[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Мразам кога сум принудена да и ќутам на некоја будала, која нема три чисти од ништо во животот и на која мама и тате и давале цел живот се на тацна. Ма иди помачи се малку, заработи со свој труд нешто во животот па после прави ми се фраер. Мрзо светска. И ти мене најде да ми кажуваш. Пффффф...Ама не ни сакам да дискутирам со тебе. Ќе треба да направам будала од себе, да се спуштам премногу ниско за да стигнам до твоето ниво. И пак ќе ме победиш. Во идиотизам.
И не е фер, пак баш на таквите луѓе се им се мести само од себе. Како велат, „На слепото пиле Господ му прави гнездо.“ Затоа се им оди како подмачкано. А нас другите, навидум паметни и успешни, пишано ни е изгледа се со мака да постигнуваме, за се чесно да си се измачиме. Е не е фер!

 

... многу ја сакам мајка ми. Љубовта кон мама не ја манифестирам на бизарен начин, со прераскажување сексуални искуства, или со тон лигавење и целуфки (мајка ми не обожавател на такво изразување емоции), но јас ѝ се восхитувам, ја почитувам, и навистина не знам кај ми бил паметот, кога сум мислела дека не знае ништо или дека е дете на Ѓаволот, жива злоба.
Таа е нежна, пожртвувана, многу приврзана за домот и семејството, од едно прави три, од ништо - нешто.
Мајка ми е борец, плачка на тривијални глупости - ко смртта на Али Риза или зошто тоа црнче го осудиле во филмот за убиство, поради едно парче леб, леле сум го мислела цела ноќ , но и покрај ваквите ишјуз, поседува неверојатна сила, и физичка и ментална, и е столбот на нашиот дом.
Каков маж, какви бакрачи, мајка ми е и мажот, и разумот, и силата и уставот.

Три пати УРА за сите мајки.
Денес одат на викенд со големото бебе, и толку се радувам, исто како да одам јас.
Сум ја опремила со мафини и секакви чудесии за по пат.

И навистина се чудам како го земала големото бебе за животен сопатник.
Не дека он е прелош, арен си е (благодарение на нашите дивајн интервенции), ама дефинитивно - не ја заслужува.
И секој ден му го трубам тоа, за памет.

***
Во врска со долгите врски и постот на Мис Ричи, ми се допадна, зашто е реален и вистинит, но сепак не кликнав лајк, бидејќи не соодветствува на мојата сегашна ситуација.
Причината поради која на луѓето во долги врски им е досадно, е зашто се форсираат премногу на почетокот, запаѓаат во трансови, не дозволуваат нормален, па дури и бавен развој на настаните.
Се` сакаат да искусат во првите месеци, и до шестиот месец се веќе како во брак.
Другиот дел од проблемот е што премногу се опуштаат, па на девојките им импонира фактот што дечкото може да ги види мрсулави и немиени во косата, кога се болни да речеме, или фактот што може комотно да си прднат пред него, без срам и перде. Или додека какнуваат, со отворена врата си муабетат за тоа што ќе вечераат.
Епа нема да е како на почетокот, нема да е интересно, и дефинитивно - нема да е романтично.

И после толку време, јас секогаш се штрекнувам кога ќе го видам дечко ми, кога ќе го допрам, вчера додека бев на работа, мислам дека срцето ми заплака по него, дури и јавно изјавив дека - едвај чекам да си го гушнам, му пишав пораче и дојде да ме земе.
Секогаш безобразно го фаќам за газот, му шепкам саде безобразности, и воедно му ги правам , и нашата љубов не сум дозволила да прејде до сигурна, но убедливо досадна монотонија... секој ден е ново искуство, нови чудесии, посакување и страст и не пекам по првите денови од врската... можеби овие се тие кај мене, а можеби едноставно се развиваат уште повеќе и поинтензивно...

 

СДК ... Во "државава" следен чекор е дерење на кожата од народот. Место слоганот ветуваме-остваруваме и оние стотина, илјади ... милион чекори, треба да стои крадеме-дереме-газиме се пред нас. ММ!

