[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Во Скопје може да ти го украдат точакот, ама најубаво е ако ти го украдат срцето!

Се заљубив, сакам да кажам... По стоти пат.

Во градов, во Тебе, во она што сме Ние.

Уживам. Живеам.

 

Легендите ние со ДАЛА!!

 

СДК ... а да беше форумов достапен за +18 ...

Спојлер

Не, не никакви перверзни мисли ве молам! :geek:

 

Со тек на времето учиш дека секоја насмевка не е насмевка, дека секој љубезен збор не е израз на љубезност. Препознаваш неискреност во сладуњавите зборови, ситење во наводната поддршка и сочуство. Понекогаш тоа е така суптилно чувство, дури и самата немаш логично објаснување, но некој внатрешен глас ти вели дека си во право, и обично така испаѓа. Интуиција...

Се случува ете за некоја личност да постои ептен позитивна перцепција, се нај-нај мислења од околината, она ко супер-жена. А јас чувствувам дека не е тоа вистинското, имам некој несфатлив отпор кон конкретната личност. И обично интуицијата не ме лаже.
Обично, кога ги проценуваме другите го слушаме она што ни го зборуваат, го гледаме она што го прават, а забораваме на малите, суптилни работи кои не се под свесна контрола. Запомнете, личноста ја откриваат ситниците...
Не велам дека треба да бидеме параноични, туку само повеќе претпазливи и да ги слушаме гласовите во себе, односно нашата интуиција. Интуицијата не треба да биде потценета, тоа не е некој мит создаден од психолозите. Едноставно нашиот ум на потсвесно ниво прима и обработува безброј суптилни податоци, го составува мозаикот и ни го праќа тој внатрешен глас. А на нас ни останува дали ќе му веруваме или не...

Пред некое време на форумот се појави девојче кое се потпишуваше на прекрасни интроспективни постови. Потоа згреши, го објави својот лик. Во истиот момент знаев дека постовите не се нејзини. Интуиција...

 

И така луѓенца, куфер купен , авионски билет испринтан, среќни вести од амбасада за визата
Како некое прваче се радував и внимателно бирав прибор, тефтери, маркери , ливчиња и го најдов неговото височество The perfect 2013 organizer !!

Јас отидов во бољи живот !! (Не знам колку ќе биде боље, со оглед на тоа што ќе ме чека нов јазик, учење и потење газ нови луѓе, нов lifestyle) ааааама до тука догуркавме и сега нема назад !!

Се надевам дека ќе имам време да ве читам, и да шкртнам по нешто.

Останете ми поздравени

 

^^^


Ама ќе изгубевме многу доби феминчиња, кои не се +18ка, ама се добри дечиња, мили и сами кажаа, дек порснале со форумов. Така е , не?

Со дечко ми под рака, решивме да воведеме возбуда во животот, и решивме да одиме на места кај што не сме биле, и да јадеме работи кои не сме ги јаделе. Правац мексички.
Нарачавме што нарачавме, и кога го донесоа јадењето, лакоми луѓе, ајде одма да го јадеме. Значи имаше кисело, солено, луто и благо во едно. Абе јас го бутам надоле, тоа си се решило нагоре. Ќе се исповратев во сред расторан. За да биде поубаво опишано,сега дома не смеам да прднам , оти огин ќе излезе.
Веце, my love, чекај ме.. Ноќва, твоја сум.

Инаку мојот одмор си го сфатив многу сериозно. Си седам со фимови до 3 навечер. Звучам како тинејџерски badass ама периодов ретко ми се случило да си дозволам да останам до касно и утредента да не ме разбуди џамијата, него да се утепам до 2,3 попладне со спиење.
И среќна сум како умрсулавено дете, кога лиже лижавче.
Искрено, од описот само лижавчето фали.

 

Јас тебе те чекам, на Копенхагенска љубов, ќе си ја земеме и Ноел со нас.. со лесно!

 

Како да сум заминала во некој нереален свет денес. Колку е убаво, толку и лошо. Често, враќањето во реалноста знае да биде проследено со разочарување, фрустрации и измешани чувства, а секако дека не го сакам тоа.

 

Има една личност, ретко доаѓа кај нас...но, кога и да дојде носи немир и безсмислени караници помеѓу нас.
Чекај малку, со неа сум иста крв, со неа седам на маса и ручам, заедно сме на најголемите празници.
Ја почитувам, иако не го заслужува моето здраво и мојата топла прегратка.

Сакам да можам да те сакам, но неможам. Заради тебе најубавите години ги поминував низ пекол. Заради тебе моите дома се мачат се повеќе од ден на ден. Ти ги уништи нашите столбови, сакаш да не уништиш. Па каква душа имаш ти....Па ти си мајка, ти си благословена. Зарем ти личи?

Што душа имаш во себе? Јас мислам дека тебе нервите не ти се излечија целосно. Тоа претерано гледање на Шпански серии, соживување со нив те доведе до овде...ја роди желбата за одмазда!
Одмазда е толку погрден збор, но само така можам да го опишам ова што ти го правиш, а го прекриваш толку мудро.

