[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

*

Понекогаш, море секогаш кога си зборувам сама со себе во себе уживам.
А, најмногу сакам на вечер пред да заспијам така завиткана во ќебенце кога си правам еден разговор со другата јас, си резмирам, си помислувам на многу работи(некогаш се чудам од каде толку работи ми се вртат низ глава(
и на крај со некаков заклучок и план за утредента слатко си заспивам.*

 

Вчера, како и секое искачање стандард.. Се спремаме идеме на латино и откачивме на рики мартин,шакира абе се убаво ама знаев дека нешто преку нос ке ми излезе ..
Послем тоа идеме на друго место дј еден и супер исто се сретнав со едно друго друштво, другарките си отидоа. Јас кај не можев више да седам 4 саата на штикли, и ги земав на мајка ми она малку помала нога од мене, уште па се силам трпи за лепота.. И ништо играме играме, абе не престанав, буквално. И кај ке продолжуваме?! Аj Ванила, добро морам да признаам не ми се свиѓа баш местото ама ај, битно убаво друштво сме..

Идеме таму и уште не сум влезена знам дека ке биде тапа ама ај.. Влагаме, се буткаме уште па овој еден другар се бутка во најголемата гужва, а на почеток немаше толку гужва.. ај нема врска, си играме на 2-3 песни,толку ги знам онака од некој друг ако сум ги слушнала. (инаку заборавив да напоменам дека српско имаше) и добро играме играме, јас најрасположена ко секад.. и на крај више сакав да седнам нозете не ги чуствував, и си најдов едно столче тука до шанкот и викам имало господ и си седнав и ете ти го еден ме избутка, ми вика не смееш тука да седнеш и јас викам браво за културата дечко нема везе..
Еден па ми се залепи, многу си убава многу си слатка, па многу провоцираш..и јас само му го фрлам погледот што е викам? Сакаш да ти дадам број? па да ме бараш? па да се видиме? и се насмеа ко да слушнал некој јак виц и ми вика епа да ако може. викам не може имам дечко, и таман мислев го откачив еве ти го пак? А кај е дечко ти зошто не е со тебе? Викам зашто ако ми е дечко морам цело време со него да бидам? Ми вика а колку време идеш со дечко ти? Па што има врска јас само сакам да те пољубам.. ми се згади од самата помисла он да ме баци и јас само му реков не знам зошто разговарам со тебе и си отидов..

Шлаг на вечерта, другарка ми едната у вц, другар еден повраќа во лавабото пред вц-то, јас им ги држам ташните на сите, оваа другара се мува со дечкото а јас ко ќутук седам!
И да, спомнав дека останав сама ко будала и седев пред скалите пред гардеробата и ги чекав овие да се појават..
И послем мноооооооооогу молење више си идевме накај дома и викам да јадам уште само и се ке биде добро, стигнуваме до вили чекање 30 минути, и викам на другарка ми викни ми палас такси ми вика ке ти викнам било кое. Викам не тоа, и се убедуваме и кај ми викна такси ми викна пред холидеј ин, јас не можев луѓе, нозете ме скинаа, па кога размислував дека треба да пешачам до холидеј ин (не дека е многу ама во тој момент ми изгледаше ко којзнае колку да има) и се качив во такси и си легнав гладна.. Браво за мене

 

Лелејјј , ми вика мајка ми оди постели ги алиштата.
Излегов јас така лепо фино по пиџамчиња и мислам дека коските си ги оставив таму.
Аууу брррр,
Зошто бе немам една викендица на Пониква со камин и еден џип и едно големо кутре што сега би ми рипкало наоколу додека јас типкам на Фемина.

Боже мислам дека вилицата уште ми се тресе од студ.

 

Постои далечина помеѓу нас. Кога тој се оддалечува јас уште повеќе. Се навикнав да живеам без луѓе кои порано многу ми значеа..ама секое лошо за добро е секое збогум има причина и не сакам да ја знам таа причина за да не се разочарам уште повеќе вака барем убав спомен стои.
Времево ме гуши,ми изнудува тешки воздишки, никогаш не сум го сакала снегот ни студенилото, а ни сега не е сменето..

 

Почна официјално и новогодишната еуфорија за мене.
Вчера кај другарка го гледавме Home Alone по незнам кој пат, конечно се собравме сите три на едно место, и се смеевме на истите сцени како и секогаш, и наместо да мрзнеме надвор по некој досаден кафич имавме преубаво поминато време заедно.

Го поздравувам и вториот снег што паѓа во Скопјево (за тие што не знаат во средата накај 7 сабајле вееше, и тоа убав снег, штета што не вееше подолго.)
Еве ви и една сликичка од ланскиот снег.

 

Паѓа снегче.


