[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Во петокот си седнав пред компјутер, безнадежна за една убава вечер. Другарка ми се јави, вика да се видиме. Поубаво изненадување во тој момент ќе немаше.

Станав рано следниот ден, ред беше и да се прошетаме на плоштад, да пробаме и кошетените. Времето беше убаво, костенчињата вкусни, луѓево брзаа некаде, се шеткаме по продавници - милина.
Па вечерта отидов на пливање, си дадов максимум. Отидов дома, под топло кебенце гледав Panic Room со мама. Пак милина бре

А денеска редно е да си фатам книги! Утре физика тест, да повежбам малку, да научам нешто ваму таму, па пак пливање

Ај убав ден!

 

Неделното утро како и секогаш прекрасно!
Со семејството семеен појадок, мхмм.
Јас ете во пижамки пред компјутерот, со чаша топло чајче, поглед кон прозорецот на прекрасната есен и слушање прекрасна песна..
http://www.youtube.com/watch?v=Wq3boAhq_as

Имајте убав ден.

 

Недела како недела.Мрзлива.
Треба да учам физика,за тест утре.А утре пак на роденден !

И така...

 

СДК дека се мерев сабајлево после поминати 2 дена на режимот на Ирена И во обем сум ослабена секаде (бут, стомак, половина) за 2 - 2.5 см. ПРЕСРЕЌНА!

 

СДК дека многу сакам животни.Ги сакам и кучињата и мачките,но мачките ми се некако подраги и помили.
И имам една желба што незнам дали некогаш ке ми се оствари а тоа е да имам дом за животни.
Некаде каде што би се чувствувале сигурни и сакани.Каде што ке може да им се даде храна,вода,здравствена помош и многу многу љубов.
Секогаш им помагам на животните колку што можам,помогнете и вие!

 

нема ништо поубаво од недела цело семејство е дома семеен појадок ручек,вечера и по некој кажан или направен бисер...

 

Машала, за два дена колку си ослабела од режим кој не е предвиден за брзо слабеење. Како јас не слабеам толку брзо.

 

Вчера изгубив еден многу значаен предмет за мене. Емоционално сум приврзана за него,многу драг спомен ми е и нешто што не може да се замени. Кога дојдов дома приметив дека ми го нема, му се јавив на моб. на него и му кажав. Не плачев, не сакав да покажам дека се чувствував многу мутаво што изгубив значаен предмет не само за мене,ами и за татко ми и за баба ми.

Со него си посакавме добра ноќ и отидов демек да спијам,а уствари цел саат се вртев. Одеднаш ми ѕвони мобилниот. Ми се јавува либето и ми вика да се симнам пред зграда. Поминал секаде каде што се шетавме. Го нашол и ми го врати изгубеното. Знаел колку ми значи и во 1 саат ноќта го барал. Злато мое е.

 

Секој си копнее по нешто во секој период од животот. Мене ми дојде време да копнеам за сопствен мир, презаситена од делење на живеалиштето со други генерации. Нив им сметаат работите од моја страна, мене од нивна..се потешко наоѓаме заеднички јазик, чашата се прелива.
Се плашам само од бес и од лутина да не избегам од едно лошо, кон друго...мислејќи и надевајќи се на подобро. Па се одлучувам да премолчам, бидејќи немам сигурен избор.
Ми одѕвонува во глава она заканувачкото "Ќе видиш ти, ќе не бараш!".
Од тоа се префрлам со мислата во иднината...дали би успеала јас да имам поинаков однос со моите деца, дали ќе им ги кажувам истите работи, дали исто ќе постапувам? Или можеби она посакуваното "другарски" ќе биде обележје на моето родителство...којзнае.
Доцнам со нешто во животов, се најдов зад многу други и ми префрлаат за тоа. Велат "Види го оној, види ја онаа...А ТИ?" Јас не сакам да се огледувам на другите ама признавам дека кажаното ми создава блокада и уште повеќе успорувам, успорувам, успорувам...
Робувам уште како мало дете на кое ќе му кажат дека зошто не е послушно, нема чоколадо.
Ги чувствувам силно затегнатите окови околу мене.
Ама ништо не е вечно, ќе помине...само во прашање е време.
А ќе имам ли причина да им кажам благодарам некогаш?
Ќе го барам ли ова време на зависност?
Ќе ги барам барам ли нивните ограничувања?
Ќе им недостасува ли мојот остар јазик на одбрана?
Ќе ме одбијат ли ако некогаш побарам помош?
Измешани ми се мислите во глава, само се надевам дека одговорот на сите мои прашања ќе биде негативен.

