[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

сакам да кажам дека заради љубовта мора да се пати многу а засто?? јас се усте незнам..
си се мислам и мислам колку се претрпувам напустив мој све заради него и дојдов кај него за да направиме и да го зивееме насиот свет,ама сега одеднас од неговата страна се упадна многу несакани работи,родителите негови да ни го направат насиот свет невозможен а засто?
си се запрасувам дали овој мојов се Чуствува се усте неподготвен?или сака да си биде се усте мамино и татино а додека јас која бев толку многу приврзана за моите и никогас не сум се оделила од нив сега го направив тоа и многу ми фала,а овон не може??????????????
толку многу прасалници ми се вртат низ глава а одговорот само кај него но не сакам да е само збор како сто се казува тука сакам одговор со дело!..

 

Сакав само да ви кажам дека јас сум едно човече што на времево се замота во кебе и се склопчи на балкон и едноставно уживаше додека јадеше печени костени и си пиеше чај... ама го земав комјутерот и дојде до тоа да бесот, огорченоста и нервозата ги испишам тука и да исплачам едно буре од солзи, ама барем сега ќе се стуткам во кревет смирена и без товар на душата.
Постов е добра мешавина од постови кои требаше да се најдат во испукајте се, како се чувствувате и што би му кажале, ама испадна тука да биде, и стварно ве молам не ми го бришете сакам да си го имам во мислењата.

