[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Спојлер

Во целоит мој речник бо главата, нема да изнајдам зборови за да ви опишам каква ноќ имав.
Сте слушнале за атеншн хорс?
Е..
Епа со тавки луѓе.
И знаете што, преку глава ми е да тешам луѓе кои не разбираат. Ми е преку глава, да гледам слабичи околи мене. Животот е тежок, јеби га, губиме сакани луѓе, плачеме за тоа, си ја повикуваме смртта за да се облажи болката, ама ништо не можеме да смениме. Поминати се години и баш во оваа ноќ фативте да жалите? Навстина емоции се чудни работи, ама кога некој плаче па се смее, па пак плаче, веќе сериозно се плашам за нејзината умисла. Глупирање, пијанства , плачки, тепање, смеење, дерење.
Аман ..
Знаете што? Не сакам да ги видам.
А како ми е мене? Ма јеби га, имам ја висока точка на толеранција, ќе издржам.

Сте се донеле во ситуација да не знаете што барате некаде? Јас вечерва се прашав, what the fuck is going on? А што воопшто барам овде, и го трпам ова?

Навистина имам точка на кршење. Ќе се скрши нешто во мене, и пуф. Се изчезнува од душата и телото. И тогаш веќе не сакам да видам никој. Позитивна сум, се трпам. Ама не можам веќе. И извинете феминки, навистина не сакам да бидам негативна, знам дека сум една од феминките која ве смее и е позитивна секогаш, ама точката на кршење пукна денес. Се распрска.

 

Отварам youtube и одма ми покажува детски песнички и под песните стои: Recommended for you.
For me? Are you sure?
Запамтило дека и пуштаме исти секој ден, по 500 пати на ден и ми вика дека за мене биле .

Еве една од тие recommended for me

http://www.youtube.com/watch?v=Gh0Co-2_jZw

 

Саакам да одам во шопииииииииииииииииииииииииингггггггггггггггггг! И да знаете дека ќе одам, и тоа викендов. Морам, од кога не сум била! Уффф не бива вака.

 

Вечерва се потсетив на една убава мисла - Човек дава од она што го има најмногу.
Добрина, љубов, љубезност, насмевка...
И затоа никогаш не им ја потценувајте моќта и не мислете дека немате што да понудите.
Сите криеме некое богатство, можеби невидливо за очите.
Не бидете себични, допрете нечие срце.

Спојлер

 

Денеска си легнувам порано. Се чувствувам како тенк да има поминато преку мене.
И да, девојки многу ми фали . Сакам да е до мене, да ме гушка, да си спиеме заедно . Ама не, не се бедирам вечерва си ветив самата дека нема толку многу да мислам на него (сама се лажам сама си верувам), морам да се посветам на школото, полагање матура дрн дрн. Кога тој може да вади 10ка на испит и да ме стави на игнор месец дена

Спојлер

не беше така сама си правам филм

и јас можам да си ја поправам 3ката по хемија хахахахах.
Лупетам знам ама немам на кој да го кажам ова па морам тука, ако го кажам на другарка ќе ме смета за луда. Не дека вие нема ама... Ајде ајде имајте убава ноќ.

 

Јас го прославив најубавиот роденден до сега!
Морав да се пофалам, морав, морав, морав..

Два пати се расплакав од среќа, а солзи радосници не сум изронила не помнам од кога.

Сестра ми, ах таа моја сестра..
Ми приреди вистинско изненадување: Роденденска песна за добре дојде, маса полна со грицки, слатки, мезиња и пиење а околу неа моите најблиски.
Сите што ги сакам на едно место.
Што друго можев да посакам? Тука кришум и засрамено прегрнувајќи ја сестра ми се расплакав.
Плачка сум, голема плачка сум ама посилно беше од мене.
Смеење, зезање времето си летна и требаше да се вратиме кај него.

Тука ме чекаше второто изненадување.
Торта!
Јас торта не се сеќавам кога последен пат сум имала на својот роденден.
Поминале најмалку 10 години од тогаш.
Му го имав кажано тоа. Му имав кажано дека торта не сум имала со години и дека свеќи не сум дувала од дете.
Не му беше ова кажано сега скоро, туку многу одамна, а тој запамтил.
Денеска ми подари ТОРТА!
ВИСТИНСКА ТОРТА со свеќички на неа.
Ме стопи, ме разнежни, ме остави без зборови.. .
Од камен да бев ќе се расплачев, а не човек од крв и месо.

Замислив желба и ги дувнав свеќичките. Ах, какво доживување беше тоа.. .
Среќна сум, среќна се разбудив - така и ќе заспијам.

Ве честам парче торта и ви посакувам добра ноќ!

