[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Спојлер

^
http://www.youtube.com/watch?v=jZIoxw0ca9E
Поздрав Елементал


СДК...кога бев мала, како и сите други девојчиња, ги обожавав приказните со принцезите - Пепелашка, Снежана, Трнорушка...Но, додека сите други посакуваа да бидат како нив, јас сакав да бидам како лошата вештерка од приказната за Снежана.Зошто?Затоа што таа беше силна, одлучна, храбра и самоуверена.Знаеше дека е најдобра и не сакаше да дозволи било кој да биде подобар од неа, дури и по цена на тоа да ја убие Снежана.Нејзината цел ги оправдуваше средствата што таа ги користеше за да ја постигне.Цел живот сум се прашувала колкав Макијавелист живее во мене, дали стварно би оправдала се, ако тоа значи да го постигнам тоа што го сакам?Сега знам.Во последно време, се случуваат такви работи, што многу лесно ми докажуваат дека на крајот на денот сум сама.А паралелно на тоа сознание, сфаќам и дека нема правда.Ни за лошите, ни за добрите ликови во претставата наречена Живот.Никој нема да ти помогне, и никој нема ни да проба да те разбере.Па дури и во моментот кога мислиш дека конечно судбината ќе застане на твоја страна, таа ќе ти го залепи најјакиот шамар што може.
Сега знам.Сама сум, но не и беспомошна.Ги знам моите цели, моите желби и амбиции.Ги земам работите во свои раце, не очекувам помош, а за правдата ќе се борам и ќе ја добијам.И сфатив...

Целта навистина ги оправдува средствата.

 

да де ти веруваме уште ако е зачленета девојката овде интересно

 

Колку може една личност, што си ја познавал цел живот, буквално сте израснале заедно, сте си играле, сите детски спомени ви се врзани ... И ете, веќе не е таа истата личност.
Колку брзо може да ви се промени мислењето за неа, еве, јас за нецела година го сменив.
Од една од најбитните личности, ми стана само роднина што мора да ја трпам ради мајка ми и татко ми, да не ни се расипат и така разнишаните односи уште повеќе.
Мислам, и јас сум променета, али јас никого намерно не провоцирам, не гледам да го сопнам на прав пат, не го нервирам намерно, знам да ја почитувам туѓата приватност и да не тресам кај ќе ми тропне и пред кого ќе ми тропне.
Многу работи би им изнакажала, дека едноставно не се луѓе, дека се одвратни и дека не сакам никој да се заебава со мене, па макар и на шала, а уште помалку со моите. Главата ќе им ја скршам ако уште еднаш се деси некоја ваква ситуација. Јас сфаќам шала, на своја сметка и си правам скоро секогаш, али го гледам начинот, тоа не е од шала, тоа е начин да те направи да се осеќаш ко ѓубре, само за да излезе попаметен од тебе!

Нема ни доверба во роднини повеќе, ништо не кажувам никому, ама баш никому! Се што си знам, како се чувствувам, ќе ми бидат во памет и само на една личност ќе и се доверувам, оти само таа го заслужила тоа, и оти само нејзе сакам да и го кажам.

Злопамтило сум тешко, ја памтам секоја ситница што ми е кажана или направена.
Знам секој што мисли за мене, секој. Знам и кој ми прави лице, знам и кога го прават тоа.
Знам и кога се искрени, знам и кога лажат. Многу добро ги знам личностите околу мене, иако некад се правам наудрена. А верувајте, ако сакам да ги повредам и јас исто, можам да ги удрам каде што најмногу ги боли, али јас не сум тоа едноставно, немам таква покварена душа.

Но, и јас трпам некои личности оти морам, и јас се смеам кога не сакам.
Едноставно, преживувам меѓу луѓето.

 

Сдк дека си пијам кафе и си уживам. Од се ми е преку глава!

 

Срцекршачка !

 

Модни критики ја затворија, штета, сега ќе треба всушност да размислите пред да напишете нешто за да добиете лајкче
Бидејќи ја започнав „тепачката“ со мојот коментар, да си кажам нешто...сериозно, ја затворија и пола форум во депресија паѓа. Не бил форумов за критики и препукувања.
Епа да ви кажам, не е ниту за делење прегратки и цртање срциња и виножитки, туку е обичен форум, за дискусии, каде нормално е да има судир на мислења а не да тече ко мирна вода и сите да си се допаѓаме. За момент барем бидете малку реални и ко за промена, искрени, а не само да делите лајкови и да се согласувате со нечие „авторитетно“ мислење за воља на мирот и надеж дека дел од тоа божество ќе ви возврати со лајк.
Има и други теми на форумов знаете? Ама не се берат таму многу лајкови за жал.
Сфаќам зошто Лилит си отиде, а и многу други не само Лилит, на некого не му се допаѓа да чита ко за промена реален пост, само иритирачки е фактот што не очекував таа да биде таа што ќе се откаже.

