[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Маж ми е за Јувентус, јас за Челзи и со моменталниов резултат ќе има војна, во кревет

 

Епа,ми се крева косата кога ќе видем дека некои не на компјутер,туку во тетратки,било каде пишуваат вака

Спојлер

Се извинувам за ракописот и цртањето

 

Го знаете она дете што многу напиња, се околу неа и е интересно, не знае да седи мирна?
Погодивте, јас сум таа.
Па добро, сите сме такви на моменти. Тоа е тоа време кога ќе те фатат будалите, а на мене тоа погодно ми се дешава на час. Поточно, кога испрашуваат а јас сум веќе испрашана. Тоа е тој филинг
И јас си зборам со другарчето до мене, другарчето пред мене, другарчето позади мене. Ние сме си сите другарчиња што се погодно испрашани па имаат време за губење.

Ама се ова погоре наведено е и другарка ми до мене што седи, како се погодуваме, кога она е хиперактивна јас сакам да ќутам и да не се замарам, а јас кога сум хиперактивна она е спротивното.
Сликовито покажано


90% од ситуацијата е така, ретко кога двете ќе се погодиме.
А кога ќе дојде тоа време, тие ретки 10% WATCH OUT! Нешо као дабл трабл ќе му дојде

Тоа ми лежеше на срце денеска, а сликичкава ми беше додатна инспирација.
I fucking love WeHeartIt!

 

.. дознав една моја школска овде на форумот, ке си ја пратам сега

 

Ако денот по утрото се познава, мојов се препозна.

 

...

 

Не ми е толку жал за погрешните избори и работи што сум ги направила во животот колку што ми е жал за оние работи што имав можност а не ги направив...БОЛИ!

Неможам повеќе да чекам...само чекам да заминам, ги бројам деновите.

 

Не знам по кој пат дојдов до сознанието дека факултетот и целиот тој стрес што ми го приредува ми се огромна пречка во животов. Наместо да отвора нови врати, мене постојано ми се затвораат, дури и се заклучуваат веќе. Кои можности кога од социјален живот имам само едно бедно Ж, а за други активности на страна од факултетот можам само да сонувам. Целосно сум закопана, жива закопана, ете така се чувствувам, и полека го губам и тоа малку воздух што ми преостанало.
Ми фали уметност, ми фали инспирација, не можам да створам ништо, не сум седнала да си посветам време на хобијата веќе цела година ако не и повеќе, не ни можам да ги наречам хобија. Не се сеќавам кога последен пат сум имала таков креативен испад да седнам и да направам нешто. Талентите полека си венеат и си пропаѓаат, ако не ги негуваш можеш и да ги изгубиш, и така некаде ќе си потонам и јас заедно со се она што ме гради а што го запоставувам. Не дека не го сакам факултетот, сама си го одбрав и не се каам за тоа, ама побогу ко птица во кафез сум, ко да нема излез ни крај.
Сакам да учам нешто ново, сакам да научам уште еден јазик, сакам да тренирам шинкендо, сакам ама немам ни време ни финансии. И пак, да си го гризне јазикот тој што рекол дека среќа со пари не се купува, ела најди ми бесплатен курс за било што. И кога ќе научам јас нешто ново, кога ќе ми биде пресушен мозокот од факултет или кога ќе бидам престара за било што?

 

Сфатив дека животот го претставуваат малите работи кои ние ги сметаме за неважни.
Сфатив дека токму тие мали работи, кои не ги забележуваме, токму тие ни ги даваат најдобрите спомени, токму тие се она што не прави среќни, токму тие се она што ни треба.
Луѓето не се сопнуваат од планини, туку од камења. Ти ја гледаш големата работа, но ајде види го малото. Може да биде толку малечко, а сепак да ти го промени животот.

Научив да ги сакам малите работи, научив ним да им се радувам многу повеќе отколку на големите. Но, најмногу ги сакам малите работи поврзани со тебе. Убаво е кога има 1.000.000 мали работи кои те потсетуваат на него, 1.000.000 мали работи, со чија помисла се смееш. Токму тие 1.000.000 мали работи ќе останат многу долго во твојата меморија, скриени во нашето главче, скриени но не заборавени. А ние уште ќе се чудиме, како толку малечка глава собрира толку многу работи.
Ама ако. Кога ќе остареш, кога ќе се сетиш што си правел во младоста, колку ќе ти биде убаво.

