[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Љута, со Љ.


Вчера освен што имавме психотерапија со дузина луѓе низ Чаршија, дознав и како еден куп парови што ги знам и функционираа фино, сега се разделени. Се распаѓаат туѓи светови и никому ништо. Од друга страна, Кали е сама 6 години, па вика дека тоа не е некоја најголема трагедија. Па си живееш за да научиш нешто ново. Да се радуваш на брускети и вино и денсање по дома со сестра си. А картите за Депеш Мод веќе се резервирани, Синедејс го чекам со душа, зошто имам што да гледам. Низ сите тие случувања, одлуки, замрзнати лица, молкот си осамнува како утро.
И се запрашав. Можеме ли да веруваме? Во нас, самите и во тој другиот? Каде е најтенката граница меѓу трпење и љубов? Што сакаат денешниве љубовници? Имаме ли толеранција за сопствените предрасуди, а камоли за туѓите? Многу прашања, воопшто одговори. Саде шамари во ноќта. Мои драги познаници, после 18 години заедништво, се разделиле. Детето го носат те кај таткото, те кај мајката. Никој веќе не расте во здрава средина, во чиста мисла. Светот е во отмен распад, а вредностите се изгубени, само надежта очекува повратен повик, за назад. И не ми се мудрува кога знам дека мојата љубов во моментов се одржува на виртуелни апарати, далеку сме, не знам дали му требам, а мене тој ми треба, први кризи, сомнежи, а еве поминаа веќе 3 месеци... Не знам. Веројатно она "така требало да биде" ќе морам да го голтнам иако има горчлив и лажен вкус. Сите мисли за љубовта, кога така ревносно ги верувам, се кршат исто како и скршените срца на сите тие луѓе кои сега самуваат, осамуваат, се гушкаат себеси и плачат зошто тргнало се’ наопаку. Но, јас верувам во Љубовта, но не верувам во луѓето. Т.е во нивните капацитети. Зошто, да љубиш, значи да си малку над земјата, да излезеш од сопствената кожа, да допреш некои поубави места. Кога се враќаш на земјата, секогаш боли. Тоа е како да си имал крилја, и одеднаш, кврц! Треба да одиш. И тоа на овој поган реален свет.
Барем моето искуство укажува на таа споредба. Дека понекогаш човек мора да фантазира и да копа од занесот, за да живее полесно. Не велам да се треска од земја и да се занесува, едноставно да си ја филтрира љубовта низ свила, низ емотивните дразби, да си го мести енергетското поле како долап со мармалади. Нареди ги фино, ќе сакаш да ги гледаш, да ги празниш и полниш одново. Натрупај ги - некоја сигурно ќе падне, ќе се скрши, ќе се расипе евентуално.
И се случува живот. Се разделуваат луѓе. Се голтаат горчливи кнедли. Сонцето плаче. Времето гази и немилосрдно го пишува сето она што ние не сме го довршиле.

А јас, сета замислена само повторувам. Верувам во Љубов, но не и во луѓето кога ја пуштаат да си оди. Некако, годините си носат горчливи мисли.
Одамна пливаше оваа мисла во мене, сега веќе се исуши и јасно се чита од мене. Или како што вика мајка ми - растеш, само гледаш, па затоа си нестрплива.
Се уморив. Животов е уморен некогаш.
Па го спасувам со салеп и пишување, и Јан Гарбарек на плеј листа.
До наредните позитивни глетки, што несекојдневно се појавуваат, како вчера кога одејќи на пауза од работа да ручам, среде плоштад црвеното вовче полно со дечувци, ми направи чуф чуууф! И сите деца мавтаа со рачињата, а срцето ми се стопи.
Да, има мигови. Но и цеееел миг наречен Живот, кој просто, некогаш те уморува.

