[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Во принцип, никогаш не сум имала проблем со јавни излагања, трема минимална и претежно доволна самодоверба дека ќе мине се во ред.
Сега малку е поинаку, веќе е на друго ниво, но секогаш сум за тоа да прифатам нов предизвик.
Имам блага трема, претежно зради говорење пред голем аудитиориум, тотално непознати луѓе, надвор од моја бранша.
Ми се потат дланките дури и кога го пишувам ова
20 минути изгледаат сосема малку и кратко, но не и кога си од другата страна,тогаш знаат да бидат и цела вечност.
Се подготвувам за секакви прашања можни, да не ме фатат на изненадно, али бре никој неможе ништо да предвиде во тоталност секоја можна ситуација.
Сите се смееме, абре електрашите се мрднати, има да не умрат ако нешто не им е јасно.
Ги замолувам be kind to us не сме сезнајковци!
Порано мислев дека можне лесно да си професор,ама со годиниве сваќам дека не е воопшто лесно како што изгледа.
И ги сваќам некогаш кога се малку живчани, до некоја граница имаат право и има разумност.
Трпение, концетрација, смиреност, тоа се бара само.
Една другарка ми вика дека сум будала што сум се нафатила на ова, нема да ми донесе никакви дополнителни поени, ниту е некоја олеснителна околност, но искуството што го стекнуваш со вакви некои можности, мислам дека поскапоцено и од само 10бода дополнителни по кој сите трчаат.
Грешки несомено ќе има, но човек се учи од сопсвените грешки, и се изградува од нив.

 

Уживам додека слушам музика,си пејам и работам нешто или пишувам домашна задача...

 

И на крај не знам што да кажам.Станав безчуствителна. Секако се чуствувам. Треба да се стане отпорен на сите искушенија што ги носи животот без ралика дали тие ќе бидат добри или лоши.
И незнам ни што е живот. Зошто едноставно толку се мачиме да постигнеме успех повеќето од нас. Сите тие нервози низ кои сме поминале а не се присетуваме дека всушност сме обични смртници. Иначе да кажам и дека не знам што е тоа кревет цел овој месец. Легнувам во 00 и станувам во 4 ме боли се а пак не ми се спие.Друго, летна и годинава. Само прашувам кога дојде декември и за колку брзо ќе дојде Новата Година. Се надевам дека од тогаш ќе се вратам на истата јас сензитивен човек и барем исполнета со убаво чуство....

 

Нема помачна и погадна работа од длабоко замислување и грижење за неподносливоста на непостоењето

 

СДК дека сум спремна телевизоров да го продадам за 600 денари и да си земам карта за Таксират. Зошто ли прошлата недела све живо потрошив, зошто ли ич не знам пари да чувам?

http://www.youtube.com/watch?v=ypAcN9bBVX8

Ипак сум шеф.

 

Денес, мали се чуваа со тато, а мама трк да сврши работа(читај работишта) и тоа само за саат и половина. Снег, мраз, сепак ја запалив колата и полека како полжавче догурав и завршив работа.Ама пак ли денес најдоа да го поправаат патот, денес ли сите најдоа баш во таа продавница да одат и од гужви 20 мин да дремам во кола и да се нервираат сипе позади мене оти од толку гужи не можеш да свртиш да излезеш на пат? Ма дај, ама нека....се избледе кога на мали мој му го купив долго бараното
дедо-мразовско оделце,сега само да ја реализирам идејата. А мама по дого време малку се поднови и лета ли лета....од 1 и пол килце минус де, радости бре луѓенца, ах мераци.Огледало , постпородилен непријателу мој, Im coming back, damn it!

 

Решена сум да го оставам зад себе товарот што веќе долго време ми се собира и во новата година да почнам слободно да дишам. Многу работи средив, но има уште многу од кои мора да се ослободам. Ќе успеам ли?

