[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

СДК ... Јас сум толерантна многу, трпелива, избегнувам секаков конфликт, избегнувам проблеми и сл. Можам да берам во себе, да се нервирам, дробам ... да ме фаќа лудило, нема да реагирам затоа што не сум насилна ни во зборови ни физички. Не размислувам ограничено и круто. Амаааа, кога некои граници на мојата толеранција и трпеливост се преминати крајно ... тогаш знам да реагирам. Со неколку реда смирен муабет, но со малку заканувачки тон за да другата страна сфати дека ми го пукнала филмот. Е, неделава на два пати веќе морав да го направам овој чекор, едниот муабет вроди со плод, другиот чекам да видам резултати. Ама, сега знам едно ако некој ја премине секоја граница и ви ги трењира нервите до степен да ви ги истенчи, тогаш превземајте се што треба со време за да се спасите од добивање крајно, скраја да е, нервен слом. Затоа што има проклети луѓе, кои освен до својот нос подалеку не гледаат, краток им е умот, а силата начин на одбрана.
Ехх да беше ваков и македонскиот народ, па да им покажеше на оние во фотељине

 

СДК не ми се верува колку многу лоши луѓе има.
Полни се со љубомора,со гнев...
Не остана добар човек,и искрен! Жално,навистина жално. До каде ли стигнавме?????

 

Незнам какви се луѓето.Кога им е тешко ќе се потрудиш да им помогнеш а тие те бркаат.А после тоа викаат зошто не беше со мене во тешко моменти?!Е како да бидам кога се обидов да ти помогнам а ти ме избрка?Е еве до кај стигнала човечноста.Јас секогаш сум тука да им помогнам на луѓето кои им треба помош.Па со нив делам и радост,тага и се друго.А на мене кога ми е тешко и кога ми треба помош никој никаде го нема.Е подобро е да помогнеш на непознат човек бидејки само тој може да ти се заблагодари,и да ти врати со добро ама другарќите НЕ!

 

Ми се јаде баклава!!!
И честита слава Св. Никола, за многу години нека е

 

U drugoj polovini decembra, dani stanu naglo i sve brže da se osipaju; čovek ih troši i traći lako i nemilice kao da to nisu dani njegovog života. A onih nekoliko poslednjih dana, pred Novu godinu, prosto baci kao mrvice iz torbe. I sva pažnja i sve nade, sve to prelazi u prve dane Nove godine.-Ivo Andrić

 

Kaков ден...Ако може да одберам најлош ден дефинитвно би бил вторниик. Зошто, поради се

Преморен од се и од сите, во исчекување. На што, не знам. Само чекам да дојде таа 2013, само 21 да не ми ги помати сметките. Да, следува година на исчекување, надежи и големи промени. Се надевам на најдоброто.Бидејчи веќе ми е смачено од времево, луѓето и се друго. Ах, лош ден утре ќе биде подобро, сигурен сум, па среда е...

 

Никој нема да ти каже фала ако го ставиш на прво место
Затоа најважно е себеси да си се ставиш на прво место и да се сакаш највеќе, повеќе од сите други..само тогаш ке можеш да сакаш некој друг

 

А моите фантазии се толку големи, за некој нереални...за мене само начин како мирно да заспијам и да се задлабочам како сонувам дека сонувам сон во кој сите мои мечти се остваруваат и таму сум најсреќна.
Таму реалноста е убава. Е таму сакам да сум јас...

 

..неделава ми започна прашувајќи се кога животов стана толку комплициран ?! Не би се вратила назад во минатото, не, тоа не би го напраила да можам.. но, не одрекувам дека ми недостига безгрижноста од детските денови, детските невини желби...никогаш неостварените а толку посакувани соништа.. барбиката на точак и пурпурното пингвинче од еден од градските излози на кои толку често навраќав само за да го видам... а денеска, најмногу од се ми недостигаат луѓето...оние кои се живи и мислев дека секогаш ќе бидат присутни во мојот живот.... а посебно оние кои веќе не се живи, но кои секогаш ќе останат присутни во него..во мислите, во соништата, во срцето... но никогаш во заборавот... нит едните нит другите..
За сите нив имам посебно катче во мисливе. Посебна љубов, поразлична од останатите.. Спомените најмногу болат...неми лузни за она шо никогаш нема да се врати..пецкаат одвреме навреме, колку да потсетат дека некогаш биле нешто стварно, а сеа се само прашинка, но сепак толку јака за кога ќе допре до очите, да предизвикува солзи...
И не, денеска не сум тажна.. само се соочувам со она шо животот ми го тресна пред фаца!! И не, нема да кажам дека тоа е судбина и дека така требало да биде, зошто ни јас не верувам во тоа, само.. дигам споменици таму каде шо паднале моите избори, а градам мостови за оние шо допрва ќе ги одберам..тивко и полека....баш како шо животов си игра со сите нас..