 

Се сретнуваш со стар пријател, некој со кој си се дружел многу претходно, ама некако ви се разделиле патиштата, и сега после толку време повторно се сретнувате. Среќни сте што се гледате, па веднаш следуваат прашања: Па кај си ти, што правиш, како си, што има ново, уште одиш со...? како е кучето, до каде си со факултетот, да не најде работа, што прави Митра... итн итн.
После решавате да се најдете некаде на кафе во име на старата добра дружба. Ја покануваш дома, и гледаш се да биде тип-топ, ништо да не ви фали. И тогаш почнува она...
Си спремал секакви грицки на маса, доаѓа моментот за пиење.
- Мора да пиеме вечерва, да прославиме што сме повторно вака заедно, за таа чест видиии купив од твојата омилена вотка што ја пиеше... а и јас Да ја продолжиме традицијата.
И само ти вели отсечно: Не пијам веќе алкохол... Така решив и не сакам...
Цврсто стои на тоа и не сака ниту голтка. Во ред.

После некое време, ја нудиш со кафе.
- Може сега кафето? Ќе пиеме и ќе ги гледаме филџаните како порано што се глупиравме. Ќе биде забавно.
Повторно отсечен одговор: Јас не пијам веќе кафе.
- Ајде со мене малку, по пола ќе биде, онака колку за забава.
Пак: Не, не сакам. Се откажав од кафето.

Сфаќаш и дека муабетите не се толку интересни, нема веќе глупости, сега се сериозни муабети за како ве изнервирал некој професор, колку е сменет светов и ништо не е како порано итн.
Што се случило? Толку може човек да се смени? Далечината си го направила своето? Новото друштво и влијае така? Најдобрата другарка станала малку вообразена па се прави прерасната, или и таа видела некоја промена кај тебе што ти сама не ја гледаш? Ништо не е исто. Не може ниту да биде.
Остануваат само спомените. И разочарувањето кога ќе видиш како некој така лесно отфрла нешто што е зедничко.

 

Како што да правите? Па покажи и додека е време Не после ко ќе си речи ништо од оваа работа да ви текни да се објаснувате.(ова општо за машките де)
Мислам,не мора ептен романси да правиш,ама по некој гест така
Се гледа дека си се заљубил,штом се губиш додека слушаш песни...и тоа италијански
Патем,еве две од мене,не ради текстот,онака убави се за слушање...
http://www.youtube.com/watch?v=C6dpQWnRII0
http://www.youtube.com/watch?v=R3ihv5ateWw


СДК иначе,јас си уживкам денес,ќе одам ќе си ги посетам дедо ми и вујко ми,да се видиме малку,да ги подружам,па и мајка ми ќе ја посетам на работа.Ем нив ќе им е мило,ем мене нема да ми е досадно дома да седам Па се читкаме покасно...
Патем гледав еден филм,многу убав беше,ама штета што и татко ми беше дома,па неможев рајат да си доживувам емоции Ај друг пат...

 

Уште неколку останаа што вреди да ги читам тука.
Све друго просто-проширени реченици без смисла. А сите најпаметни и зборат флуент сарказам.


Иначе арна сум.
Фала, пријатно.

 

Што стана форумов?
Подолго време е замрен, никаква дискусија, во ниедна тема. Во диетите можеби, ама па и мене ми се смачи веќе од таму.
Или во бременост, ама па не сите не интересира тоа.
Едино тука, во СДК, се начекува интересен пост, ама останува на тоа.
И се чудам зошто за 5 дена имам само едно мислење. Отворам, бегло поминувам, затворам.

 

Е добро де, нема форумов да стана подобро место сега ако сите кажувате каков бил. Негативната енергија од Модни критики се префрли тука. Игнор на се и како ништо да не било, ич не е тешко.

 

Ви текнува на ова?

Спојлер

Eпа ние веќе пораснавме. Имаме една годинка . Ехееее колкави сме големиииииии .
Таман за бељи правење низ дома. Не не интересираат многу многу играчките. Повеќе сме по технологиите. Kомпјутер, телефони и слично. И трескање на мауси, телефони, далечински управувачи и слично.

Кога ќе се подзамислам една година помина ееејјјј . Колку брзо ...

 

Ти блазесвам Не можиш да замислиш колку многу
Да се изнауживате и да надокнадите за се

 

Нормално е да има судир на мислења, но ако истите бидат конструктивни, не како што кажа претходно.

Него што ќе да беше ова сега? Чудна работа, сомнително, како беше оној императорот шо го запалил Рим? Ич не можам да се сетам, а го знам, ама еве во моментов поради збрка во мојов мозок, не можам да се сетам како се викаше човекот Ништо чудно да сега има и копија од некогашното фамозно запалување на Рим којзнае што проблем им излегло, па сега камуфлажа на истиот да прават нашиве И нека пазат со апаратите со струја и слично, нема играчка со нив.Што да правиш, нетов е како најголем озборувач на сите времиња И нели свесноста кај луѓево ќе била поголемка? Или само се обиди за промена на истата, ама како нешто неуспешни? Него мене паметов ми е во Италија, за мене знам, ама за други не ме интересира, само треба некогаш да се смени свеста кај луѓето, иначе ни Маи, ни незнам кој уште, нема да помогнат во истото, а најмалку ќе бидат причина за вината која денес ја сносат луѓето.Нивното завршило, што понатака е прашањето.Ама изгледа тоа дедо Боже може да ни го каже, секако ако веруваме во него или пак сме го заборавиле скроз, мислејки дека ние ја имаме неговата функција.
И така, мене ми се јаде, незнам што чекам, што не јадам, незнам

 

По влегувањето во полнолетството и завршувањето на една етапа од животот, вообичаено секој тргнува по свој пат. Секој има различни цели и амбиции, а подоцна и секој станува зафатен со свои обврски. Понекогаш ќе се случи некој телефонски разговор или порака за среќен роденден.
Патиштата ќе ни се разминат, но спомените од средношколските денови засекогаш ќе останат.

