[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

И тоа ми е познато,ама ова денеска ми го уби апетитот за цела недела Што е најинтересно станува збор за дами бре ,облечени сосем солидно,а од друга страна...

 

Како одеше она, прво скокни па кажи оп. До сега викав оп, сега може е време да почнам да скокам.

Најтешко да се сфатиш себеси, да си ги откриеш лека полека сите мани, малечки рани од минатото кои никогаш не залечиле и се тегнат по тебе. Можеби никогаш не сме пробале да ги залечиме тие рани, ни се допаѓаат лузните затоа што не прават посебни. Посебни како, различни од кога? Премногу време поминувам во самоанализи, можеби не требаше Фрејзер да го гледам. Не сум ни ваму ни таму, седам на едана глупава златна средина која не служи за ништо, освен како попатна станица. Си го чекам возот кој не знам кога доаѓа, а уште помалку каде ќе ме однесе. И ги гледам сите што чекаат околу мене, сите помалку или повеќе за истиот воз.

На овие железнички има телевизори и со портокалови букви пишува се, и дестинација и време на стигнување. На мојата, ништо. И не треба да се обвинуваат другите, ама јас го обвинувам него. Затоа што он заслужил, а јас не. Точка.

 

После депилација: Man i feel like a woman
ммм лакше се дише

 

Не научив да ја прикривам тагата,туку да ја разубавувам. Сум ја замислувала како меланхолична жена,но прекрасна,со солзи и црвенило во очите,изгризани усни,тело со гребнатинки и тетоважи,како духови од нејзиното минато. Кога ќе се погледнам во огледало не гледам никаква разлика освен тетоважите.
Но овојпат не му дозволувам на тој израз да ме проголта.

 

Значииии, многу ме фаќа еуфорија.
Уште 10 минути ми е роденден, и како чекам се побавно ми минува времево.
Епа, хух.. Кога измина оваа година? Прелета, ко ферари на автопат.
А оваа измината година, што се научив...
Научив дека многу вреди кога луѓето што ги сакаш се среќни. Дека сепак постои некој со кој мислите ми се потполни исти, и неможам да се "откачам" сеуште. Дека битно е да си среќен и да веруваш во себе. Да гледаш позитивно на работите. Да не заборавиш дека после бурата небото е повторно сино.
Откако изгубив контакт, повторно се сретнав со најдобриот другар, кој утре, по повод мојот роденден ќе дојди во мојот град!
Кога сме кај другарот, Мартин, да ви кажам и за него некој збор. (2-3 теми сменив од почеток ама не е битно, ми се простува )
Мартин е една стварно прекрасна личност која е полнолетна од 3 ноември годинава. Живее во Скопје, згоден е и добро се облекува. Нема девојка иначе, да не има кандидатки?
Искрен човек, сличен на мене по карактер. За секој проблем ќе ти најде решение. На моменти знае да биде голема трачарка, си збориме онака со него. Ми помогнал многу во оваа една и пол година виртуелно пријателство. И конечно, баш на роденденот ќе ми се исполни желбата да го видам.
Ајде честете се, куча части!

Спојлер

 

Сакам да кажам дека зборот извини има магична моќ, не сакам често да го користам, но денес тоа го кажав во вистински момент ми падна камен од срце кога го слушнав тоа извинета си.

Исто така сакам да кажам дека денес се чуствувам многу тажно. Ја жалам баба ми, жена која ја држеше целата куќа на нејзин грб исчува две фамилии од по 4 члена, и за миг се претвори во едно мало суштество кое се бори за живот, се почна од рак на дојка помина, се појави и на другата дојка и тоа помина, потоа го изгуби видот на едното око тоа не поминува но може да се каже дека е добро, последното нешто ја направи немоќна и без желба за живот рак на јетра, претрпе секакви болки од хемотерапиите, носеше прекрасна перика, но сега косата и е пак тука, но неа исто како да ја нема, склероза неизбежна болест кај старите. Плачам. Ме боли сето ова цел мој живот го поминав до неа повеќе сакав да седам кај неа отколку дома, правевме муабет за се и сешто, ми даваше совети, ме поддржуваше, но веќе тоа го нема. Ја чуваме како мало бебе што не разбира ништо, ја сакам најмногу на свет. Само можам да кажам дека плачам и тоа многу.

 

Пред некој ден прочитав: Владо Јаневски сакаше 10 девојки, а сега е forever alone..
Не е за смеење, но поучно е, сакајте си го и чувајте си го тоа што го имате, но пред се ценете го. Чувството дека некоја личност те почитува е неверојатно.

Заминав да го гледам омилениот ми Др. Хаус

 

сакам да кажам дека кај некои луѓе колку и да се трудиш да прогледаат никогаш нема да го постигнеш тоа! засекогаш ќе си останат слепи (ај да речам глупи ко сајла од лифт) ама тоа е ај нека биде....ништо не трае вечно па и на некои пријателства кога тогаш мора да им дојде крајот! толку негативна енергија на едно место

 

Моментот кога ке сфатиш дека не си сам на светов....
Моментот кога знаеш дека си имала луѓе до тебе за цело ова време.
Моментот кога знаеш дека е време за промена.
Моментот кога сакаш да и упатиш еден искрен поглед на твојата најдобра другарка исполнет со една блага насмевка и огромна длабока прегратка ...