 

Скапоцено сонце во овие ладни денови. Малку те лажи, мами да излезиш надвор, ама со заби е Како и сите недели, па така и оваа ќе ја искористам за дружење со другарките и малку рекреација
Да се искористи сонцето уште малку, после ќе го бараме (и то како)

Имајте убав ден феминки, каде и да сте Мноооогу љубов од мене
http://www.youtube.com/watch?v=S2Cti12XBw4

 

Има ли нешто на светов послатко, нешто што повеќе те разнежнува од машко што се мази со маче?
Многу ми е awwwwwwwwwwww

И знаеш што...сакам да не сакам животни, сериозно сакам да не ги сакам, да сум сурова, без емоции.

Не можам вака. Душава ме боли кога ќе видам слика од животно во Стационар или па стуткано на снег, гладно, мокро, истепано, со рани.
Секоја вечер ги мислам малскиве кучиња како им е, дали им е ладно, дали ќе преживеат.
Секој ден ранам куче што знам дека ќе умре зошто има најлоша фаза на шуга, сите го мразат и го тепат а тоа душичка штом ме види се затрчува и ми се радува, а не можам да помогнам и ме убива тоа, ме боли во градиве, ми се стега стомакот, ми се плаче.

Во ова време кај што вистински пријател нема, кај што се е толку лажно, само они се уште вистински и полни со љубов, до последна трошка ти ја даваат, до крај се со тебе.Животов не е фер.

Прцлињава се во Вардариште, живеат на бетон, а се уште бебулиња и нема кој да ги вдоми, ме убива глеткава, ме убива.

 

Вчера цел ден шетав,денес цел ден ќе учам.Е,тоа ти е.

 

