[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Памела е у право. Кој закон? Закон за домашно? Аман бе, и домашното е вид одговор за оценка, ако е така и за усен одговор треба да викаат родител? Секој учи колку што му фаќа црпката, и работи на училиште онолку колку што му тежи интересот кон истото.

 

Јас денес цело време си испробувам, дали ракопис на приборот, на клупите, и на чет си пишав калиопејке, од сега така ке си се спомнувам во мислења

 

Постот на Вајлд ме потсети на некои мои професори од основно и средно. Јас и ден денес се нервирам затоа што кон некој предмет сум имала одбивност ради некои професори, како на пример хемија и историја и криво ми е што знаењето од овие области ми е сиромашно, и дури сега ги барам книгите од основно и средно за да ги препрочитам, и гледам дека уствари било лесно и интересно, ама ете ради некои професори ..
Исто и по македонски во средно - сите дела ги читав со мерак, и многу сакав кога имаме дискусии, да слушнам различни мислења од моите соученици, и јас да го споделам моето мислење, за да на крај бидеме прекинувани од професорката, со навреди како ние не сме знаеле да дискутираме, сме филозофирале и незнам што.. И после неколку навреди јас сосема се повлеков, повторно ги читав сите дела, ама никогаш не се јавував кога таа прашуваше кој ги има прочитано, си велев читам за мене, за матурата ќе сум спремна, што има да и го кажувам моето мислење кога таа не го почитува и ме навредува.
И така, Вајлд гледај да имаш поразличен пристап кон предметот, обиди се да заборавиш дека таа професорка ти предава, стави си во глава дека си учиш за себе, не учи со страв поради тестот или испрашувањето, туку гледај да ти биде порелаксирано и позабавно, и ќе има добри резултати

 

Денеска денот ми е некако нервозен,не знам зошто но за ништо нешто се нервирам и морам да си го кажам тоа,абе ај да не речам како некој автобус кога ме прегазил и сега сите ми се криви,и што викаме ние струмичани ни крив ни дужен некој ќе си го изеди денеска од мојата нервоза,се надевам дека убавото сонце до после ќе ме расположи и така една добра прошетка низ град за да може малце да се оладам инаку крај,се на се веќе мислам дека почнува да ми спласнува нерв озата

 

Возбуда и огромна доза на исчекување. Секој нареден пат понетрпелива од претходно. Нови надежи врз урнати обиди, а јас и глува и слепа за нив, одам пак, одам повторно. Дали е доблест или мана, не знам. Само знам дека сонот ќе биде зграпчен, впиен, живеен. Една желба веќе ја живеам и понизно и служам, оти е целиот мој свет. Да се надеваме оти и она малку што преостана Тој ќе ме удостои да бидне, па да бидам јас-ЈАС во целост соодветсвувајќи со мојот немирен дух и желба за подобро и поголемо себе.

 

Денов шарен а истовремено и толку монотон што ми доаѓа да вриснам.
Особини препознатливи за некои луѓе од кои благо речено се ежам, многу цинизам и кретенизам испреплетени во едно, и хаотичност стигнат до максимумот! Се видов себе и останатите околу мене во поинакво светло, и доволно ми е тоа. Знам дека еден ден ќе се исплати.. Ма, мора да се исплати!

***

Сабајлево денот ми го направи тетка ми.
Работи со дечиња склони на умерена и тешка ретардација и многу е среќна што ја има можноста да поминува дел од денот со нив, вие немате поим со каков ентузијам збори за тие деца, каков сјај има во очите кога ќе ја прашам што правеле дента! Просто ги обожава и не ретко знае да ми рече дека она повеќе научила и се`уште учи од нив, него ли они од неа! Многу ја сакам!


А мојава улица се повеќе е склона на осаменост и сивило.
Се сеќавам на времето кога оние што сега шетаат низ населбава со бастунчиња и тешки болки на себе или во краен случај повеќе ги нема за жал, енергично трчаа и викаа по внуците. Чудно ми е како времево минува така неприметно. Ми се лизга низ прсти, а јас сум тотално игнорантна кон него.

И аман од оние чаршиски приказни и муабети, така бесрамно филувани - што ми доаѓа да си дадам еден facepalm. Понекогаш ми е срам дури што сум дел од овој менталитет.