И ете, одвреме навреме патиштата повторно ќе ни се вкрстат.
Во трговски центар на подвижните скали - таа се симнува на први, а јас се качувам на втори кат.
Некаде на средина ќе ни се сретнат погледите, па ќе се препознаеме и покрај многуте промени кои во меѓувреме ни се случиле.
Ќе си поделиме насмевки па ќе си довикаме: Чекај ме долу, сега ќе се симнам!
- Не, не, чекај ме ти, јас ќе се качам!

Во тие неколку минути од нашата случајна средба, ќе не знаеме што попрво да си кажеме една на друга. Ќе ни поминат низ глава сите случки од најубавиот период од животот, ќе се потсетиме на нив, па слатко ќе се изнасмееме. Ќе си ги кажеме најбитните работи кои ни се случиле во меѓувреме и ќе се прашаме со кого од средно сме останале во контакт.

Имам твој број, ќе се договориме да се видиме на кафе! Ќе се собереме пак, старото друштво.
- Едвај чекам! Имам толку многу работи да ти раскажам!

.
.
.

И ете, од веќе позната причина, нема да успееме да се договориме за кафе седенка.
Само ќе ни останат овие неколкуминутни средби кога случајно ќе се сретнеме низ градов...

 

Meša Selimović
‎"Vidiš, još mislim dobro o tebi, i želim da se ponekad probudiš u sred noći, i da dugo sjediš prekrštenih nogu na postelji, mučeći se kajanjem i stidom, zbog mene.
Ali, neka ti je bogom prosto, nisi ti birao svoju sitnu dušu, dali su ti je, ne pitajući, došao si na red kad drugih, boljih, nije više bilo. Alehemanet, čovječe kao i svi ostali, koji čine zlo ali ga ne smišljaju. Od onih drugih, koji zlo smišljaju i određuju, neka bog sačuva i tebe i mene."

(Tvrđava)

Е така,ако има виша сила нека не чува од зли и ситни души бидејки во последно време многу се накотија.Насекаде се и нема спас од нив.

 

Ме мава денеска некоја ужасна депресија.
Сонував еден куп сонови, никогаш олку не сум сонувала.
Одамна не сум имала ваков ден: Тмурен, тажен, сив, депресивен.
Ме боли главата и немам желба за ништо, ама баш за ништо.
Си направив капучино со цимет, нешто што го сакам и прави да се чувствувам убаво, но и тоа не помага.
Ја погледнав кадата и си помислив да ја наполнам со вода, да ставам купка и да се релаксирам?
Само што помислив - изгубив желба.
Не знам што ми е..
Знам само дека едвај чекам денов да помине!
Не сакам кога се чувствувам вака, бљак, бљак..
Цел ден го барам изгубеното добро расположение, но го нема.. Никаде го нема.

 

Си го избајнав мачето и го закачив на сушална..
Ладно времето надвор, не се суши..

 

Ooo романса на повидок
Не чекај јавувај се
Инаку добро што ја затворија малку модни критики релаксирачка беше темата , а стана препукување . Не може секој да мисли исто , искрени критики треба да бидат добредојдени ама ретко кој знае да ги прифати

 

Одамна не сум пишала овде.

Онака сум јас. Од утре ми почнува јануарска сесија, па држете ми среќа. Ќе ми треба.
Денов тапа некако, па и глава почна да ме боли.
Срцево на моменти исполнето, среќно, на ситници им се радува.
А некогаш тажно, празно... Ни големи работи неможат да го натераат да затрепери.

Ме мава носталгија.
Сакам да ја видам баба ми, да ја гушнам, да си помуабетам со неа.
Не отидов зимово да ја видам. Ахх, учењево...
До минатата година едвааај чекам да дојде Јануари за зимски распуст, а сега со ова факултетов и глупавиве испити најомразен ми е.

Дома. Мирно, тивко.
Ме гњават на моменти со за мене небитни работи, али на моменти тоа. Ме оставаат да учам. Ко демек.

Тој ко тој. Добар.
Ме нервира како никој друг до сега, ме усреќува како никој друг до сега.
Го сакам како никој друг до сега !

Всушност, мноогу личности сакам јас. Само не го покажувам често тоа.
Треба да знаат како да се однесуваат со мене.
Не сум комплицирана, ептен е едноставно. Само, ретко кој го сфаќа.

Си се изнапишав.
А што кажав ?! Ништо.
Битно мене малце ми олесни.

И така тоа...