Спојлер

Imam jednog prijatelja. Poznajem ga od prvog razreda. Bio je

najbolji dečak u školi, jer se na svakom odmoru igrao žmurke sa mnom i pratio me je kući kada me je bilo strah da idem sama. Kasnije mi nije bio više toliko drag. Prestao je da ide sa mnom kući i igrao je fudbal sa drugim dečacima tokom odmora. Kada bi me ugledao, okrenuo bi se i pričao sa svojim prijateljima. Kada sam imala jedanaest godina moji roditelji su se razveli. Nisam želela da to kažu mojim prijateljicama. Međutim, moja majka me nije mogla gledati tako tužnu, pa ga je pozvala. Došao je i ostao celi vikend. Ležali smo na krevetu i gledali TV, plakao je skoro onoliko koliko sam i ja. Svaki put kada ne bih plakala tokom neke reklame, dozvolio mi je da pojedem po jednu kuglu sladoleda od čokolade. Posle toga je opet išao sa mnom svaki dan kući. Godine su prolazile. Bio je sa mnogim devojkama, s kojima se i rastavio, ali sam ja uvek bila ona koju je po noći otpratio kući. U trećem razredu srednje škole, tokom časova matematike, sedela sam kraj njega. Buljila sam u njega i njegove zelene oči. I u tom trenutku shvatila sam, zašto mi je majka uvek govorila da su oči ogledalo duše. Tada sam poželela da mi bude nešto više od druga, iako sam znala da on to ne želi. Sledeće godine učestvovao je u školskoj pozorišnoj predstavi. Sedela sam u prvom redu i smeškala mu se, dok je stajao pod svetlima pozornice. Izgledao je neverovatno lepo i sretno – uzvratio mi je osmeh. U tom trenutku opet sam poželela da budemo nešto više od prijatelja, ali sam znala da on to jednostavno ne želi. Nekoliko sedmica nakon toga jedna od mojih prijateljica postala mu je devojka. Svi su pričali kako su odličan par, jer je i ona bila isto tako lepa i popularna kao i on. Ali sam ja bila ona koju je svako veče vozio kući. Tako smo jedno veće ostali malo duže u autu - pričao mi je kako je to najbolji period u njegovom životu. Pogledala sam u njegove zelene oči i znala sam da je istina to što govori. Poželela sam da ja budem ta zbog koje ima najbolje vreme u svom životu. Želela sam da budemo više od prijatelja, ali sam znala da on to ne želi. Sledeći dan u školi morali smo pisati sastav na temu „Prva ljubav“. Znala sam o čemu želim pisati, ali nisam mogla. Kada sam pogledala svog najboljeg prijatelja kako se smeška mojoj prijateljici, poželela sam da ja budem ta o kojoj bi pisao u svom sastavu. Imala sam želju da budemo nešto više od najboljih prijatelja, ali sam naravno znala da je to nemoguće. Moja prijateljica me je nazvala nekoliko sedmica posle toga da mi kaže da ju je ostavio. To veće sedeli smo jako dugo u autu. Pričali smo o našim prijateljima, o školi, muzici... Rekao mi je da moju prijateljicu nikad nije volio. Poželela sam u tom trenutku da meni kaže kako me voli. Htela sam da budemo više od najboljih prijatelja, ali sam znala da on to ne bi želio. Vreme je prolazilo. Odlučio je da nakon mature ide u Kanadu na godinu dana. Na oproštajnom slavlju mi je rekao kako sam njegova najbolja drugarica. Pogledala sam u njegove prelepe zelene oči i poljubila ga u obraz. Htela sam da mi kaže kako me ustvari voli i da želi da budemo više od najbolji prijatelja, ali sam znala da on to ne želi. Vreme je prolazilo... Kada se vratio, rekao mi je kako je u Kanadi upoznao devojku i da se želi ženiti. Upoznala sam je. Kada me je pitao šta mislim o njoj, odgovorila sam da mislim da je jako lepa. A on je meni na to uzvratio da je našao ljubav svog života. Opet sam poželela da budemo više od prijatelja, ali sam znala da on to ne želi. To veče me je zadnji put vozio kući. Tokom venčanja sedela sam u prvom redu, a on je ponovo stajao pod svetlom kao u pozorišnoj predstavi, samo što su to ovaj put bila svetla u crvki. Izgledao je prelepo i sretno. Nasmejala sam mu se, a on je uzvratio. Pogledala sam u njegove zelene oči i znala sam da je iskren. U tom trenutku poželela sam da ja stojim ispred oltara sa njim. Želela sam da mi bude više od najboljeg druga, ali sam i znala da on to ne želi. Nakon venčanja moj najbolji drug se preselio sa svojom ženom u Kanadu. A ja sam ostala... godine su prolazile. Danas opet sedim u crkvi... na njegovoj sahrani. Saznajem da se već nakon nekoliko godina razveo od svoje žene. Naša bivša nastavnica drži govor i spominje kako je oduvek znao divno da piše. Onda počinje da čita jedan deo njegovog sastava, koji smo pisali, dok smo išli u četvrti razred srednje škole: „Moja prva ljubav: Nikada nisam pogledao tu djevojku a da nisam imao želju da joj kažem koliko je volim. Pogledam u njene predivne zelene oči i poželim da joj budem više .

Преубаво!

 

Колку и да ја барам низ светот,судено ми било да не ја почувствувам таа татковска љубов. Посебно во ваквите моменти од животот,кога ми треба искрен совет,некој кој ќе ме разбира.
Понекад гледам стари слики,јас како бебе и татко ми како ме држи и се смее. Среќата му се препознаваше во очите,среќа,гордост,љубов кон мене.
А понекад и одам кај него,безцелно зборувам и му оставам цвеќе,знаејки дека не може да ме чуе.

Сите ме знаат како позитивна личност,која не покажува болка,ама многу,многу пати сум мислела дека најдобро ќе биде засекогаш да одам кај него. Потоа убаво ќе размислам,тоа нема да реши никакви проблеми.
Но сигурна сум дека едвај чекам да го видам.. ако неможам тука - некаде далеку...

 

Ако постои некоја заборавена уметност, стуткана во некое ќоше, или како лист хартија заборавена во некоја супермасивна прашлива книга или ветерот ја одвеал, е... тогаш сигурно подподуметност, како гранка на таа загубена уметност би било шетањето по супер маркет!