Спојлер

Колку што сум трпелива толку сум и гомно(простете) кога ќе дојдат работите до црвената линија на трпеливоста. Трпам, трпам, трпам, трпам, апсолутно се, и целото тоа време се надевам дека другата страна ќе сфати дека не може некои граници да се поминуваат, мислам осет, човечност, почит, од една или друга причина ќе прекине да ми ја тестира трпеливоста ама неее...
Епа така искрено кажувам сами се криви за тоа што следува од нивните постапки, несовесно одат со главата во ѕид, упорно и упорно човек го повредуваат, епа чекај застани и јас имам нешто да кажам, не значи дека ако ќутам сум глупава. Многу ретко до тој степен дозволувам да се доведам и да збеснам, да пукнам и така ќе им кажам апсолутно се до најболната вистина, знам дека боли, и мене исто толку ме боли ама како со боринче да си го бараат. Ова се однесува само на луѓето што ги сакам и ми значат и сум им дала посебно место во животот, зошто за други и немам баш некоја намера да се потресувам.
Знаете дека врската со него е тргни, застани, тргни, застани, рај, пекол, рај, пекол, торнадо, вулкан, дрн дрн... еј тука се и сешто правам за да се опраиме и на крајот јас не сум разбирала а у суштина сум едно суштество што се обидува да сфати апсолутно се, да се стави на страна на другиот, да ги замисли работите од повеќе агли, да најде соодветен заклучок, и на крај јас не сум разбирала и сум повредувала. Е не може така. Работите што му ги кажав беа навистина сурови иако се вистинити, ќе ги вари долго време, и колку и да ме боли за прв пат ми е олеснето. Играчки ќе си играме тука... или оправај се или пушти ме да живеам. Ќе се вртиме у круг сега цел живот.
И си стојам на тоа дека човек се менува... АКО САКА. Јас сум го сакала повеќе од се, и некои мои будалести ситници сум ги сменила, сум се сменила со цел поубаво да функционираме, ама не може само едниот бре... ако сакаш, повели докажи и ти дека можеш, сакаш и ќе се смениш. Не зборувам јас тука да се смени целосно односно да си го промени карактерот, ама во 4годишна врска да се караш ти на секои две недели зошто не знае слушалка да крене еднаш у денот епа не ја бива.
Значи се друго е како што треба, ама кога јас сум можела да се прилагодам на некоја негова желба, што е тешката работа да биде исполнета и таа моја желба. И не претерувам, у рок од 24 саати треба да имаш желба да ја слушнеш личноста што ја сакаш, си се држам до тоа мислење и гајле ми е. Ако сакаш со инаетот да си бидеш во врска, арно, повели види кај ќе стигнеш, на крајот ќе останеш сам.
И не е дека сум светица, и јас сум човек, и многу сум грешела и ќе грешам, и си имам куп комплекси во главата, и на моменти си имам проблеми со мојата психа, т.е негативно размислување... ама со цело срце бев внесена во врската, во животот не сум имала лоша намера, ниту за него ниту па за друг, секогаш сум била оптимистична, секогаш давав шанса со надеж дека овој пат пак ќе се опраат работите, секогаш си го слушав срцето, секогаш давав се што можам, секогаш одев против сите...
Знаете што е тоа да си тука за некој 24 саати, да ти е најбитно тој некој да е среќен и ништо да не му фали, да го поддржуваш некој буквално за се, да го сфаќаш за постапките, да бидеш покрај него низ сите фази што го фаќаат, да исполнуваш желби, да почитуваш некој бескрајно, да се трудиш и да градиш нешто... и зошто да не добијам дел од тоа за возврат? Тешко е две минути у денот да се одвојат за да се крене слушалка? Тешко е да научи да не спушта телефон? Знае дека тоа жичките крајно ми ги спојува и толку од мене. Искрено си кажувам, не поднесувам да ми спуштат слушалка, не поднесувам, и псоле спуштањето веќе се карам затоа што ми спуштил а не за претходниот проблем.
Сум романтична некогаш и сум лигава, и сакам да направи некои убави работи, и ги сакам работите кога се перфектни и организирани и не поднесувам работи у 5 до 12, и не можам да поднесам кога се чека 31 декември за договарање за нова година, или 30 април за договарање за 1ви мај, ми иде да му ја лупнам една кога ќе ми рече спреми се за 10 минути те собирам ваму ќе идеме, и ме нервира тоа, ме иритира, ме полудува. Сакам да е покрај мене кога ми е најтешко, а не да ми рече не можам сега кажи на телефон што ти е... да не случајно му избегаат другарите. Сакам да знае да биде фер и да знае да е коректен бз разлика колку по ѓаволите му бил лош денот, и мене некогаш ми била лош па ако не ми било до зброување човечки ќе кажам. Не можам јас да ги чекам неговите добри 5 минути за да се радувам на тие трошки... Ма колку и да го сакам овој пат не попуштам така лесно. Сега е повреден и лут, е зошто? Зошто не потрчав одма, зошто со денови сум ладна, зошто му е чудно што или не можам или не сакам или не ми се излегува или не сакам да се смириме или нема шанси да се видиме... што впрочем го научив и јас зборот не? епа сега што да речам, нека биде повреден, ама барем нека сфати што можевме да имаме, и ако сфати нека се оправи, ако не нека тера... јас сите сили ги изгубив. Не можам веќе ни на другарките да им кажувам, мака ми е, а мака им е нив да слушаат сигурно, а болат и изразите што ги прават а јас ги познавам, тие се среќни кога сум среќна ама не треба среќата и нервозата/тагата да се 50-50%, треба да е минимум 75% среќа... па и тука ми е мака да пишувам зошто и тука тие што ме сакаат ќе си речат ах мече пак ли.... Не можам, не можам, не можам повеќе. Па уште јас сум бесчувствителна... тој да знае колку ме боли тоа што му го правам ова... уф. Јас само сакав да успееме, да ја средиме работата да е како што треба, значи не како што јас сакам, туку како што треба, не сакав да прекинеме и да го мачам и да се изживувам, не сакав да легнувам и да заспивам со плачење додека пред него сум ладна, не сакав да му нанесам болка и нервоза... што ми вреди ако ми рече ти си ми се на овој свет ако не го покаже тоа? Што ми вреди те сакам ако не се докаже? Што ми вредат празни зборови и празни ветувања? Па јас само негативно сум гледала ништо убаво не сум кажувала, сум била песимист, ма ми иде да му пратам линк од мојов профил да види дали немам убав збор напишано за него и нас, да види дека како дете на ситници сум се радувала, дека секој момент со него сум го ценела и од срце сум пишувала постојано секој убав момент сум го споделила, никогаш не сум рекла не ми верува или не ме почитува или нешто слично... Кажав дека сум искрена, кога е убаво е навистина преубаво, ама последниве месеци кога ќе зарибаат работите ептен чкрипат и се потешко е да се средат а потребни се двете страни за оправање. Главата по не знам кој пат ми е рстргната меѓу неговите извинувања, молења, преколнувања, и зборовите на другарките... и мојот мозок и моето срце и налет. Можеби се глупости, ама кога ќе се соберат глупости всушност се големи работи. Мене ми значат прости мали работи исто колку што ми значат и големите работи... Барам многу, ама давам многу повеќе од тоа што барам. Сум заслужила верувајте ми. Сум заслужила да бидам искрено среќна, а не да боли... впрочем секој човек заслужува да биде искрено среќен...