 

Сакам да јадам чоколади,но само еднаш во денот...понекогаш и два пати..евентуално девет*
Длабоко се извинувам бабичке стара, од обландичките ти остана само кутијата </3
Ама тоа е затоа што не кажуваш дека врткаш благо

 

СДК дека 15 минути седам пред монитор и се мислам како да почнам. Што да почнам? Од каде?

Имав една другарка во средно, неразделни бевме. Секаде заедно. Многу поминавме, и од коа се запишав на факултет прекинавме со контактирање. Како ни успеа тоа, не знам. Се запишавме на различни места на факултет, во различни градови и толку. По некое време слушнав се омажила. Како може, бе, до вчера се опивавме, уште зборевме за симпатии и слично, а сеа мажена. Нејсе, слушнав што слушнав. Чекав покана за на свадба. Не добив. Се разочарав. И се налутив. Во овие 5-6 години еднаш имаме два реда разменето. На фејсбук. Пред година дена. Сега има дете. И ме мавнаа меланхолии за другарството што го имавме, за времето поминато и погазив гордост и его и и пишав.

Спојлер

Се замислив колку животите ни отидоа во различни правци и колку сега двете имаме различен тек на настани. Многу пати ми текнува на дружбите од средно, на седенките со саати коа седевме кај тебе или кај мене и на муабетите, на безбројните муабети кои ги вртевме за се и сешто, за битно и небитно. Одамна сакав да ти пишам да видам што има ново, а сигурно има многу, каква си сега, што ти се случува, како ти влијае мајчинството, какво е чувството да имаш дете?
Кога помислувам на другарството што го имавме, не можам а да не помислам колку бевме блиски, а колку сме сега далечни. Два различни универзуми. Немаме ни најмал пресек на општества. (Excuse the poet within me ).

Ми текнува коа почнав да пушам цигари. Коа бевме Велес на конференција. Коа кмишевме на гимназија. Коа кмишевме у Blue. Коа кмишевме воопшто. Коа излегувавме, славевме родендени, одевме по родендени, се опивавме, се смеевме. Понекогаш многу ми недостигаш.

Нејсе, цело средно заедно го поминавме, и скоро да немам сеќавање кое не е на некој начин поврзано со тебе.

Можеш комотно да ја изигнорираш поракава. Сакав само онака да ти пишам, да знаеш дека сум жива .

Верувам дека ти е убаво таму кај што си, и дека си прекрасна мајка. Сигурно си.

Поздрав,

Можеби и ќе се видиме. После 6 години.


Туку и друго нешто сакав да кажам. Се расчепкав по фејсбуков и гледав профили на луѓе што одамна не сум ги видела, ниту пак сум слушнала за нив нешто. Добро, де, манијачев. Like you haven't done it. Don't blame me. Не ми се верува колку луѓето за кои некогаш сум имала високо мислење, сега не вредат ни за пола од тоа. Мислам, јасно е, не можеш да му ја знаеш приказната позади насмевката, ама.... Не бива бе, статуси од типот: Mogu Me MRZETI, Ali Nikada UNISTITI,Mogu Me Povrijediti Ali Nikad POBEDITI...., po prosta neam videno brat taa e i takvi se ragat, или Чорапите не се за во деколте, девојко. Можеби е клише, ама е на место: До кај ни стаса младинава, бре?

И овие фркиве околу крајот на светот и нова година ми ги начнуваат нервите. Не за друго, луѓе, тие се муабетите, тие се форите. Зар немате нешто попаметно да кажете или прашате?

