[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

СДК да одите во темата Мода и стил,па во Како да искомбинирам(помош од феминки) и да ми дајте совет морав вака директно оти ми треба помош позззз и најубав ден имајте сите

 

Следен пат кога ќе начекам контакт програма, ќе сменам канал...
не можам да се соземам од шокот колку постои омраза меѓу нас...
Зошто на нив да дадат, нека дадат на нас Зошто да не дадат на сите? Дотаму ли дојдовме, толку ли злобни станавме бре? Не ми било секогаш право, реално, ама не се жалам, ни сум се жалела, сама сум се борела за подобро, ни владата ми била крива, ни вработениот народ со убава плата.

 

Сакам снег, ама не оној што го дрдорат сите, туку од скроз обичново ни небо. Цели парталчиња да паѓаат, а јас да си дремуцкам на прозорец додека паѓа, со чај во раче и да чекам да се смири, за да одиме да го крцкаме. И после сите образи црвени, ноџиња до колена со снег, изгубени ракавици, смрзнати глави, гладни мешиња, да го обиколат цело маало, да остане Снешко со листови место очи утредента споменик на најубавиот период што сме го доживувале.
Тој невиниот снег го сакам.

А денес си трошам грамови вечност, озборувајќи го Скопје и пишувајќи редови што можеби нема да ги прочита никој, ама што има врска. Сама си давам совети, сама не си ги слушам.
Бев на промоција и читање на факултет, се видов со професорка ми кај што правевме ѓезме пред две години и се утепав од плачење. Во меѓувреме посвоила детенце, ми покажуваше слики и видеа од него, слатко човечуле, со сите свои мудрости во меѓувреме што ги кажува. Читаме, и плачеме. Емоции до плафон. Сфатив колку тие луѓе се големи,што во неможност да имаат свои, посвојуваат деца на судбината. И професорката ја доживеав како сосема нов свет. Што чудесна е таа ролја да се биде Мајка! Не ја познавам уште, но кога ќе бидам, здравје боже, сакам да ги откривам сите ќошиња на тие мудрости што детето ги носи во себе, и се недопрени од глупавава рационална реалност.

Сега го чекам на скајп, ми пратил слика со пар мачки како се довикуваат ко Ромео и Јулија на балкон.
Пијам чај зошто носот ми ја свири Калашњиков и чекам да дојдат мајстори да ми ги наместат новите полици во соба. Фала богу нема веќе книги под кревет! Којзнае кој пир си го чинеле додека спијам
Денов, за точак и лисје низ парк. Сонце, ако има, да се видиме.

Ве гушкам.

 

Си го добив округлото на прстот Добро имам уште две недели додека и официјално го добијам, но многу му се радувам. Уф ќе си летнам од кожата

 

Совршено контрастна комбинација. Зимските ноќи потсетуваат на лето.
Чудно е тоа како за срцето најдобар лек е да го одведеш на местото на кое тоа започнало да чука. Веројатно,му се вратиле спомените,исто како на мене,и сака да ги зграпчи,да не ги даде за ништо на светот,силно да ги чува и покрај се.
Меланхолијата ми се насмевнува и ми порачува дека уште долго ќе се дружиме,но сега таа е далеку од мене.
Тука е мојот дом и засекогаш тука ќе остане.

Го прифаќам тоа дека минатото е веќе мртво.
Сега треба само да направам уште многу слатки грешки,ох,колку е убаво кога живееш без да жалиш.
Се научив да грешам без грешка.

Чекам да падне снег,уште малку да залади,и уште толку душава да ми се стопли.
Да се смири и истовремено да лудува.
На својата драматичност и ја додавам дискретноста,вешто и таинствено.

 

Животот ќе си тече, понекогаш она што се случува е подеднакво со тоа што сакаме да ни се случи, понекогаш е спротивно и тогаш сите се против нас. Зарем навистина мислите дека има нешта кои се со и против нас? Животот ќе тече без разлика како ние сакаме да го устроиме.
И не знам што си замислуваат овие таканаречени водачи на влади или сите државници, дека нешто големо прават, дека нешто менуваат, дека ја пишуваат историјата? Разликата е во тоа што моето име ќе биде запаметено педесетина години, преку моето потомство што ќе го оставам, а нивото, ако остварат некој според денешните критериумии значаен напредок, само десетина години повеќе.

И моето и нивното име ќе летнат у заборав. На крај сите повторно ќе бидеме прашина. А некои работи, колку и да сакаме да ги променеме не можеме затоа што толку сме малечки, затоа што понекогаш и глава да си искршеме ќе постигнеме помалку отколку ако мрднеме со малото прсте и допринесеме нечиј ден да биде посветол и понасмевнат од ова тмурно сивило кое не опколува деновиве (и надвор и внатре...) Секојдневието не прави луѓе и нелуѓе, а не фамозната историја, децениите посветени на напорна работа за на крај човек да се самоубие поради тоа што не му доликувало да живее недостоиннствен живот.. како амбасадорот на Србија во ЕУ. Навистина не е паметно она што го направил. Има луѓе на кои топлото чоколадо, едноставната прошетка у парк, идење на слава кај другари, гледањето на сонцето како ѕирка од ѕад големите планини на исток ги прават среќни, а некои безпотребно си ставаат тежина на себеси.