***

Во име на празниците што следат, за сите по едно.
(Добро де, за некого ќе има и две - мојот дел, јас на диета сум )

 

Понекогаш додека спијам заборавам да дишам и кога ќе се разбудам земам воздух како да сум била во вода долго време и како да ме давел некој не знам зошто така. Убаво беше кога ги кренав ролетните и оп сонце и така ми започна денот.
Сакав да кажам дека секој си прави како што му одговара, колку и да критикувате ќе се прави како што секој си сака. Некој ќе има последици можеби и ќе изгуби се а можеби и нема тоа никогаш не може да се знае затоа престанете да бидете такви. Мојот живот си е моја работа ако сакам ќе се фрлам во Вардар, ако сакам ќе бидам слаба ако сакам ќе бидам дебела вие не можете ништо со тоа. Мојот живот си е мое право нели ?? Ако сакам ќе се дружам со сите ако сакам ќе имам само една пријателка сето тоа зависи од мене.
Убав е животот само треба да знаеш како да си ги наместиш топчињата дали горе, доле, лево, десно.
Прави како што сакаш затоа што ако правиш како што сакаат другите кој ќе биде задоволен ти или тие??

Колку се радувам што пристигнуваат многу убави денови леле леле мамичке, сакам да запре времето и да си уживам

 

Моите си доаѓаат од работа,а јас сеа се будам.Незнам што ми станало денес :? ??? СКД за мене сеа почнува денот...Ќе бидам добра керќа набрзинка по дома ќе замаскирам демек сум чистела и ќе направам по некоја палачинка .Не за друго ај нека помине неделава во најдобар ред - мама ми вети нови штикли во петок )).
Љубов до сите

 

СДК дека лугето немат ни грам свест.Се се бре али да дојдеш на школо и да труеш да се онесвестуваат сите околу тебе ,не еден ден не два .. со недели .Секој ден ми стана како емисијата ПРЕЖИВЕАН .. се трудам да не се онесвестам од мирисот.Ке почнам да донирам слободно туширање и сапун кај мене

 

Oф, и кај нас е така, се можно ни фарбаат, копа цело школо, ме гуши веќе и ми се гади, па аман бре мислат ли малце со тоа тиквите, 5 годишни деца има таму, требало да си средат се додека не одевме. Нездрави

 

Само еден месец не дели од најубавите денови во годината!
Ги сакам сите празници кои следуваат, можеби затоа што се единствените денови во годината кога фамилијарно ќе се собереме на празнична трпеза.
Тогаш и сите да молчиме, душата ќе ми биде исполнета.. Живи сме, здрави, среќни во својот топол дом, едни покрај други.
Што друго би посакала?

 

Направив ручек и си ја чекам даде од работа за да седнеме, да си се видиме.

Моиве со гости нека се расправаат во дневна. Ако нешто презирам, тоа е ненајавени гости! Си готвиш си правиш мерак ден, и ќе ти дојдат од никаде нигде. Само добровечер реков од култура и киднав. Ме нервираат тие ситуации. Да се немало свест ни грам. А што очекувам ја од пензионери што едвај чекаат да му ја здувнат од дома, зошто ни синот ни снаата не ги сакаат. Страва.

Туку, сакав да кажам. Како што си врви времето, сфаќам дека со некои луѓе што се знам пократко, муабетот ми оди подолго. Се разбираме. Не се вергламе. Нема цинизам и судење. Опуштено е. Со поблиските, секогаш можеш за се’ да се р’чнеш, да фатиш теми што не ти е пријатно да ги повторуваш, сакаат да судат, да препричаваат. Кога го сфатив ова?
Откако си направив во глава весела математика дека некогаш најблиските луѓе не ми фалат. Т.е дека се одалечувам од нив, и ме боли, а не знам зошто боли. Како некоја лекција од времето. Утре ќе имам свое семејство, ќе имам обврски, нема да можам да се гледам со сите што сакам, и како тие релации ќе опстојат? Само ако двете страни се потрудат за тоа. Па, баш така, си реков, дека во мојот случај веќе и двете страни се откажале. Веројатно така и треба да биде за некои луѓе...
Не е фер. А се случува. Животот прави приказна, а ти само и додаваш парчиња во мозаикот. Ако некое не ти се допаѓа, го заменуваш со друго. Ако имаш со што. Но, некои празнини ќе останат. Секако.

Сакав да кажам дека со сестра ми одново си го реоформуваме пактот на близина. Веќе сме возрасни, вработени, смислуваме начин како да си го подобриме секојдневието, да помагаме дома, но и да бидеме независни. И тешко е. Особено во фамилија каде што климаксот е до плафон, платите ниски и кредитите пролонгирани до бескрајот. Но, има надеж.
Има надеж во љубовта што се случува и во оптимизмот кој го тренирам да не се претвори во наивност. Навистина, ако веќе созревам, не сакам да се трујам со глупостите и неизживеаноста наоколу. Ќе бирам со кого и како ја делам тагата и среќата. Дури, и начинот на кој сето тоа се менува, ме вознемирува. И продолжувам, нема застанување.

