[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Те сакам,не те сакам...еее аман веќее..имаш УБАВИ ПЛАВИ ОЧИ..градба на тело УАУ!Карактер и така и така..си ми симпатија,не си ми, е не знам веќе,зошто мора да ги имаш пропорциите кои ги сакам?КЈАТС СУМ ОДЛУЧНА ЖЖНСКА,ЗОШТО ТОЛКУ СЕ ДВОУМАМ ЗА НЕКОГО?Мразам лкога не знам што сакам и тоа на 22 години..се понашам како некоја тинејџерка

 

И колку повеќе размислувам, толку повеќе се уништувам..
Ми рекоа, ти патиш од тоа твое постојано резимирање на работите... Еве и сега..
Можеби се е само производ на мојата бујна фантазија.. Можеби се во право...

 

Искрено, не знам што е полошо или подобро, да имаш блиски роднини со кои си помагате, или да се држиш на одредена дистанца од сите.
Некои луѓе се такви паразити, цел живот научени да чекаат од мама и тато, до толку што не дека не знаат или не можат да се снајдат сами, туку едноставно не се замараат зошто знаат дека вака или така тие блиски луѓе никогаш нема да те остават на цедило.
Свекрви, баби, кои безгрешно и бескрајно се грижат за внучињата, од една страна да, убаво е тоа, кој не би сакал помош и грижа од некого, ама каде е границата и во кој момент сето тоа станува премногу, излегува од контрола? За бабата внучето секогаш ќе биде внуче, макар и било магаре од 30 години, додека вие како мајки самите си знаете каде се границите на вашето дете, освен ако не сте во некоја патолошка врска.

Можеби погрубо е да си оддалечен и на дистанца од сите, ама според досегашново искуство далеку подобро. Можеби нема да имаш во секој момент некој што ќе изигрува десна рака, ама барем нема да носиш на врат нечиј проблем. Можеби сам ќе треба да туркаш напред, ама барем ќе го цениш сопствениот труд и ќе научиш како сам да си ги водиш сметките во твојот живот.

Стоп за мамини синчиња, модерни паразити. Мајки, пуштете ги децата од гнездото и издржете го тој еден месец или два кога го гледате синчето како се бори за опстанок, верувајте во иднина ќе си ги сносите последиците од тоа постпартално одржување на папочната врвца.

 

Постојат две работи кој човек неможе да ги сокрие: Кога е пијан и кога е заљубен...

Три работи се потребни за добра врска:
очи кои нема да плачат,
усни кои нема да лажат,
и љубов која нема да умре ♥

Тие што ги сакаме секогаш ги губиме, ретко или никогаш повеќе не се вљубуваме. Се' што потоа доаѓа е бегство од криза затоа што само еднаш се сака, а се' друго е реприза!

 

Кога имаш нешто убаво и кога ќе почне да се расипува, бараш начин да го искористиш поинаку, да не го фрлиш.

Кога имаш убави рози во вазна, ги чуваш додека не овенат. Често некој ќе ти рече: Фрли ги овие, стави нови, овенале веќе. Ама тебе ти се многу убави и си велиш: ќе издржат уште утре, па после ќе ги фрлам. Иако на другите не им се убави, веќе забележале дека венеат, ти сметаш дека можат да издржат уште малку.

Кога имаш некое вкусно јадење во поголема количина, го чуваш додека не се расипе. Штом почне по малку да се чувствува во вкусот дека се расипува, си велиш: Не се осеќа многу, ќе поминам и денес со ова. Свесно го јадеш знаејќи дека се расипува или дека му поминува рокот, но не сакаш да го фрлиш туку така. Пробуваш да го комбинираш на различни начини со други јадења, за да го искористиш додека можеш, меѓутоа не е вкусно како порано.

Некои работи штом почнуваат да се расипуваат најдобро е да се фрлат со време. Колку повеќе стојат така, колку повеќе „филуваме“ бидејќи не сакаме да ја прифатиме вистината може да биде полошо. Розите ќе направат неред по масата, а од расипаната храна ќе не боли стомак.