Спојлер

Најконструктивни разговори водам со дечко ми:
-Ај свари кафе? (со насмевка, милна милна, мислиш најголем светец е)
-Јас прееска/вчера варев. Ти си на ред (налутена фаца)
-ОК, јас ќе сварам, ама ти да зготвиш нешто.
-Ќе зготвам, ако ги измиеш садовите.
-Deal!
-Deal!

Цимерката слави тригодишнина од врска со дечко и (баш ми е мило). А јас ќе славам банкрот.
Ах, каде ли е 31ви да помине и да заврши оваа срање од година?


До некое пооптимистичко читање, ве поздравувам со песнава:
http://www.youtube.com/watch?v=oUm4MHEeFCY

Оувр енд пист.

 

Во овие ладни воздишки на декември, ми вети! Нека биде и за мене магичен месец, нека биде како замаглен прозор а јас само да пишувам по него.. убави работи. И да, сосема сум спремна за да ги пуштам во мојот живот. Песимистот е сега реалист, но со многу претпазливост. Претпазливост во врска со него, иако сакам да се препуштам на љубовнава магија. Да ме бакнува по врат и да се топлиме заедно. Ахх декември, ме правиш патетична!

 

Многу е важно луѓето со кои што учиш/работиш да ти се погодени. Кога ќе ми текне на колегите/соученици ми се вришти. Мислам од старт ми се намалува продуктивноста за пола. Мака ми доаѓа да го правам она што најмногу сакам. Како сите гнаси на светов да се собраа баш таму. Сите се искомплексирани. Од прв до последен. Без разлика на титула.

Едвај чекам да поминат овие година две ,да си ја лапнам стипендијата и да ме снема. Македонија ја сакам,ама луѓето во неа што ги сакам и почитувам се бројат на прсти од една рака. Сите блиски би ги зела со мене и ни на прошетка не би се вратила ваму!

 

Стагнирав длабоко во мене. Онака. Немо. Безизразно. Беше пролет, но владееше само есен во мене. Знаете, кога е тешко, срцето плаче. Кога е најтешко, солзите молчат.

 

Колку е тешко кога ке стигнеш до дното
И знаеш дека долго време ке си таму,без подршка,без некој да те ислуша да ти даде совет...секојдневно ке се убиваш во сопствената болка,со негативни мисли.
Секој ден се поразочарувачки и поразочарувачки,чуствувам дека ова беше најлошата година во мојот живот,сепак и јас ке бидам некогаш срекна
Иако имам 19 години,душава ми има напатено како за 50 години,ми треба срека и тоа многу
да ме воздигне од дното,се да биде како порано за јас пак да бидам срекна,да си го најдам местото каде што ке се чуствувам спокојна.

 

Колку е најубаво кога на момакот ќе му купиш новогодишно милка пакетче оти нели, бил послушен во текот на годината, и на крај ќе му го изедиш цело..
Цк цк цк, да можев ќе си го инјектирав чудово.


Па шо? И јас бев послушна.

 

Мене... Мене искрено ми се смачи веќе од немаштијава.
Не барам луксуз, навистина не барам, не пијам ни ирско кафе, не пијам веќе ништо и никаде, освен дома, затоа што прескапо е по ѓаволите, ама сакам да можам да си купам еден лак смрдлив од 30 денари без да се стегам.
Работата никако не оди, цело време одам, се вртам, и завршувам пак во некоја мртва точка, на почетокот.
Почнав, застанав. Извадив сила од петици и продолжив.
Ми е срам од него што по кој знае кој пат му барам 200 денари на заем и му ветувам дека ќе ги вратам. Овој пат денар по денар ќе ги собирам. Да не можам да отидам со него на роденден кај другар затоа што не можам поклон да купам.
Господ ми е сведок колку си ја љубам избраната професија, кои радости беа на првиот изваден заб, првиот пломбиран заб, ама и тоа е прескапо по ѓаволите. На моменти сакам да испратам се во пичку матер, да се вработам во некој бутик за преку сила 8000, ама барем покорисно ќе се чувствувам, затоа што никој дома нема да издржи уште едно обновување на кредит.
Не ми треба градов, ме гуши и полека ме уништи. Навистина не знам како на некој му се живее тука. А излез се помалку можам да најдам.

 

Eееееееееј барам вакво чоколадо со години. Омиленото ми, нигде ми го нема веќе
Се продава ли некаде уште?