[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

понеорганизирани луге од вмро-дпмне НЕ ПОСТОЈАТ
реков уште минатите избори дека нема веке да присуствувам на нивните активности, состаноци и сл, не го одржав зборот ама сега богами сум цврсто решена-да поминат изборите , веке нема да ме видат па нека биде што сака оти само нервоза, немир ми создаваат и во животот и во се
немислам јас на антидепресиви или седативи да завршам заради нив

 

Кога ти даваат ултиматиум да се раскажеш во една реченица, ил‘ да здивнеш за секунда, да се извиниш за нешто што не си го направил ил‘ да си тажеш кога ти е среден животот. А како да поченеш од почеток, кога воведот најтешко се пишува, кога песна не се твори со предходно смислен наслов, кога книга не се пишува според имагинарни ситуации.
И си поставуваш реторички прашања, затоа што одговорот на банални прашања се крие под превезот на искреноста. Што сум. Каде сум. Кој сум. Дали.. Што ако.. Да можев..
Е тоа сум јас.

Вечерва решив да бидам небиднина.
Во етер Смитсови, расфрлани прибелешки низ бирово, парчиња од мандарина на радијатор, ситни монети, талог од кафе на кое си стискам желба, исклучен телефон. И сето ова ме асоцира на депресивната јас не во паралелниот универзум, ами во овој.

А и тој сега во неговата соба лежи, со спуштени ролетни и слушалки на уши и може се прашува дали и сликата за него избедела како и присутноста. Не знае дека за некого е центар на универзумот околу кој гравитациски се врти сето внимание.
Пред една недела и повеќе можеби, предходната сабота, небитно кој ноември, бев... среќна. Па се штипнав по неколку дена за да се разбудам. Така, срцето ми застануваше од возбуда.
А потоа како да сум го преспала периодот, сега бледо се сеќавам како во сон да било се‘, како да звучи клише ова, како тој сеуште да ми е само другар, како да сме во многу добри пријателски односи. Ха...

Е така благодарна на најдобриот другар(не тој од погоре), на пријателкиве, со некои од нив што виртуелно контактираме заради туристичко-оправдани причини ми велат, е тука на рамово.. потпри ми се и ќути си, заедно да си ќутиме, да се излечиме од сивилово.. во нас.
Надвор Љубов со големо Љ, Далечина со големо Д, не осеќаш?!

 

Не ми е сеедно.Толку сум мала,а толку грешки направив и низ толку невољи поминав.Јас незнам како понатаму.Што понатаму? Дали ке издржам? Не,неможам да издржам,некаде ке пукнам.А ако сакам барем малку да мрднам ке го решам проблемот и со школото и со се,знам дека ке го решам,ама тоа што се случило,ме кочи,не ми дава да продолжам понатаму.Живот,море лесен е животот,ама ние што немам мозок за мислење не ни е крив животот.

 

http://www.youtube.com/watch?feature=pl ... 4Z95-fSjec
Цел ден ја слушам песнава и никако да ми здосади.Зошто?Затоа што ова е нешто кое не се заборава

 

Па добро што ми е на мене ???? И баба ми, стара жена, кога и е роденден е среќна, весела, расположена, a jaс која сум млада, и треба да сум пресреќна, се чувствувам ко и секој друг ден. Мене ми е утре роденден, ама во сабота ќе го прославам, и сега воопшто не сум среќна и нешто не го чекам многу со нетрпение денот. Незнам што ми е

 

Навистина ли постојат луѓе како Срцекршачка?

 

Охохооо...Колку сум се прашувала јас ова да знаеш само

 

Деновиве не знам што е со мене. Постојано чекам нешто лошо да се случи, ме јаде некое неубаво чувство од внатре и пред да одговорам на некој повик или да прочитам порака ми е страв дека ќе добијам лоша вест. Ретко ме фаќаат вакви периоди, а ме плаши тоа што секогаш сум била во право, секогаш сум добивала лоша вест. Сега еве, кога веќе ги изговорив зборовиве, можеби ќе ја испровоцирам кармата па ќе изненади со нешто добро. Мислам, ми останува да се надевам.

Сум се затворила во собава, излегувам само до факултет за да одам на предавања од кои не е можно да отсуствувам, се губам во светови на книги, си замислувам приказни, се присилувам да верувам во бајки, и верувам.