Понекогаш се прашувам кој е вистинскиот пат? Дали навистина е предодредена судбината или зависи од оите чекори. Ако е од моите чекори, како да знам каде да одам? Да не се загубам?
Многу е чудно што едноставно се најдов на светов. Тоа е чудо! Но што понатаму? Да си го живеам чудово нели?
Кога ќе го видам снегчево надвор, си велам, ете уште едно чудо. Кога ќе ги видам моите насмеани- ете уште едно. Кога ќе видам како мајка ми се гордее со нас-ете уште едно. Кога ќе го видам татко ми уморен од работа, како сеуште е буден и трча неуморно по нас и за нас- ете уште едно..

Епа вреди да се живее за чудава.
Never give up, it is such a wonderful life!

Инаку, еве уште едно чудо ѕирка од релна. Печени копанчиња со компирче!

Едит не ми требаше сонцево во постот, ќе ми истопи снегчето Паѓај, паѓај!

 

На фејсбук секоја втора слика:





Брао! Сите најјачи наркоманишта станавте одеднаш! Е сеа сте фаци!

 

... првата понуда за новогодишната вечер пристигна.
1200 ден. и неверојатни 3 пијачки во цената.
И ништо друго. Пардон, маса за седење. Празна.
Де бе па ти, кој јаде за Нова година?

Ти мислиш дека за Нова година ќе ти се јаде?

Да, мислам.
Т.е. знам дека ќе ми се јаде.
И очекувам јадење, и вкусна храна и богата трпеза, да ти нахрани и око и желудник.
Која е таа пијачка од 400 ден. многу сакам да знам. Парите од небо ли паѓаат, како снегот што се трупа денес, само ние си знаеме како ги заработуваме крваво и со мака, а после некое распекмезено што ги цеди мама и тато без грев и жал, ќе ми се перчи како 2000 ден. било евтино?
Марш, се уморив на темава, прекинувам со елаборат.

На тв за време на ручекот видовме една госпожа, бајаги страшничка и мајка ми само викна - АПОТО!

Ќе се превртев од смеа, знаете од кога го немам слушнато зборов?
Апото. Демек баба-рога ли, што ли.

Е јас како Апото се накострешувам кога ќе ги слушнам новогодишните понуди.

Фотографијата на која што е нашата Шилеа во статијата на Нова Македонија е една од најранливите, најреални фотографии кои сум ги видела во последно време. И поглeдот драга кажува се`.
http://www.novamakedonija.com.mk/NewsDe ... anie=22354

Откопав црно полукадифено ретро фустанче од мама што красно ќе ми се најде месецов.
Одборјувам денови до мрсното коледе со безобразни песни. Во меѓувреме, ме мава параноја како ме земаат здраво за готово, си умислувам дека не ми се посветува доволно грижа и внимание (ненормална жена, признавам), до степен што се согласи да ме однесе на Твајлајт во Синеплекс, само да ми ја покаже таа вАнсериска љубов.
Одбив, каков Твајлајт, какви бакрачи, сум го буцнала носот на прозорец и бројам снегулки.
Ќе ви напишев на крај дека пијам топол чај со рум, ама ќе беше премногу филски и премногу идилично за да е вистинито.
Со кафе се трујам, си се чешкам по нефарбаниот корен и сонувам со ококорени очи.

 

сакам да кажам дека мразам зима!!
мразам зима.
мразам зима
МРАЗАМ ЗИМА!!!!

 

Мрдната работа. 50 цм снег во моето село. Не, не ни сакам да отидам да видам какво е.
Овде во Струга, си врне онака симболично, супер, само нека не го нареди. Ич нејќам зима бе, не и не.
Ах леле, како би сакала да беше пролет, со мерак чекам да се запролети, и после лето да си биде.
Одам сега во кафиќ, да си се напијам едно какао, и со мерак да си фантазирам некои работи.
Ах животе животе, многу брзо поминуваш сега. Кога бев помала толку бавно минуваше времето, мислев нема никогаш да пораснам. А сега стареам и стареам

 

Конечно и тука да вее снег. Се радувам како крадец кога ќе види отворена врата од некоја ултра голема куќа, и како детенце кога ќе види бонбони.
Сакам да се валкам во снегот, да се изнауживам во белините, да ги гледам кристалчињата од снегулки.
И не дека сум некој huge fan, ама сакам снег. Ако долго време врне ќе ми прекисне, ама додека го нема го сакам.