Па наместо ’Фала’ да и кажам, ке и докажам

Ми значиш премногу за да дозволам цела оваа негативност да не оддалечи ...

 

Ко развлечена белка од јајце, се тегнеше денов едвај помина.
Улици влажни, воздухот сече, снегот се лигави, Скопје е сиво со црвени автобуси, овде-онде по некој чадор разбива монотонија, но сепак не доволно за да ја подобри лигавата парада. Денеска, го мразев.
Покрај тоа, ова новогодишно расположение ме депримира, делумно заради тоа што не можам да го почувствувам бидејќи сум заглавена во факултетот и реалниот живот, а делумно и бидејќи мене сеуште ми е пролет и не можам да се помирам со брзината на годинава.
И колку што се вратив од факултет таква мрзлива, бушава и нерасположена, толку мајка ми беше радосна и расположена за внесување на новогодишниот дух во нашиот дом. Едноставно, не можев да речам не. Не бидејќи сум добра ќерка што секогаш си ја слуша мајка си, не бидејќи ми удре во глава дождов, туку едноставно, после толку време, мајка ми повторно се радува на вакви „глупости“. После 3 години депресија, конечно мајка ми со мерак си бира украси, си смислува некои решенија за збогатување на домот, едноставно ужива во украсувањето, и јас немав срце да речам не на тоа.

Вчера пак, беше еден од најубавите денови годинава. Последниот пролетен ден, најверојатно. И јас си го искористив за шопинг, што го прави уште поубав. Не дека испотрошив којзнае колкава сум на пари, се радував ко мало дете на пред-новогодишни акции за попусти, но ете, некогаш ни толку не можев да си дозволам, па сега сета радост ја насочив натаму.
Моментално имам нова љубов, ќе си бидеме среќни и заљубено ќе си јаваме кон зајдисонцето

Спојлер

(не беше дел од шопингот -.-)
Песна на денот, Material girl

Во меѓувреме, компјутеров ми прави кардио вежби и вежби за циркулација, се исклучи баш пред да притиснам „испрати“. Ќ'умрам млада.

 

Знам дека понекогаш сум лигава и проблематична, напорна, неодлучна и дека колку и да се труде човек да ме разбере, не може. Таква сум. Срамежлива по природа, однадвор тврда, а одвнатре мека, мека. Не може човек да ми го најде крајот. Не знам што сакам, можеби и знам, ама не знам како да кажам. Тоа и го нервира него кај мене. Што си траам секогаш, што не кажувам добро е или не, вака треба или не. Не сум опуштена доволно. Ми треба време. Време да се предадам некому, не телесно, туку емотивно, психички, ментално. Не само нему, туку на сите околу мене. Ми се чини дека никој не ме знае онака каква што навистина сум. Не затоа што не сакаат, туку затоа што јас не им дозволувам. Сакам, ама не можам, нешто од внатре не ми дава. Сакам да ја срушам оваа бариера околу мене, овој ѕид. Да им дозволат да ѕирнат внатре во мене, да ме запознаат подобро. Сакам, ама.. јеби га. А, знам се’ е до мене.

 

Се спремам за на пат,ама не ми се оди ич.АМа доста беше лечкарање морам да се вратам на обврските.КАко би останала уште неколку дена да уживам во снегот што наврна ама нема.Ахх ич не ми се оди во тоа Скопје,како ли јас ќе се навикнам таму.Се гледаме феминки после три недели

 

Utrovo tmurno, tmurno..
mene vo dushava oblaci mi natezhnale, od niv sum prejadena, prepiena. Ne sakam ni leb ni voda.

Slushajkji gi vchera kako zboruvaa za mene, sogleduvajki me kako problem, sfativ. Jas ovde ne pripagjam. Odvaj chekam da si zaminam. Se nadevam deka kje se sluchi i poskoro od predvidenoto.
I ne, nikogash ne sum bila dobro i primerno devojche. I da go smenat mislenjeto za mene bezbroj direktori i pedagozi, ne mi e gajle.

I jas sum chovek od krv i meso i imam pravo da skrenam. U ostalom, kulturnoto odnesuvanje, radarot koj site ne fakja i onie normi po koi zhiveeme...se u pishtolot, bre.

...izvinete za latinicava. Jas prv pat vaka od telefon. Urge, jebiga.

