[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Вејќе се ми ее преку глава.... минаани се сите граници,ја прелива чашата со вода..па на се има ДОСТА....
Јас не сум должна на некој празноглава да ги трпам љубоморните испади секој ден во школо....
па и мајка и ќе ја вика и мене ќе ме викаат кај директорката дека сум ја навредувала ..епа ало и јас имам родители... али пред се почитувам сама да си се бранам...ојдех одбрних си се...и на крајо коа ми кажа дека лажам и коа почна да ми се дере се изнервирав и се јавив на татко ми...епа јас не морам да ве трпам и баш ми беше мило онака ме исполни тоа што директорката ги изруга и двете...
епа јас неможев вејќе да ги трпма...и на крајот кога излегов и реков
-ЗА ДРУГ ПАТ ПАЗИ ПРОТИВ КОГО ОДЕШ,И ДО КОГО ИГРАШ И ШТО КАЖУВАШ ОТИ СЕ СЕ ДОЗНАВА И ТИ НЕ СИ НАЈПАМЕТНА ИМА ПОПАМЕТНИ ОД ТЕБЕ....
и после наставничката од прво до четврто ќе ми вика требало да си молчеш неееубаво тава шо си го направила и не требало да го викаш татко ти
-ААА ДА ОНИ ЌЕ МЕ НАВРЕДУВААТ А ЈАС ЌЕ ГИ ГЛЕДАМ??? епа нема да е така И ВИЕ ПРОДУЖЕТЕ ДА ГИ БРАНЕТЕ САМО ЕДЕН ДЕН И ВИЕ ЌЕ ОСТАНЕТЕ КАКО МАЈАКа И БЕЗ РЕЧНИК.... мене ме знае цело школа каква сум и они не можат против мене...оти да не дојде ден јас да ги употредувам врските оти тогаш навистина ќе ее тешко....се додека има вакви прости луѓе кај нас ние нема до никаде на стигнеме ...
Не говорам групно има луѓе стварно културни,паметни и знаат до каде со се нај...али овие другите со нивните глупости ги минат сите граници...ПА ГОСПОД НЕ СЕ ПРАВИ ВАЖЕН КАКО НИВ...

 

ако некои луге се тоа сто се,ние колку и да правиме добро или лосо тие се такви не се менуват...немат никаква смисла

 

Во еден момент сум среќна а веќе во следниот сум несреќна, но зошто , зошто мора да е така ако една грижа ми се симне од врат веднаш друга потешка ми тежи и ме тера да се чувствувам мизерно и најнесреќно. Каде се среќните и безгрижни денови кога ништо на светов неможеше да ми ја расипе среќата, кога соновите ми стануваа јаве, кога играта на маалска улица беше среќна и времето леташе без да почувствувам.
Сакам да кажам уживајте во безгрижните денови додека не ве превтаса бремето на светот на грижите, проблемите и неспокојот.

 

И конечно најдовме решение за нашиов проблем.Па за се има решение,не ли сме 21 век
За Еректилна дисфункција има решение.Иако се мачевме 20 дена решивме за проблемот да побараме стручен совет и се обративме кај лекар.Дечко ми си направи муабет со лекарот и да ви кажам право ни еднаш не ми рече дека му е срам или незгодно да зборува на таа тема.Јас му предложив тој прифати и заедно отидовме.Му препиша апчиња,ги купивме и сега можам да кажам дека навистина има подобрување
20 дена се чудевме во што е проблемот.300 филмови си направивме во главата.
Ама ете се реши и оваа.Едно гајле помалку имам

 

СДК тоа што се фалиш дека можеш да го употребиш истото оружје, но нели од висок праг на свеста не го правиш тоа, те става на исто рамниште како и оној кој го употребил и кој воопшто не се покајал.
Remember that

 

I just wanna..

далеку од ова исфрустирано опшество, личности без карактер, дволични, личности кои ти се смешкаат в лице и ти посакуваат да те уништат,личности кои мислиш дека ти се пријатели а во прва прилика ти забиваат нож во грбот.
Нема воздух за дишење на планетава од таквите

 

Ако може да биде утеха-многу трудови останале незабележани кај многу од нас што дружиме по форумов.
Кај која семејниот ручек кој 2 дена ќе го правиме само за да импресионираме и задоволиме ,кај која незабележана ќе остане новата фризура,новиот фустан.... насмевка.
Но,најмногу од се,според мене боли,кога ќе остане незабележан сјајот во нашите очи,гладта за љубов и долги гушкања.
Каде ли е,што ли прави сега,со кого е?
Толку ми недостасува едно долго и силно гушкање.Со него...
Но,не.... оваа моја желба ќе остане само желба...незабележана.

