[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Дефинитивно постојат личности кои се облиени со топлина.
Ја обожавам онаа смиреност која зрачи од нивните лица... Шират позитива и умеат да стоплат сечие круто срце.

Ги топлев и премрзнатите прстиња, обвиткани околу кесата врели костени, кои чичкото "специјално" за мене ги испече.

Вака изгледаат choc' chips додека се топли

Му ја испратив и нему сликава синоќа и некаде околу полноќ ми донесе на врата. Не ми се веруваше.

Топол беше разговорот, прегратката за добра ноќ...
Му се насмевнав и му реков -I love you only when you give me cookies!

 

Го погледнав видеово онака чисто љубопитно .. И да можело да биде подобро(секогаш може), но сепак браво за креативноста и идејата :up:
http://www.youtube.com/watch?feature=pl ... xyUCAM9Qw#!

 

Доколку имав избор... секогаш би бирала јас да сум повредената, отколку јас да повредам некој.
Никогаш не би си простила. Така би била една од оние личности кои не ги разбирам и не ги сакам.
Сите мои ветувања ми тежат, сити зборови кои сум ги кажала.
И повеќе ме боли кога јас сама не можам да исполнам нешто што сум ветила, отколку неисполнето ветување на некој друг.
Последно нешто кое го сакам е да сум причината за нечии солзи...

https://www.youtube.com/watch?v=LTvZW-qxS8M

You took a jump into forever,
and it was a leap of faith i could not take.
A promise that i could not make...

 

Ме боли стомакот. Изгледа ми растат стомачни мускули .

 

ОД бројните емисии до сега што сум ги гледала за животните и од тоа што сум читала дојдов до заклучок колку им се обрнува многу внимание на нив во другите земји.Пример во еден објект каде што има минимум 100 видови на животни,а од секој вид по 20,30 за секој посебно имаат одредено човек кој ќе се грижи за нив.Тие луѓе волонтерски и самоволно се грижат за нив.Ако едно од животните е болно ,на сите им земаат крв за да анализираат за која болест се работи и се прават за да го излечат тоа животно.За нив животните се свето нешто,што така и треба да биде.Колку сум среќна кога ќе видам како некое мало детенце си игра со кученце или маче,тогаш душата ми се полни.Кај нас ете конкретно ќе зборам за во Зоолошката градина во мојот град животните се третираат како ѓубре.Јас сум згрозена и изреволтирана од таквиот начи на однесување кон нив.Живеат во мизерни услови за живот,им се бројат коските бидејќи не им се дава доволно храна,секое животно кога ќе види човек да ии се приближи прво се плашат да не им направат нешто,а потоа чиниш ќе излета од кафезот од среќа бидејќи некој им посветил внимание.Доколку некое се разболи не ни заприметуваат,а не дај боже да умре-г оостават да лежи така неколку дена а потоа им го даваат на другите животни да го јадат .Тие се бездушници,не знам како може така да се однесуваат кон тие мили суштества.Тие не знаат да лажат,крадат,повредуваат,тие знаат само да примаат и да даваат љубов.За жал кај нас не му се обрнува внимание на човекот,па јас очекувам на животните да им се обрнува.Треба да помине многу време се додека не научиме да се однесуваме како луѓе кон секое живо суштество,а прашање е дали некогаш ќе се случи тоа.

 

Да, да, старата позната изрека има смисла: „Колку повеќе ги запознавам луѓето, толку повеќе ги сакам животните“. Секако дека да.
На враќање од седенката кај еден другар, наидов на најслаткото маче што постои. Големо, дебелко, бело со сиво околу очите и вратот. Полудев колку беше злато! Само еднаш му викнав, и тоа дотрча до мене, ми се качи в скут и почна да се умилкува. ЗЛАТО! Потоа почна да ми се качува по рамениците и ми стоеше на грбот. Чувана мачка, дебела и златна. За беља, сопствениците наидоа баш кога го галев златото, но среќа во несреќа, ме оставија да го галам, дури и ми рекоа дека сум требала да си купам мачка.. Јбг, мама би ме исфрлила од дома сосе мачката Срцето ми се стопли, иако надвор мрзнеше.





Dont you just looove kitties?:33

 

Сдк модераторите да не ми ги бришат постовите напишани на латиница,тоа сигурно не сум го направил намерно,туку од мобилен сум напишал мислење,еве сега не пишувам на латиница,треба малку разбирање да имате,ова е добранамерен совет,и да на крај ги знам правилата на форумот.