 

Колку би сакала животните проблеми да се решаваат како кога ќе ги истресеш снегулките од трепките.
Ама не ,тие се залепиле замрзнале и не си одат.Децава болешливи не можам да ви кажам колку.И ноќна одисеја по болници,и намќорестото однесување на дежурните лекари ,на кои длабоко им се извинувам што им го нарушив сонот.Верувале или не ,не сум желна да ги гледам нивните смркнати лица ,и удирањето еден во друг,како да не работат во болница туку во бутик.И не одам ноќно време по Ургентни центри и по клиники за да барам благи колачи.Па после цел ден сум била нервозна .Е ДА ,СУМ.
Снегов ми го заледува и паметов,и насмевката.Се плашам од временските услови,за секојдневното патување на маж ми,за густата магла која синоќа ја вкусив во вистинска смисла.Убаво е да се гледа кога снегот си вее , а твоите најмили се дома ,сите на број.А кога чекаш некој да се врати дома снегот ја губи вистинската роматика.

 

Ви кажав да останете на програмата, во четвртокот?
Епа да. Денес им е годишнина на моите. Денес некако најпогоден ден ми е. За ручек, моето омилено јадење, полнети пиперки. Мама и за утре ќе ми чува. А сега, изненадувањето... нарачавме торта за нив. Ќе пишува Среќна Годишнина. Планиравме да ни стават слика од нивната свадба, каде што се заедно, ама немаме собрано толку пари. Ама проблемот е што, и мама направи торта. И што требаше да и кажам? Не прави торта, нејќеме ние торта. Што да лажам? И мене ми годат 2 торти. Најинтересно беше, кога со сестра ми се каравме, која да се јави, и да нарача торта. И на двете ни е срам. Јас се извлеков, со тоа што сум помала, па она се јави. А јас само ја држев вратата некој да не влезе, и ја буцкав што да каже. И на крај, се испокаравме, како по обичај. Она сака ваква, јас онаква. Па важна работа е, бе. После ако не ни се свиѓа тората, ќе треба да ја фрлиме. Да бе, торта ќе фрлам. Не сум будала, фала Богу. Ако треба сама ќе си ја изедам. И сега, ни побараа домашен телефон, и адреса. Треба во секој момент да стигне. Битно, не им дозволуваме на моите, да се јават. Јас чим слушнам ѕвонење на телефон, трчам ко коњ пред магаре. (Така се викаше? Не е битно.) А сестра ми, е задолжена за вратата. Така да, сите што сакаат да се јават, нека се јават пред да титнат. Да знаеме дека не е тортата, да не се штрекаме. И доста го тупев, еве, малце од празничната атмосфера што е кај мене дома. Си играме, си пееме.

http://www.youtube.com/watch?v=Q5CGRPE9UqI

 

Ми мириса на танц во снегот. И тоа вечер, на полноќ.
Многу.

Спојлер

 

Некогаш си се прашувам дали воопшто има корист од мојата култура.

Завчера, прегладнети со дечко ми решивме да седнеме во еден таканаречен ресторан, иако според чудната веселост и неучтивоста на келнерот и скромниот број од 5 маси, мене ми личеше на биртија. Впрочем и не знам дали постои назив за такво место. Како и да е. Седнавме што седнавме, ама откако ги видовме цените се погледнавме дискретно и 10 мин. се договаравме што да правиме. Тој гласаше да му ја здувнеме, јас будала, го убедував дека било срамота, иако ним не им е срам за една плескавица да наплатат 180 ден. И на крај се договоривме тој да нарача кафе, јас помфрит, прво јас ќе јадам, тој ќе буља во мене, па после обратно
Се раскомотивме колку што може во тој тесен простор, си ја оставив ташната на другиот стол, а дечко ми лап топот на столот до него кога слушнав една реченица која ме натера да се покајам што не го послушав - Дечки, ќе сакате ли да станете, да се преместите на другава маса, вие сте дојдени и онака на кафе, за луѓево да можат да се раскомотат?

А да, да не заборавам. Врвот беше кога очекуваше да го јадам помфритот со раце, без прибор . И уште чув обраќање на луѓето кон соседната маса, на кои им го отстапивме местото - Ова е на сметка на куќата. Логично е, нели, бидејќи тие требало да се преместат. А ние и онака оставивме само 150 ден.

И после се смеам на некултурата, безобзирноста и воопшто незамарањето на дечко ми за тоа што ќе каже некој друг. И не дека имаше некој корист, не дека научив некоја лекција, туку само дозволив една потполно некултурна личност да ми го уништи денот и расположението. Добро е што барем имам некој до мене што на секоја грешка нема да ми рече - Гледаш дека бев во право? Ме праша - те разочара ли келнерот? А јас само одговорив - Тој може само самиот од себе да се разочара што е толкава пропадната инвестиција. Добро е да се лажам, барем за кратко дека чесноста, љубезниот однос, добрината, ќе се ценат. Во случајов, само од некој кој ги поседува истите.

Утешете се со мислава кога ќе наидете на нешто слично, јас не се сетив на неа кога дозволив неучтивоста да ми го сневесели лицето.