 

Кога сме мали плачеме за раскрвавените колена, се лутиме на мама и тато за најмалите ситници...
Тргнуваме на училиште се плашиме да не ја згрешиме научената песничка...
Плачеме за првата љубов која не ни се остварила...
Се нервираме за небитни караници со љубениот...
Се нервираме за паднатиот испит...
И кога се свртиме наназад си велиме, ах барем да имав еден од тие "проблеми'' што ме мачеа некогаш, да го заменам за сето ова кое ме мачи денес...

 

... од уморот кој ми е напластен во секое атомче низ телото, чувствувам дека сум до точка на топење.
Уморна сум до онаа граница на плачење, без глас, само солзички кога ви капат, како на она вечно тажното девојче со руси прцлиња на гобленот.

Па и кога видов дека немам од чорбата за вечера... епа чорба Македонче.
А знаете како убаво ментално си се подготвив за нејзиното вкусување, надвор тмурно и капе, а јас безгрижно си сркам топла чорба со оцетче.
Дупло да му се приплаче на човек од оваа неуспешно реализирана бајка.

Нели се нервирате кога ви кажуваат како кока колата, пицата, зденката, цедевитата, што знам... такви некои работички биле нездрави?
Знаеме, фала што не` просветли.
И што ми е мене гајле што маргаринот имал една молекула различна од пластиката? Као демек, ќе прекинеме да го користиме нашиот стар добар Кристал врз кифличките и во тортите, да не ни станат пластични случајно?
Иди бегај бре, не ми кажувај глупости, тури троа повеќе Кристал на кифличето да биде мекано како душа, и трај си.
Навистина има реалност и логика во тоа, дека незнаењето донекаде те прави посреќен и побезгрижен.
Сега веќе, од толку достапни информации, саде нешто ни фали, сите сме болни од нови болести, нови мигрени, нови хоку точки на сопирање на главоболка, соларна јога, дрн дрн јариња, брусница и аронија стриктно во фрижидер, зрачење со чудото на Цептер... бре бре, гледам баба ми со осумдеска само во солени соби седеше на триножник.
Мислам, ок е, знам што ќе ми контра-аргументирате - ама баба ти го имаше ли ова темпо, овој стрес, и да - го немаше, ама и нејзе не ѝ било страшно лесно... времињата биле други и се променија - јасно, ама го прекрдашивме, со толку симптоми, апчиња, витамини и глупости.
Сите сме на раб на хипохондрија, сите водиме здрав живот, а сме понездрави од кога и да било.
Сервилни, сенилни и стерилни, во секој можен поглед.
И Супермен би ни позавидел на ова трипл Ес.