 

Синоќа одев по патот кој Татко ми го избра за свој последен. Собрав сили, отидов на гробишта. Сама.
Да го домамам во мислите повторно неговиот лик.
Бидејќи немаше свеќи, му запалив цигара.
Мислев да му се придружам. Но не можев. Седев на клупата до гробот , свиткана на два дела.
Мислев за неговиот живот,проткаен со плачливи цвеќиња. Тогаш духот негов се појави.
Со неговиот вечно сериозен лик кој му остана последен знак од неговиот живот.
Стоеше нем без збор..Како сива карпа над провалија,и ме гледаше со своите студени очи кои некогаш така чудно светеа.
- Татко, ти веќе не си жив,само твојот дух оживува во ноќта,твоите некогашни зборови се исполнуваат, и јас тонам во провалија. Татко ..Повеќе сакам да сум кај тебе, отколку да бидам понижувана.
Се вратив од гробиштата. По патот што татко ми го избра за свој последен.
Одново ја исполнив студената постела со воздишки и плач.
Одново и одново.....

 

....Кога ќе се сетам како се топев летото ,почнав да го сакам ладното,за првпат не се жалам и трпам

 

Понекогаш луѓето со своето однесување ке те натераат да се покаеш за се што си сторил и сакаш да сториш за нив ...

 

Сo секој изминат ден, забележувам дека не сум онаа старата јас. Од надворешен изглед сум иста, а во внатрешен има многу промени. Карактер, чувства..го нема ни онаа смеење по цел ден.

Инаку со мајка ми сум во многу лоши односи. Секој ден се караме, сега ме праша што ми е, што ми се сличило, а јас со завртен грб, покриена со ќебе преку глава и со солзи во очите и реков дека ни ме е ништо.. Добро сум. Незнам до кога ќе биде вака + заборавам на факотот дека јас не сум веќе галеничето на мама и тато. Тоа беше и помина.

 

СДК
Конечно по пола година влечкање ја скратив косата, целата метла ми се направила и многу ми е истанчена. Скратив 20 см, што е многу е многу, ама ми се допаѓа оваа фризура. Од денеска си ветив себе си дека почесто ќе се стрижам.

 

Нашите „маки“, „грижи“ и „проблеми“


Човечноста е ретка особина, и тоа не само во денешно време туку отсекогаш била. Како и секоја друга прекрасна карактеристика, ја нема баш во изобилство, затоа треба да се цени. А му се смееле на Диоген што дење шетал со фенер барајќи човек. Тој си имал цел и поента, само што залудно си трошел време…



Дали сме стигнале до ужасувачки степен на неблагодарност? Дали нашите божемски проблеми не ни дозволуваат трезвено да ја согледаме реалноста околу нас? Кои се нашите грижи и маки? Немам што да облечам вечер, подуен ми е стомакот, сум се здебелила две кила, паднав на испит, мама не ми ја купи маичката која ја сакав…? Има луѓе во светот кои буквално гладуваат, кои молат за покрив над глава и родителска грижа. Толку сме зафатени со мрчење, што никогаш нема да речеме Јас го имам ова и ова, туку Ми фали тоа и тоа. Погодете што – секому нешто му фали! Си имаме проблеми, не велам не. Некогаш навистина ни се чини дека работите тргнале по ѓаволите, има периоди кога сè се врти наопаку колку и да се трудиш да го исправиш. Ама никогаш да не успееш да издвоиш време, да си ја чукнеш главата и да си речеш Види со што сè сум благословен/а, навистина е жалосно.
Сакам кога гледам луѓе опиени со страст за животот, насочени кон подобрување на светот, оние кои знаат дека не е сè така розово, ама задоволни се со она што го имаат, луѓе со човечност. Ако имаме пари за надградба на нокти, нови штикли или телефон, тогаш со сигурност имаме и за макар најмала и скромна донација, за која нема да бараме нашето име да биде испишано на билборд.
За крај, само накратко би сакала да ви ја пренесам поуката која јас ја извлеков од едно книжевно дело. Бог огорчен од сè што се случува на Земјата, и од тоа колку луѓето станале себични материјалисти, ја испратил смртта да им навести дека наскоро ќе ги земе и дека би требало да излезат со пресметките за сите добри и лоши дела во животот. Излезе дека ништо од тоа во кое уживале на Земјата не би можеле да го понесат со себе во смртта. Ниту убавината, ниту парите, ниту предметите, туку само добрите дела кои ќе ги следат цела вечност. А каде се нашите добри дела? Што би понеле со себе? Што би оставиле за луѓето да нè запаметат?
Некогаш не е потребно како белег за твоето постоење луѓето да именуваат улица по тебе. Најчесто е доволно тоа што си живеел среќен и исполнет живот, што си им ги разубавил животите на многумина макар и накратко, што си живеел, а не преживувал.