Некако, како да се гушам од се околу мене. Ме гуши факултетот, ме гуши темпото на животот кој го водам, ме гуши материјалот што треба да го учам, а воопшто не ме влече, ме гушат моиве, ме гушат добар дел од личностите низ животот, ме гушат обврските што паѓаат на мене, за прв пат во животот некако ме гуши дури и љубовта... склет ме фаќа, место не ме држи, ми иде да одам на железничка да фатам некој воз и да одам до првото место за кое ќе има карта во најбрзо време. Ми треба одмор, психички одмор... само неколку дена мир, после ќе си се вратам на старата јас, со наполнети батерии. Ама нема одмор зошто... ај да не разглабам, едноставно нема. Само, ај хев ту дил вит ит, детс ол.

Планови, планови, планови... а каде ја оставив силата за исполнување на истите? м? Оф.
Немам сила бре, немам, за ништо, не знам што је работата со мене.
За прв пат прееска не можев една баба во автобус да ја слушам како ми раскажува за животот, а друг пат уживам да им гледам во цртите кои животот им ги испишал по лицето, црти кои кријат куп тајни и мигови, тон љубов, и ми е убаво што дел од тоа за кратко ќе споделат со мене... но не и прееска, прееска сакав само да заќути и да ме остави на раат да си читам и да избегам од овој свет. Многу злобно и разочарано од себе се почувствував. е така.
Дури и на баба ми денес два игнора и дадов и дури и малоно прееска ме викаше а јас му реков имам работа, јаката ми работа гледав икс фактор, тоа не е никаква работа, ама си има врска тоа што не сум у ред некако.

Тетката не е дојдена повеќе од половина година, не знам дали е до тоа или си е до мене што на моменти се ме нервира, а на моменти ништо не ме нервира и ништо не допира до мене. Знам дека се чувствувам како подвижна бомба, како некоја сунгер бомба што впива и впива и впива и ој леле држ не дај ќе биде ако пукнам. Ама не дозволувам. Се гордеам со себе што ништо не пререкувам, туку ги одбегнувам луѓето, избегнувам подолги муабети и дискусии за да не дојде до некоја рчка или па да не речам нешто што не го мислам. Дури вчера, кога бев на работ да му се раздерам ко по обичај дека ми е мука од недефинираново скалило кај што стоиме периодов, си ги голтнав зборовите и не ја уништив среќата, и навистина вкусен пијалок е оној кога ќе си ги проголташ лошите зборови. Пред некој ден, тотално неочекувано и другарка ми многу ме навреди и повреди зошто таа била нервозна и и биле насобрани работи, што никогаш не сум очекувала, барем не од неа, ама и тука поќутев и оставив да потечат работите. Прв пат како цели три дена не комунициравме, јас не пишав прва од гордост зошто бев во право и ништо не згрешив, а таа од срам и страв дека можеби нема да и простам. Па не сум јас нечовек, денес се извини, и било, ко да не било. Муабетот ми е, пројде мирно зошто поќутев, а можев да и вратам и јас, ама одбрав само да речам добра ноќ и да го исклучам скајпот.

Некој ми ја урочил или украл позитивната аура, или што знам што, под итно да ми ја врати оти неподнослива сум, јас не се поднесувам, не па некој друг сега да ме поднесува Барем сум реална.

Песничево на рипит, некако секогаш чудно ме смирува...
Ве поздравувам од местово каде што сум, somewhere over the rainbow, во исчекување на подобри денови.
http://www.youtube.com/watch?v=V1bFr2SWP1I

 

Изгледа сум заборавила што е радост... не се радувам на ништо
се минува пред очиве мои како ураган,ништо не ми измамува насмевка
се е монотоно,ми велат имаш убава насмевка
смеј се почесто,ама ајде со која волја да се насмеам?