 

Не можам повеќе. Ми треба да сум сама и ништо повеќе.Не можам да издржам веќе,сите ми се качија на глава,ќе спобудалам луѓе,ќе спобудалам...

 

Во мене расте се повеќе и повеќе желбата за живејачка во некоја друга европска земја , далеку од Македонијава наша , жално но вистинито.

Друго -неможам повеќе да ги гледам уличните кучиња не, не ,посебно сега на зимава, и да сакам да им помогнам колку ќе се подобри работата делумно можеби ,ама пак исто ....ќе им давам храна ден два, секој ден цел месец.......ама пак се незаштитени на студ тепани , бркани

 

И плакарот го средив, следува бакшиш од мама Денов испадна баш как што сакав, убав. Овие 4 саати ќе ги исполнам со учење и средување, па потоа, како награда, ќе си го гледам Silent Hill - уживанции... ВИ посакувам убав ден феминки!

 

СДК дека КОНЕЧНО после толку молење ја убедив мајка ми да отидеме да видиме за рамки за очила-испадна дека јас за џабе пробував еден куп рамки во Бисер кога мама запна за едни и не и беше битна цената-па после ке ми се жали колку е во минус, ах мамичке моја за котек си, ама многу те сакам
а дополнително треба да отидам на лекар да видиме каков би ми бил диоптерот па стаклата да се местат
и така cвративме на пазар, купивме од се по малку што требаше за дома а мегу другото киви, бадеми, и мандарини-од кога немам јадено и по некоја случајност сретнавме еден нејзин колега од работа-некако почна чудно да се однесува и да и се доближува а таа пак со фино со убаво, со разговор да бев на нејзино место имаше скандал да настане ама после ми објасни дека човекот е болен
двете смрзнати си се вративме дома со резерва од храна за цела следна недела
се надевам дека наскоро ке се вработам, за да и помогнам финансиски, оти навистина го заслужува тоа-многу луге ми имаат кажано, и е вистина -тоа што има испади, нервоза е резултат на мобингот на работното место и + домашните проблеми=лудница

 

Ех,конечно да најдам со кој да идам во кино.Не ми се верува дека дојде времето кога луѓето треба да ги молиш да одат во кино или театар. ц ц ц
И тоа се работи за наш македонски филм,па не гледаме секој ден наш филм.И така многу ретко ги имаме,па дај кога ке се појават да ги испочитуваме како што доликува.Никого нема да осиромашат 100 денари.И нормално,мора прво ние да си го цениме и сакаме нашето,а после да го бараме тоа од другите!

 

Како мала многу го сакав овој предновогодишен период, се` ме асоцираше на Нова Година, на снег, на накитена елка, пакетчиња од моите...

Ама веќе не. Ми буди болни спомени, многу болни. Овој период пред две години ми беше најкобниот во мојот живот. Додека сите славеа и се веселеа, јас беспомошно ронев солзи и му се молев на Бога да го спаси и да биде добро.

Како и да е, не се навраќам на тоа, сега сето тоа е само една приказна со среќен крај Меѓутоа, тмурноста и студот кои ме погалија утрово по лицето некако ме потсетија на тој период кога посакував се` да е само еден лош сон. Не ја сакам оваа еуфорија која се создава, ме заморува, ме присилува да се радувам, кога всушност ми е сеедно што е Нова Година. Може сум парти брејкер, ама голем *** ако е Нова Година Мислам, имам јас и поважни работи во животот.

Нејсе. Сепак повеќе ја сакам зимата од летото, преферирам студено наместо пеколно топло. Убаво ми е кога ќе се изнаоблечам со триста џемпери, шалови, чизми ( мојот фетиш). Кога сме кај нив, што сум видела едни во Алдо Ги сонувам секоја вечер, ама 9.000 не би дала и да ми се може. Мислам, у реду е

Туку, забегав од темата. Сакав да кажам дека и снег многу сакам, ама не во градов, па кога ќе падне да се раскашават улиците и сообраќајот да се парализира. Сакам снег, а јас да бидам на планина. Е тогаш е најубаво

Ништо паметно немам да кажам, ама ете почувствував потреба да си се искажам Сега ме чека новото издание на „Убавина и Здравје“. И безначајните информации поврзани со мода, козметика и сл. се храна за мозокот, да знаете На мојов таква храна му е и те како потребна во моментов Бидете ми поздравени и доколку немате потреба, ве советувам да не излегувате надвор, зошто можно е носот и ушите да ви отпаднат од главата

 

Цитатот од Игор Џамбазов гласи вака:
Што ми згреши мене мојата Ики? – Ништо.
Што сум и згрешил јас? – Се`.