Го сакам нашето место, секогаш кога ќе поминам, ќе погледнам накај нашата клупа и ќе се насмеам. Ќе се присетам на нешто, ќе се присетам на тебе.
Го сакам мирисот на тебе. Кога ќе си мириснам некое блузиче, некое палтенце, ќе те почувствувам толку блиску до мене, иако си далеку.
Го сакам моментот кога ќе те бакнам, а ти ќе ми се насмееш. Го сакам кога ми се смееш, изгледаш многу заводнички и слатко.

 

Се стокмив, се спремив, дури ставив и пудра, ја собрав напред косата со венче а позади локни, си ја ставив јакната и чекав 20 минути да ми даде сигнал да се симнам. За на крај да му се јавам и да прашам дали воопшто ке излегуваме и да ми каже ладно НЕ. Уште го држи лутината. Ако ви кажам зошто, ке си мавнете фејспалм, јак исто колку сексот што ми го мавна тој сега.

Сакаш да видеш што значи игнор? Bring it on!

 

Денов ми беше ужасен, тотално исцрпувачки,исполнет со безвезни нервози. Денес се чуствував вознемирено мојата интуиција одма ми покажува дека нешто нема да е во ред, како и секогаш за жал во право е. Велат животот е круг и дека аку сега си повреден подоцна ќе си среќен или како и да беше, за мене тоа не важи, не се свртело моето тркало кон мојата среќа упорно и упорно врти и ми ги носи истите личности а со нив истите проблеми и јас последниве 2 години немам мир. Апсолутно изгубив надеж во било каква љубов или нешто поврзано со неа. Изгубив надеж дека нешто ќе се промени, колку повеќе се надевам толку поповредена излегувам од било каква ситуација, толку полошо излегува што си мислам дека никогаш нема да ја почуствувам онаа безусловна љубов. Или можеби јас премногу очекувам или премногу барам? Можеби не постои таква личност која сака на ист начин како и јас, или можеби допрва таа личност ќе ја запознаам... Којзнае....
Кад ти једном срце сломе неверујеш никоме....

 

Го знаете она чувство кога сте изморено среќни? Плус навистина искрено среќни... би играла низ соба да не постоеше ризик да пропаднам на долниот спрат И тоа среќава дојде при крајот на денот ама не е на одмет
***

Спојлер

Прееска, толку ми падна жал за мајка ми, ме скрши начисто... ретко кога ми попува и ме замара за посериозни работи затоа што знае дека сум говедо и по мое ќе истерам како и да е, ама прееска наеднаш ми вика кога ќе одиш на лекар? И викам не одам. Вика што сакаш дете да ме умреш пред време, не можам да заспијам од што се грижам за тебе, сакаш да ги средиш бубрезите, јајниците? сакаш да имаш деца? Ме сецна во најболниот дел од душата... само ја наведнав главата и реков ќе се средам мамо зошто работата не е за лекар, до мене е. Ќутеше и таа.. па ми рече знаеш, кога беше мала не ме пушташе да одам на работа, и јас те лажев дека морам за да ти купам обетки зошто многу сакаше и ќе сум и рекла добро тогаш да те гушнам да ти дадам сила за да одиш и најсилно сум ја гушкала... па пак молк, и ми вика сега не ме гушкаш скоро никогаш а ми требаш повеќе од секогаш. Ја гушнав толку силно ко што е послаба два пати од мене мислам ја скршив на половина... Јас ретко ја гушкам така затоа што ми е страв, дека ќе и биде потешко ако знае дека ја сакам повеќе од животов, ако знае дека ми е премногу жал за неа, ако знае дека срцето ми се кине што не можам да и помогнам... што животот и е толку тежок а наоѓа сила да се смее, нашла сила и две деца на прав пат однела, поткрепа и столб е на семејството... и не сакам да знае дека најголем страв ми е дека ќе ја изгубам прерано... неа или татко ми.
Од денес решив, ако сум говедо глупаво и не се средувам за себе, ќе се мачам и ќе се средам за неа. Не заслужила вака да и враќам... не, и жал ми е многу.
Затоа решив, од сега повеќе ќе ја гушкам и ќе се мачам да си ги средам моите проблеми. Сега знам дека мирно спие со насмевка и душата ми е смирена. И решив да и купам поклон за роденден неколку месеци порано. Малку е скапичко тоа што го замислив, ама ќе се снајдам на некој начин... затоа што тоа барем малку ќе и помогне со нејзините проблеми.