 

... како бе не можеш да заштедиш од платата? (со некое тенко извиено гласче, пискав сопран, ко во пубертетските денови, со лош изговор на самогласки и уште полош акцент, лигловски).

Добро - глупава си, или сосила се преправаш?

Од таа мала, мизерна платичка, јас - плаќам сметка за интернет и кабловска, им купувам на сите ситници по дома и кај баба и дедо, целосно се облекувам, си купувам шминки и ситнурајки, учествувам во купување подароци за секакви намени, излегувам, културно се образувам, си купувам и храна, понекогаш и за дома за сите, позајмувам некому во незгода, вадам слободна карта... во моментот кога станува јасно дека ЈАС ЗЕМАМ ПЛАТА, од дома апсолутно немам помош, независна сум, едни влошки ако ми купат е свечен момент.

Никој не ми доаѓа да ми рече - леле срце мамино, работиш, еве ти 100 евра за шопинг, купи си што сакаш, или златичко - на 2000ки, посери ги на едно искачање.

И ти солат памет, како едвај скрпуваш крај со крај, па не си била штедлива. Важи, ќе бидам, немај гајле.

И дечко ми патем понекогаш искрено - забегува. Ненамерно, еве ми се фали како му останале 10 000 од платата, а заборава дека неговите го опремија со нова јакна, фармерки, чевли, или дека го делат бензинот пола-пола и ред други видови парична помош за секакви намени...
Среќа, јас сум тука да го спуштам на земја, и да го потсетам - дека не секој по дома има Цептер тенџериња од 200 евра парче, и не е крај на светот ако го немаш, и стариот добар експрес лонец си ја врши задачката верно и коректно, и не секој може да го јаде најскапото беровско сирење и да истура маслиново масло каде што ќе му прдне, како да тече бесплатно од некое скриено чешмиче во визбата.

Мислам, ЗНАМ - напорна сум со муабетиве, ама луѓе, имајте барем малку осет со реалноста, мака ми е кога се занесуваме дека живееме во Њујорк, а сме бетер од Њу Делхи моментално.

За грев, малку reality check не е на одмет, никогаш.

 

СДК ме мава некоја меланхолија ушто откако станав. Недела е, што значи треба да се спремам за утре, за на работа, а треба и до факултет да поминам да видам до кај ми е процедурата за дипломската. Требаше да си одам дома викендов. Денеска ќе спремаше тато скаричка, а мама ќе направеше некое божествено сосче, со чајче или ракиче со тато........Ми недостигаат.
Зошто не сум сега 8мо одделение, па да не му ја мислам ни на обврски, ни на пари, ни накирија и сметки. Излези, прошетај, дојди си дома, те чека ручек, прекрасен ручек. Мајка ми готви најубаво. Стално се консултирам со неа пред да готвам нешто. И цимерите ми викаат дека сум готвела многу убаво. Па, кога мама ми ги кажува нејзините тајни, како да не биде убаво. Или татко ми. Двајцата се магионичари во кујната.
Малку ме боли глава. Веројатно е од пивото од синоќа. Или од комбинацијата пиво и цигари. Нејсе, денеска е ден за детоксификација. Пиев едно кафе, јадев и сеа ќе удрам на чаеви.
Есента секогаш ме прави по малку депримирана и тажна. Секој ден ме потсетува дека сонцето се помалку ќе го има и дека ќе станува се поладно. Не можам да се помирам со фактот. Јас сум сончево дете, де. Кавадарци е скоро цело време сончево. Само кога не е. Ќе си одам нареден викенд. Решив. Не сум била два месеца. Да си го видам тато, мама, кученцето. Ах, леле Бубето мое...Најслатко суштество на цел свет, кое не знае да мрази.
Треба да поминам и да го видам и тетин. Остана сам, кутриот. Тета си замина пред 2 месеца. Сигурно му е многу тешко. Сам е. Зошто животов е толку суров понекогаш.
Ајде, утре е понеделник. Се надевам ќе биде се во ред на факултет. Веќе преку глава ми е од администрација. Да дипломирам и да ги израдувам моите...
Ама времево ме дотепува. Па какво е сиво, сивило ми шири во душава...Со душа чекам пролет...
Нејсе, ќе станам да чистам малку...Па ќе зготвам нешто. Па ќе читнам. Ќе помине брзо денов.
А од утре. Од утре со нови сили. Ќе се справам јас. Ќе се соочам со понеделникот. Ит кант гет ми!!!