 

100 пати досега правам една иста банална грешка при читањето и 100 пати сум се враќала на зборот (никот) да го препрочитам.
srcekrsacka.
Погледнувам десно да знам дали да скролам или не, и читам срцескрачка.
И секогаш постои таа една секунда кога се чудам за кого се работи пред да ми текне. Hate it.

 

Леле што се не убих, испод онох крушке.

Ја убаво муабет си правам, сфаќам дека од таа страна се зафркават со мене, и после излегува дека ја знам нешто и исмевам друг, а?

 

Абе нешто не ми штима по форумов во последно време... стварно незнам во што е работава. Гледам и по темава нешто цело време ја спомнувате модни критики, ова, она. Како падната од Марс сум.
А да и стварно ли и Лилит ни го напушти форумот?? Немојте да ми кажете дека и тоа е вистина... Не ова вака не оди

 

Незнам што толку сум згрешила за да сите вака ми враќаат.Сега се чувствувам искористено,изморено и нервозно.Не дека неможам,ама несакам да продолжам напред.Ете несакам.Од сега со никој нема добро да се однесувам.Со никој нема да зборам.Со никој нема да се дружам.Бидејки резултатот се знае.Од сега само јас сум си важна,ке си гледам само за себе и за никој нема да ми биде гајле.Ќе живеам само за себе и ке го правам тоа што јас сакам.И сама можам да живеам. Ке живеам.Колкку и да несакам ке продолжам напред.Ке се борам за себе.Ке си докажам на самата себеси дека можам.
Колку сум била слепа.Животот е прекрасен.Ке уживам,ке шетам,ке читам,ке гледам филмови,ке учам,ке се запишам во фитнес центар едноставно ке се забавувам.Нема заради будали да се затворам во соба и да плачам.Никогаш.

 

Заклучив нешто од овој ден,нешто многу важно.Дека сум болесник или покултурно кажано зависник од интернет.До тој степен што преминува во болест. Да,Да...
Ке треба посебни установи да се отвараат и за вакви 'болести' и прва ке сум таму!

 

Повеќето од нас поминале низ тој период..само не се секирај,се ќе помине.
Знам како е да правиш се за "некои",а денес тие некои..се НИКОИ..затоа уживај..живееј си го животот.Тоа што е твое,само ќе си дојде.Само никогаш не се предавај,главата исправена и имај надеж и верба во Бога

 

... знам дека е злобно, уште повеќе знам дека ми „помина возот“, ама нека раскине со девојка му.

http://www.youtube.com/watch?v=ZwEYBLVtgc4

 

Ах, Феминки мои да знаете каков хорор ми е денов...Душава ми се тресе...
На кокерот мој му се појави некоја алергија на ноџето и отидовме на ветеринар.Му ставија инекција за да се смири алергијата и си отидовме дома.
После 10 минути, кучево ми се шекна.Ненормални реакции, не можам да ви опишам...Се врти во круг, ноџињата му мрдаат, главата ја врти лево-десно, горе-доле и целиот се тресе
Брзо назад на ветеринар , викаат шок на нервниот систем од инекцијата!Душиче мое, го ставија во кафез во темница под инфузија .
Јас надвор рикам како магарица .
Три саати го држеа и ми рекоа да го носам дома на темно и без никакви јаки звуци.Го легнав дома, јас до него- тој мрда сирот со главчето и ноџињата сами му мрдаат.Ах, што маки видов .
Го гушкам, тој целиот се тресе...
Дури сега малку се смири.Спие по 10 минути, па пак се исправа, па пак заспива.Ама, помирен е.
Ах, само да ми се исправи на нозе сонцето мое!Само да се опорави!Душа моја
На некој можеби му звучи смешно постов, ама тие што имаат милениче дома знаат што преживувам.
Поздрав Роси, знам дека ти можеш да ме разбереш...
Држете ми срека да ми оздраве сонценцето мое...