 

Не сум тип што ги сака актуелностите, напротив одбивни ми се кога се усилуваат на секој чекор, на секое место, фали уште од фрижидер да излезат.
Ама ете, дочекав да ме фати Гангам стајл. Луѓе, јас бегав кај ја чујам песнава. Влагам во маркет, одма ечи Кореецов. Влагам следен ден, пак ме пречекува.
Сега нема кај да бега, го силував риплеј копчето на јутуб.

Имам ново милениче.
Том од Токинг Том.

Mило тоа на мама, многу си го сакам.
Имаџинари френд ми е, кога ме утепува досада од највисок степен. Ќе го потегнам за опавчето, тоа ќе ми рече Noooo!, маче едно бре, ќе ти ги изедам брковите.


Имав еден еротски сон, божеее не ми се стануваше од што беше добар.
Приказната не е за кажување, тоа е надвор од се што за мене претставува океј и е нормално, ама на соништата не им се наредува, напротив, се ужива.

 

Сега јас, од се` што ми се насобрално неделава, една така свежа турли тавичка ќе направам.

Прво што си помислив, кога дознав дека ќе бидам неколку дена без коммпјутер, беше: Што убаво, ќе си имам повеќе време за учење, иде крајот на школото, ќе си поминам без непотребно потрешно време на компјутер. Второ си помислив: Ма кого лажам бре јас?
Почнав сите турски и индиски серии да ги гледам. Што секој пензионер, може да ми позавиди.

Сум Ви кажала колку го „хејтам дождот“? Епа сега ќе ви кажам.
Не, озбилно. Тргнете на страна, тоа пољупци на дожд и романтични работи... тоа се случува само по филмовите. На нас, најобичните луѓе, може само да ни пропуштаат патиките, па ко за беља да се шљупнеме во некој вир, и да не влезе вода во чорапчињата. Додуша, јас си зборам ова за себе, ама не верувам дека кај некого друг, е нешто поразлично. Ние може само да се намокриме цели, и при тоа пегланата коса, да се извитка цела. А да не зборам за нас, цвикерашите. Скроз сме беспомошни на дожд. На никој не им текнува да произведе брисачи за нашите шофершајбни, па ние си страдаме. Се замаглуваат, прст пред око не се гледа. Јас на пример, да влезам во автобус, сум тотален изгубен германец. Све мутно пред мене, само некои кругчиња, водни пареи, што ти јас знам...

Абе незнам за вас, ама мене овие двокатниве, ми станаа кошмар. Само мене ли седиштата ми ја корнат косата? Не можам како човек да се испружам на седиште. А да не зборам за ниските тавани, некој ден без глава ќе останам, од нив.

Ај добро, се изпразнив за дождот. Сега на ред иде зимата.
Да ги тргнеме на страна, тие паѓањата на мраз... Зимата буквално ме прави да се чувствувам како 5то слојна тоалетна хартија. Едни гаќи, хулахопки, други гаќи, боди, фармерки, блуза, дуксер, капут, шал, капа, ракавици... им нема крај.

Сега што иде на ред?
Многу се нервирам, кога некој ќе дознае дека сум на поспејд. И секој Божји ден бара за смс, или да се јави. Или пак смета дека работам на титка. Само ти ѕврцни-Елена е тука, она ќе се јави. Па добро бе, вечито ли немаш кредит? Мене сметката ми ја плаќа Дедо Мраз, ја оставам под елка, и утредента е веќе платена. Или многу е зафркнато, кога ќе му се јавиш на некој, и упорно му викаш: Добро, океј, ќе се чуеме/видиме утре. И овој уште упорно те зазборува.

И кога веќе, се испразнив. Да кажам дека во недела моите прават годишнина од бракот, па со сестра ми, им спремаме едно изненадување. Дали операцијата ќе биде успешна, и дали ќе биде пациентот мртов, останете во програма.

