее во светот без да се биде свесен
за неговото значење е исто како да се талка
низ огромна библиотека без да се допрат книгите.

 

СДК и воедно да и го честитам роденденот на мојата лепотица!
Голема да расте.

 

СДК дека вака „прекрасно“ понеделнички ми дојде.
Денов е кисел и смрштен. Не знам зошто. Времето е створено за пикање под ќебе, добро филмче или книга и спиење.

 

Кога ме носел штркот кај мама и тато му паднала вреќичката пред време. Јас дефинитивно не сум родена за во оваа држава!

 

Имаш право , Требал штркот у Киргистан да те стави да видиш што е пекол

 

Сдк по не знам која форумула од теорија на веројатноста може да се објасни ова што се случува. Од сите 7 милијарди,од сите можни места од овој чудесен свет,да сретнеш некого во зачадена просторија и да ти биде како призор,да му се доближиш и да сфатиш дека тоа си ти,само обоен во поинакви нијанси. Дали е среќка на животот или нешто кое стои како надеж бидејќи е невозможно да бидеш со некој како ти самиот...
Верувам дека математички,сосем логично да се објасни овој чуден состав на настани кои ми се мешкаат помеѓу разумот и лудоста... Да бидеш создаден на ист начин,кој состав на енергии со чудесни разлики од само еден број кој лудо се мотка низ сите ѕирки и проѕирки на оваа лудост наречена живот. Еден единствен број ги дели нашите родители,мене,тебе,вашата синергија,мојот,твојот број,нашите родендени,сите последователни личности и наводни случајности. Додека пискав од страв,сигурно го правеше и ти истото на другата страна од светов...па да,сигурно,заеднички го утврдивме низ смеа,а потоа се нижеа настаните кои се поклопуваа како нашите дланики онаа вечер кога дојдов премрзната и ставив на коцка една цела магија и среќа и никогаш не се покајав. Веројатно наликував на бедуин,но тебе не ти пречеше,ме покри и ме гушна со сета топлина.
Дали вечерва или овие години наназад,јас,ние сме свесни за нашата логичка поврзаност,а што е тоа што не влече назад и назад...веројатно го носи моето име и презиме. Веројатно јас сум целиот кривец кој времето го влечка и глуми трпение до последната станица кога ќе бидам пред свршен чин и ќе морам да се соголам во име на среќата и сите скршени чинии по подот и една кујнска маса на која сигурно ќе се води безброј пати љубов,појадок,ручек и вечера и ќе се создадат можеби деца кои овој пат по сигурно ќе имаат очигледно поврзана судбина и ќе го носат истиот наш посакуван број ко добитна комбинација...а можеби и нема...јас како и секогаш ќе се проголтам и никогаш нема да се свртам...
Од тебе го добив најголемиот комплимент во животот,дека приликувам во ставовите на оној кој денес ете си замина од светов.Веројатно само ти и татко ми верувате во она што го кажувам и ви се допаѓа да го слушате,па се осуди да ме наречеш Анте Марковиќ на една дискусија,само жена,па дури и помлада(а јас само сум добар ученик(тогаш) со став и желба да се искаже со особена љубов кон новонаученото,без да сакам сега да звучам претенциозно),контроверза,за кого како,за оние помалку наивните и себични,веројатно поголем од што другите претпоставуваат.
Ти благодарам независно на било што во животов,што воопшто се појави. Ако не се случеше ова,јас сигурно не ќе си ја знаев изгубената половина.
И не е ова љубовен текст кој би требало да оди во што би му кажале,зошто сигурно таму не припаѓа...
Колку што си го имаме целиот одраз еден на друг,личиме како одгледани од исти родители, толку многу се разликуваме. Ти ќе продолжиш да талкаш по собите на изгубени души,а јас се разбира ќе одам со глава во ѕид до следната средба која ќе остави белег. И ти благодарам што ме остави онаму каде што учтиво те замолив и беспрекорно го почитуваш тоа,удостојуваќи го со повремено внимание кое е сосема доволно да не го згазиме светов.

Утре е вторник...мразам вторник. И можеби звучам по малку депресивно и летаргично,но напротив,се чувствувам совршено со неколку несовршености...заради моменталната лудост и лутина на обесправеност,вина и бреме.
Сите вие,20 000 женички множени на 10 кои читаат...може некои од вас ќе ме скокнат,некои ќе ме разберат,некои ќе сочувствуваат,некои ќе ролаат очи...што и да е...не ми е грижа.Мене лесна ми е душава.

 

Главата ми пука од болка, и срцето но од љубов.
И толку многу обврски, јас ке ги завршам во 5 до 12, повторно беспрекорно.
Веќе не се трудам многу околу нештата, пуштам да биде, уживам. Не ми треба сосема среден живот, многу е досаден.

 

СДК...

WE STOPPED CHECKING FOR MONSTERS UNDER OUR BEDS WHEN WE REALIZED,THEY WERE INSIDE US.

 

За крај на денов ќе ја напишам тука реченицата која ме трогна овој ден.
Кратка, јасна, вредна за секој збор.

Постојат многу сиромашни деца, на кои родителите не им дале ништо друго, освен пари.


Убави сништа имајте сите вие БОГАТИ ДЕЦА, деца полни со љубов од родителите, ништо не е побитно од тоа, ништо.