 

се што кажа Трендафилка за повозрасните од машкиот род е чиста вистина-нешто во нив проработува кога ке видат младо мевце, да е еден ке си речеш староста е ама скоро сите се такви, ретко кој е нормален

пред неколку дена кога ми се доближи еден Гаргамел во автобус накај 40 години имаше сигурно ако не и повеке со една миризба ко никогаш да не чул/видел паста и четка за заби а камоли стоматолог-ми доагашее да го турнам од автобусот чија врата и онака не се затвараше од гужва

вчера после дооолго време отидов на медитација во Среда ми требаше малку одмор од сите оние партиски испрани мозоци, и кога ме виде едната од жените-докторка е инаку се занимава со хомеопатија плус ми вели што вака ти во Среда кога и кажав ми рече срам те било си мисла ти да си на мое место има да полудиш сестро мила
заедно се вракавме со врсничка која сега е бруцош и кога ми кажуваше за нејзиниот 2 месечен тренинг летоска не можев да се изначудам а згора на се и работела во Франција во ресторан-како ли постигнувала се незнам ама ете силна воља-живее сама,и покрај студиите почесто и патува бидејки е дел од една група каде што пеат само мантри,а додатен приход и се парите кои ги заработува од продажбата на цдњата и помошта во еден гифт шоп-да не ја заборавам вкусната баклава што ја имавме за прашад одамна немам јадено толку благо пред спиење

 

http://najdirabota.com.mk/vacancy.aspx? ... MBUQ5LwzfG

И така добро утро.
Со каВето в рака си велиш ова ќе биде денот кога ќе се вработам.

 

Дека денес праам контролна математика.

Виш ми лак !

 

Јас сакав да се надоврзам на муабетот на Лилит.

Јас можам со денови да коментирам за неозбилноста на специјалистите и СУБспецијалистите да се рече во висока клиничка болница.

Пред некој ден колку сакав да искоментирам се за нив на некоја јавна страна, па можеби тогаш ќе го добиеја, а можеби и не.
Имав болки и нормално отидов да се прегледам. Се погоди ден на пракса, облечена во мантил, влегов кај докторот. Ајде пред врата имаше гужва, им дадов предност на сите, јас се вратив по 1 час.
Ги прашувам дали може да ме прегледаат (на нас не ни бараат понекогаш упути) но јас сепак си бев коректна во секој поглед. Докторот ми вели почекај, треба да одам да завршам нешто. Ајде чекав. Се врати седна. Пак го потсетив. Ама чекај имам нешто работа и пак излезе. И веќе не се ни врати. Бев многу изреволтирана што ми се сере од одењето по вакви врати, и само се молиш да не те заболи нешто.

Цело време таму ја согледувам работата како е.
Влегува еден со една ќеса, кој знае со што е полна, ајдеее ти влегуваш прв.
Доаѓа докторка тој ми е роднина нека влезе тој. Ајде влегува.

Мислам ја знаете приказната понатаму нема што да коментирам, но каква е ситуацијата .

 

Не знам за вас, ама ја си ги збирам оние космонаутчињата од Киндер Јајце. Досега ми се паднаа само дупликати од мечето печат, и едно полжавче со острилче, а ја сакам желката компас! Ама пак сум хепи. Некако, прочистена од вчера. Јасно небо, шетање низ градов, пиење сонце, кафе со колешки, па на чај кај Фиши и разговорливи муабети за светот и лудилото што го опфаќа, правење музика, и еден нов стих кој вчера ми излезе од глава и го запишав на стуткано хартивче од сметка од банка, а утрово го искористив како инекција против зло и намќорлук кога ќе излезам во борба со новиот ден!

Си закажав сликање за нова лична карта, ќе одам на посета кај професорката по театрологија и драма, да се видиме и да си шепнеме тук таму некое сеќавање. Во меѓувреме стана мајка, на прекрасно синче, и некако, целата ми е размекната, станата... Мајка. Да, баш тоа е дефиницијата.
Инаку, цела симбологија деновиве ми вришти од наталност. Прво, цело време среќавам трудни жени. Второ, книгата што ја подарив се вика The Water Babies, трето - сонував како печам кифлички, а денес како месам леб. Растројства од хормонални размери, wow! Поарно да си ќутам и да се опијам од реалноста, зошто полесно е така. Бар деновиве.
Ако треба да ја резимирам годинава, ќе биде во боите на Париз, звукот на стресот и апетитот, чувството на емотивна безбедност. Така. Со крајчиња брцнати во меланхолија и надеж.

Па, да тргне денов.
http://www.youtube.com/watch?v=sm45QtozTNg

 

СДК дека дефинитивно професорите после 50 години НЕ се способни да предаваат! Никако, во никој случај. Да бев професор ќе им кажев на децата да ме тумбаат по скали, да не ја трпам таа обострана тортура.
Кај глуп, кај глув, кај не догледува - што ќе ни е во образовен процес?
Уште повеќе ме иритираат тие комуњарски навики дека учениците треба да си молчат колку и професорите да ги шибаат, па ако треба и на пченка во ќош ќе лежат! Што и да се случува, и да ти вика дека сме 15 век, и дека 2 * 2 = 316000 МОРАШ да молчиш. Од тоа молчење и од тоа што сите ги заебаваат како сакаат ми е дојдено преку глава. Не ми чини - епа ок, тоа е тоа, мораме, така рекле. Како не...
Утре и кај директорката ќе одам ако е потребно. Единица нема да имам, зошто не заслужив.

 

Не е до годините Wild.child, до човекот е, колку години и да има таков ќе си остане...