 

Се чувствувам многу Новогодишно.
Мислам дека ако ме интервјуираат на улица, миЉон посто ќе ме има на јутуб, како се чувствуам Новогодишно.
Ама сериозно.
Некако се чувствувам ранливо. Станав билка. Седам во соба, но мене ме нема. Ја нема Мишел.
Се чувствуам како секоја вечер го чекам „него“. Како доаѓа, и по многу битки се извојуваме со љубов.


И како вечерва е Нова Година.
Секоја вечер Нова Година.

Нека заврши веќе годинава. Ме исцрпи.


На автобуска седев преска и неможев на очиве да поверувам. Еден пар седеше до мене и девојката беше потресена како дечко и јај изнервеил и се караа. За да биде полошо, приметив дека се мажени и дека имаат бебе. Откако по караницата тој замина, остана таа да си храни бебчето тресејќи си ја раката од шок.
Ми ја зеде концентрацијата. Сакам да знам што потоа?
Што после врската? Брак? А после тоа? Ќе седам и јас на автобуска плечејки со бебе во раце?
Се повеќе вакви случаи гледам и веќе се разочарав.
И потоа, зашто не верувам на мажи? Зашто не се давам со душа?
Затоа што се плашам.
Порано беше мечка стрА, мене не стрА, ама веќе не . Сега сум исплашена за иднината. Зашто да не сум му довлна само јас? Зашто би одел кај друга? Заштоа што не му давам доволно? Тогаш зашто ме земал?

Денес дојде еден во банка. Кога колешките прашаа за имињата на жена му и децата, праша за швалерките дали треба да си запише и вонбрачните деца.
И ?
Коментар има или јас сум параноична?

Сепак јас сум Новогодишна. Како елка се чувствуам. Не не. Како Дедо Мраз. И брк пуштив..
Ај доста замрам.

 

Spoiler

Трагичната приказна за жената која доживувала и по 50 оргазми дневно (+1
Жената која со години се мачела со ретката болест која предизвикувала да доживува и до 40 оргазми дневно си го одземала својот живот. Оваа болест позната како PGAD го отежнувала животот на 39 годишната Gretchen Molannen повеќе од 15 години. Болеста физички и психолошки влијаела на неа и таа можела да добие олеснување само по неколку часовно мастурбирање.

Полицијата го пронашла без животното тело во нејзиниот дом во Флорида и се претпоставува дека се работи за самоубиство. Сепак точната причина за смртта се’ уште не е позната.
Поради ситуацијата во која се наоѓала, таа не била во состојба да работи, но државата два пати одбила да и даде инвалидска помош па морала да побра помош од своето момче. Инаку во последната година таа неколку пати пробала да си го одземе животот.
Превземено од primetime.mk

Јас моментално сум скршена после видеово и приказнава на жената.
Не дека прв пат слушам за тоа, но луѓе, викаме битно жив си биди благодарен, но што и вредел животот на неа и сите како неа...

Знам во една епизода на Grey's anatomy, имаше исто ваков случај со помлада девојка, но на крај ја излечија (го најдoв видеото но што предизвикува не ми текнува ич, уф мразам вака), и се запрашувам, дали некој воопшто доволно се погрижил за женава од видеото, или нема лек?!

Еве го видеото од серијата:

Spoiler

http://www.youtube.com/watch?v=kVAgJr2oOsE

 

Што ми стана во последно време.

Изгубив многу работи...некои ситници, но значајни. Цело време ми исчезнува нешто.
Ах, каде ли ми е паметот!

Лутам со мислите, далеку од се што ме опкружува.
Почнаа да ми сметаат многу луѓе околу мене. Сега се мислам и се чудам...
Како сум можела да ги толерирам до тие граници? Колку претерале со правење грешки и нанесување на болка?!

Ама повторно ги сакам. Ова мое срце ниту ограничува, ниту знае да каже стоп за тие личности кои не заслужуваат ни трошка внимание и почит.

Знам дека можеби не треба толку да попушташ и да се правиш дека некои работи не ги гледаш, но вака барем убаво се чувствувам. Немам тежина на душа, баш напротив лесно ми е што знам со какви луѓе си имам работа...