Си ја чувам Марина од Зафон така љубоморно и скржаво, од самата себе.
Верувате ли дека постои ваков феномен, да ја дадам на некој друг да ја чита - ма не станува ни збор.
Јас самата на себе не си ја давам, си ја погледнувам, си ја галам по корицата и не ја отварам, и не ја читам, намерно, си ја чувам за некое меко и удобно време, зашто сакам да ја читам во мир и безгрижност, сакам да ме врзува со фин спомен и мирис, да биде доживување за паметење, ментална авантура бре.
Знаете, како кога си чувате чевли или фустанче за специјална пригода?
Јас така го чувам Зафон.
За специјална пригода.


~~~
редактирам: баба има преживеано една светска војна. тоа ако не е стрес - не знам што е.

 

sakam da kazam edvaj cekav da zavrsi mesecot i ovaa nedela na rabota smrt deka kraj na mesec eden kup rabotaaa,kako za maler vcera dobiv denes down se dvizev so 2 na saat i posle rabota me fati nekoja depresija si pustiv nekoja solzicka utre sabajle sum na pregled vo sistina toa neka pomine ok drugo ke se sredi nekogas se osekam tolku osamena i tazna imam tolku ljuge so me sakaat maz mi moite ama neznam i jas so mi e....

 

Колку може една шубара да го направи човека среќен? А пак дури колку може секојдневно, сабајлечко гушкање да го направи човека среќен? Неописливо е!
Знаете со него си закачивме во спалната малечки новогодишни сијалички. Од оние кои се во Jumbo - за само 50 или 60 денари. Колку се слатки. Тоа за да имаат функција на спасители, всушност ако ме фати несоница де, да ги гледам како трепкаат и да се смешкам колку е магичен светот. Реално откако сум со него многу лесно заспивам и ретко е да имам несоница. Колку ми дава чувство на сигурност човеков мој не можам да ви опишам. И некогаш сакам да го тепам бидејќи не ја сака дивината, а јас сосема спротивно. Но кога ќе ја видам таа брада и тие очи се шлогирам .
Дали знаете дека мене насмевката постојано ми е на лице, без разлика на што. И кога некој ми соопшува нешто злобно за мене јас се трудам да се насмеам. Мислам т.е. чувствувам дека таа ме штити. Навистина! И нималку не е тоа вештачко, таа извира од мојата душа. Исто и кога некој ми ги кажува своите проблеми или кога се караме со мојот, почесто јас сум со насмевка. Мислам дека насмевката им дава надеж на луѓето, некој вид на топлина и блискост. И ме боли срцето кога ќе видам дека некои не ја сфаќаат правилно мојата насмевка. Се нервирам зашто некои луѓе мојата насмевка ја споредуваат со нешто како иронија. О Боже поима немаат колку само не е така.
И да, во секој упорно го барам доброто. И да ми згрешил јас сепак си мислам дека во него има барем една позитивност. Сигурно барем неколку проценти е човек. Е оваа особина не си ја сакам. Бидејќи лесно простувам. Знаете многу е тешко кога ваш роднина ви љубомори. Многу! Уште потешко е кога знаете дека таа личност има потенцијал да биде прекрасна душа. Но што да кажам. превртлива е.

 

Сдк добив понуда за работа,и веднаш ја прифатив,тоа е она што одсекогаш сум сакала да го работам пресреќна сум...

 

СДК телепатија во дует со интуиција, прецизна проценка на работите,мислам нема утка, а за лажење, немат нит место, да се разбереме Посебно се нагласени ако човек е неспиен.Смешно е ова шо го кажувам мож, ама според мене е трагикомично и ужасно вистинито, посебно ако се работи за нешто нерешливо
Велат, дека на местото на злосторството, оној кој го направил, од паника остава невидлива трага, мислејки дека направил истото да не биде откриено, не приметувајки ја трагата што ја остава зад себе си.
Значит, тешко нему, ако незнае кој може да ја види неговата трага Мислам ова така го кажав, како пример, секако метафорички, на горенаведеното
Следно, секој човек има чувства, кои треба другите да ги почитуваат, а не истите да им прават промоција или реклама пред други луѓе, бидејки со тоа веќе покажуваат дека не ги ни ценат, а најмалку сакаат.
Времево, само за спиење...

 

Добро ни дојде драг Декември!Одвај чекам да заврне снегче!

 

You know the book is good when you realize you've been reading for hours when you only wanted to read for minutes.

 

дека едвај чекам да заврне снег

 

И оп, стигнавме и до декември. Времето минува многу брзо. Уште еден месец, влегуваме во 2013.
Сега ги чекам уфилманите тинејџерки да ме потсетат дека е декември со сликички на фејсбук.
Порака од Кице - се молат Guns'nRoses да напишат уште една песна - December Rain, за да се продолжи традицијата.

 

Леле доста ми е веќе од глупости.
Едвај чекам да дојде подобро време.
Ширам негативна енергија на форумов...а благодарение на вас-добивам позитивна.

 

Само што сакав да го напишам ова

 

Се собравме необавезно да пиеме кафе в чаршија.
После толку долго време ,ова беше сончев зрак после дождливо утро.
Онака фино и насмеано ,одамна не ми било толку пријатно.
Надвор си роси ,ние романтично буљиме низ совршено изведениот прозор и се радуваме што нас не не врне и што се наоѓаме на топло ,со врело кафенце пред секој од нас.