Мене неможеш да ме прелажеш, мене неможеш да ми замачкаш очи со тоа што се правиш фина.
Ми го уништи т.е ни го уништи животот од корен бре жено...Бегај од нас, бегај што подалеку!
Не доаѓај...само тага, горчина и зло оставаш кога ќе ни стапнеш во домот.
Не ми дозволи да можам да го изградам својот живот како што го замислувам. Ти индиректно си замешана секаде.
Неможам да те дефинирам како личност, како возрасна жена,,,како мое семејство.

Те молам најди си некое друго засолниште каде што ќе можеш да им ги уништуваш животите на луѓето...јас веќе солзи немам да плачам, храброст немам да се борам...Затоа бегај, пред психички да попуштам и јас која сум премлада и живот ме чека!!

 

Домашна супа, кокошка и компири.
Ќе го честам вечера по повод мојот роденден.
Веќе 7 години ни е традиција да си ги дочекуваме заедно родендените.
Куќата мириса прекрасно, па секако дека ќе мириса така кога готвам со многу љубов.
Не да се фалам ама навистина ме бидува за готвење и декорирање.
Сега додека ми се пече кокошката, јас си правам мала пауза.
Планирам како да си го поминам утрешниот ден - мојот ден
Ќе отидам дома, да ги видам моите, да поминам барем некој час со нив па повторно ќе се вратам тука кај него.
За промена ќе станам рано, ќе го скратам спиењето со кое деновиве малку претерав.
Друго ништо не планирам, знам само дека посакувам да си поминам убаво.
Прв пат по не знам колку време како дете му се радувам на роденденот. Сум заборавила какво е тоа чувство.
Не дека сум престара (никогаш нема да бидеме престари за тоа), едноставно изминатите неколку родендени мислам дека не ја чувствував истава возбуда.
Или минала цела година па сум заборавила?
Ден пред мојот роденден се јави детето во мене.
Епа баш ми е убаво!

 

..дека среќата навистина е во малите работи, дека љубовта навистина може да се пронајде во се, дека ветерот е прекрасен и покрај тоа шо ти го мења фризот скроз, дека сите сме убави на свој начин, дека плачот е единствениот јазик кој сите го зборуваме, дека дождот е сепак подарок од небото, дека секое суштество на земјава има своја приказна и причина за своето постоење... дека светот заедно го правиме поубав...дека некои луѓе порано си заминуваат на небото зошто предусловот за ангели веќе го исполниле пред време, дека прегратката е најдобриот лек за душата, дека ситните лаги сепак се неопходни одвреме навреме дека кафето е еден од најбитните утрински ритуали дека сите ние понекогаш се смееме додека срцето ни плаче, дека за виножитото да блесне потребни се и сонцето и дождот, дека ама баш секогаш сјајот во очите ги издава пеперутките во стомакот дека подадената рака не се суши никогаш, дека со времето сфаќаме колку постарите биле во право, дека растеме и животот ни станува потурбулентен но тоа никако не значи и помалку среќен, дека на сите ни се дешава да заборавиме некој важен датум но не и дека ги сакаме тие околу нас... дека работите а и луѓето се менуваат и ние не можеме да сториме ништо во врска со тоа, дека колку на моменти да е ужасно..животот знае да биде убав..навистина..

Read This SLowLy “LIFEISNOWHERE”
What Did U Read?
LiFe Is No Where!!
OR
LiFe IS Now Here!!
Just BeautifuL Line To Say,
“LiFe Depends On The Way We Look It” Поздрав's

 

Мојот живот не бил лесен ниту пак бил како во бајка.

Понекогаш кога навистина имам слободно време, а тоа е ретко, ќе се погледнам во огледало и си ги гледам брчките и викам-оваа ми е од Родна од граѓанско (правничките од УКИМ знаат), оваа ми е од "Петко" кога ми го скрши срцето, оваа од првиот неразбран и неутешен плач на ќерка ми, оваа ми ја нанесе неправдата на ХХХ итн. итн.
Имам и лузни од шиеници, една на ногата кога се исеков во шесто одд. на рѓосана ограда и една на десниот показалец прехлани кога ми се скрши чашата и до коска ме расече.
Овие рани ми се телесни, поминале и ми останале лузни, видливи се и ме потсетуваат на болката која сум ја почувствувала моментално....зараснале и останале само сеќавањата. Овие лузни не се страшни, поминале.

Но оние другите, оние кои ми го раниле срцето, тие остануваат и тие ме збрчкале.

За жал кон овие брчки придонес имаат и одредени персони кои ме разочарале и не ми подале рака тогаш кога ми требала најголема помош, не ја подале раката а знаеле дека ми треба, знаеле и дека од од пуста гордост не сум ни побарала, ниту пак ќе ја побарам.