 

Професорите се професори и тие покрај тоа што треба да си го предаваат предметот треба да ги научат учениците на добри манири.
А денес обратно.

Spoiler

Жив пример :
Одам на училиште прв час празен , после уште еден празен уште еден...
се така до сега..
ЗОШТО ОДАМ
кажете не идете на тој и тој час и готово и за нас океј и за вас
Глупави професори.
Затоа понеделник ке одам ..
Ние не сме играчки..
Се влечкам по автобуси, налет тоа што немам бесплатен превоз па 50 денари за тоа ми одат . Не се многу ама неделно се 250 денари само за автобус.
Изнервирана сум премногу ми го расипаа најубавиот ден .

Имајте убав петочен ден

 

Кој би рекол дека јас онаа Адријана Ацевска од "Кеш кеш" си ја слушам секојдневно и тоа по неколку пати...Па дури и ми е многу мила, ептен симпатична. Она да ти била истата девојка од "Разиграни бројки" кои малата моја ги обожава посебно пак кога таа пее, ја имитира, сака да биде како неа...

 

Боже те молам нека биде добро кутрето ....толку многу го сака не можи без него !

 

Колку само ми се спие...

 

Сдк да не се грижите што другите мислат за вас,затоа што ти се презафатени од мислата што мислите вие за нив. може звучи смешно но вистинито е.поздрав

 

Ах како сте, долго ме немаше, недостигавте.
Прво сакам да им се заблагодарам на членовите на тимот Фемина, а Билката посебно зошто се погрижија да ми ги средат проблемите со профилот.
Ако некој се прашуваше каде сум, сега ќе знае каде бев.

Друго што сакам да кажам е, дека синоќа си спиев кај него, не дека е прв пат, откако сум на факс, има некој ден кога божем сеуште сум во Ск, а јас заминувам да спијам кај него, е муабетот ми беше дека нема ништо поубаво од тоа да се разбудиш сред ноќ и сфаќаш дека сте толку испреплетени што ти отрпнале нозете и некоја рака, ама ти е мило зошто се гушкате цврсто и сонувате заедно.Скапоцено.

Исто сакам да ви се пофалам дека си купивме нова кола.Ќеф ми е зошто татко ми одамна ми нема звучено така радосно, знам материјална ствар, ама ете мерак ми е зошто ние како фамилија одамна се немаме порадувано на нешто ново материјално.Па вечер ќе не вози во неа и ќе не носи некаде на јадење.И се радувам на тоа, зошто кој знае од кога немаме јадено заедно.

Одам јас сега да гледам серии и да се гушкаме со кучето.
Кажав дека ми е мило што се вратив Многу бе женички,многу!

 

Сакав да кажам...

Вивалди, веќе немаме 4 годишни времиња!
Нажалост. Октомври е како некој господин, галантен, топол и лажлив како Доријан Греј. Зима, не сакам да помислам со која храброст ќе ни ги збрише улиците под бел јорган. Се будам - ми студи, одам на работа - топло ми е. Имунитет на ајкула ми треба за да ги издржам овие трансферзали на измени наоколу. И да. Самите ние сме си криви, на долг рок.
Но ај да не почнувам сега со жалопојки околу животната средина. Ама така, чувстувам дека нешто треба да се направи. Да се седи во темница како сега, зошто немам убаво осветлување од надвор. Собата ми гледа на запад, не уклучувам ламба, единствено само светлово од лап топов удира во очи и на превриеното кафе му дава уште потрагичен шмек.