***
Ах знаете животот е ... како зелена трева,свежо искосена и згазена од детски ноџиња, како недовршена слика, како омилениот сладолед, како топло чоколадо во ладна неделна вечер, како лош сон, како меко кебенце или груба јамболија, како мед или пелин, како пеперутка или еже, како јин и јанг... секако врти, секако размислувај, на крајот од денот колку и да го мразиш го сакаш, колку и да си разочаран си задоволен, затоа што секогаш имаш колку што заслужуваш, колку што ти е потребно. Секогаш може подобро, но не треба да се заборави дека секогаш има некој негде во полоша ситуација од нашата.
***
Јас сакам животот да си го променам од корен, буквално.
И тоа не е одлука за во новата 2013та година, тоа е одлука што треба да се исполни додека да дојде таа година.
Донесена вчера, прв ден мушки издржан и успешен.
Можеби ќе има падови, но не планирам да застанам... со тек на време се помалку ќе ги има падовите.
***
Се што сакам е да бидам среќна... не само што сакам, истото го заслужувам!
***
Е така. Се е полесно кога ќе се испише тука во овој чуден виртуелен свет, во оваа тема налик на дневник... сакам да кажам...и кажав.

Останете ми со здравје и гушнете си ги мајките. Јас ја гушнав неа а ве гушкам и вас.

 

Сдк, дека веќе ја наполнив 13.

 

Ми лета бе времево... И не знам дали се жалам или фалам, ама убавко ми е...
И малку ми се 24 часа

 

Утре сите да испаднеме да засадиме садница. Нели, нашата иднина. Ја и ќе си ја крстам садницата моја некако, само незнам како.

http://www.youtube.com/watch?v=XMBuoFXr9TM

 

30 минути по полноќ, а јас изразив желба да јадам туршија..
Кхм, кхм.. на арно нека е!

 

СДК дека денеска ги поднесов сите документи за дипломска, па се надевам дека за брзо ќе ми закажат термин. Ама на гладно срце ги почастив на студентски...срце ме боли-пола плата ми замина. I didn't see that one coming.
Нејсе, се вратив дома во 100 саат и пак имам ситуација во дневна, што е наменета за во спална. Go, get a room - буквално!!!
Утре пак на работа. God damn it! Од едно сра*е се ослободив, утре треба со друго да се расправам. Посакувам да имаше копче пауза во животов. И fast-forward. Ама не како во Click. Btw, кој не го гледал филмов, нека го гледа под итно. Кај ми беше муабетот? Ааааа, да. Сакам да паузирам два-три дена, на пример, два-три дена да ми е петок, па да стиснам плеј. Или да стиснaм fast forward кога сексуално незадоволената ми претпоставена има фикс идеја која се спротивставува на сите морални и човечки логики. Имам теорија за неа. Секој ден си оди дома, пие кафе, се дере по децата, и коа ке се смират тие (кутрите, мора многу да се плашат од неа), ги трие дланките една од друга и си вели: „Како ли сега да им го уништам денот? Или подобро месецот? Или да им го загорчам животот и мизерната плата што ја добиваат?“
Еден ден ќе дојде прилика кога „Karma is a bitch, bitch!“ ќе ја исполни својата целосна замислена намена.

Утре (или веќе денес) е ден на дрвото. Можеби треба да им се честита на неколку „трупци“, и да им се упати извинување на невините дрвца што ги споредуваат со мизерниот облик на некоја „трештеница“.

И дац ит фром ми фоукс. Ви посакувам најпријатна вечер, и најубав ден. Не заборавајте, do a random act of kindness today! Можеби мис Карма доцни, но никогаш не заборава. Ви праќам прегратки.

Оувр енд аут!


P.S. Dear sleep time and nap time,
I know we didn't get around that much, but you should consider that I was a child and didn't quite understand your significance. I am sorry.
Sincerely, please stay longer!

 

Доцна е...но овој пат не е ноќта која ме плаши. Осамен во овој мрак, ги оставам солзите да пишуваат место дланкиве. Нека истече сета болка која во овој миг ме разјадува... нека изчезне, затоа што тешко ми е да живеам со неа. Навечер легнувам за да заспијам, но не можам да го чујам срцево како чука, градиве не можат да земат воздух, оловна грутка стои во грлово, ме пригушува, не ми дава мир, ми го одзема спокојот кој ми е потребен за да го пронајдам сонот. Сакам да заспијам, но не можам, солзите како непресушен извор течат... ладно ми е, а покриен сум со дебела покривка...но попусто кога студенилото доаѓа одвнатре. Горам, но огнот во мене е ладен, го смрзнува секое мое чувство, секоја моја топла мисла. Излегувам надвор, на воздух...да го почувствувам вистинскиот студ, но не, и тој не може да го допре срцево сега... бескорисно е.