И со кошниче како Црвенкапа од виното, па до месото, па преку блачкото; па ќе споредуваш, мереш, читаш као демек претходно не знаеш што си купувал; Па ќе застанеш пред рафтот за препаративна козметика и се по ред ќе намирисаш, секое дезедоранче и секоја купка, и крема за раце.

Лазам кога купувам, посебно кога купувам за да направам вечера пример. Можам да се шетам по тоа лизгавите ходници со часови. Лелееее, а кога треба да земеш нешто од пиљарата мммм ај ќе бираме компири као демек многу се разбираме.
Некој да ме следи на камера, за нормален потрошувач, сигурно нема да ме смета.

И романтично е плус

Мене не ми е досадно чекањето на каса Пример некоја тетка сигурно ќе извади нешто за мене не видено, ново и Црвенкапа мора тоа да го проба. Или па кога ставаш се во ќесата, или кога вадеш пари од новчаник... и после цп цп до станчето вадеш компирите, отвараш виното и си готвиш...

Леле колку сакам

 

Кога ќе ми стропаат нешто што ни оди, ни стои, не знам како да изреагирам ама стварно.

Пешки одиш на факултет?
Како се снаоѓаш со куферот во автобус?
Не испадна за да учиш?
Петок вечер ја помина со баба ти и дедо ти?
Како минеш со толку малку пари?
Не се возиш со такси?

Да бе да, пешки одам, затоа што стасувам за 20 минути и нема поента да чекам автобус кога времето е убаво. Се снаоѓам, исто така како што и ти би морала да се снајдеш на мое место, си стојам и куферот си стои до мене. Да, седев дома и учев, за нешто за кое вие уште не ни знаете што е. Да, во петокот си седев со баба ми и со дедо ми, после со сестра ми и на крај со другарка ми на скајп, баш ми беше супер. Парите, ако ги користиш рационално, се повеќе од доволни, фала на прашање, јадење и пиење имам. И не, не се возам со такси, ами јадна јас, со градски и за чудо преживувам, ако ги колнам пензионерите во вторник и петок. Добредојде во светот на 90% од Македонците.

Луѓево како од Марс паднати да се бе.

 

Да излезе човек од сигурносниот кожурец и не е така лесно.

Фактот- соочување со реалноста, не може секој туку така да го прифати.
А таа е чудна, напати сурова, но не и досадна.

Луѓето- преплашени фацки кои ѕиркаат од зад ќошот.
Ретко кој живее за себе и саканите, ретки се и уникатните прстни отпечатоци. Не, овде не мислам за оние залутани души кои и рогови би набиле само да се двојат од толпата..ох!

http://www.youtube.com/watch?v=c3BvW56tjB0

Sunday е ама не и lonely.
Тој ми е тука, а и тие!!

Денов- пауза. Летот продолжува утре!

Let the sun shine

 

Интересно е колку долго едно признание може да ти држи насмевка на лицето. Насмевка која извира од срце

 

СДК ... популарноста ви е нешто ко мода, тренд ... Значи сега те "носат", утре те "фрлиле" ... трае кратко.
Но почитувањето е она вистинското, вреди повеќе ... трае подолго. А да го заслужи, не може секој.

 

Плачев кога замина,плачам и денес...
Нема зборови со кои можам да ја искажав својата тага,ми недостасуваш и тоа премногу.Ти беше човекот што ме научи да возам велосипед,се сеќаваш?Постојано ми зборуваше "Ти ќе бидеш најубавата девојка во нашето мало"...
Никогаш нема да заборавам на каков начин се одвиваше твојата смрт (нека им прости Господ,бидејќи јас неможам)! Тој ден кога ги затвори очите во рацете си ја држел мојата фотографија..
Неможам да пишувам повеќе,а сакав..многу сакав на сите да им раскажам каков дедо имав јас..
Почивај во мир дедичко.