 

Убаво е чуството кога покрај сите пречки успеваш да нагазнеш и да го оствариш тоа што си го замислила.
Уште поубаво е кога ке ти се јават и луѓе што ги знаеш и што не ги знаеш да ти честитаат и кога ке ти кажат дека си била предобра и дека веруваат во тебе ..
Абе ми дојде да заплачам од среќа преубаво беше чуството. и покрај сите инекции што ми ги шибнаа и покрај сите антибиотици и спрејови и таблети и гадни работи што ги пиев не оздравив ама излегов на сцена и ми дојде виша сила и реков I CAN DO IT!
И навистина успеав, успеав
И пресреќна сум, прво што сум окружена со убави и прекрасни луѓе што ги сакам и ме сакаат, што вчера се зближив со многу луѓе и што ми се отворија уште многу други врати и што успеав да си докажам на самата себеси дека заслужувам да бидам таму
И мојов леле аман колку беше сладок абе преку 500 пораки во секунда ми пратил колку сум најдобра и колку е горд на мене .. и ич не ми беше гајле за шминката колку сум ја платила или дали ке ми се расипе абе си го избацував и ич не им беше гајле

Ја делам среќата со вас..

 

Доцно утринско кафе, во омилената филмска шоља.
И едно прашање ме мачи мене ко што ја мачи нацијата на Иги Џамбо во неговата ситуација, прашањето е, како може да има волку смрдливи луѓе на светов, и сите тие да ја имаат таа чест да ми бидат цимери. Значи, имав цимери кои јадеа од садови за една употреба, кои се бањаа еднаш у две недели, кои спиеа на гол душек, кои пиеа вода од чашата која два дена стои во мијалник а пред два дена во неа пиеле јогурт, а сега имам цимери кои верувале или не, кои не мијат раце после мочање, не ми се верува
Додека се чудам на чудата на чудните луѓе, си правам ретроспектива на изминативе денови, една театарска претстава, на мојата мила Ханушка, миличка, многу сум горда на тебе, премногу. Ме чека уште една претстава, да се живи и здрави Групер, културно се просветливме, културно се воздигнавме. И пак разочарување, ме разочара малиот мој, во последно време пречесто ама ќе се преживее.
И ај кажете ми како да се однесуваш кога имаш мајстор во бања во недела наутро а? После кафе, јако ко мрак, ах мојот метаболизам кој го преколнував често, сега ли најде да се разработува
Убава недела драги мои, најубава

 

Убаво испеа.

 

Ќе речат сите епа тие на млади години се мажат. Да, ама нејзиното семејство не е како другите современи се. Имаше убави соништа за убава иднина но ништо од тоа тука во Скопје нема да и се оствари. Ај да кажеш селско дете подруго е ама цел живот во град и да отидеш во село во друг град. Таму нема некоја голема перспектива освен што може да си ги заврши посдипломските на истиот факултет а за работа таму таква работа да најде??? Нема, нема услови. Тешко е не мислев дека ќе ми биде толку тешко. Ја избрза што ја избрза и си ја прибра таму Никогаш нема да биде како што беше со неа, не е крај на светот ама тешко е..

 

Општа констатација. Сабота вечер. Бар.
Single девојки и момци. Млади, желни за забава, на нив е воочлив вложениот труд и часови поминати пред огледало. Шараат наоколу барајќи ја својата совршена половинка. Неуспех. Препуштање на алкохолот. Разочараност. Рапидно паѓа сета желба за иницијатива. Повторно дома и познатото ,,абе тапа беше еј'' !!

А, јас.. лежерно се движев по ритамот на музиката, уживајќи во ледениот пијалок
Наздравував за младоста!

Еден пар очи ме гонеа низ толпата ...

 

Како само би сакала,и тргнав да напишам „Не требаше да пијам,јас веќе сум пијана од љубов’’,но застанав.
Ќе прекршев важна божја заповед.
Нема што да лажам,колку и да ја барам,љубовта ја нема ни за лек.
Кога ти е изветреана душата,срцето ти станува пустелија.

 

Мислам дека знам која си Црвена девојко .

 

Јас не знам што им е на децава ... Не знам.
Читам некни на фб, the и I`m вметнати меѓу наши зборови ... И сега не ми е јасно што читам, си викам што е ова?!

И кога се внесов повеќе во преведување, видов оти тоа всушност означувало ДА и ИМ.

Добро бре, неписмени едни, што се занесувате еј?!?

Се изнервирав сега.