Вчера се изнаплакав на Трето Полувреме. Решив да го гледам оперирана од школски деформации, да не речам ко со четврто одделение. И успеав. Плачев на сите делови кај што музиката го покрива стравот. Кај што станува отпор, пркос, како сакате наречете го. Тој дел од филмот навистина ми удри емотивен гром во срце. За дикцијата и одреден неразвиен однос во поглед глума на одредени актери, сепак имав факултет да забележам куп недостатоци, но ајде. И филмот е речиси како недовршен, но направен на недовршено совршен начин. Ахам. И сама си влегов во тоа конформистичко поле, за да не ми создава главоболки потоа. Знаеш, кога учиш 4 години теорија и поетика на книжевност, ти се заморува главата од толкување на се’ и сешто. Дигресија - татко ми ме прашува дали сакам пире за ручек. Се лутам ко да ми е крив. Нешто не е среќен. Не знам што му е. Му е криво зошто не може да оди за Србија да ја види сестра му. Треба да го испитам тој случај.
Ви се случува да сте детектив по дома? Мене скоро секогаш. Емотивен детектив. Сите други работи можам да ги проценам како гледање огномет после спектакл. Јасно и гласно. Ама ова климактериумов понекогаш погрешни сигнали ми дава.
Им треба одмор. Им треба да не плаќаат долгови. Им треба да мижат седнати крај езеро, море, со пиво в рака и бриџ до утре сабајле. Сакам да им го овозможам тоа. Не можам сега. И тоа треба да го мислам и остварам.
Патувам од една тема во друга. Петок. Го сонував либето, како му пружам фелацио на гелендер од скали во домот кај што престојува. Бевме кратки и нервозни. Ми недостига на секој начин. Не постојат ни зборови веќе ни социјални мрежи кај што можам да пренесам единица мерка за недостиг. Се трудам да не паѓам во патос, ни во дестабилизиран ерос. Верна сум на своите емоции и мисли и го чекам, зошто знам дека вреди. Знам дека тоа е тоа. И да не е, илузиите ми се друштво од мали нозе, ќе преживеам.
Сомнежи, скриени во петочни солзи. Ама онакви, оладени како бурек после бурна ноќ, како тело на птица смрзната под јануарски снег, како намокрени чевли по дожд.

Ги греам со музика и спомени, сеќавања за Нас.
Да си дојдеш, да имам кому сево ова да му го прераскажам, Љубов. Да ти зготвам омилена супа. Да спијам со главата потпрена за тебе, а да лажам дека не ми треба перница.

Море сокол пиее... Вода на Вардарот.
И јас така. Пеам додека не заплачам.

Викендов, нека ви се случат заносни нешта. Мене... Што сака нека ми биде, само да ме биде.
Цувки праќам.

 

Ме боли неправдата многу. Да не зборувам пак кога ја чувствувам на моја кожа...

Е што да направам? Епа не знам, ама нема да си седам со скрстени раце!

 

Значи од дома да излезеш и ќе се изнаслушаш безброј глупости. Така јас и уште неколку пациенти чекаме пред врата во болница и доаѓа еден „господин„ целиот наконтен и носи едно девојче со него и веднаш се „оправдува“: “Не, ние не идеме по вакви срања, ние си идеме на приватно, ама сега сме за вакцина и затоа дојдовме тука“... Па и ние бе пријател не идиме од што ни е убаво да висиме по болниците туку од што имаме мака. Па потоа фрли и некоја пцовка по девојчето мислам очајно.

 

Гледајќи го животот сфатив дека она што го ние го сакаме неможеме никогаш да го имаме.

 

Прв пат донесов одлука која може да смене многу работи. Прв пат јас пресеков. Не знам дали е исправна, ама знам дека исходот ќе ми донесе или многу среќа или болка која ќе ми стане вечен гостин.

Не било лесно да си возрасен воопшто. Да стануваш воздрасен е уште потешко. Полека сваќам дека I'm not a little girl anymore. И не се радувам на тоа воопшто.

 

Живот без љубов е оскуден.
Живот без пријатели,не е пријатен.
Живот без здравје е најтрагичен.
Сакам да кажам дека се што ми е вредно е околу мене,
И ова сонце денес што ме грее,ми намамува пријатна насмевка на моето лице.

 

Помини и Крушево на одење.

И јас сакам паа.