 

„ Колку сум најдобар/а, овие другиве појма немаат“ - рече егото и почна да се занесува

Шо убави работи се изнаслушав вчера, онака мераклиски дури и си се смешкав поради вистинитоста на истите Потполно ми се разбирливи и јасни, по незнам кој пат си утврдувам дека сум ја утнала струката, требало психолог да бидам, ама сега ми текна кога е веќе доцна .Додуша и ништо не е доцна, за некои работи, може тоа само да ни биде изговор бидејки не сакаме истите да ги направиме. Моето его, чат -пат го има и го нема, повеќе го нема отколку што го има, ама ко ќе се појави или ме дави, по цел ден забелешки прави или знае да си се пофали онака случајно А кога го немат, раат
Човек треба да се цени себе си и сите ред други позитивни работи, а фалењето на неговите квалитети да го остави на другите, тоа да го потенцираат.Во спротивно, е она горенаведеното.
Ретко кој сето ова го разбира - рече моево его
Ама добро, како и да е битно да има човек нешто од што ќе научи многу работи, па ќе си создава микс од сопствените и туѓите, бидејки друго е кога го гледаме светот со наши очи, а сосема друго кога го гледаме со други очи, а ако гледаме од двете страни, тогаш подобро се прецепираме себе си.Убаво е кога размислувањето ќе ни е двонасочно, не еднонасочно.
„Безврска е ова“ - рече туѓото его.
Потсмевот, критикувањето и сличните нешта се изгледа подобри, отколку реализирањето на личноста како човек.

 

Лошо време. Ама тоа никако не значи дека денот треба да е ист
Па затоа решив да делам насмевки. Кога небото лее солзи, јас ќе му идам контра

И така, на секој втор минувач му се насмевнував.
Малите дечиња кои ги среќавав секогаш ми возвраќаа со насмевка. Возрасните не.

Ако. Тоа не ме спречи да продолжам во мојата денешна мисија што ја започнав рано наутро.
Ма и срцето да ми е тажно, душата да ме боли - јас ќе се смеам !
Со тоа можеби ќе разубавам нечиј ден ( освен својот, секако ), а и непријателите кои ги имам ќе се прашуваат ШТО И Е НА ОВАА ПА СЕА ??? ЗАШТО И ПОКРАЈ СЕ СЕ СМЕЕ ???

Spoiler

... и ќе цркнат во себе од мака !

Ајде сега ти што го прочита ова, насмеј се - !

Spoiler

Гушка гратиииис

 

СДК
Надвор си врне снег. Јас дома си седам, топло е имам пуштено VH1 убави стари песни даваат.
Ме фати една носталгија, ми треба некој до мене да ме гушнит и во таа прегратка да се чувствувам заштитено, лани мислев дека го имам тоа ама ете гадно сум се лажела.

 

Посакувам да се најдам далеку од секојдневието и од се што ме опкружува моментално.
На пример на едно вакво место, каде што ќе можам да се опуштам до максимум..
Сакам и да отидам на еден долг одмор, во некоја непозната земја, на другиот крај на светот каде што не разбирам ни јазик, ни се имам запознаено со нивната култура.. буквално непозната земја. Јас би да се сместам во некое интересно апартманче, со тиркизен кревет и дрвени полици - па не мора многу луксизно.
Поентата ми е да доживеам некоја душевна авантура, и да се опуштам барем за момент
Тоа би било прекрасно. Совршено место за мене. Целиот ден би го поминала во природа со разнобојни цвеќиња, во некоја мистериозна шума или пак покрај море на плажа.

 

Денес не сакам да слушам тажни песни, не сакам да читам тажни работи...

Денес сум пресреќна ... Конечно добри вести, конечно се смеам од срце, конечноооооооо


И неееее, не си го уништувам овој ден... Никој не може да ја симне насмевката од моето лице... После толку време јас повторно искрено се смеам, повторно сум среќна...