Попив и по некое шамарче, ама упорно го вртев и другиот образ и продолжував да ги сакам луѓето, таква сум полна со љубов и полна со рабирање. Глупача
Го прифаќав секој изговор и климав со главата во знак на одобрување и вината, условно речено, ја барав кај себе, кај моите постапки, се анализирав и преиспитував, каде грешам и како да ја поправам грешката.
Но не секогаш вината беше моја, ама ако, ја прифаќав и голтав, продолжував напред со крената глава, продолжував да сакам.

И низ сите сопки и шамари опстојав, цврсто стоев, навидум силна, но горда, многу горда.

Сепак пред некој ден направив грешка.
Побарав помош. За првпат и јас побарав помош да се реши едно и не така сложено проблемче и од истите оние за кои не ни мислев дека ќе ме повредат и дека ќе ми го свртат грбот го направија токму тоа.
Затоа и всушност никогаш не ја барав помошта, да не се разочарам.
Знаев, го знаев исходот и за првпат во мојот живот наведнав глава и побарав помош, и ....добив шамар.

Овој многу ме боли, најмногу од сите добиени. Знаев, ама не сакав да знам, сама себе се лажев и потајно се убедував дека ако не прашам ќе згрешам.
Сега сфатив дека згрешив што не си останав доследна на моето ветување кое си го дадов многу одамна, дека се` сама ќе направам, дека се ќе биде дело на мојот труд, на мојата пот, на моите непроспиени ноќи.

Ни сама не знам како успев во животов да доживеам и да претрпам толку разочарувања, а само што влегов во третата декада....кога и каде ќе е крајот.

Живот, каков е таков, мој е. Не секогаш убав, не секогаш среќен, некогаш со пригушени солзи и липања, некогаш со громгласни насмевки, со успони и падови, со сопки и препреки....некои ги поминав, некои за жал не, мене ме сопнаа и ме направија ваква каква што сум.

Ама ако, она што ме повредува, ме прави посилна.

И знам, знам дека еден ден во брзо време пак гордо ќе ја исправам главата.
Добро е што знам до кај сум и со кого сум. Знам за кого ќе живеам и знам на кого можам да се потпрам, а и кој на мене може да се потпре ...за жал листата се` повеќе и повеќе се скусува и намалува, се прашувам дали некогаш скроз ќе биде празна.
Останаа ли луѓе.....

 

Помина и овој ден.. преуморна сум,едвај чекам да ја гушнам перницата.Не би го анализирала,ништо посебно не се деси,освен што се изнамачив со воа рутерчево,хмм и да ми се јаде благо,ама строга диета.. пу бе женско да не си .. ајде бацки до вас

 

denes se custvuvam tolku ispolneta na ljuboven plan pre pre srekna da ne e maz mi neznam sto bi pravela tolku si go sakam toa cudoo,na rabota isto bev srekna kako da ne e ponedelnik kako da e petok,raspolozenie wow vo good mud sum neznam so ke e rabotava ama na arno neka e sega odmaram kuliram so beyonce http://www.youtube.com/watch?NR=1&v=FHp2KgyQUFk pozdrav do site sakajte bidete sakani toa e najbitno vo zivotot koga imas nekomu da dades nesto duhovno nesto sto ne se kupuva so pari na denesno vreme tesko go ima toa no sepak go ima vredi da se zivee za tie momenti edinstveno tie ostanuvaat vo dusata zasekogas dodeka se sto e materijalno se trosi dobra nok
[mod-kirilica:1txpa86d][/mod-kirilica:1txpa86d]

 

СДК дека дефиниција за нормално не ми е тоа што е општо прифатено од поголема маса на луѓе. Квантитетот не прави квалитет.
Не мора да почитувам никаква норми. Си живеам по мои правила.


П.С. некогаш стварно мислам дека сум психопатка

 

убаво е чуството кога ке те разбуди плач на бебе, ама кога си доволно наспан

 

СДК каков муабет на чат падна со дечко ми, да не читаат срцепарателни луѓе ќе преплачеа бетер од Титаник што го исплакале

 

Вчера ни беше слава.Куќата преполна со гости деновиве,сите со насмеани среќни лица,еден куп среќа собрана на едно место.А јас...среќна поради тоа,но едно чувство ме обземаше овие денови...чувство на осаменост.Толку многу опкружена со луѓе а сепак толку сама.
Не не се жалам за ништо,го потиснувам тоа чувство во мене и продолжувам напред со се поголеми сили.
Ги победувам чувствата јадејќи многу благо веројатно.
Ме изненадија и другарките денес,ме посетија бидејќи го приметиле моето расположение преку телефон.
Од утре ми почнуваат испитите а јас ниту имам волја за учење ниту пак за одење.Така што првиов веднаш го одложувам.
Како да ме фаќа пмс мене,почнав и да плачам од ич ништо.

 

Сите си легнаа, се се стиши и си седам јас во собава и слушам како надвор некој се смее. Ама знаете она заразно смеење... Па и јас си се изнасмеав слушајќи ги и што убаво ми дојде. Ах...