 

Jaс пак,не сакам да заврши Јануари,беше толку прекрасен со мене и направи да ми се случат убави работи.Дај боже вака лесно и убаво да поминуваат и останатите месеци.

Седам во темно,единствената свелина што ја има се боите од лап-топот.Буквите не ги ни препознавам но стискам на нив,знам каде се,од навика.
Е токму од таква навика,многу работи не можам да избришам од оваа глава.Лоша е навиката,и тоа многу.

Испитите се во тек.Јас ангажирана околу нив,се надевам на позитивни резултати.
Ми преостанува да си се избањам и да ми олесни на душава,да си ја гушнам перницата и да сонувам.
Толку.

 

Се прашувам дали некогаш толку ќе се бори за мене и дали некогаш ќе направи барем пола од тоа што го прави за неа.
Никогаш!Никогаш!
Се чувствувам понижено.Како ѓубре,како непотребно парталче фрлено во некој стар контејнер.
А него сигурно му е сеедно.
Сите овие тежини што ги носам во душава се џабе.Се е џабе.Што и да направам никогаш нема да бидам како неа.Напротив,подобра сум,но не и во неговите очи.
Се што јас правам за него,се што чувствувам кон него тој го прави за неа.
Но,не сум тажна.Разочарана сум и душава ми е полна со гнев.

 

Подготвувам испит кој е премногу лесен, а мене учењето ми оди проклето тешко.
Утре полагам, а кој знае дали ќе положам?
Се чувствувам депресивно, осамено, тажно..
Јас се вратив денеска дома, а неговите се враќаат утре.
Нашиот заеднички живот од еден ипол месец заврши. Плачка сум, си плачам и подголтнувам кнедли а знам дека тоа ништо нема да смени.
Тој вели: Нема уште долго да трае, наскоро пак ќе бидеме заедно, но кога е тоа наскоро?
Сама сум, а се навикнав да не сум.
Тажна сум, а времето поминато со него ме правеше среќна.
Посакувам да го бакнам, но не е покрај мене.
Ќе спијам сама, а заспивав со него.
Знаев дека враќањето во реалноста ќе биде тешко, знаев дека душата ќе ми биде тажна, знаев.. .
Знаев дека ќе биде вака.. .

 

Не го сакам,навистина,ни најмалку.
Само секој ден,кога ќе излезам во град,го барам токму него,со надеж дека барем,ќе си размениме една детска,наивна насмевка. Кога ќе се вратам,срамежливо,како вљубена средношколка чекам секогаш тој прв да ми пише,прв да ми се јави. И ако е така,ја губам главата од среќа,почнувам да се тркалам на креветот,на подот,почнувам да скокам од среќа со помислата дека,и тој помислил на мене.
Не можам да престанам да му ги гледам сликите,да пишувам песни за него,да пеам песни за него,да седнам и да се смирам.
Не можам да гледам кога стои покрај друга. Навистина не можам,не дека не сакам или не ми е убаво,или се лутам,јас навистина не можам. Мислам дека во секој момент ќе пукнам,очиве ми се полнат со солзи,голтам кнедли,полека вдишувам и издишувам. Мачно како да ти ставиле сол и мраз,на ранета рака.
Но не,та само што се запознавме,не може да го сакам.

 

Возбудена сум затоа што утре ќе пишувам писмо за еден дечко од Хрватска со кој се запознав на блог, а најверојатно имаме и исти интереси и исти работи ни се допаѓаат.

А писмо немам пишувано со години, многу години немам почувствувано како е да добиеш или да пратиш писмо. И ми недостасува тоа чувство, па баш од таа причина се согласив да си праќаме писма.

Се надевам дека ќе успее.

 

Љубовта секогаш помага!

 

СДК...до денес секогаш бев горда на мојот војник, но денеска... уште повеќе, навистина си ХЕРОЈ

 

Уау, го изглеав својот прв 3Д филм во кино. Многу јако беше, сакам пак во најскоро времееееееее! А и воедно сум многу среќна, зошто немаше да отидам да не беше сестра ми причината за тоа. Малечка е и никогаш не била во кино, па решив да ја носам за првпат во Синеплекс и тоа на 3Д на анимиран филм. И стварно супер си пројдовме, наскоро пак!