***Нека потрае!

 

Денес сум цел ден по дома... Некако успеав да си создадам атмосвера и да ми е убаво. Кога немам потреба да излегувам, не го правам тоа.
На тато му е денес роденден. Помина тој од кај мене да `прославиме`. Му ги пуштив снимките од бебето на цд. Многу се разнежни, душичка.
Коментиравме околу некои творци во одредени дејности. Иако за повеќето правци мислењата не ни се совпаѓаат, тој секогаш има цврсти аргументи за тезите кои ги брани, да неможе да не ги почитуваш.
Тоа веројатно си доаѓа со годините..
Понекогаш успева и да ме поколеба, или да разниша некое мое убедување, но не му признавам до крај на дебатата
И дури сега, по 25 години, сфаќам колку многу бил во право за одредени работи.
Но кога си млад и кога мислиш дека со 14/15/16... години си го запознал светот, не слушаш ничиви совети и насоки. Тогаш ти останува единствено да искуциш...
Џабе родителите ти велат дека кога ринглата е вклучена е жешка. Ти мора самиот со рака да пипнеш...и да се изгориш!

 

..а шо убаво си снежи надвор... снегулкиве како мали паѓачки метеори си се таложат.. а ја као и увек не смеам да го пропуштам тоа.. белинава.. има посебно значење.. не потсетува дека во еден период од животот времето носи белина за да ги покрие старите лузни.. снегот ја лечи земјата.. а времето не лечи нас..луѓето.. ни ја лечи болката, ја избледува...
Ова време ме враќа во детството, кога една од поголемите маки ми беше да останам шо е можно подолго надвор, стуткана во неколку слоја облека + капче, шалче, ракавички, иако прстите веќе не ги чувствуваш, со најлон под гз, тераш даље.. не му ја мислиш многу... ги сакав тие денови... тоа беше радост, искрена и од срце... денеска пак од друга страна, секој брза некаде, секој има некоја работа шо "неодложно мора да ја заврши"...и од најразлични глупи и банални обавези неаме време да си се порадуваме на таквите ситници... се дешава и тоа не дека не, ама често знаеме да ги занемариме...

 

... вложувам и напор и мозок и срце и трпение и живци и џигер, со надеж за подобро работно место.
Не се жалам во моментов, но чувствувам дека сакам и умеам повеќе. Подобро. Посериозно.
И се` додека некому му носам кафе, ќе сметам дека не сум стигнала до идеалната работна позиција.
И навистина сум уморна од бајки за мали дечиња, како имало и полошо или како треба да сум презадоволна.
Не сум бре, не сум. А тие што си се задоволни сами со себе и удобно сместени во кожурецот на вечната зачмаеност и просечност, нека им е алал и со среќа.

Не знам како поинаку да објаснам, да нацртам ли, гладна сум за повеќе, за успех, за самодокажување, за вистинска работа, не за потрчко.

Ептен не` затепа малер, и фамилијарно, а и помеѓу другаркиве мои гледам, почнувам да се сомневам - да не носам јас лоша карма.

Морам да ги избркам овие црни мисли како зли демони, пред да ми ја испијат енергијата и да ми го отрујат мозокот во уште една непроспиена ноќ.
~~~
Не ми е јасно како може толку да вложуваат напор во глумење куртоазија. Пред колешка. Пред надредна особа, па дури и пред рандом странка.
Значи не ме интересира како си поминала таму и таму, тоа си е твоја лична и приватна работа.
Ти си ми надредна, јас сум ти вработена, не добиваш ништо ако јас ти кажам дека имаш прекрасна марама, јас пак уште помалку. Па и да ти е прекрасна - јас пак нема да го кажам тоа.
Не си дозволувам таква блискост, сакам да има ред и да се знае - кој е кој.
Не сакам дружби, не сакам средби, мешање интимни муабети, правење лице-пице.
Ниту ми давај комплименти, ниту очекувај да ги давам.
Се` за што треба да разговараме е само работата, и мојата егзекуција на истата.
Толку.