 

Денов со ELEMENTAL ми почна.
Предобар почеток, одамна сум го немала.
Викам јас, ова е нешто нов, почеток на нешто различно.

1 часот.
Пред пола час се разделивме. Требаше до сега дома да стаса.
1 часот и петнаесет минути.
Телефонот сеуште не заѕвонил. Срцево трепери, паничам.
Надвор е толку студено, а тој надоле оди.
Секакви работи ми паднаа на памет, уште повеќе паника.
Страв, ежење, измешани чувства.
1 часот и триесет минути.
Ја слушам Бијонсе вришти. Камен ми паѓа од срце.
- Добро, кај си ?
Низ насмевка ми вели : - Спијам, ти се јавив бидејќи сакам да ти кажам нешто.
Ле - ле. Треперам целата. Срцево ќе ми излеташе од градите.
- Сакам да си сега со мене, да те гушнам, да ме стоплиш.
Сакам како пред малку, да гледам како се ежиш кога ќе ти го бакнам вратот.
Сакам да се бориме, сакам кога ми ја допираш косата и брадата.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Само слушам. Чувствувам олеснување, но немам глас.
Шмркнувам, издишувам. Му зборувам насмеана, за да слушне како ми изгледа фацката.
2 часот. Зборувам јас :
- Сакам се со тебе. Скромно, нели ? Спуштам слушалка.
Тит-тит-тит-тит.

Правам две топли чоколада, пуштам греалка, местам перничиња, ја викам мајка ми.
Седиме, пиеме, разговараме. Во 2 часот пополноќ.
Се смеам без причина. Среќна сум.

 

ехх... мизерија од луѓе...што ли не гази на оваа земја... Сељаци,нема друг збор !

 

Какви што ни се мислите, таков ни е и животот.Ако знаеме каде сме тргнале таму и ќе стигнеме. Но постои само еден услов: Треба само да знаеме како. Најважно е да знаеме што сакаме и да знаеме каде сме тргнале.

 

Ахх зошто се разбудив?? Толку убави сништа имав.Полни со немир и возбуда.. онаа на љубовта. Сакам тоа да биде вистина, еднаш и јас да се почуствувам задоволна. Еднаш среќата да не ми е во парите и материјалните средства..

 

Денес, не да сум расположена за умување. А никој ни на скајп, ни на фацебук. Цимерката уште дреме, јас бришам прашина. Ова пауза ми е. Чекам комшијата да почне да вежба пијано, уште не можам да сфатам од која куќа е. Заклучив дека сакам да пеглам. Колку е убаво чувството кога едно парче полно со нерамнини ќе го измазниш. Како животот, со малку топлина се може да се израмни.

Ми се јаде сутлијаш и ја чекам мајка ми за рецептот. Ориз не ни е јака страна во фамилија. Учам делумно, целосно, со листови и речници. Математики за се и сешто, за храна и шетање. Не можам да сфатам како некои луѓе имаат образ да стават такви слики на фацебук. Ја гледам сликата, го знам девојчево цел живот и не ми се верува. Па крпата за прашина ми е поголема од сукњата нејзина. И после ќе кукаме, како тоа она неможе да најде дечко што ја сака заради тоа што е, сите ја бркаат ради ци*ките. Па ќе те бркаат бре сестро, кога си ги сервирала ко појадок на Шведски астал во недела!

Лушпи од портокал на парно, и некој џез. Мистеризно во спиење секоја вечер ја соблекувам десната чорапа. Три вечери по ред веќе. Еј сега ми текна што сонував...

 

ишшшшш ишш, лоши и песимистички мисли од мојата глава

 

Моментот кога ќе видам дека Очила отворила тема во Книги

 

Баш ми е гајле што е убаво времето надвор. Не ми е последен ден од животот (вајда) па да морам да шетам. Доста ми беше вчера целодневното акање. Денес стварно не излагам од кревет. Ке гледам филмови ке дремам на форум и не кревам на тел до утре. Точка.