 

Многу луѓе се прашуваат зошто животот е тежок.Животот е една суровина која неможе да се опише.Животот е најмачното нешто на светот.Ако живееш треба да стоиш на свои нозе,да не се потпираш на друг бидејќи веднаш ќе паднеш.Животот е многу краток,но целипт го минеме во страдања,болка,тага,несреќи,лузни,рани...Ние мислиме дека друѓите од нас се совршени,не се како нас,а не е така зошто секој човек има болка...Зошто еден ден нема спокојство?Зошто нема еден ден мир и слога?-Животот не те прашува што сакаш а што не туку тој си игра со тебе како што сака.Сега ако си среќен,цел живот ќе си тажен.Господ не создал,Господ ни дал живот и треба да го живееме додека ни е пишано.Никој до сега не се спасил од маќите додека бил жив.Ако се самоубиеме не правиме ништо освен грев.Не правиме ништо освен ние ако се самоубиеме,а на друѓите им создадеме огромна болка...

 

СДК... дека веќе ништо нема да кажам.!!

 

Да не се издадам на форумов, ќе кажам само знам многу добро едно бебенце што е најслатко,смешко, најмирно,срцка е едноставно, пу пу пу. Тоа бебенце кога ќе го погледнете едноставно ви ја буди желбата за бебе! Така да го гњавиш, да ти се смешка цел ден, да ти гуга и слично.
Добро сега не ме напаѓајте одма мала сум знам ми треба уште цели фурни леб да јадам за да имам такво глувче до мене.
Гу гу гу.
Превод:Чаос јас треба да повторам материјалов за факултет

 

Утре имам колоквиум, а од книгата од 300 страни, само 30 дали имам прочитано. Не сум јас крива што мојот мозок не може да ги обработе сите тие информации напишани на ептен висок стил. А, се’ ми е учено во средно, ама овде е друга математиката. Ми вика он: Утре на тестот одоздоле напиши Стефан е крив што не можев да научам. Па делумно и он е крив, ама ајде ќе му простам. Преска ме научи да играм табла и го тепав со 2:1. Знам дека ми попушта, исто како што ми попушта и кога играме Не лути се човече на компјутерот кога ни е досадно.
Ај да не замарам многу. Чао.

 

Јас всушност многу сакам да си пеам. Пеам додека слушам музика, додека се бањам, додека возам, додека готвам, па некогаш дури и на сон пеам (т.е сонувам). Ко мрдната. Многу често некоја безвезална песна ќе ми се уврти во глава па ја пеам дури и „несвесно“ дур се освестам што правам.

Е сега, во моменти на една таква моја занесеност може да ми се случи да си запеам на пример дур се шетам со другарка по улица. Дали тоа значи дека сите што ќе ме слушнат (и оние што не, лека им земја) ќе треба да ми платат данок ЗА СЛУШЊЕ МУЗИКА, прибидејќи со моето пеење нели и јас емитувам музика?
Ох да, така му доаѓа.

За среќа го има караокепарти па можам да тренирам.

Спојлер

Закон за несушење гаќи на сопствена тераса, па сега закон за слушање музика... Многу креативни закони имаме. А што не донесат бе ко законот у Данска - Ако јадете во ресторан и сметате дека не сте се најале доволно, не мора да си ја платите сметката :geek:

 

http://lajkujem.com/status/665311

И така јас,а вие како сте?!

 

...сакам да кажам дека не вреди за ништо да се нервираш ..само смирено .. всушност треба да сватам дека здравјето е најважно од се ...и се додека сум жива и здрава ( јас и моето семејство) нонстоп ке бидам срекна и насмеана ... ти благодарам Боже за се ..не барам повеке ништо од животот .

 

Секогаш кога сум збунета, одам на фризер и им викам да ми отсечат барем половина коса. Ако нема коса за сечење, тогаш да ми сменат форма, облик, мислам дека ако ми стоеше на тенот, ќе мењавав и бои како чорапчиња. Работава е, кога не знаеш што со себе, оди и истрижи се... Сепак се тешам дека фактот што не сум се избричила сама како мојот поранешен идол Бритни Спирс докажува дека сум колку-толку пронајдена.

Во последно време, почнувам да се прашувам дали си го утнав факултетот. Не знам ни како се гледам во иднина. Не знам, ако не одберев ова, што друго ќе одберев, каде на друго место ќе завршев и дали ќе ги запознаев истите тие луѓе и места, дали ќе се случеа истите настани... Веројатно немаше. Викаат да не жалиме одлуки ако во меѓувреме се случувале убави работи, па еве, ајде да не жалам.