И се заврши како што почна - со по еден традиционален другарски бакнеж на десниот образ и ветување за следно видување.

 

Имате ли такви денови во кои имате чувство дека сите се против вас и сите ве нервираат ? Епа јас се чувствувам така во моментов. Т.е. не само во моментов туку последниве 2 дена. Причина за тоа не знам, ама сигурно не е ПМС. Исполнета сум со негативна енергија и го мразам тоа, а морам да најдам начин да се ослободам од неа. Не знам како ќе го направам тоа, ама нема да дозволам таа негативна енергија да ми го расипе викендот. Не-ма !

 

Јух, јух, јух...прв пат се радувам што врне не за друго туку си немам обврски не морам да се ашкам, башкам и кашкам по калов туку си дремам дома, зошто кај нас така тоа оди откако ќе си завршиш факултет мораш дома да стажираш, зошто не си млад македонец ако немаш бар пола година стаж со звање-џаболебар, креветокршач, безрбетник, мрзлив и сл.

Ми се причита Достоевски, мојот омилен, барав по нет online да читам, за да бидам модерна-smart цура(како цело Скопје) ќе пијам чај и читам книга на мојот smartphone. Петко ми вика ќе ти ги купам Злосторство и Казна знам колку ги сакаш а јас додавам ѝ Идиот, и Браќа Карамазови, и молим те ѝ Бесови. Да се чита нешто, а Достоевски за мене е едно големо нешто.

Туку многу начитана ни е ова наша омладина, секоја девојка со книга во рака и некако во задње време чајот многу рекреативно се пие. Почнало и чаенки да се прават, одеднаш сите имаме многу јаки манири, со призвук на бритш елементи, а јас се си мислам до книгите дека ѐ.
Да не се разбереме погрешно, ма да мене и ич не ми е гајле кој како ќе ме разбере ама ај, јас во принцип многу почитувам луѓе што читаат и кои читале и пред книгите да бидат во мода, а оние помадарците не бре брате, ги нејќум ич, нејќум ни муабет да правам.
Друга ствар, чај до пред две години се пиеше строго кога си болен, а денес не одат на кафе, одат на чај, лејдис најт на нашки збиранка во работен ден се ребрендира во чаенка. Молим лепо ако некој ме покани на ваков ивент инсистирам да има сребрен чајник, порцелански филџани со посребрени рачки. А што да не? Кад је бал, нек је маскенбал, ја ќе бидам Кејт, кој сака да биде кралицата нека дигне два прста.

Трета работа многу мразам кога некој паметњакович ми извртува зборови, на пример пред некое време пишав мислење и после некое време некоја мадмозељ модератор ми го спастрила по своја желба. Искрено никого јас не навредував но јас се најдов навредена, мислам луѓе ова е форум, значи треба да има широк дијапазон на различни мислења, а не сите по еден терк, као свите да сме бечка школа, културни, фини, мили ем драги. После сфатив розево ни амблемчето, па мора сѐ друго, вклучувајќи го и форумот да биде розево и да влада пинки атмосфера.
Али нека ја пак ќе навраќам да ве видам, повремено вака да прос*рам, да ви заматам малце розевштината.

Бидете ми умни, смешкајте се, сакајте се, читајте книги и пијте си чај, ама и учете колоквиумски и полугодие се ближат. Уствари и празници се ближат, свашта нешто луѓево ќе лижат.
Ај, ај...
Заминав...

А да, Дедо Мраз не постои, буахаха-ха.

 

Душо,те гушкам! Зошто тотално истото ми се случува,истото што си го опишала (што да се прави,ептен ми си слична на карактер) и кај мене работите место да се во ред се нешто испаѓа ко што не треба,на сите сум им крива,ем да гледаш да им угодиш,ем пак си крив,денес по сите викав...
И со него истото,до зборче ко кај тебе. Само што јас еве со денови викам ќе седнам ќе напишам да ми олесни,ама никако да седнам да пишам,од глупости немам ни инспирација да напишам нешто.Место да се радувам со успехот,мене ми е онака,се радувам ама некако не ми оди.Кога не е споделено ко што треба што да кажам,како да се радувам? Моите викаа баш преѓе по мене,да не се нервирам,осеќаат дека не е ко што треба,веќе цела оваа година,а јас малку се потсредија раб. и реков подобро ќе е,ама тикви...Татко ми дури вика: Еднаш тој збораше со мене дека те сака,ама сега јас ќе зборам со него, ако е сериозен нека се понаша ко шо треба,ако не нека не те мачи Јас обично секогаш сум го бранела него и се викав по моите,ама сега збор не реков...Денес исклучив телефони.Едноставно немам поќе сили за глупости да се расправам.Дека на некој не му работи ни грижата,ни нежноста,се чудам и љубовта кај испарила,слабо ме топли веќе,а јас сакам да ме згрее,да ме тресни од земја,да ме изгори...Дури и оние ситните работи некако ми се губат,оние што ме правеа среќна,никако не се сеќава да кажи убав збор,да ме утеши,да ме направи да се почувствувам сигурна... Веќе ни јас незнам. Се однесуваш ладно,од ко ќе помини се,пак истото.Веќе уморена сум да се борам. Периодов што следува ќе покажи што понатаму. Криво ми е за некои работи направени (т.е. ненаправени) од него.
И поради вакви работи немам сила за ништо,ништо не ми се прави.
Ете,ме натера да напишам постче,ама тоа е,ми дојде одвнатре кога те прочитав. Има уште многу за кажување,ама доста е засега.
Патем мило ми беше што барем вие (и секако моите) се радувавте за мене и заедно со мене

 

дека ми студии -.-