 

Поручокта татко ми викна ветеринар и ги прегледа сите кученца што ги имаме.Го прегледа и моето меченце Мурџо-шарпланинчето и рече дека е многу стар и дека за една година,а можеби и порано ќе умре.Кога слушнав неможев да поверувам.Кога го купи татко ми јас имав само четири години.Тој ни е крал на куќата,многу не чува човек не дава да стапне внатре.Тогаш човекот немаше ни месец дена ни ја донесе и сестра му на Мурџо и рече дека неможел да ја чува неа повеке.Ајде и двата шарпланинца во дворот и по цели денови си играв со нив се додека Кана-сестра му не умре.Тогаш ја градевме куќата,и спроти нас живее баба ми и секој ден одев да си играм со кученцата.Не поминаа три месеци Каничка умре.Јас мала ама толку многу сум плачела...Па после една година донесоа исто такво кученце и ајде и на неа ја крстивме Кана.Послем девет месеци и таа ни умре,а Мурџо мој си остана жив.Многу ми е жал кога кученце ќе умре.И сега цело време мислам на меченцето мое што ќе правам без него ако умре,ќе нема кој да ме чува и штити,ќе нема кој секое утро да ме буди со лаење,ќе нема кој да ме гони низ дворот.Татко ми го има носено на три борби,и на трите победи.Ахх,колку кученца има на светот ама неможе ни едно да го замени на него.Секој што чува домашно милениче знае како минува времето со него,но и без него.Јас сепак имам надеж дека ќе живее подолго.

 

дека да не беше братучед ми денес немаше да се смеам , ме врати во детските денови абе убавини па уште и ракомет заедно гледавме и навивање мислиш таму на трибини сме аххххх малку е потребно за да се биде среќен

 

... колку може да ме потресе пост за милениче,многу тешко ми е да опишам. А велат дека сум имала ладно срце како камен...
Лола,се надевам се ќе биде во ред !

 

СДК многу чувствителна личност сум. Се внесувам со приказните на луѓето, сочувствувам со нивните проблеми, тажни судбини. Ма и обичен филм знае да ме расплаче.

Сакам се’ да е според редот, правилата, прописите. Сакам култура кај луѓето, малку повеќе да се покажува добрина.
Џабе сакам сите да се како мене, таквите денес не успеваат.....

 

Сдк ми го извадија првото коренче. Штрбава сум, ОК не се гледа драстично.
Моментално брадосаниот ми спие во гушката моја. Има огромна, долга а тесна глава. Има вени кои му се познаваат. Има и роговчиња. Нежен е како бебе. А стар е веќе, моментално е во своите 27 годинки.
Се правам силна цели две години да не му го кажам тоа 'те љубам. Ретко ама преретко му кажувам, најчесто тоа е кога ќе ме маѓепса и немам каде и ми се испушта и гласно му кажувам дека го љубам. Иако за две години може го нема ни десетпати слушнато тоа.

Spoiler

Ме замара само тоа што Јас го одделувам од за него многу важна работа. Бог ми е сведок дека често сум ставала крај на ова нашето, само за да не му го направам животот колатерална штета како мојот. Но не пушта бре, као пит бул е!

 

Не би да пишам некои срцепарајучи постови, и така во последно време полека се повлекував од форумот ... само би се поздравила. Лепо друштво бевте, лепо ми беше со вас Останете ми поздравени и со многу здравје и среќа. И онака, малку како нашиот ангел: ВЕ САКАМ СИТЕ (некои помалку, некои повеќе, ама битно ве сакам сите )

 

СДК:Едноставно по незнам кој пат сфаќам дека не треба да си добар со луѓето,зашто кога тогаш ќе го искористат тоа и ќе ти забодат нож у грб.Готово решив од денес се менувам.

Не за џабе рекол народот волкот го менува крзното ама карактерот никогаш.-Докажано е многу пати.

Ама тоа е што е животот оди понатаму...