Зарем се случува тоа од кое најмногу се плашев – да... токму на една слична ноќ како оваа, пишував за една збунета и загубена љубов. Ја потиснував длабоко во себе за да не дојде до ова... сепак изгледа ова е доказ дека некои работи едноставно требале да се случат. Кој решава за нив? Ќе одговорите - „ти самиот„. Но јас би рекол - „не” , овој пат судбината е таа!„. Понекогаш срцето зборуваше наместо разумот, понекогаш разумот и болката го побиваа она што го кажуваше срцето... но, најверојатно, нешто од тоа не требаше да биде кажано... или барем сакам да верувам дека не требало. Се обвинувам себеси, а всушност виновник нема..., само празна тишина облеана со некое дамнешно чувство на заљубеност. Многу работи сега изгледаат поинаку... како до сега да го гледав светот со поинакви очи... со моите очи покриени од заслепеноста на моите чувства... а сега гледам... со очите на реалноста. Болката е таа која ти покажува каде лежи вистината. Заборавот е најдобар лек за секоја болка, за сите рани, но знам дека овој пат ќе делува многу потешко. Скоро неприметливо. Некој би рекол - „ќе видиш, се ќе помине.. треба само време„. А јас би рекол - „Да, можеби си во право, но... колку време?„ Плачам, но зошто? Дали вреди?! ...знам дека не вреди, или барем сакам да верувам дека не вреди...

Најчесто сфаќаме колку некои работи ни значеле откако ќе ги изгубиме, но тука болката е уште поголема затоа што веќе сфаќаш дека личноста која ти значела толку многу и пред да ја изгубиш... не би успеала да го сфати тоа на кое се надеваш, затоа што ти и никогаш не си и значел нешто...! Жално нели? Но , не, не сакам некој да ме жали, тоа ми е далеку од потребно. Само сакам се да заврши, и да замине во заборавот, затоа што......

 

Веќе не губам време со погрешни луѓе, не одам на погрешни места и не развивам погрешни емоции!

Таман ќе си речеш овојпат е поинаку, ќе биде подобро, абе како некој да те гледа одозгора и си вели: „Е ама ќе ја заебам сега, и овојпат ќе е исто“. И истата приказна. Јас сериозно не знам што е проблемот во односот помеѓу мене и машкиот род - дали погрешно им пристапувам, дали погрешно ме разбираат, ама имаме некои пречки во комуникација.

Епа и ова шоу заврши. Надежта последна умира, ама знаете што? Сепак умира.

А кога ќе можам на некој да му ја посветам песнава ќе бидам најсреќната девојка на светот.
http://www.youtube.com/watch?v=O5VNumNJyqE&feature=plcp
Кога со некој ќе се имаме без да се поседуваме.
Кога ќе го правам она што го сакам кога сум со него, но и кога не сум.
Кога некој ќе ме направи да се чувствувам послободна од било кога, и покрај тоа што сум во врска.
Некогаш...

 

Еј, така сум нервозна денес, така сум нафркана, преморена цел ден, така ми е наопачки денов од јутра до сутра, така не ми се слушаат вашите глупости и глупи „шеги“, ни па вицови што мислите дека се интересни и првпат ги кажувате, а уствари сме ги прочитале на вицотека.мк, така сакам да ме остаите сите раат онака зошто ми тргна на карање со сите денес и лошо ќе заврши денов, фак офф просто кажано не мора да влечете зборови од уста со клешти, и онака на врв на јазик ми се. И да, така ќе му го сменам личниот опис на глупиов компјутер уште еднаш ако се згаси што жими се еден пост неам асално напишано од него дали под стрес дали ми се гаси на задња реченица, а иам 2 лаптопи дома, ама не, сакам да седам на кантава и сакам да работииииии! И не, не е пмс, за 2 недели треба да добијам, него просто треба да сфатите дека некоаш претерувате? И да сте претерале пред 1 месец, ја тоа ќе ви го кажам баш денес зошто ми испадна прилика, зошто ми пукна филмот, да да драги мои има вакви денови, и да продолжете да се чудите со девизата „Што и е пак сегаааа, што направив јас?!“