 

Во последно време премногу размислувам за животот и смртта, и што потоа.Се прашувам која е целта на животот кога умираш?Се мачиш цел живот за 1/3 од животот да уживаш,а тогаш си стар и воедно не можеш да го искусиш тоа на најдобар начин.
Некој ќе речи сето тоа го правиш за да му овозможиш подобар живот на децата.Но не,јас мислам дека тоа не е живот ако ти рмбаш цел живот за децата.Зошто воопшто си живеел? Не ја гледам целта.За мене тоа не можи да биди цел и мотив за да живеам.

Едноставно не знам зошто ,но премногу се плашам од смртта.
Не го живеам тој живот што јас го сакам,ниту пак знам да ја пронајдам среќата.
Секој ден е ист па ист,живејш колку да започни нов ден ,подобро утре.
Но не,се повеќе и повеќе старееш,сфаќаш дека си се променил на полошо во мн работи.Почнуваат се повеќе и повеќе болести,а среќа нема никаде?!

Каде се всушност моите 5 мин среќа?Каде?
Јас не сум среќна.Моите најблиски се далеку од мене,но и кога се блиску јас немам мир и спокојство со нив.Секој ден кавги,за мали ситници ,без потреба.А познавам толку семејства кои најдобро се чувствуваат во својот дом.А јас? Јас милиони пати подобро се чувствувам тука.Зарем не е тоа глупаво?

Пријателите.
Се уште се двоумам дали постојат тие вистинските или сум во заблуда. Се уште го памтам зборот на мајка ми која ми велеше како мала дека не постојат.Но јас потајно верував,и се уште верувам. Ја имам,но исто како да ја немам.Она чувство кога не знаеш како те гледа тебе некој и дали воопшто вреди да се трудиш за такво пријателство.
Толку работи се променија ,се промени и таа,се променив и јас,а можеби и моето мислење за мене.Не бев фер за некој ситници,можеби затоа што не беше фер таа со мене.А секогаш искрено и кажував што ми смета.Тоа всушност не зближи.Но и раздалечи,кога виде колку се приврзав за неа.

Дечко.
Што е всушност тоа? Колку време не сум излегла со некој.Колку време чуствувам дека никој не го интересирам.Опаѓам.ја изгубив довербата во себе.

И на крај факултетот уште преостанва како последна мотивација за живот.Но сепак доаѓам на тоа од почетокот.Зошто ми е факултет и ако господ даде добро платена работа,кога јас не сум среќна? немам никој ,буквално никој,на кој можам да се потпрам во секое време.Никој кој можи да ми пружи внимание и љубов.Дали премногу барам ?

 

Ја накитив елката ,готово. Не можев да исчекам.
И за цело време на тој свет процес на китење (добро зборов е официјално смешен),го слушав мрчењето на мама Немој те молам свеќичките да ги ставаш уште,ама те молам..Комшиите ќе помислеле сме се мрднале од умот Оф мори мамо ,кога ги накитија улициве пред месец дена на плус петнаес,Ивица ич уво не го болеше што цел град ги гледа,ти сеа за комшиите ќе се секираш .

А и конечно шоуто на Викторија Сикрет го изгледав.Само не знам зошто,дали толкав мерак имам комплекси да си набивам,не знам.Не - знам.

Недела ко недела,ден за исполнување на недовршени обврски.Се гледаме под елката.

 

Имам скромна и лесна за реализирање новогодишна желба.
Посакувам да одам на концертот на Каролина Гочева. Да, да.. Кој би рекол?
Да ме прашаше некој пред 3-4 години, ќе речев: Ја ценам како пејачка, има прекрасен глас но на концерт не би и отишла никогаш.
Нејзините песни никогаш не сум ги слушала толку колку што ги слушам сега.

Која трансформација, или јас го променив вкусот или песните од последниве година-две и се пре, пре, прекрасни?!
Ги слушам по цели денови, толку ми се убави и смирувачки што желбата од ден на ден се повеќе и повеќе ми расте.
Молам бога да најдам карти, зошто стварно МНОГУ посакувам да отидам на нејзиниот концерт.
Ме љубиш ли и ти и Тој Аххх.. посакувам да беа мои песни и јас да ги пеев!

 

Моментот кога одиш по улица, ти текнува нешто скокотливо и сам почнуваш да се смееш А другите те гледаат вака

 

Таман ќе си помислам дека веќе НИШТО не може да ме изненади, готово врвот е достигнат, кога ОП!
А, кој ако не луѓето...

Како киндер јајца се, full of surprises... especially bad surprises!

Нејсе, ме изненади и снегот утрово Се пробив низ тешките јоргани, го наполнив термосот со омилената мешавина врел чај и зачекоривме двајцата фатени за раче.

Откривавме нови предели...