 

Имав напорен ден, од утро па се до 15 часот се бркав лево-десно со факултетските обврски, па ко да не беа доста моите, морав и туѓи да гледам .
Ама затоа пак цело попладне и вечер ја поминав во неговата прегратка. Онака далеку од реалноста, ми кажува работи, мене пак срцево ми се полни од среќа, го гушкам и не го пуштам.
Го изненадив со неговото омилено чоколадо, го гледам се смешка, очите му светат и едвај изусти како знаеше дека ми е омилено.
Му спремам јас милион денови полни со среќа. Само тој нека биде ваков каков што е сега, како што се избори со се за да ме добие, нека се бори со пречките кои доаѓаат допрва .
И знаете што е најубаво!? ме има мене во сите негови планови и нема веќе јас или тој ... сега сме ние

 

Ја сакам тишината. Единствено уживам во неа кога големиот и малиот дома ми спијат. Пијам кафе на раат во ниедно време, размислувам за сите обврски што треба да ги завршам, си правам to do листа.
И постојано си ја повторувам реченицата-што било поминало, што ќе биде-нека биде. Но никако да се препуштам.
Стравувам.. Стравувам за мене, за него, за малиот... Велат стравот лојзето го чува, но што ако крт го уништи коренот?

 

Велат жените колку постари-толку поубави се.
Јас како и во се друго и тука сум исклучок.
Како се повеќе стареам,се повеќе опаѓам...

 

СДК I fucked the shit out of the малиџано тегла.
Во 2 по полноќ.

Sue me.

 

Значи многу се мразам кога сум во ПМС.Премногу!!!
Сите околу мене ме нервираат,се дерам по сите ни криви ни должни. Ми иде да убијам некој.
На сето ова уште главоболкава ми фалеше :/
Мислам главата ќе ми експлодира,ај од болкава туку и од нервоза.
Се ме нервира!Дури и тој.Што ако се јави кога не знае ни еден збор убав да ми каже,да ме расположи малку. Теле!
Има среќа што немав време за муабет,па само на кратко се слушнавме.И со него ќе се искарав.
Ми тргна вака денов уште од сабајле.
Сама не можам да си се поднесам,а не очекувам ни другите да ме поднесат.

 

Налив на креативност повторно во ниедно време од ноќта.
Јас сум таков човек кој ќе истрча 29 км,а кога ќе треба да го дотрча последниот километар ќе седне и ќе си ги крене нозете во вис.
Ете таква сум.
Значи заклучокот е колку повеќе се доближувам до целта-толку повеќе ја занемарувам. Како да мислам дека подоцна нема што да правам и се плашам да ја прекорачам.
Денешната работа,остави ја за утре накратко.
А, пробував и ко во старите добри времиња да се превртам и со нозете на ѕид. Резултатот беше болка во стомачните мускули,а и грбните. Минато време од умре бев.
Сакам да си легнам во името на утринското кафе и вечерната станица пред Белград.

 

Несоница ме мачи веќе подолг период, никако не можам да заспијам пред 4-5 саат сабајле. Дремам на фб, го превртувам форумов, играм игри, и пак ништо. Се вртам во креветот, дури на моменти ми се гади од што не ми се спие, многу грозно чувство. А деновиве ме дрма и страшен ПМС, се живо и неживо ме нервира ме вади од такт. Мислам дека ќе полудам, цел распуст така ми помина... Ниту една обврска не завршив.
Одам сега да роварам по темите.

 

int main(){

student babyblond;
babyblond.getCapacity();
babyblond.setEnergy(;
//oti vise nema
return 0;

}

 

Ви имам кажано дека ко се родил брат ми, не сум можела да се помирам со тоа дека е машко (пошто, нели, сум сакала сестричка) и наместо Кристијан, како што се вика, сум го викала Кристина?

Моиве не го шишале, му растеле коса заради мене, зошто упорно тврдев дека е женско, дека мора да има долга коса како мене и точка.
Мајка ми, исто поради мене, му го облекувала фустанчето од мојов прв роденден, колку да видам демек ете “сестричката“ ги носи моите работи, зошто сите мои роднини ме прашувале, демек, ако имам сестра, дали ќе и дадам да ги носи моите фустани. И јас како добра сестра му давав на брат ми сите фустани да си ги носи. Морале да ме слушаат, зошто сум била пре-љубоморна на бебето ново дома.

Кога потпорасна, јас го шминкав, а тој не смееше да писне! Му ја крадев цуцлата, зошто така карминот го бришеше. И не само што карминот го бришеше, туку и јас сакав цуцла, а имав 5 години, моите не ме оставале да ја земам и јас кришно од брат ми ја крадев.


Можда не ве интересира ова, ама јас последниве неколку дена се потсеќам на некои случки и работи кои ми ги кажуваат сега моите, а сум ги правела како мала.
Си размислувам за времето тогаш и сега.
Си размислувам за обврските кои се зголемуваат пропорционално со бројката на годините.
Си размислувам за татко ми и мајка ми, на кои од неодамна им се појавија првите бели влакна и по некоја брчка.
Знам дека тој е нормален, неизбежен процес и не велам дека ми фали времето ко имав 6 години “и изгребеното колено .....дрн-мрн“ , туку сакам да сфатам дека треба да го живеам моментот, постојано тоа си го објаснувам, сама на себе, за да научам да живеам сега и веднаш, без да мислам на вчера и утре. Да сум среќна сега! Да усреќам други.