Не сум ти згрешила ништо, а ти повторно ми згреши се`. Повторно не ти верувам...не ти верувам и покрај тоа што знам колку најмногу ме љубиш!

 

Ех, камо да имав и јас да кажам нешто. Нешто за кое вреди да се пишува. А наместо да превземам нешто во врска со тоа, да излезам надвор и да се забавувам како сите мои врсници, јас дремам и се жалам тука.
Бранко е крив, аха!


―“There are a lot of things I wish I would have done, instead of just sitting around and complaining about having a boring life.”

 

Ме предомисли LittleFairy за да не го напуштам форумот ама ке го сменат мислењето ако продолжите да ме навредувате!

 

Каква луда ноќ

 

Вечер ќе си поминам најубаво на свет.

 

Где је срце мајко, ту је дом!
Е што да правам, не сум јас родена тука па ич да не ми текнува на моето мало катче каде што пораснав, каде што се моите пријатели, баба ми, дедо ми. Ме удараат бранови на носталгија во последно време.
Би пошла макар и на недела дена, чисто да го осетам тој мирис пак, да одам кај баба ми на ручек, да видам што се сменило и да се напијам пак со старото друштво.
Кога ќе ме прашаат од каде си, велам од Југославија и тоа гордо то велам. Гајле ми е за киселите фацки што ги прават.
Тие си мислат дека ние на балканот сме затуцани, бетер од Африка, ма немој!
Не знаат ништо за нас, не знаат како е да се биде балканец и која чест е тоа.
Грев ми е за некои луѓе што ги познавам, што им е срам да кажат дека се југословени и се самопрогласени швајцарци. Хах, на хартија да, а дома си зборуваат македонски, српско/хрватски, или ќе ги видиш низ нашите дискотеки први на орото. Пи..и!
Кога ќе си појдат дома, па се прават најголеми патриоти абе ааајде бе!
Греоти, греоти.

 

Најголема казна за еден културен, воспитан и прибран човек е да живее во Македонија. Не мора да биде ни многу образован, ниту преамбициозен, за обичен културен човек што си ги знае границите, тука дефинитивно е пеколот. Ова не е цивилизација, ова е племе, домородци, примитивни.
Не знам како е во другите градови, ама Скопје и дожд е добитна комбинација за да црно на бело сумираш кој е сељак. Од пешаци кои слободно може очи да ти извадат со чадорот и притоа да не се извинат, до возачи кои намерно забрзуваат за да те испрскаат, за да им порасне егото. За снегот немам намера ни да коментирам, ако треба и ќе се прегази некој само да не се намали брзината на возењето, а да не ги заборавам и добро воспитаните дечишта што не пропуштаат прилика да те утепаат со топки и петарди.
Јас не знам какви се денешниве родители и кај се тие деца што се ангелчиња на мама и тато (бидејќи нели, секоја мајка се фали со ореолот околу главата на своето дете, а не го видела на улица како се дере на постари), јас кога бев мала ќе умрев од срам ако случајно додека сум играла со другите деца од мојата улица удрам некој случаен минувач со топка, или не дај боже да заборавам да речам добар ден на некого, а овие да можат и ќе те плукнат на заминување...што се има случено на моја другарка, ете до толку е културата на денешниве дечишта. И не само на децата, и возрасните тука се катастрофа невидена.
А криво ми е, бидејќи имаме преубава земја. Сум имала прилика да посетам повеќе места и национални паркови, за градовите не коментирам бидејќи се благо речено одвратни, и навистина имаме многу природни убавини, една позитивна работа е што џганот не живее повеќе во планини и селца, па можеш на раат да си заминеш на одмор. Тоа е единствено што би ми недостигало кога ќе си заминам од тука, природата во Македонија.

 

Баба ми..
Жена на која некогаш, многу одамна светот пред нозете и се срушил.
Никогаш не бев сведок на тие кобни и за неа крајно тешки моменти, но последиците од истите ги препознавам во нејзините темно сини очи.
Јас сум нејзиното прво внуче, трошка радост и надеж за подобро утре.
Бескрајно ме сака, јас сум нејзината слабост, прва љубов и среќа по долгогодишна тага.
Таа пак за мене претставува жена-херој!
Нема ден а да не ми ја згрее душата со топли зборови.
Нејзиното присуство ми е неопходно, од нејзе црпам инспирација, од нејзе добивам сила и храброст. Помислувајќи на нејзе, чинам сите животни препреки можам да ги надминам.
Нема, не постојат зборови со кои во потполна целост би можела да ја искажам сета љубов која ја чувствувам кон оваа жена.
Посакувам да седнам во нејзиниот скут и да се стопам во нејзината прегратка како што правев кога бев мала.
Таа безбедност и сигурност што ја чувствував во прегратките на баба ми, никаде на друго место ја немав почувствувано.
Секој миг со неа, носи нова посебна приказна, запишана во мојата душа.
Додека сум жива ќе раскажувам..