 

интересен ден во моја режија секако
си ја посетов другарка ми на работа, се пријавив во Завод-ама додека одев натаму не сум да се тресела(од нервоза или незнам можеби од страв) да не го сретнам тој од партија за кој што многу пати ви имам кажувано па после си велам што си се преплашила будалче од цела населба баш на него ке налеташ :fubar а на вракање налетавм на еден дечко со кој учев осмолетка, се знаеме уште од деца и скоро се ожени и од тогаш почна да се загледува во мене -чуден чувек нема што.
тоа што највеке ме интересираше-курсевите т.е. нивниот продолжеток ке морам да зиркам еднаш неделно на АВРМ и најверојатно ке продолжат после НГ, хаос ко и секогаш
од таму, со автобус кој беше прееполн отидов на саем да зирнам што се случува-си земав проспекти, гледав како шминкаат едната од манекенките за вечерашната ревија со една од најскапите козметики Есте Лаудер,зирнав акрилни нокти како и прават на една девојка, си земав тестерчиња дури и ме позна една напокондирена тиква-незнам што се замислува ама би ја спуштија и тоа како на земја и тоа за коса си купив книга за убавите манири-бонтон и е потребен на секоја млада дама(она што мајка ми и баба ми не ме научиле како мала сега сама ке си го читам и ке го учам) а си најдов и уште една книгичка психолошка што сакам да си ја купам пред да заврши годинава а лично мене најчудно ми беше колку кратко носеа одредени персони во салата и тоа со прозирни хулахопки секоја чест на храброста
најинтересно беше кога требаше да се вракам назад-стопалата ме болеа како да ми се распагаат од внатре а чизми со штикла имав облечено и немаше пешачки премин па со една жена рака под рака трчавме за да преминеме од другата страна за да чекаме автобус-за ова можеше и двете да добиеме една казна сега ми е смешно, ама некој по џеб да те мавме 50-60 евра ке се чешаш и кога најмалку очекував тогаш ми пиша претседателот порака-кога ја видов само си помислив што е пак сега, каде треба да одам а тој да ме прашал за моето образование па ке видиме
и тоа ме наведе да помислам што ке беше со нас младите ако потпретседателот беше претседател место овој сега-како што е дувни ветре развигорче тешко богами да ме слушна некој
му смислив ново име-вајс президент ке го викам од сега
се видов и со една девојка со која заедно учевме средно-случајно отидов кај неа на работа-има 26 години а веке има 6 годишно синче истата што ја памтам од секогаш-насмеана и позитивна.
не сум изморена и ако речиси цел ден го поминав во движење, напротив срекна сум што видов што ново се случува во градов и секако во светот на жената а најмногу што си ја збогатив мојата библиотека

 

Има еден деде, продава пријави, паломи, пенкалца, уплатници. На изгор топло и грч ладно седи надвор. Со излитена шубара, полутенка јакна и мил поглед. Иако имам пенкала и паломи за извоз, секогаш кога поминувам од таму купувам по нешто. И душава ми се кине кога го гледам така стуткан на триножното столче.
Борба за живот.
Некој може да си дозволи шопинг секој ден. Секој ден нова кошула, па фустанче, па ситнурајки од Џамбо или Базаро. Секој ден. Дома полн фрижидер, со неколку вида на месо и сирење. Со незаработени пари.
А некој за парче леб ќе седи на 0 степени надвор, стар и изнемоштен.
Не ми е срам да кажам дека иако еден ден ќе имам титула д-р, работам на страна за ситни пари. Колку ете, да имам за слободна барем.
Не ми е срам да кажам дека кај мене во фрижидер има само кравјо сирење.
Срам ми е што денес не му дадов едно топло кафе на дедето иако во близина има за носење, а 30 денари немаше да ме осиромашат.

 

СДК Животот е прекраток да го чистиш белото од мандарината

 

Сакам кога Фемина блеска во предновогодишно расположение.
Сакам кога тие неколку денови пред и после Нова Година (и дента на Нова Година) сите си честитаме, си посакуваме убави работи тука, се поздравуваме, и покрај тоа што нели само две недели подоцна почнуваме со расправии и препукување, цитирање
Нема врска, сигурна сум дека честитките и поздравите тогаш се искрени, дури и од оние со кои си мислел дека не се поднесуваш
Кога ќе ве наредам за Нова Година...

 

Конечно проектната која ми беше тешка и ужасна и се нервирав како ќе ја направам и решив да ја оставам за на крај е готова

 

Само наминав да кажам дека сум добро... т.е. онака сум. Ма како и да е. Поздравче

 

Несебично подаруваме љубов секому. Насолзени очи,неповредена гордост,долги чекори. Мрак и студенило,отворено светилиште во срцето,кое некој своеволно го напуштил без да погледне назад. Доволни ми се и два дена на улиците полни спомени.

Велат дека секој може да го почувствува мирисот на еден дом,освен домаќинот. Но,јас можам. Веќе не живеам таму,но во моето срце постои само една адреса,една висока куќа со црвена ограда,во која сум доживеала се. Мириса на чај од нане,пудинг од ванила,цимет.
Мириса на подарената љубов.