 

Уф,испомешано ми е се во главава...

Само да се надеваме дека ќе испадне се ко што треба...

 

Абе ќе си пукнам
Се сеќавам на времето кога јас бев дете и кога имаше поквалитетна тв програма.Со душа се чекаше ноќната програма или во зимскиот период зимско кино...а сега што имаме...Од научни емисии имате Прељубници,Се или нешто,..и тука баш можеш многу да научиш за својот народ...Од филмови Титаник по милионити пат,или со култниот Жан Клод Ван Дам...од емисии од забавен карактер имаш бре да бираш...од Бекстејџ до Гранд паради...Од серии имаш Секс и град и тоа само првата сезона како да сме застанати во времето,турски серии во изобилие,ненадминливата Мала невеста...мексиканските нешто ги снема...потоа имаш за бистрење на мозокот Криминални умови,Истрага на лице место, ,Истрага од Мајами,од Лос Анџелес... После имаш пауза со некои небитни натпревари...па наша репрезентација која за чудо учествува во некое европско натпреварување...за на крај да зачиниме со вести и со зелената кошула на Латас, за да одмараме очи на неа...или укочената Тања која ми се чини не е воопшто среќна што работи во Канал 5.Секако помеѓу сето тоа и реклами како најдобро да ја исчистиме вц шољата.... (ќе почнам со ултравиолетова ламба да си ја посматрам шољата ,жими мајка)
Сакам еден тв канал на кој ќе има квалитетна програма ,без ништо од горе наведеното...

 

Ми треба нешто што ќе ме избаци од колосек, од точката на мирување каде што сум застаната.ОЧАЈНО МИ ТРЕБА ПРОМЕНА!
Секој ден се исто, само болката во грлото ми е најнова.
Фервекс и антибиотици, термос со топла вода, а јас сонувам за сонце...За топло,за сладолед, за искрени насмевки.
Во лето се е полесно.

 

Ах јануари јануари...
Секогаш знаеш да се покажeш и изненадиш во деведесета минута
Прекрасен беше,а што ќе правиме после со спомените м ?

 

Клошари, фраери на батерии, смотани таксисти, глупи женски шмизли, неспособни дегенерици се кријат зад воланот на секој втор автомобил, простаци шофери на автобуси, по некој напален камионџија во комбинација со група комуналци кои зјапаат и свиркаат на се што им личи на женско.
Потоа празноглави моторџии, велосипедисти кои запоседнуваат пола улица (не дека се они криви што немаат лента) до безобразни пешаци, пуфли кои мислат дека го освојуваат светот додека светлосни години поминуваат улица најчесто каде што нема пешачки...

Излези како пешак и протнувај се помеѓу паркирани автомобили на тротоари, со ризик кога врне да добиеш гратис туширање. Понекогаш жалам што со себе не носам сапун, пешкир и нови гаќи, барем да биде фул сервис. Навечер жив хорор: ако не налеташ на некој манијак тогаш си жив среќник.

Со велосипед иста приказна, плус поголема веројатност да завршиш во некој ендек.

Во јавен превоз особено вторник и петок да зажалиш што си се родил или од толку дрнкање да заборавиш зошто си излегол. Мирис од скоро набран праз, тазе кромидче, ќебапчичи доаѓа од секое ќоше. А па летно време да не зборам... Обесена, усалена, три недели небричена мишка и да сакаш не ти бега од пред нос.

За такси ако имаш вишок пари или нерви да трпиш нечии фрустрации, временски прогнози, животни стории, пропаднати љубови, лесни женски, бош муабети тогаш е ОК. И тука постои голема шанса шоферот да е исто така долго време немиен, да испушти гас, да корне на цигари, да ти отвори прозор и те скине промаја... Или па те гледа брзаш, а вози со 30kmh и обратно: сече ленти, шиба ко луд мислиш на пораѓање те носи.

Со кола ризикуваш да собереш некој камиказа или да те собере некоја будала - едно од тие не ти бега. Плус зонското паркирање го прави секој изминат час скапоцен, а џек пот е ако само 15 минути бараш слободно место. Веројатноста дека колата после ќе ја најдеш во иста состојба е многу мала, скоро и невозможна. За цената на бензинот веќе не ни станува збор.

Никако не бива.
Размислувам како да си инсталирам крилја или можеби да почнам да копам тунели ко крт?
Моментално тоа ми изгледа како најсигурна опција за превоз низ Скопје.