Некогаш, сакајќи да бидат попаметни, многу луѓе тропаат тешки глупости. Не викам дека не сум тропнала и јас некоја, се испуштам, ама и истовремено се извинувам. Ама кога некој ќе ми ја стропа некоја толку зелена, толку навредлива, што навистина немам коментар и не знам како да изреагирам... Се прашувам некогаш зошто толку толерирам некои работи? Веројатно оти не сум засекирана толку за да мислам на некои посериозни решенија.

Ноќеска сонував како мавам со камења и тупаници по татко ми. Преокупирана сум со него деновиве, на секое ми текнува на него и добивам нагла лутина, ми чука срцето и ми пулсира во главата, мислам дека ќе експлодирам, не знам зошто. Мислам, знам зошто, ама не знам зошто толку ми се мота низ памет, обично го заборавам по некое време.

И полагам утре, а исто како да е обичен петок. Веќе ме обесхрабрија дека ќе земам стипендија, а немам мал просек, напротив, прилично висок. Ама ете, некој имал повисок, очигледно и појаки врски. :geek: Решив дека секако ќе аплицирам, и за А и за Б и за сите можни конкурси што ќе испаднат и можат да ми апнат. Ако на сиот тој труд не добијам БАРЕМ нешто, веќе не се замарам ама баш со ништо, освен со учење на јазик и чао пријатно во прва прилика, таму каде што некој ќе ме цени.

Баш штета, мислам дека ќе бидам добра во преведување книги, ама ете.....

А еден момак.... еден момак ме тера бар на секунда да не мислам на сите глупости. Иако не знам што да мислам за него, долга и широка е приказната, ме интересира како ќе се развијат настаните.... Џаст гоу уит д флоу, гоу уит д флоу....

 

Со И. како никогаш да не поминало време во некое не сме размениле ниту еден збор. Муабетите сега лизгаат, како да знаеме што се ни се случувало во периодот додека немавме никаков контакт, се оди толку лесно, без никакви глупави и непријатни паузи во разговорот. Ми изгледа како почеток на едно добро пријателство меѓу двајца кои некогаш се сакале. Се надевам дека исто гледаме на ова.
А за Д. сега можам да зборувам без никаква непријатност, за него можам да раскажувам со часови, за една убава, голема љубов, но не онаа вистинската. Вистинската некогаш ќе дојде, а ако не дојде веќе си ја опремив во глава идеалната куќа за самец Д. ми недостига, но само кога се потсетувам на сите мигови поминати со него, кога ќе поминам на некое место кое ни било многу важно, а искрено љубоморно го чувам тоа место како спомен само со него и не сакам да го посетам со некој друг. Сега за него зборувам со насмевка, а не со тага затоа што го нема.

Мајка ми веќе почна да ме брка од дома, барем до продавница. Прееска ми вели- Ај утре оди прошетај, купете си чизми со сестра ти. Па разгледајте и друго што има. Вечерта дотерај се и излези ама со насмевка.
Може и да ја послушам, м?

 

Ако се сериозни ова со музикава, да знаете брзо ќе полудам! Како бе вакви глупости? КАКО?
Замислете да има инкасатор за музика?! Аууу....мамичето ќе му го расплачам дур си ја потпевнувам бохемијан рапсоди!
Замислете како се собираме тајно да слушаме заедно музика на скришни места?!

 

Веќе извесен период размислувам за една многу деликатна тема, РОДИТЕЛСТВО!

На некои родители не им е доволен ниту целиот свој живот за да сфатат колкава одговорност носи со себе родителството.
Тоа е одговорност со која ќе се будиш и заспиваш секој ден до крајот на животот.
Може ли секој од нас да биде родител? Родител во буквална смисла на зборот.

Колку е тажно кога на едно дете ќе му го одземеш детството.
Кога детската насмевка се претвора во солза.
Тажно е и кога детската игра се претвора во грижа.

Кој е крив за тоа?
Важно ли е воопшто?
Важни се само тие деца, деца кои сиот свој живот во своите срца ќе носат болка која им ја нанеле своите родители.
Болка која никој, никогаш нема да успее да ја излечи.

Родителството е нешто со кое се раѓаме, спие во нас, но треба да го разбудиме штом ќе посакаме да ја превземеме таа одговорност во своите раце.
Родителството е најтешката морална обврска на еден родител.

И не.. Не заслужува секој да биде родител, додека секое дете пак заслужува да има среќно детство!