 

Конечно малку слободно време и задоволство од себе. Три колоквиуми и сите положени со максимум бодови. Тато,баба,дедо се пресреќни ,мислам дека кога ќе се мажам ќе бидат помалку возбудени од сега.

Денес имам заслужен одмор ,кафе,средување низ дома,шопинг и шетање. А,ме чека и омиленото списание и епизода од серијата.

 

Бев да ја видам мама, и она се во страв дека ќе останам во МКД и ќе се измачувам овде. Ја убедив дека нема да се случи тоа. Потоа се сретнавме со либето, сртенавме еден чичко како лепи плакати за Џез фестивалот и му викам на моево, ах сакам плакат. Го снема, и видов ојде до чичкото и му побара плакат, ко детуле се израдував, а чичето ме викна и мене, и вика: за вакви дечиња ко вас еве уште еден. Ми идеше да го гушнам бре.

Утрово ми се јави моја Мила да ми каже дека едвај чека да ја земам после часови. Имаме мисија, средување соба, и барање поклон за роденден. Ах луѓенца колку ја сакам. Оди на англсики, на аикидо, сега сака да оди на часови за компјутери, не дека не знае да работи, повеќе знае од многумина, ама сакала подлабоко да навлезела, да била како тато. Да научела како да инсталира скајп, за да сме се гледале, зошто сите се правеле наудрени, ама ете она реши да оди да научи сама како да го направи тоа, за да си се глупираме преку кмаера. А ви кажав колку ја сакам? Ма не се опишува..

Утрово си направив кафенце, а кога си ставив две парчиња коцки чоколада, ма што да ви кажам сладости. Моево ојде рутински по весници, имаше разговор за работа, ја му пуштам среќа, јас почнувам денес да пишувам за еден сајт тука за екологија, ќе споделам линк кога ќе бидне. Ќе гледам да не бидам досадна.. Возбудена сум, секој пат кога треба да се видам со нејзе срцето и умот ми се тресат. Ах ја имам, ама ја немам, јебем ти живот, ама пак му викам фала. Постојам за нејзе и цврсто ме држи овде, секој ден се будам знаејки дека ја имам. Бурава моја трае, аман веќе, сонце плесни ме изгори ме. Здравјево го испратив јабана, се поради опстанок, и за да имам што да и дадам, а да не примети дека мама се измачува, сакам да мисли дека се е во ред. Знам да си се скријам негде да си поплачам и да кажам ах мака ми е, па да избришам солзи и да се правам дека е се во ред. Ако паднам и речам не можам што? Ќе си пробувам, негде среќата ќе се закачи.. Што ли сум била во минатиот живот што плаќам вака.. ах.. како и да е, полна сум љубов, ја сакам сестра ми и се гордеам со нејзе, за се имаше храброст падна и стана, ја сакам мама, го сакам и татко ми иако не сакам да признаам, и би му мавнала тон шамари оти е глуп и огорчен, и себичен ама ќе го плесне тоа кога тогаш, ако не и почна и демек сфаќа, на дистнаца сме, јас сум ок, го сакам него, ги сакам луѓето, природава, ма да у глобала сакам, не мразам само жалам.. ах ете живеам.. имајте убав ден..

Едно знам, дека релацијата мајка дете е толку моќна, што самото дете си ја чувствува љубовта од мајка си, колку и да пробува некој да ја ушлака, ама едноставно не може, искрена е моќна е, јас и она сме едно. Џабе тон подароци, кога од мајка го добиваш најубавиот бакнеж, допир, збор- најубава моја, првата тајна, разговор за љубов, ах.. моќно е.. знам дека не може ништо да го сруши, тоа не се добива со подароци...

 

http://www.youtube.com/watch?v=_EIyh0S0 ... re=related

Колку сакам да му ја извриштам песнава на некој. И сакам да скокам по патеките на Водно. Сакам да се тркалам со некој на зелена трева. Сакам да водаам љубов со тој некој. Сакам дива љубов. Ако постои таква.

 

Кога ќе ми започне грејната сезона дома,чоколадата секогаш ќе ми бидат меки и убави.