Да не мислам на негативностите кои ми се случиле, кои сега ми изгледаат малце смешно, ама во тој момент биле болни.

Сакам да сфатам дека и ова време ќе ми фали, дека и на ова време некогаш ќе се потсеќам, со насмевка од срце.


Сакам веќе еднаш да сфатам дека треба да ја живеам младоста позитивно, со насмевка, колку и да боли...понекогаш! Овие моменти остануваат секогаш во сеќавање, сите дедовци и баби ја бараат младоста, значи стварно овие години вредат повеќе од милион други работи!

 

SDK…ako prethodnive meseci imav nesonici od nervoza………uh ovie 2 dena imam od vozbuda. Legnuvam taman ke zaspijam i brzo se budam da vidam da ne ima sms da ne ne sum cula porakata. Posle pa taman na kratko pa ke zadremam i stanuvam so nadez deka pominalo kojznae kolku vreme ccc toa samo 15min pominalo, eh vreme ne minuva. I ete taka fino lepo cela nok kako buv sum.

 

Неможев да заспијам синоќа се превртував и размислував. Целиот мој живот бев опкружена со злобни луѓе кои само сакаа да му наштетат на некому,кои ги исмеваа послабите од нив.Среќа што јас не станав како нив.Или пак станав.Се гадам од самата себе си колку одвратна личност сум станала и јас.Сакајќи да се докажам во нивниот свет јас...се изгубив самата себе. Мојот живот им дозволив тие да го раководат.Што се случи со мене?Што се случи со старата јас?Често се фаќам себе како размислувам како нив,како наштетувам и јас како нив.Незнам дали го правам намерно или едноставно тоа сум јас,но одвратно е да видиш всушност дека си се претворил во нешто во кое си велел дека никогаш нема да се претвориш.

 

незнам колку пати сум го кажала ова ама дефинитивно морам да си ја купам МОКТА на ПОТСВЕСТА книгата и да ја прочитам
од игрите што ги играат мозокот и потсвеста неможам да спијам нормално

 

^срцекршачка јас ја имам да ти ја дадам да си ја фотокопираш, но верувај не е гаранција дека мирно ке спиеш, може уште повеке збрки во главата да ти направи.
Јас почнав да ја читам и никако да ја дочитам, а сакам книги од ваков карактер не знам зошто оваа не ме направи жедна да ја читам.Повеке би ти ја препорачала Будење од Антони ДеМело , мојата омилена - се гледа и по никот

Ова утро го почнав со убава детоксикација, немав многу намирници, но си направив едно здраво смути од лимон, мандарина, брокула, аронија, ленено семе, едно зрнце лук, мед и вода.
Мислев нема да биде вкусно обично гледам побалансирани намирници да ставам, но супер е.
Сега чекам и мм да стани и да му го тупнам пред нос,која кисела фаца ја направи. :geek:
Пробајте - нема да зажалите, или во најмала рака почнувајте го секое утро со еден цеден лимон и млака вода.А да и губирот исто е многу добар за утрата ( благодарам Моира )

Денес ке биде убав ден, чуствувам - либето ми е слободно, ке направам една генералка дома и потоа ке може да го искористиме денот за свеж воздух и една фамилијарна шетна.
Како гревчина сме со маилот, не сме мрднати од дома.
Затоа не ја сакам зимата.
Поготво во вакви услови како што сме сега, без кола и далеку.
Добро де, не толку далеку, колку високо.

Ајде да не ломотам имајте убав ден, насмевки, љубов и здравје

 

Исклучително ми е тешко деновиве. Има и потешко, знам, но ете јас не сум била спремна, не сум била толку јака колку што си мислев.
Не можам да дишам. Постојано ми се вртат во глава некои прашања на кои не им го знам одговорот. Посакувам во некои моменти од животот да имам моќ на предвидување. Не можам да се носам со оваа непредвидливост на случувањата. Како гром од ведро небо се случуваат некои работи во животов. Не е бајка каква што отсекогаш сонував (а верувам сите сонувале) да биде животов. Ни од далеку не е.

Секој ден си велам: нема да седам и да плачам, нема да се сожалувам и да гледам - ќе превземам нешто! Но што? Што да превземам? Никој не те прашува како сакаш, кога сакаш и дали воопшто сакаш нешто да се случи. Животот туку удира шамари, ту од една, ту од друга страна. А јас се правам јака, издржлива, додека душава ми плаче, ми се кине. Немам кому да раскажам. Не сакам да ги загрижувам моите блиски, сите си имаат свои проблеми, некои имаат и поголеми проблеми од моиве. Добро е што постои Фемина.

Се плашам. Се плашам од животот. Се плашам од иднината. Од ден на ден се повеќе бледнее бајката за која будна сонував уште од дете. Всушност ја нема повеќе. Се плашам да планирам било што во животов, толку е непредвидлив и разочарувачки. И најмалата надеж која ја имам - трча да ми ја сруши. Ме стега од сите страни. Страв ми е дури и да заплачам, да не стане полошо, Бог да чува.