Животот е краток, зезнат. Не сакам да го поминам во пресметки. Сакам да дишам слободно, а под тоа подразбирам да бидам Јас пред оние што ме знаат. Доволно глумат сите и без театар во себе, а што останува за оние со талент.
Тешко варливи мисли, да.
Сепак, најубаво е што го имам и ова парче простор да се олеснам. И си ја имам даде.
Ја имам и фемина, и, сум благодарна.

Убава вечер имајте девојки.

 

Пронајдов две нови продавници Second hand, не знам за вас, ама јас кога ќе влезам во таква продавница се губам, уникатни столчиња, грамофони, стари машини за куцање, предмети кои не сум знаела дека воопшто постојат, чашки во најразлични форми, свеќници, плочи со моите омилени изведувачи на џез музика, има приказна во таа продавница, се е мирно, луѓето тивко си разгледуваат, опипуваат, пробуваат.. дефинтивно влијаат смирувачки на мене..

Денов како ден, помина Вероника ми вика запиши се Ирена на факултет за уметност, примаат само 12, а ти знам дека ќе бидеш меѓу нив и ќе пробам.. сакам, убаво ми рече не се расфрлај со енергијата насекаде сконцентрирај се на тоа што го сакаш. Има право уште да го сторам тоа. А таа леле каква станала прекрасна, ми беше гол модел лани и направив супер слики, а сега кратка коса, убав стил како Одри Хепберн беше.. ме частеше вегетаријанска лазања, и подарив кутија за накит во форма на планетата Земја, а внатре алка од делфини зошто знам дека ги сака, била на Филипини какви само доживувања секоја чест. Си го граба животв, вели не знам кај ќе заврашам ама го сакам животов.
Убаво е да имаш луѓе кои знаат да те наполнат со енергија.

 

И влагаш во веце , т.е јавно веце и ....

 

Се моли сестра ми да не ми го тарашва многу форумскиов лик зошто не можам раат да си се изразам !

 

Добро, само јас ли сакам големи чаши за чај, или пак за кафе?

Омилени ми се, поготово кога ќе начекам евтини,а преубави! Чашите ми се опсесија, можам цел ден да ги гледам, да бирам кој сакам да ги купам, ама никогаш немам купено чаша. Само ги гледам и коментирам колку се најубави...

Ама еве, бев денес во Базаро и имаат преубави едноставни но истовремено убави чаши за ништо пари.
И готово, сликата ми дојде во паметот! Јас и моите две најдобри другарки, седиме во мојата дневна, пиеме топло чоколадо од ТИЕ чаши и си разговараме, кхм трачариме

И така, Елена најде уште една опсесија и себеси се нарече Чашохоличарка

Спојлер

Што се сум била до сега... Шопингхоличарка, Ајвароманка, еве сега и Чашохоличарка... Абре јас тука авторски неологизми си стварам!

 

Да можам само да замижам и да се ослободам од оваа грпка..
но мора да се бориме.

 

Туфкав за ненадејниот дожд и добив превоз дома. Од професорче од 60 и кусур години со огромна страст. Во 10 минути возење се ме препраша за Македонија. И ми рече Утре обавезно да дојдеш на предавање, да те доиспрашам. Некои денови се оди, некои се кочи и не мрда. Како кола само проблемот е што јас не сфаќам кој вози, ние или некој друг. Се мислам и си викам, може подобро на совозачко да седнам. Ќе си зјапам низ прозорецот и ќе гледам зајдисонца. Затоа што возачот никогаш не може да погледне на страна. И ќе бирам музика. Ете доста ми е тоа.

Планови за гости кои никако да се скројат. Или затоа што сите сме неталентирани шивачи или затоа што пробуваме да шиеме сите со една игла. Ми тргна со метафори денес. Тешко донесувам одлуки, двајца близнаци во мене си влечат на различни страни. Но на крај тоа е што е. Секогаш имаме избор само никогаш не го знаеме вистинскиот. Ако воопшто има вистински.

Топам колачиња во нов чај со опоен мирис го жалам кучето што комшиите на дождот го оставиле надвор. Би го прибрала да не лаеше како лудо на се. Море декември, ќе биде полн со храна и пред новогодишни диети на новчаник.

 

Вистина било. Некои чувства сепак не можат да се вратат.
Ни почеток ни крај,туку само една прекрасна средина во која бев,и во која се чувстував сигурно,среќно и сакано.
Почнувам да живеам со тоа,да се навикнувам. Како е,така е.